บทที่ 1 : ดิง!
บทที่ 1: ดิง!
ภายในอาคารโฮคาเงะ ไรอันนั่งอยู่บนเก้าอี้ของโฮคาเงะด้วยอาการปวดศีรษะ เขาเหลือบมองเอกสารกองโตตรงหน้า ซึ่งมีรายงานจากหมู่บ้านคิริ, อิวะ,และคุโมะ ทุกแห่งต่างเตรียมการสำหรับการเคลื่อนไหวครั้งต่อไป สงครามนินจาครั้งที่สามกำลังใกล้เข้ามา
ตั้งแต่ที่เขาถูกส่งข้ามมิติมายังโลกของนารูโตะ พร้อมกับความสามารถหลากหลาย ไรอันใช้เวลานับไม่ถ้วนฝึกฝนนินจุตสึ กลั่นพลังจักระและเรียนรู้จากเซ็นเซย์ของเขาซึนาเดะ เขาเคยช่วยชีวิตอุซึมากิ คุชินะจากอันตรายจนสำเร็จและค่อย ๆ วางแผนเพื่อขึ้นเป็นโฮคาเงะ โดยมีเป้าหมายเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสงครามที่เขารู้ว่าจะต้องมาถึง
แม้ว่าเขาจะมาถึงจุดสูงสุดของพลังในระดับโฮคาเงะแล้ว ไรอันก็ยังรู้ว่ามันไม่เพียงพอ ศัตรูที่แข็งแกร่งซึ่งปรากฏตัวในช่วงท้ายของเรื่องนารูโตะ พวกที่สามารถทำลายโลกนินจาทั้งหมด นั้นมีพลังเกินกว่าที่เขาเป็นอยู่ แม้จะมีพลังในระดับโฮคาเงะ เขาก็ยังไม่มั่นใจว่าจะสามารถยุติสงครามที่กำลังจะมาถึงได้
สิ่งที่ทำให้เขาโดดเด่นจากคนที่ถูกส่งข้ามมิติคนอื่น ๆ คือการที่เขาไม่เคยใช้วิธีลัดทุกอย่างที่เขาทำล้วนมาจากการฝึกฝนด้วยตนเอง
ขณะที่กำลังครุ่นคิดถึงวิธีเผชิญหน้ากับความขัดแย้งที่ใกล้เข้ามาเสียง "ดิง!" ดังขึ้นอย่างกะทันหัน
ดิง!
โฮคาเงะรุ่นที่หนึ่ง เซ็นจู ฮาชิรามะ เข้าร่วมกลุ่มสนทนา
โฮคาเงะรุ่นที่สอง เซ็นจู โทบิรามะ เข้าร่วมกลุ่มสนทนา
โฮคาเงะรุ่นที่ห้า ซึนาเดะ เข้าร่วมกลุ่มสนทนา
เสียงกลไกประหลาดดังขึ้นในหัวของไรอันขณะที่เขายังคงรู้สึกปวดศีรษะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อแสงสีรุ้งเจิดจ้าสาดส่องตรงหน้าในที่สุด "ตัวช่วย" ที่เขารอคอยก็มาถึง
ในพริบตา ไรอันพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางพื้นที่สีขาวอันกว้างใหญ่ เบื้องหน้าของเขาคือโต๊ะกลมขนาดมหึมา คล้ายกับโต๊ะของเหล่าอัศวินแห่งโต๊ะกลมในตำนาน
"ยินดีต้อนรับสู่กลุ่มสนทนาโฮคาเงะแห่งโคโนฮะ" เสียงแจ้งเตือนดังก้องในห้อง
กลุ่มสนทนานี้แตกต่างจากสิ่งที่ไรอันเคยจินตนาการไว้ มันเป็นพื้นที่ที่สมาชิกสามารถแลกเปลี่ยนข้อมูล ข่าวกรองและทรัพยากรระหว่างกันได้ นอกจากนี้ยังมีไว้เพื่อให้ความช่วยเหลือข้ามโลกแก่สมาชิกในกลุ่มอีกด้วย ในฐานะผู้นำกลุ่ม ไรอันได้รับสิทธิ์พิเศษในการเชิญสมาชิก เรียกประชุม และลบสมาชิกออกได้ตามความจำเป็น
