บทที่ 67 การเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่

บทที่ 67 การเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่

ยามค่ำคืน จี้หยางใช้จิตสำนึกของเขาทอดมองท้องฟ้า

บนฟากฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ

ส่องสว่างและชัดเจนกว่าชาติก่อนของเขามาก

เมื่อแสงจันทร์อันเย็นยะเยียบล่องลอยขึ้น

ใบไม้ของต้นไม้ประจำตระกูลที่จี้หยางสิงสถิตอยู่ก็เปล่งแสงนวลบางอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ต่างไปจากก่อนหน้า เพราะแสงบนใบไม้สว่างกว่าเดิมมาก

จนทำให้สุสานบรรพบุรุษทั้งหลังถูกย้อมเป็นสีขาวส่องสว่าง

สาเหตุของการเปลี่ยนแปลงนี้ก็เพราะจี้หยางมีใบอ่อนใหม่แตกหน่อเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งช่อ

การที่มีใบอ่อนเพิ่มขึ้นนี้เกิดจากพลังชีวิตของจี้หยางทะลุถึง 100 จึงทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้

จี้หยางเงียบ ๆ ดูดซับพลังแสงจันทร์ พร้อมกับเปิดแผงสถานะของตนขึ้นมา:

【ชื่อ: จี้หยาง】

【เผ่าพันธุ์: ต้นไม้แห่งยมโลก 】

【พลังชีวิต: 100.5】

【วิชาเทพ: ดวงตาแห่งการหยั่งรู้, ใบไม้บดบังสายตา, หล่อหลอมวิญญาณ, เกราะคลุมกาย】

【เคล็ดวิชา: กลืนจันทรา, รวบรวมพลังหยิน 】

【วิชาต่อสู้: หมัดบรรพชน (ถ่ายทอดได้หนึ่งครั้ง)】

【พลังเลือด: 78 (แปลงเป็นพลังชีวิตได้)】

【พลังวิญญาณ: 22】

【แต้มจำลอง: 6】

【สามารถจำลองได้】

【สถานะ: กำลังดูดซับพลังแสงจันทร์...】

หลังจากพลังชีวิตทะลุ 100 ไม่เพียงแต่มีใบอ่อนเพิ่มขึ้น รากใต้ดินของเขายังขยายออกไปถึง 20 เมตรจากสุสานบรรพบุรุษ

ระยะ 20 เมตรอาจไม่มากพอที่จะปกคลุมทั้งตระกูล แต่รากของจี้หยางไม่ได้เติบโตเป็นเส้นตรง หากแต่แผ่ขยายออกโดยรอบเป็นวงกลม

หากขุดดินขึ้นมา ก็จะเห็นรากอันกว้างใหญ่ซ่อนอยู่ใต้ดินของจี้หยาง

ในตอนนี้ จี้หยางก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อแรกผูกพันกับตระกูล

เขาจึงไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้

"คนย้ายยังมีชีวิตอยู่ แต่ต้นไม้ย้ายเป็นต้องตาย"

แม้เขาจะเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ของตระกูล แต่หากถูกถอนรากจากดิน

อาจจะไม่อาจอยู่รอดได้

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ วันหนึ่งเขาเชื่อว่า

จะสามารถดึงรากขึ้นมาแล้วเคลื่อนไหวได้

ด้วยความมุ่งมั่น จี้หยางจึงหันไปมองค่าพลังเลือดและพลังวิญญาณของตนเอง

พลังเหล่านี้ได้มาจากการบูชาของตระกูลเฉิน ซึ่งเขาเก็บไว้ใช้สำหรับการจำลองหรือเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ไม่คาดคิด

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา การบูชาทำให้พลังเหล่านี้สะสมไม่น้อย

