บทที่ 105 หน้ากากปีศาจในชุดคลุมสีดำและการนำโลงศพมาให้ (ต้น-ปลาย)

###

กลางดึก คฤหาสน์ท่านผู้ว่าการ

เสียงร้องของอีกาดังขึ้นนอกหน้าต่าง

ท่านผู้ว่าเนี่ยกวงเซียนซึ่งหลับใหลอยู่พลันลืมตาขึ้นทันที เขาลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ มองภรรยาที่กำลังหลับลึกก่อนค่อย ๆ ออกจากห้องไป

กลางแสงจันทร์สาดส่อง ยามเฝ้ายามดูเหมือนจะง่วงงุนจนยืนกรนอยู่กับที่

อีกาตัวหนึ่งยืนอยู่บนยอดไม้ ดวงตาสีแดงสดจ้องมองเนี่ยกวงเซียนอย่างกับมีสติปัญญา มันเอ่ยคำพูดออกมา

“จงรับฟังคำสั่งจากนายข้า”

เนี่ยกวงเซียนคุกเข่าทันที สีหน้าแสดงความเคารพยิ่ง

“วันที่สามของเดือนหน้า นายข้าต้องการหัวใจสามร้อยดวง และผิวหนังมนุษย์อีกสามร้อยชิ้น ไม่เอาผู้ชรา เลือกเด็กและผู้หญิงเป็นหลัก”

ในฐานะผู้ว่าการเมือง เนี่ยกวงเซียนก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม “ข้าน้อยจะปฏิบัติตามคำสั่งนายข้า!”

อีกากล่าวต่อ “นอกจากนี้ นายข้าต้องการให้เจ้าสืบเกี่ยวกับบุคคลหนึ่ง เขาสวมชุดคลุมสีดำ ใส่หน้ากากปีศาจ เคยปรากฏตัวในอำเภอหลัวเถียน และเหมือนมีความสัมพันธ์กับหลี่เหยียนผู้เชี่ยวชาญวิชาหอกพยัคฆ์มังกร”

“เจ้าจงไปสืบดูว่า บุคคลผู้นี้เกี่ยวข้องกับฉินเทียนเจี้ยนหรือไม่”

เนี่ยกวงเซียนก้มกราบอีกครั้ง “ข้าน้อยเข้าใจ จะรีบสืบหาความจริงโดยเร็ว!”

ดวงตาสีแดงของอีกาจ้องมองไปยังตัวเรือน

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเพลิดเพลินกับชีวิตสุขสบายมากเกินไป ทำให้ความระแวดระวังลดลง จงไปเก็บกวาดหางของเจ้าเสีย อย่าทำให้นายข้าผิดหวังอีก”

เนี่ยกวงเซียนตัวสั่นเล็กน้อย ราวกับเข้าใจบางสิ่ง “ขอรับ!”

หลังจากอีกาจากไป เขากลับเข้าห้องอย่างเงียบเชียบ มองภรรยาที่นอนหลับอยู่ แม้จะดูเหมือนสงบ แต่ลมหายใจกลับแฝงด้วยความหวาดกลัว

เขาจ้องมองอยู่นาน สีหน้าเต็มไปด้วยความซับซ้อน

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม

เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาเคาะประตูอย่างเร่งรีบ ใบหน้าของเนี่ยกวงเซียนซึ่งปกติสุขุมกลับแสดงความเย็นชาและฆ่าฟัน

ชายเสื้อของเขามีรอยเลือดจาง ๆ และซ่อนมีดสั้นไว้ภายใน

“มีอะไร รีบเร่งอะไรกันนัก?”

“ท่านผู้ว่า! ผี... ผี...”

เนี่ยกวงเซียนสะดุ้งเล็กน้อย แววตาแสดงเจตนาฆ่าชัดเจน ขณะที่มือกำลังจะชักมีดออกมา

“มีผีจำนวนมาก พวกมันล้อมเมืองชิงโจวไว้หมดแล้ว พวกมัน... พวกมันกำลังจะบุกเมือง!”

.....

บนท้องฟ้า ร่างของอาหลี่ที่มีใบหน้าเขียวคล้ำและเขี้ยวโผล่ ถือมีดคู่สีเลือดไว้ในมือ เธอกลืนอีกาตัวหนึ่งลงไปในคำเดียว พร้อมกับเสียงรำพึงจากอีกาว่า

“บุกโจมตี”

“อีกาพูดได้?” เธอคิดว่าน่าจะหูฝาดไป

เสียงคำสั่งจากจางจิ่วหยางดังขึ้น “บุกโจมตีเมือง!”

อาหลี่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ถือมีดคู่พุ่งลงจากฟากฟ้าสู่หน้าประตูเมืองชิงโจว

โครม! โครม! โครม!