ข้อความในกลุ่มอธิบายเพิ่มเติมว่ากลุ่มนี้จำเป็นต้องมีสมาชิกอย่างน้อย 5 คนเพื่อปลดล็อกฟีเจอร์ กระดานผู้นำระดับโลกและต้องการสมาชิก 10 คนเพื่อเปิดใช้งานโหมดพิชิตซึ่งจะเปิดโอกาสให้กลุ่มสามารถบุกไปยังโลกอื่นได้
ไรอันพินิจข้อมูลด้วยความสนใจ เขาเคยอ่านเกี่ยวกับกลุ่มสนทนาในแฟนฟิคมาก่อน โดยส่วนใหญ่มักจะจำกัดการใช้งานไว้ในโลกเดียว แต่กลุ่มนี้มีศักยภาพที่จะพิชิตโลกอื่นได้ แม้จะไม่เหมือนกับในเรื่องที่เขาเคยพบเจอ แต่มันก็น่าประทับใจและเป็นเครื่องมือที่ไม่คาดคิดสำหรับการเผชิญหน้ากับความท้าทายที่รออยู่ข้างหน้า
ไม่นานไรอันก็สังเกตเห็นว่าสมาชิกในกลุ่มนี้แตกต่างจากกลุ่มในเรื่องราวอื่น ๆ ที่เขาเคยอ่าน แทนที่จะเป็นตัวละครสุ่มจากอนิเมะเรื่องอื่น กลับมีเพียงโฮคาเงะแห่งโคโนฮะเท่านั้นที่ถูกรวบรวมไว้ในที่แห่งนี้ ในอนาคตพวกเขาอาจรวมพลังกันเพื่อไปยังโลกอื่นได้ ซึ่งเป็นโอกาสพิเศษสำหรับผู้ที่ติดอยู่ในโลกต่างมิติ
สิ่งเดียวที่ไรอันรู้สึกเสียดาย คือการที่ "ตัวช่วย" นี้มาถึงช้าเกินไป เขาได้กลายเป็นโฮคาเงะด้วยความพยายามของตนเองแล้วโดยไม่ได้พึ่งพาตัวช่วยนี้เลย
เขามองหน้าจอเสมือนตรงหน้า ซึ่งแสดงรายชื่อสมาชิกปัจจุบันในกลุ่ม
สมาชิกกลุ่ม
โฮคาเงะรุ่นที่ 4 - ไรอัน (หัวหน้ากลุ่ม)
โฮคาเงะรุ่นที่ 1 - เซ็นจู ฮาชิรามะ (สมาชิกกลุ่ม)
โฮคาเงะรุ่นที่ 2 - เซ็นจู โทบิรามะ (สมาชิกกลุ่ม)
โฮคาเงะรุ่นที่ 5 - ซึนาเดะ (สมาชิกกลุ่ม)
สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจ คือในบรรดาสมาชิกของกลุ่มนี้ มีโฮคาเงะถึงสามคนที่มาจากตระกูลเซ็นจู ไรอันอดยิ้มมุมปากไม่ได้เมื่อจินตนาการถึงการแทนที่ซึนาเดะด้วยโฮคาเงะรุ่นที่ 3 ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น เขาอดคิดไม่ได้ว่าฮาชิรามะและโทบิรามะจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อรู้ว่าลูกศิษย์คนโปรดของพวกเขาคือผู้ที่ทำให้ตระกูลเซ็นจูสูญสิ้น โทบิรามะที่เป็นคนใจร้อนคงจะโกรธจัดอย่างแน่นอน
จากนั้นสายตาของไรอันหันไปที่ปุ่มเชิญ ซึ่งยังไม่สามารถใช้งานได้ สีเทาหม่นของมันบ่งบอกว่าเขายังไม่สามารถดึงสมาชิกคนอื่นเข้ากลุ่มได้ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องรอการประชุมครั้งต่อไปก่อนจึงจะปลดล็อกฟังก์ชัน กระดานผู้นำระดับโลก ได้
