บทที่ 529: ดินแดนปีศาจนี่จนจริง ๆ

บทที่ 529: ดินแดนปีศาจนี่จนจริง ๆ

ยามค่ำคืน ลู่เฉาเฉาและเซี่ยหยู่โจวเอนกายนอนอยู่บนแท่นดอกบัว หลับสนิทด้วยความสุขสบาย อีกฝั่งหนึ่งของกำแพง จุยเฟิงที่นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายด้วยความกังวลตลอดทั้งคืน

พอฟ้าสาง เสียงฝีเท้าดังเอะอะอยู่ด้านนอกแท่นดอกบัว ลู่เฉาเฉาลืมตาอย่างงัวเงีย รู้สึกหนาวขึ้นมาจึงหยิบหนังขนสัตว์สีแดงสดจากมิติของตัวเองมาคลุมตัวเธอและเซี่ยหยู่โจว หนังขนสัตว์นั้นเงางามและได้รับการดูแลเป็นอย่างดี สัมผัสนุ่มลื่น เธอชื่นชอบมันมาก

ดูเหมือนว่าแท่นดอกบัวจะถูกยกขึ้น มีเสียงโกลาหลจากด้านนอก เธอหยิบขนมและนมขึ้นมากินทีละคำอย่างสบายอารมณ์

เซี่ยหยู่โจวนั่งขึ้น ขยี้ตา พลางเอ่ยว่า “ว้าว งานพิธีเริ่มแล้ว

ทั้งสองคนชะโงกหน้าออกมาจากช่องว่างของกลีบดอกบัว เห็นภาพเลือนรางของโลกภายนอก เหล่าปีศาจน้อยรายล้อมราชาปีศาจที่กำลังเดินขึ้นบัลลังก์ ผมสีแดงเพลิงของเขาสะดุดตายิ่งนัก

“ก็จริงอย่างที่คิด ราชาปีศาจหัวแดงคนนั้นเอง”

ด้านนอกมีการร้องรำทำเพลงครึกครื้นจนเสียงของทั้งสองคนถูกกลบไป

“ดินแดนปีศาจนี่จนจริง ๆ ไม่มีแม้แต่ผ้าจะคลุมตัว ดูนั่นสิ สองปีศาจน้อยนั่น กระโปรงยังปิดก้นไม่มิด แถมเอวก็โผล่ออกมา…”

“เดี๋ยวข้าจะเอาเสื้อเก่าจากมิติไปให้สองตัวนั้นสักสองชุด แม่ข้าบอกว่า ถ้าปล่อยให้เป็นหวัดจนตัวเย็นชา อาจปวดเข่าหนักในอนาคต ต้องปกปิดเอวกับข้อเท้าไว้…”

“แล้วทำไมตาพวกเขาถึงดูแปลก ๆ นะ? หรือพวกเขาเป็นโรคตาอะไรถึงได้กระตุกอยู่ตลอด?” ลู่เฉาเฉาบ่นไปพลางดูไป

เซี่ยหยู่โจวเม้มปากแน่น สูดหายใจลึก เด็กสี่ขวบ เจ้าจะหวังให้เธอเข้าใจอะไรกันเล่า?

หลังจากนั้นเหล่าอสูรและปีศาจใหญ่ทยอยกันออกมามอบของขวัญ บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคักจนทั้งสองคนตาลายไปหมด

“ท่านหญิงแห่งชิงชิวมาแล้ว…” เสียงประกาศจากภายนอกดังขึ้น

ตระกูลจิ้งจอกชิงชิวเดิมทีเป็นทายาทของเทพสุนัขจิ้งจอกเก้าหาง แต่หลายปีมานี้สายเลือดเทพกลับจางลงเรื่อย ๆ จนพลังอ่อนแอลง

เผ่ามังกรและหงส์จึงไม่เห็นค่าของชิงชิวอีกต่อไป

แต่ชิงชิวกลับภาคภูมิในสายเลือดเทพของตัวเอง และไม่ต้องการปะปนกับพวกปีศาจ

ดังนั้น ชิงชิวจึงอยู่อย่างโดดเดี่ยว เป็นเผ่าที่อยู่ระหว่างเทพและปีศาจ

“ขอต้อนรับท่านหญิงแห่งชิงชิว…” ปีศาจทุกตนลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าวต้อนรับเหล่าจิ้งจอกชิงชิวที่เดินเข้ามาอย่างสง่างาม

จิ้งจอกเขียวก้าวเข้าไปทักทายด้วยตนเอง “ท่านหญิง เชิญประทับที่นั่งค่ะ”

ท่านหญิงชิงเอียนผู้เป็นจิ้งจอกเจ็ดหาง รูปร่างงดงามเย้ายวน แต่ก็ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเธอ

“ไม่ได้เจอกันนานนับพันปี ดูเหมือนราชาปีศาจจะ…ยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น” ท่านหญิงชิงเอียนมองราชาปีศาจด้วยสายตาเย้ยหยัน ผมสีแดงเพลิงของเขาดูโอหังเหลือเกิน

“ข้าได้ยินมาว่า ท่านได้รับบาดเจ็บหนักจากการต่อสู้กับปีศาจใหญ่อย่างฟู่ถู จนต้องหลบไปรักษาตัวอยู่พันปี หรือไม่ก็…หนีมหันตภัยพันปีไปเหมือนเต่าหดหัว?”

