บทที่ 56: ลางร้ายมรณะ (ตอนฟรี)

บทที่ 56: ลางร้ายมรณะ

ท่ามกลางความพลุกพล่านบนท้องถนน รถสปอร์ตสีแดงคันหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวช้าๆ เหมือนหอยทาก โดยมีใบหน้าสองใบที่ไร้วิญญาณและสิ้นหวังสะท้อนอยู่บนกระจกมองหลัง

ทันใดนั้น เธอก็เหยียบเบรกอย่างแรง ทำให้รถหยุดสนิท

ศีรษะของฉินหมิงเจ๋อพุ่งตรงไปที่เบาะหลังด้านหน้า แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สะทกสะท้าน เพียงแค่มองคนขับอย่างเฉื่อยชา

อ้า!

ขณะที่สบตากัน ตันอิงก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับตื่นจากความฝัน

“นายทำให้ฉันต้องมองอะไรก็ไม่รู้!”

มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อศึกษาเกี่ยวกับรูปร่างของมนุษย์และบังเอิญไปพบผู้ชายหล่อๆ หรอ?

ฉันโดนหว่านล้อมให้ดูการแสดงการแต่งตัวข้ามเพศได้ยังไงเนี่ย! และที่สำคัญ มันไม่ได้สวยงามเลยสักนิด!

ตันอิงจ้องหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

ในขณะเดียวกัน นายน้อยฉินกำลังหลับตาและกระแทกศีรษะเข้ากับเบาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน และฉันก็ไม่อยากรู้ด้วยว่าทำไม มันเหมือนกับว่าสมองของฉันปฏิเสธข้อมูลใดๆ ก็ตามที่เกี่ยวข้องกับมัน”

“และถ้าเธอไม่หื่นกระหายและแบล็กเมล์ฉัน เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญไป…”

“นายไม่ได้บอกว่าเพื่อนของนายสนิทกับคุณมากและยินดีที่จะให้โอกาสกับเราหรอ?”

ตันอิงจับพวงมาลัยแน่นจนมีเสียงเอี๊ยดอ๊าด

“จากสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับเขา เขาคงยอมขายร่างกายเพื่อแลกเงิน แต่จากการปฏิเสธของเขา นั่นน่าจะหมายความเขาไม่ได้ขัดสนเงินในช่วงนี้”

ฉินหมิงเจ๋อวิเคราะห์โดยไม่แสดงอารมณ์

“เสี่ยวอิง ถ้าเธออยากเจอผู้ชายหล่อๆ เธอก็ควรลองใช้วิธีที่มนุษย์ธรรมดาเขาทำกันนะ ฉันไม่อยากทำแบบนี้ต่อไปแล้ว”

“แล้วก็อย่าพูดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้กับใครด้วย”

“ถ้าเธอกล้าพูดถึงเรื่องวันนี้อีก ฉันจะตบหัวเธอให้แบน!”

…

หลังจากส่งพวกเขาทั้งสองไปแล้ว ฟู่เฉียนก็นั่งลงบนโซฟา ตรวจสอบ “แหวนกระจ่างฝัน” อย่างระมัดระวัง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้มัน และผลลัพธ์ก็ดีกว่าที่คาดไว้

จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าเมื่อแหวนถูกเปิดใช้งาน จิตสำนึกของทุกคนจะเข้าสู่โลกแห่งความฝันร่วมกัน และเมื่อตื่นขึ้นมา พวกเขาก็จะเชื่ออย่างลึกซึ้งถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในความฝัน

เมื่อฉินหมิงเจ๋อและตันอิงตื่นขึ้น พวกเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และกล่าวคำอำลากันอย่างรวดเร็ว

เมื่อพิจารณาถึงอารมณ์อันหดหู่ของพวกเขา พวกเขาก็คงจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันได้อย่างชัดเจน