หลังจากเข้าใจธรรมชาติของตัวช่วยนี้ ไรอันกดปุ่มเพื่อเริ่มการประชุม เสียงตอบรับจากกลุ่มดังขึ้น และประตูแสงระยิบระยับปรากฏขึ้นในพื้นที่ว่างตรงหน้าเขา
ในขณะเดียวกันที่เรือนเซ็นจูในหมู่บ้านโคโนฮะ โฮคาเงะรุ่นที่ 1 เซ็นจู ฮาชิรามะ นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง ภรรยาของเขา อุซึมากิ มิโตะ ดูแลเขาอย่างอ่อนโยน ขณะที่โฮคาเงะรุ่นที่ 2 เซ็นจู โทบิรามะ ยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อเยี่ยมเยือน
"แค่ก ๆ" ฮาชิรามะไอเบา ๆ เสียงของเขาอ่อนล้าแต่เต็มไปด้วยความกังวล "หมู่บ้านเป็นอย่างไรบ้างช่วงนี้?"
โทบิรามะมองพี่ชายของเขาด้วยสายตาเป็นห่วง ขณะที่เขาเห็นว่าร่างกายของฮาชิรามะทรุดโทรมลงไปเพียงใด "อย่ากังวลเรื่องหมู่บ้านเลย พี่ใหญ่ สุขภาพของพี่สำคัญที่สุดในตอนนี้หมู่บ้านอื่น ๆ อาจกำลังจับตามองสภาพของพี่อยู่ หากอาการของพี่แย่ลง โลกนินจาอาจจะเข้าสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง"
ฮาชิรามะมองร่างกายอ่อนแรงของตัวเอง ความรู้สึกไร้หนทางแผ่ซ่านในใจ การต่อสู้กับมาดาระทิ้งร่องรอยไว้ และสุขภาพของเขาก็ทรุดลงเรื่อย ๆ เวลาของเขาใกล้หมดลงทุกที
ฮาชิรามะถอนหายใจหนัก ๆ "ข้าพยายามสร้างสันติภาพมาโดยตลอด... แต่ถ้าข้าจากไป ทุกสิ่งที่เราสร้างมามันอาจพังทลาย โลกนี้... มันอยู่บนขอบแห่งการล่มสลายมาตลอด" มือของเขาค่อย ๆ กำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือ "ข้าอยากทำให้มากกว่านี้ แต่ข้ารู้สึกว่าเวลาของข้ากำลังจะหมดลง"
สีหน้าของโทบิรามะเปลี่ยนไป ดวงตาคมเข้มที่มักเต็มไปด้วยความเด็ดขาดดูอ่อนลง "พี่ทำมากเกินพอแล้ว ไม่มีใครคาดหวังได้มากกว่านี้หรอกพี่ใหญ่ แต่โลกนี้... มันเปราะบางมาตลอด ข้าแค่หวังว่าคนรุ่นต่อไปจะสามารถรักษามันไว้ได้" เขากำหมัดแน่นอีกครั้ง พลางตั้งคำถามกับโชคชะตาของหมู่บ้านที่พวกเขาทุ่มเทสร้างขึ้น "ข้าจะไม่ยอมให้มันพังง่าย ๆ ตราบใดที่ข้ายังอยู่ที่นี่"
มิโตะวางมือลงบนไหล่ของฮาชิรามะอย่างอ่อนโยน "อย่ากังวลมากเกินไปเลยค่ะท่าน คุณได้สร้างสิ่งที่ยั่งยืนไว้แล้ว คนในโคโนฮะจะไม่ยอมให้ความฝันของคุณสูญเปล่าแน่นอน"