คำพูดของเธอแฝงด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ถึงแม้ชิงชิวจะเสื่อมถอยลงไปในแต่ละยุค แต่ก็ยังมีสถานะเหนือกว่าดินแดนปีศาจเสมอ

ราชาปีศาจหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ข้าได้ยินมาว่า พี่สาวของท่านคืออัจฉริยะของตระกูลชิงชิว ฝึกฝนจนถึงระดับแปดหางในวัยเยาว์ และนางยังมีโอกาสสูงที่จะกลายเป็นเทพจิ้งจอกเก้าหาง ทำไมพี่สาวของท่านจึงหยุดฝึกเสียล่ะ? หรือว่าเธอไม่ชอบหางที่เก้า?” คำพูดที่เขาได้ยินจากลู่เฉาเฉาทำให้เขากลายเป็นคนปากร้ายไปโดยปริยาย

ใบหน้าของจิ้งจอกชิงชิวซีดลงทันที

การตายของพี่สาว คือหัวข้อที่ชิงชิวห้ามพูดถึง และถือเป็นบาดแผลใหญ่ของพวกเขา

“หยุดพูดจาดูหมิ่น! ชิงชิวผู้เป็นทายาทเทพ การที่เราอุตส่าห์มาเยือนถือว่าเป็นบุญคุณต่อท่าน!” จิ้งจอกตัวหนึ่งเอ่ยตำหนิเสียงดัง

ในสายตาของพวกเขา ต่อให้ราชาปีศาจยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ไม่มีทางเทียบเท่ากับชิงชิวได้

ราชาปีศาจได้ยินดังนั้น จึงหัวเราะลั่นจนเสียงดังไปทั่วงาน

“ทายาทเทพ? พวกเจ้านี่ช่างแต่งแต้มตัวเองได้เก่งจริง ๆ”

“สายเลือดเทพที่สืบทอดมานานนับพันปี คงเหลือความเป็นเทพอยู่แค่ไหนกัน…” เขานึกถึงจุยเฟิงที่มีสายเลือดเทพบริสุทธิ์ แต่กลับต้องมารับใช้อยู่กับเขา

ทันใดนั้นความสนใจของเขาก็หมดลง เขาทิ้งตัวนั่งลงบนบัลลังก์ด้วยความเบื่อหน่าย ไม่สนใจชิงชิวอีก

ชิงชิวที่มักจะหยิ่งผยอง วันนี้กลับมาด้วยจุดประสงค์แอบแฝงเพื่ออวดสายเลือดของพวกเขา

จิ้งจอกเขียวเห็นท่าทีไม่ดี รีบเข้ามาแก้สถานการณ์ “ฝ่าบาท…ฝ่าบาท…วันนี้ดินแดนปีศาจได้จัดงานต้อนรับท่านอย่างยิ่งใหญ่ และกระหม่อมได้เตรียมของขวัญชิ้นพิเศษสำหรับท่าน หวังว่าท่านจะพึงพอใจ…”

“นี่เป็นของขวัญที่กระหม่อมใช้กำลังกายกำลังใจแทบตายกว่าจะหามาได้!”

ทันทีที่เทิงเชอได้ยิน เขาไม่อยากให้ความดีความชอบตกอยู่ที่อีกฝ่ายคนเดียว จึงรีบเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ

“มันชัดเจนว่าเราสองคนเป็นคนหาของขวัญชิ้นนี้มาด้วยกัน!”

จิ้งจอกเขียวปรายตามองเขา ของขวัญที่มีคุณค่าเช่นนี้ต้องเก็บไว้เป็นความดีความชอบส่วนตัวถึงจะเหมาะสม!

“ตั้งแต่ต้นจนจบ กระหม่อมเป็นคนตามหาของชิ้นนี้อย่างลำบากยากเย็น เทิงเชอ การเป็นคนต้องไม่ใจแคบ! ข้านับว่าเจ้าคือสหายข้า จึงไม่อยากถือสาอะไรกับเจ้า!”

เทิงเชอพูดไม่เก่ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้างความดีความชอบไปคนเดียว ก็ไม่กล้าโต้แย้งในที่สาธารณะ ได้แต่นิ่งเงียบ ใบหน้าเคร่งขรึมด้วยความไม่พอใจ

จิ้งจอกเขียวแสดงท่าทีประจบประแจง “ฝ่าบาท ของขวัญนี้ ทั้งบนฟ้าหรือในดินไม่มีอะไรเทียบเท่าได้”

“วันนี้ ไม่มีของขวัญของใครที่เหนือกว่าของขวัญชิ้นนี้แน่นอน” เขาแสดงความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ด้านปีศาจหมาป่าท่าทีระแวดระวัง มองสำรวจไปทั่ว งานวันนี้เป็นวันสุดท้ายของเคราะห์กรรมใหญ่ของราชาปีศาจ หากผ่านวันนี้ไปได้อย่างปลอดภัย ราชาปีศาจก็จะพ้นจากอันตราย