ในความฝัน ในฐานะผู้ริเริ่ม เขามีอำนาจอย่างมากอย่างเห็นได้ชัด

เขาสามารถเข้าและออกได้อย่างอิสระ และเขายังสามารถตั้งกฎบางอย่างได้ด้วย

ในแง่หนึ่ง เขาเป็นผู้ควบคุมโลกแห่งความฝัน

ตราบใดที่พล็อตเรื่องไม่รุนแรงเกินไป พวกเขาจะไม่มีทางตื่นจากมันได้

แต่คนอย่างนายน้อยฉินก็เป็นเพียงคนธรรมดาๆ ท้ายที่สุดแล้ว หากใช้แหวนกับงาน ผลลัพธ์ก็อาจไม่ได้ออกมาดีเช่นนี้

แต่เขาไม่จำเป็นต้องคิดมากตอนนี้ เขาจะลองดูเมื่อมีโอกาส

ตอนนี้เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ฟู่เฉียนสังเกตเห็นว่ายังมีเวลาที่จะเพลิดเพลินกับแสงแดดอีกหน่อย

…

[การยืนยันตัวตนเสร็จสิ้น เริ่มต้นงานประจำวัน]

วันหยุดมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ

หลังจากสัมผัสวันหยุดสามวัน ฟู่เฉียนก็สวมบัตรพนักงานตรงตามเวลา และเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

[คำเตือน เกิดการรั่วไหล]

[ชื่อ: ลางร้ายมรณะ รหัส: 2-103]

[เนื้อหางานของวันนี้ได้รับการอัพเดต: เข้าสู่ฉากจัดเก็บ 2-103 และจัดเก็บใหม่ให้เสร็จสิ้น]

ชื่อนั้น… แปลกนิดหน่อย!

ฟู่เฉียนขมวดคิ้ว

แม้ว่ามันจะไม่ใช่ไอเทมที่เริ่มต้นด้วย 1 และอาจจะไม่น่าขยะแขยงเท่ากับทูตสวรรค์แห่งความสงบสุข แต่ชื่อนั้นก็ยังให้ความรู้สึกผิดปกติอยู่ดี

และแล้วภาพลวงตาก็เกิดขึ้น

พร้อมกับคำเตือนการรั่วไหล ฉากที่เหนือบรรยายก็ปรากฏขึ้นในโกดัง คราวนี้เป็นสุสานขนาดใหญ่ เรียบง่ายและไม่มีคำสลักสักคำ

[เข้าสู่ฉากจัดเก็บ 2-103: เมืองซีหยวน]

[…4%…6%…10%…18%…34%…66%…100% โหลดฉากสำเร็จ]

[ลางร้ายมรณะกำลังแฝงตัวอยู่ และภัยพิบัติก็กำลังเริ่มก่อตัว จงตามหามัน สังหารมัน ก่อนที่ภัยพิบัติร้ายแรงจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม!]

[ทักษะ: กระสุนลม, การโจมตีคริติคอลร้ายแรง, ตีนแมว, งานเลี้ยง (ล็อคไว้)]

[อาวุธ: หมัดทรราช]

[เงื่อนไขความสำเร็จในการกักขัง: ค้นหาและสังหารลางร้าย]

[แต้ม SAN ปัจจุบัน 54, แรงบันดาลใจปัจจุบัน 21]

มีคำแจ้งเตือนหลายคำปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ท่านครับ โปรดรับประทานอาหารให้อร่อย”

เมื่อเสียงดังขึ้นข้างๆ เขา ฟู่เฉียนก็รู้สึกตัวและสำรวจบริเวณโดยรอบ

แสงสลัว บรรยากาศอบอุ่น พนักงานเสิร์ฟเดินไปมาคู่กันสามคน และเสียงเปียโนก็ไพเราะไหลลื่นหู

และแล้วก็มีผู้ชายและผู้หญิงแต่งตัวจัดเต็ม รับประทานอาหารรอบๆ เขา เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ในร้านอาหารระดับไฮเอนด์

ฟู่เฉียนมองลงไปยังจานที่พนักงานเสิร์ฟเพิ่งนำมาให้

แม้ว่าเขาจะระบุไม่ได้ว่ามันเป็นอะไร แต่การจัดจานนั้นก็ประณีต สีสันน่ารับประทาน และกลิ่นก็ทำให้ปากของเขาน้ำลายสอ นอกจากปริมาณที่น้อยอย่างน่าขบขันแล้ว มันก็ไม่มีข้อบกพร่องอื่นใดอีก

ฟู่เฉียนหยิบอาหารคำหนึ่งขึ้นมาชิมโดยไม่ลังเล และหลับตาลงอย่างพึงพอใจ

นี่แหละคือชีวิต!