โทบิรามะส่ายหัว พลางพ่นลมหายใจเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาดูจริงจัง "ความฝันงั้นหรือ? มันเหมือนการต่อสู้มากกว่าความฝันเสียอีก พี่ใหญ่ แต่ไม่ว่าจะต้องสร้างใหม่กี่ครั้ง ข้าก็จะทำให้แน่ใจว่าเราพร้อมรับมือกับสิ่งที่จะมาถึง"
ฮาชิรามะยิ้มอ่อน ๆ แม้จะอ่อนล้าก็ตาม "เจ้าเป็นคนจริงจังเสมอ โทบิรามะ เจ้านี่แหละที่จะรักษาหมู่บ้านนี้ไว้หลังจากที่ข้าจากไป"
ก่อนที่โทบิรามะจะตอบ เสียงที่ไม่คาดคิดก็ดังก้องในหัวของฮาชิรามะ
ดิง! ท่านได้เข้าร่วมกลุ่มสนทนาโฮคาเงะแห่งโคโนฮะ
เจ้าของกลุ่ม ไรอัน ได้เรียกประชุมโต๊ะกลม กรุณาเข้าร่วมประชุมตรงเวลา!
ฮาชิรามะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสับสนเพื่อหาที่มาของเสียงประหลาด แต่กลับไม่พบสิ่งใดผิดปกติ
มิโตะ ซึ่งยังคงสงบนิ่ง มองเขาด้วยความกังวล "มีอะไรหรือคะ? ท่านดูสับสนมาก"
โทบิรามะขมวดคิ้ว พลางหันไปมองรอบ ๆ ห้อง "เกิดอะไรขึ้น? มิโตะ เจ้าก็ได้ยินเสียงนั่นไหม?"
"เปล่าค่ะ ข้าไม่ได้ยินอะไรเลย" มิโตะตอบด้วยสีหน้าประหลาดใจ
โทบิรามะจ้องมองรอบห้องด้วยสายตาแหลมคม "เรื่องนี้ไม่ปกติเลย ข้าไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของจักระ หรือแม้แต่คาถาเกี่ยวกับเก็นจุตสึ นี่มันอะไรกันแน่?"
ในขณะที่จิตใจของฮาชิรามะกำลังสับสน เขาเพ่งมองหน้าจอบาง ๆ ที่ปรากฏตรงหน้า ซึ่งแสดงข้อความว่า "กลุ่มสนทนาโฮคาเงะ" ความสงสัยของเขาพุ่งสูงขึ้น และเขาตัดสินใจที่จะตรวจสอบเพิ่มเติม
แม้จะรู้สึกถึงน้ำหนักของโลกที่แบกไว้บนไหล่ ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ฮาชิรามะรวบรวมพลังทั้งหมดที่เขามีเหลืออยู่ "นับข้าด้วย" เขาพูดเสียงมั่นคง แม้สภาพร่างกายจะอ่อนแรง
ทันทีที่คำพูดหลุดออกจากปาก แสงสีสดใสหลากสีสันพุ่งมาห้อมล้อมตัวเขา ก่อนที่เขาจะทันเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างของเขาก็ถูกพาออกไปยังสถานที่แห่งใหม่เพื่อเข้าร่วมการประชุม ทิ้งโลกที่เขารู้จักไว้เบื้องหลัง
มิโตะและโทบิรามะยืนตะลึงอยู่ในความเงียบ มิโตะยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "ฮาชิรามะ..."
โทบิรามะคำรามเบา ๆ แสดงความหงุดหงิดที่หาได้ยาก "ข้าบอกแล้วว่า พี่ใหญ่ไม่เคยฟังใครเลย" แต่ในดวงตาของเขากลับมีแววความกังวลซ่อนอยู่ ขณะที่เขาจ้องมองจุดที่พี่ชายของเขาเพิ่งหายไป