เสียงเพลงและดนตรีขับกล่อม การแสดงเต้นรำของเหล่าปีศาจน้อยในชุดราวกับเทพธิดาทำให้งานดูหรูหรา แท่นดอกบัวลอยขึ้นไปในอากาศก่อนจะค่อย ๆ ลดลงสู่สระน้ำเบื้องล่าง ปลาคราฟหลากสีสันกระโดดขึ้นเหนือผิวน้ำเป็นการแสดงถึงความสำเร็จและการก้าวสู่จุดสูงสุด

หยดน้ำกระเด็นแสงระยิบระยับ แท่นดอกบัวที่เปียกน้ำเริ่มหมุนช้า ๆ ดอกบัวเหมือนจะมีชีวิต ส่องประกายแสงสีทอง

ในแท่นดอกบัว ร่างอ้อนแอ้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในชุดที่ดูเย้ายวนชวนหลงใหล

เหล่าปีศาจน้อยในแท่นดอกบัวจ้องมองเธอด้วยความงุนงง

เธอคือนางจิ้งจอกเสน่ห์ที่ชิงชิวส่งมา ตั้งใจให้ปรากฏตัวอย่างงดงามเหมือนนางฟ้าในช่วงที่กลีบดอกบัวแย้มบาน

และเธอถูกวางตัวให้เป็นพระสนมในอนาคตของราชาปีศาจ

แต่สิ่งที่คาดการณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น...

เธอยังไม่ทันตั้งตัว ก็รู้สึกว่ามีพลังบางอย่างตรึงร่างเธอไว้

ลู่เฉาเฉาคว้าเสื้อคลุมสีแดงสดจากมิติของเธอ มาคลุมตัวนางจิ้งจอกจนมิด เสื้อคลุมนั้นเป็นลายดอกขนาดใหญ่สะดุดตา ดูแล้วมีพลังอย่างยิ่ง

“เฮ้อ ใคร ๆ ก็บอกว่าดินแดนปีศาจลำบากยากจน มันเป็นความจริง...”

“ดูสิ เจ้าสวมแค่เศษผ้าผืนเล็ก ๆ พันรอบเอว ทำไมถึงใส่แค่เสื้อครึ่งตัวมาเดินแบบนี้ล่ะ?” เธอพูดพลางมองไปที่เท้า

“ยังเท้าเปล่าอีก…”

ลู่เฉาเฉาจัดแจงคลุมเธอให้เรียบร้อยและสวมถุงเท้าสีแดงให้

นางจิ้งจอกเสน่ห์: ???

นางจิ้งจอกเสน่ห์โกรธจนใบหน้าแดง น้ำตาแทบไหล

มือเล็ก ๆ อ้วน ๆ ของลู่เฉาเฉาเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา “ข้ารู้ว่าเจ้าซาบซึ้ง ไม่ต้องร้องไห้ นี่เป็นเสื้อที่แม่ข้าตัดเย็บไว้ตอนว่าง ๆ...”

นางจิ้งจอกเสน่ห์: ข้าขอขอบคุณครอบครัวเจ้าทั้งหมดเลย!

เสียงเพลงบรรเลงดังก้อง กลีบดอกบัวเริ่มแย้มเปิดออก

ลู่เฉาเฉาตบหน้าผากตัวเอง “อ้อ ถึงเวลาที่เจ้าต้องแสดงตัวแล้วสิ?”

นางจิ้งจอกเสน่ห์ก้มมองเสื้อคลุมลายดอกขนาดใหญ่บนตัวเอง พลางส่ายหน้าอย่างตกใจ

ไม่ ไม่ ไม่ เธอคือจิ้งจอกที่งดงามที่สุดในชิงชิว เธอใช้เวลาหนึ่งร้อยปีฝึกฝนเพื่อให้วันนี้โด่งดังในสามพิภพ แต่ไม่ใช่ในสภาพที่สวมเสื้อคลุมลายดอกนี้!!

ลู่เฉาเฉาไม่เข้าใจสายตาตื่นตระหนกของเธอ และคลายพลังที่ตรึงร่างเธอไว้

ทันทีที่กลีบดอกบัวแย้มเปิดออก พลังบางอย่างดึงร่างของเธอออกมา

กลีบดอกบัวปลิวลงมาจากฟ้า พร้อมกับหมอกควันเบาบางที่ค่อย ๆ จางไป...

แทนที่ควรจะเผยให้เห็นปลายเท้าอันงดงาม ตอนนี้…

กลับเป็นถุงเท้าสีแดงคู่หนึ่ง??

สีแดงสดโดดเด่นสะดุดตา ทำให้บรรยากาศเงียบสงัดลงทันที

กลิ่นอายชนบทที่รุนแรงราวกับพุ่งเข้าใส่ทุกคน

เสียงเพลงหยุดลงโดยสิ้นเชิง