เสียงดาบที่ฟาดใส่ประตูเมืองชิงโจวที่ดูแข็งแกร่งแต่กลับสั่นสะเทือนอย่างหนัก สุดท้ายประตูใหญ่แตกเป็นเสี่ยง และทหารที่พยายามต้านรับก็ถูกซัดกระเด็นออกไปหมด

เมืองชิงโจวที่ตั้งอยู่ใจกลางแคว้นต้าเชียน ไม่เคยเผชิญสงครามมานาน ทหารเฝ้าระวังจึงไร้ความพร้อม และประตูเมืองที่ไม่ได้รับการซ่อมแซมไม่อาจทนทานได้

“ฆ่า!”

กองทัพผีหมื่นตนทะลักออกมาราวกับเมฆดำปกคลุมฟากฟ้า ความเย็นยะเยือกและอาถรรพ์รวมตัวกันเหมือนคลื่นลูกใหญ่พัดกระหน่ำเข้าใส่เมืองชิงโจว

ในค่ำคืนนี้ กองทัพผีออกอาละวาดอย่างคลั่งแค้น พืชพรรณเหี่ยวแห้ง สัตว์น้ำลอยตาย น้ำหมึกสีดำเหมือนความตายแผ่ซ่านไปทั่วแผ่นดิน

แต่จางจิ่วหยางไม่ได้ต้องการทำลายล้างเมือง เขาเพียงต้องการประหารเนี่ยกวงเซียนต่อหน้าสายตาของทุกคน เพื่อให้โลกรับรู้ถึงการปรากฏตัวของเทพแห่งทิศที่เก้า ผู้ชั่วร้ายแห่งหวงเฉวียน!

พลเมืองเมืองชิงโจวได้รับการคุ้มครองตามแผนที่วางไว้ ทหารผีที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของอาหลี่ทำหน้าที่ควบคุมกองทัพผี หากผีตนใดพยายามเข้าไปทำร้ายประชาชน พวกมันจะถูกกำจัดทันที

แม้แต่กับทหารป้องกันเมือง จางจิ่วหยางก็สั่งให้หลอกหลอนและทำให้หมดสติเป็นหลัก

แต่การโจมตีครั้งใหญ่จากกองทัพผีหมื่นตนก็ทำให้เกิดการบาดเจ็บอยู่บ้าง ทหารเมืองชิงโจวซึ่งขาดขวัญและกำลังใจจึงไม่ได้ต่อต้านอย่างรุนแรง

หากเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดของต้าเชียน เช่น กองทัพเมืองจีโจว สงครามครั้งนี้คงดุเดือดและยืดเยื้อกว่านี้แน่นอน

กองทัพผีแบกโลงศพเข้าถึงจวนผู้ว่าการ

บนถนนใหญ่ กองทัพผีเคลื่อนขบวนอย่างมืดมิดตามร่างในชุดคลุมสีดำที่นั่งอยู่บนโลงศพ

จางจิ่วหยางมองไปยังประตูจวนผู้ว่าการที่ปิดแน่น ดวงตาสีแดงฉานฉายแววโกรธเกรี้ยว และมุมปากยิ้มเย็น

ไม่กี่อึดใจต่อมา ประตูจวนถูกอาหลี่พังทลายลง กองทัพผีหลั่งไหลเข้าไปในจวนอย่างคลั่งแค้น

แสงสีทองส่องประกายขึ้น เป็นการป้องกันจากค่ายกลของผู้ฝึกยุทธที่อยู่เคียงข้างเนี่ยกวงเซียน พวกเขามาจากฉินเทียนเจี้ยน โดยเฉพาะห้องชิงหลงภายใต้การดูแลของเซินถูเจี้ยนโหว ทำหน้าที่ปกป้องผู้ว่าการเมือง

แต่เมื่อเห็นกองทัพผีที่ไร้ที่สิ้นสุด ความหวังของพวกเขาก็แทบดับสิ้น

เมืองชิงโจวกำลังจะกลายเป็นนรกบนดิน!

ในขณะนั้น พวกเขามองเห็นร่างในชุดคลุมสีดำที่ยืนอยู่บนโลงศพท่ามกลางกองทัพผี ราวกับราชาผีที่ปรากฏตัวในคืนเดือนมืด

“หรือว่านี่จะเป็นปีศาจระดับภัยพิบัติ?”

“ไม่น่าเชื่อ! เมืองชิงโจวเพิ่งถูกล้างเลือดโดยยอดฝีมือหยวนมาก่อนหน้านี้เอง ทำไมถึงมีปีศาจระดับนี้โผล่มาอีก?”