แม้แต่การจำลองทั่วไปก็สามารถทำได้หลายครั้ง

แต่สิ่งที่ยังคงเป็นปัญหาคือ แต้มจำลอง ที่ยังคงเป็นเลขหลักเดียว

หากไม่มีแต้มจำลองเพียงพอ

จี้หยางก็ไม่สามารถจำลองใหม่หรือจำลองซ้ำหลายครั้งได้

แต้มจำลองต้องได้มาจากการที่สมาชิกในตระกูลบรรลุขอบเขตใหม่

แต่การบรรลุขอบเขตของนักสู้ไม่ใช่เรื่องง่าย ระดับกายาอาจจะยังพอมีความคืบหน้าในหนึ่งเดือน แต่เมื่อถึงระดับการรวมเลือด การบรรลุแต่ละขั้นนั้นต้องใช้เวลาหลายปี

แต้มจำลองจึงกลายเป็นอุปสรรคสำคัญในการจำลองของจี้หยาง

แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มีทางเลือกที่ดีนัก ทำได้เพียงปล่อยให้เวลาตัดสิน

จี้หยางมองปุ่ม "สามารถจำลองได้" ด้วยความลังเล จะเก็บแต้มไว้ต่อหรือจะใช้จำลองตอนนี้ดี?

เมื่อคิดถึงการจำลองครั้งก่อน ๆ เขาก็ส่ายหัว

การจำลองแบบไร้ทิศทางเช่นนี้เสี่ยงเกินไป อีกทั้งตอนนี้เขายังมีโอกาสจำลองซ้ำไม่มาก ทำให้ไม่สามารถเปรียบเทียบเพื่อหาทางเลือกที่ดีที่สุดได้

"หากไม่อดทนกับเรื่องเล็ก ก็อาจเสียการใหญ่" จี้หยางตัดสินใจรออีกสักระยะ

อย่างไรเสีย ตอนนี้ตระกูลก็พัฒนาอย่างมั่นคง พลังชีวิตของเขาก็เพียงพอ จึงยังไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ

หนึ่งชั่วยามผ่านไป จี้หยางหันกลับมาดูแผงสถานะอีกครั้ง

จากพลังชีวิตเดิมที่ 100.4 ตอนนี้เพิ่มขึ้นเป็น 100.9

…………………………………………………………………………….

การเติบโตที่รวดเร็วขึ้นแต่ยังไม่ถึงเป้าหมายของจี้หยาง

แม้ว่าการเพิ่มขึ้นของพลังชีวิตจะเร็วกว่าเดิมมาก แต่ก็ยังไม่ถึงสามเท่าตามที่จี้หยางคาดหวังไว้

นั่นหมายความว่า ยิ่งมีใบไม้มากขึ้น เขาก็สามารถดูดซับพลังแสงจันทร์ได้มากขึ้น แต่ยิ่งมากขึ้น การดูดซับก็จะค่อย ๆ ลดลง

แม้จะไม่ถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่ด้วยความเร็วปัจจุบัน เขาสามารถดูดซับพลังชีวิตได้สามหน่วยต่อคืน ซึ่งถือว่าเป็นการพัฒนาที่ไม่เลวเลย

น่าเสียดายที่จี้หยางไม่รู้ว่าพลังชีวิตต้องถึงเท่าไร ต้นไม้ถึงจะเติบโตและแตกกิ่งใบเพิ่มขึ้นอีก

ถ้ารู้ว่าที่ 100 หน่วยพลังชีวิตจะทำให้มีใบอ่อนเพิ่มขึ้นหนึ่งช่อ เขาคงไม่เก็บพลังเลือดไว้โดยไม่แปรเปลี่ยนเป็นพลังชีวิตแน่

ส่วนจุดเปลี่ยนครั้งต่อไปก็ยังคงเป็นปริศนา จี้หยางทำได้เพียงเฝ้ารอและปล่อยให้กิ่งก้านเติบโตอย่างช้า ๆ จนกว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