เมื่อเทียบกับที่ที่เขาเคยอยู่มาก่อน สถานที่เหล่านั้นคืออะไรกัน?!

ทันทีที่เขากำลังจะกัดอาหารอีกคำ เสียงเปียโนในร้านอาหารก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

ในช่วงเวลาต่อมา ความเย็นยะเยือกก็พัดผ่านเข้ามา ทำให้ชายและหญิงที่รับประทานอาหารกรี๊ดร้อง

ในความโกลาหล บุคคลสองคนในเครื่องแบบสีดำยืนอยู่ตรงกลางของร้านอาหาร ตรวจดูบริเวณโดยรอบ

“เกิดเหตุฉุกเฉิน อาหารกลางวันจบแล้ว ทุกคนอยู่นิ่งๆ และอย่าขยับ!”

ใครอีกวะ?

เห็นได้ชัดว่าผู้รับประทานอาหารที่นี่เป็นคนที่มีฐานะดี และทันใดนั้นก็มีคนต้องการทุบโต๊ะและลุกขึ้น แต่เขาก็ถูกคนข้างๆ รั้งไว้

ไม่แปลกใจเลยที่ตันหมิงเสวียและคนอื่นๆ จะมีอารมณ์ร้าย ผู้พิทักษ์ราตรีเหล่านี้มีท่าทีที่แสดงถึงความบ้าอำนาจอย่างแท้จริง

ฟู่เฉียนสังเกตคนสองคนที่อยู่ข้างหน้า

ถ้าเขามองไม่ผิด คนสองคนที่ก่อกวนมื้ออาหารของทุกคนก็กำลังสวมเครื่องแบบของผู้พิทักษ์ราตรีอยู่

ดูเหมือนว่าลูกค้าที่รับประทานอาหารจะจำพวกเขาได้เช่นกัน ยกเว้นคนตาบอดไม่กี่คน

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนนี้ก็อ่อนแอกว่ามากเมื่อเทียบกับตันหมิงเสวียและฉีเสวีย

สำหรับเขาในตอนนี้ พวกเขาอยู่ในระดับเดียวกับทหารราบเท่านั้น

ฮึ่ม!

ทหารราบที่มีใบหน้าไร้ความรู้สึกดูเหมือนจะพอใจกับปฏิกิริยาของฝูงชน

“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย โปรดอย่าตื่นตระหนก เราแค่ต้องการความร่วมมือจากคุณเล็กน้อย เรื่องนี้จะอยู่ภายใต้การควบคุมในไม่ช้า” เขากล่าว

“อย่างน้อยคุณก็ช่วยบอกเราได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ชายวัยกลางคนรวบรวมความกล้าที่จะถาม

“คุณจะรู้เองในไม่ช้า!”

ทหารราบทำท่าทางให้เพื่อนร่วมงานของเขาเดินไปที่มุมหนึ่งของร้านอาหารอย่างรวดเร็ว

มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดหรูหรากำลังรับประทานอาหารคนเดียวที่นั่น หลังของเธอสง่างามและน่าดึงดูด ไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ต่อการเข้ามาของเขา

ทหารราบยังคงเงียบและเพียงแค่วางมือลงบนผมที่จัดแต่งอย่างประณีต จากนั้นก็ดึงเบาๆ

ทันใดนั้น ศีรษะของหญิงสาวที่แต่งกายดีก็หลุดออกจากคอของเธอ