“ท่านเนี่ย พวกเราถูกล้อมไว้แล้ว ดูเหมือนเมืองทั้งเมืองจะตกอยู่ในเงื้อมมือของปีศาจพวกนี้…”

“ค่ายกลนี้คงไม่อาจต้านทานได้นาน เราคงต้องสู้ตายกับพวกมัน!”

เนี่ยกวงเซียนใบหน้าซีดขาว เขามองออกไปยังฝูงผีอย่างไม่แน่ใจ

เมื่อเขาเห็นจางจิ่วหยางในชุดคลุมสีดำและหน้ากากปีศาจ หัวใจของเขาก็สะดุ้ง

“บุรุษผู้นี้คือคนที่นายข้าให้ข้าสืบหา!”

“ท่านคือผู้ใดกันแน่ เหตุใดจึงต้องการทำลายเมืองชิงโจวของข้า?”

เนี่ยกวงเซียนพยายามเจรจา

จางจิ่วหยางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีแดงฉานเหมือนทะเลเลือดที่ลุกไหม้

“ท่านเนี่ย ข้าเพียงแค่ต้องการมอบของขวัญให้ท่านเท่านั้น”

เสียงทุ้มต่ำและหนักแน่นของจางจิ่วหยางดังขึ้นราวกับฟ้าร้องก้องกังวานไปทั่วสี่ทิศ แม้แต่กองทัพผีที่เต็มไปด้วยพลังอาฆาตก็เงียบลงทันที

“ของขวัญอะไรหรือ?” เนี่ยกวงเซียนถามด้วยความหวังเล็ก ๆ

จางจิ่วหยางชี้ไปยังโลงศพที่เขานั่งอยู่ “ส่งโลงศพให้เจ้า”

ดวงตาเนี่ยกวงเซียนกระตุกด้วยความหวาดหวั่น “ข้ากับท่านไม่มีความแค้นใด เหตุใดจึงต้องฆ่าข้าด้วย?”

“เพราะเจ้าคือข้าราชการที่ดี” คำตอบของจางจิ่วหยางทำให้เนี่ยกวงเซียนนิ่งงัน

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าความเป็นที่เลื่องลือในด้านความซื่อสัตย์จะนำภัยร้ายมาถึงตัว แต่คำพูดที่ยิ่งทำให้เขาสิ้นหวังดังขึ้นต่อมา

“ข้าคือเทพแห่งทิศที่เก้าแห่งหวงเฉวียน หัวของเจ้าจะเป็นของขวัญสำหรับขึ้นเขาของข้า โดยเฉพาะกับเทพแห่งทิศที่แปด ผู้ชื่นชอบผิวหนังมนุษย์…”

จางจิ่วหยางยิ้มเย็น “ผิวของเจ้า เขาจะต้องชอบแน่ ๆ”

เนี่ยกวงเซียนช็อกจนแทบเป็นหิน เมื่อเข้าใจว่าผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ระดับเดียวกับนายของเขา

“ข้าเพียงผู้ว่าการเมือง จะทำสิ่งใดได้ต่อหน้าเทพแห่งทิศที่เก้า?” เขาคิด แต่ในใจยังไม่ยอมรับชะตากรรม

ในขณะนั้น ค่ายกลที่ส่องแสงสีทองแตกพ่าย ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของกองทัพผี ผู้ฝึกยุทธแห่งฉินเทียนเจี้ยนถูกล้อมจับและสลบลงทีละคน

“ข้าคือ...” เนี่ยกวงเซียนพยายามพูด แต่เหล่าผีต่างพุ่งเข้ามาจับแขนขาของเขา

“ข้าคือผู้พิ…” เขายังไม่ทันพูดจบ ลิ้นของเขาถูกผีตนหนึ่งดึงออกมา เคี้ยวด้วยความพึงพอใจ

เหล่าผีโหมกระหน่ำเข้าไปและเริ่มกรีดร่างของเขาออกอย่างโหดร้าย เตรียมดึงเอาหัวใจและอวัยวะภายในออกมา

เนี่ยกวงเซียนมองดวงตาเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความอาฆาต เขาเพียงต้องการโอกาสที่จะพูดออกมา แต่ก็ไม่อาจทำได้

จางจิ่วหยางในชุดคลุมสีดำเดินลงจากโลงศพ ท่ามกลางแถวผีที่ยืนก้มหน้าเปิดทางให้

เขาหยุดยืนตรงหน้าเนี่ยกวงเซียน ก้มลงกระซิบเบา ๆ ข้างหู

“ข้าฆ่าผู้รับใช้ของเทพแห่งทิศที่แปด”

เนี่ยกวงเซียนเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง เขามองจางจิ่วหยางด้วยความเกลียดชังและสิ้นหวัง