แต่ก่อนถึงจุดเปลี่ยนครั้งหน้า จี้หยางมีแผนจะทดลองบางอย่าง

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน ฤดูหนาวเริ่มมาเยือน

สายลมหนาวเย็นเริ่มพัดผ่านไปทั่วป่ามรณะนิรันดร์ อย่างไม่รู้ตัว

ที่ตระกูลเฉิน สมาชิกในตระกูลต่างสวมเสื้อผ้าที่หนากว่าเดิม

ส่วนใหญ่ทำจากหนังและขนของสัตว์อสูร

หนังสัตว์อสูรเหล่านี้ไม่เพียงแต่กันร้อนกันหนาวได้ดี

ยังมีคุณสมบัติป้องกันการโจมตีอีกด้วย

โดยเฉพาะนักสู้ระดับ 2 ต่างสวมใส่เสื้อผ้าที่ทำจากขนของสัตว์อสูรระดับเดียวกัน

เมื่อเฉินชางหมิงเห็นดังนั้นก็อดเจ็บใจไม่ได้ เพราะของพวกนี้ในอดีตสามารถขายได้ในราคาสูง หากแต่ตอนนี้ตระกูลอยู่ในที่ห่างไกล ไม่มีทางขายออก

ถึงอย่างนั้น เฉินชางหมิงก็ไม่ได้ตำหนิอะไร

เพียงสั่งให้เก็บของมีค่าจากสัตว์อสูรไว้

การตัดสินใจของเฉินซิงเจิ้น

ในสุสานบรรพบุรุษ

เฉินซิงเจิ้นทำพิธีบูชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ตามปกติ ก่อนจะลุกออกไป

สองวันก่อน

เขาได้สั่งให้ยกเลิกการออกล่าทั้งหมดของตระกูลด้วยสองเหตุผล:

1. อากาศที่หนาวเย็นทำให้สัตว์อสูรในป่าเริ่มดุร้ายและก้าวร้าวมากขึ้น เพื่อสะสมอาหารสำหรับฤดูหนาว
2. ทีมล่าสัตว์ของตระกูลรุกล้ำเข้าไปลึกเกินไป อาจทำให้ขาดทุนมากกว่ากำไร

ในช่วงการล่า มีสมาชิกตระกูลได้รับบาดเจ็บไม่น้อย โชคดีที่มีต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์คอยคุ้มครอง จึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่

แต่เพราะหลายคนเคยเห็นพลังอันยิ่งใหญ่ของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ จึงกล้าหาญเกินไป ถึงขั้นเสี่ยงชีวิตในการล่า

เฉินซิงเจิ้นรู้เรื่องนี้ก็โกรธมาก จึงสั่งห้ามอย่างเด็ดขาด หากใครฝ่าฝืนจนบาดเจ็บ จะถูกลงโทษหนักและถูกตัดสิทธิ์ในการบูชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

ในฐานะหัวหน้าตระกูล เขารู้ดีว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มีชีวิตและการใช้พลังย่อมมีขีดจำกัด จึงต้องรักษาพลังของมันไว้

หลังจากคำสั่งนี้ถูกประกาศออกไป สมาชิกตระกูลจึงระมัดระวังมากขึ้น

ข่าวเร่งด่วนจากเฉินเทียนอวี๋

ขณะเฉินซิงเจิ้นกำลังจะไปตรวจดูการฝึกฝนของนักสู้ในตระกูล

ก็มีคนรีบวิ่งมารายงาน

“ท่านหัวหน้า! เฉินเทียนอวี๋ส่งข่าวมาว่า ขอให้ท่านไปพบโดยด่วน!”

“อืม ข้าเข้าใจแล้ว”

แม้ใบหน้าจะนิ่งเฉย แต่ในใจเฉินซิงเจิ้นกลับตกใจไม่น้อย

เฉินเทียนอวี๋รับหน้าที่ดูแลข้าวเม็ดเลือด และพักอาศัย

ทำให้เฉินซิงเจิ้นมีความกังวลอยยู่ในใจว่าจะเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นหรือป่าว