“สบายใจเถิด นายของเจ้า...” จางจิ่วหยางยิ้มเย็น “จะต้องตายอย่างทรมานยิ่งกว่าเจ้า”

เขากำหัวใจที่เปื้อนเลือดในมือ บีบจนแตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ให้เลือดสาดกระจายไปทั่ว

“ข้าคือคนของฉินเทียนเจี้ยน”

เนี่ยกวงเซียนโลหิตไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด แสงในดวงตาของเขาดับลงในที่สุด

จางจิ่วหยางใช้วิชา“กินวิญญาณผี”อีกครั้ง

นี่คือเหยื่อชิ้นใหญ่ ซึ่งอาจนำมาซึ่งความลับมากมาย

ในทะเลแห่งจิต เขาเห็นความทรงจำของ “เนี่ยกวงเซียน”

เหมือนกับที่เขาคาดการณ์ไว้ เนี่ยกวงเซียนตัวจริงได้ตายไปตั้งแต่ยี่สิบปีก่อน คืนที่เขาสอบผ่านตำแหน่งสูงสุด เขาถูกถลกหนังจนตาย

เทพแห่งทิศที่แปด “จ้าวหน้ากาก” ใช้ใบหน้าของเนี่ยกวงเซียนสร้างเป็นหน้ากาก และให้ “เนี่ยกวงเฟิง” น้องชายของเขาสวมแทนพี่ชาย

แม้จะเป็นพี่น้องกัน แต่ทั้งคู่มีชะตาชีวิตที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

พี่ชาย เนี่ยกวงเซียน ฉลาดเฉลียว หล่อเหลา ตั้งแต่เด็กได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะ หลังจากสอบได้ตำแหน่งสูงสุด ยังได้แต่งงานกับหญิงสาวตระกูลผู้ดี เป็นที่อิจฉาของผู้คน

ในขณะที่น้องชาย เนี่ยกวงเฟิง เกิดจากอนุภรรยา มีหน้าตาอัปลักษณ์ สมองทึบ ถูกมองข้ามตั้งแต่เด็ก แม้แต่คนรับใช้ยังดูถูก

ความอิจฉาริษยาต่อพี่ชายกลายเป็นความเกลียดชังลึกซึ้ง

จ้าวหน้ากากถูกดึงดูดโดยความเกลียดชังนั้น และมอบชีวิตของพี่ชายให้แก่เขา

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาแสร้งทำเป็นข้าราชการผู้ซื่อสัตย์ แต่เบื้องหลังกลับเป็นผู้รับใช้อำนาจมืด ทำงานสกปรกให้จ้าวหน้ากาก

ทุกเดือน เขาต้องส่งมอบจำนวนผิวหนังมนุษย์และหัวใจตามที่กำหนด

เพื่อทำเช่นนั้น เขาได้สร้างกลุ่มคนไว้มากมายในชิงโจว บางส่วนเป็นพ่อค้าอวัยวะ บางส่วนเป็นโจรภูเขา

ผ่านไปหลายปี เขาเองก็ไม่อาจนับจำนวนผู้ที่เขาเข่นฆ่าได้

เขาจำได้เพียงว่าหุบเขาที่ใช้ฝังศพเต็มไปด้วยซากศพ จนกลายเป็นที่ราบเรียบ ส่วนเหมืองที่เคยว่างเปล่าก็เต็มไปด้วยเส้นผมและรองเท้า

เมื่อใดที่ทางราชสำนักส่งคนมาสืบสวน เขาก็จะแสร้งทำเป็นออกปราบโจร พร้อมติดสินบนผู้ตรวจการด้วยเงินทองและหญิงสาว ทำให้รอดพ้นอันตรายทุกครั้ง

ในใจของเขา เขาไม่ได้มองว่าสิ่งที่ทำผิด

เขาเกลียดชังและขยะแขยงโลกใบนี้อย่างลึกซึ้ง

บางครั้ง เมื่อมองใบหน้าของพี่ชายในกระจกทองแดง เขาอดไม่ได้ที่จะคิดอยากทำลายใบหน้านั้นให้แหลกละเอียด

ส่วนหน้าตาของตัวเอง เขาแทบจำไม่ได้แล้ว

...

จางจิ่วหยางลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีแดงฉานของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและเจตนาฆ่า

“อาหลี่… นำกองทัพผีและเหล่าทหารออกค้นหาทุกซอกทุกมุมของเมืองชิงโจว จงนำเหล่าหนูที่ซ่อนอยู่ในเงามืดออกมาให้หมด…”

น้ำเสียงของเขาเย็นเยือก

“ก่อนฟ้าสาง จงล้างเมืองชิงโจวให้สะอาดด้วยเลือดของผู้ที่ช่วยเหลือความชั่วร้ายเหล่านั้น”