บทที่ 455 ความแปลกประหลาด
บทที่ 455 ความแปลกประหลาด
ฝนตกหนักที่ก่อตัวมานาน ในที่สุดก็เทกระหน่ำลงมา
เม็ดฝนขนาดใหญ่ตกลงกระแทกพื้นภายใต้แรงโน้มถ่วงสามเท่า ส่งเสียงดังเปาะแปะ
ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ
เฉินโส่วอี้เอาผ้าขาด ๆ มาพันรอบเอว พาสาวเปลือกหอยที่น่าสงสารฝ่าสายฝนกลับไปยังสนามรบอีกครั้ง
เมื่อเห็นร่างของกึ่งเทพที่เสียหายหนักจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม เขาถึงตระหนักว่า เขาได้กำจัดกึ่งเทพด้วยพลังของตัวเองสำเร็จจริง ๆ
ไม่ใช่กึ่งเทพที่บาดเจ็บหนัก
ไม่ใช่เพราะโชคช่วย
แต่เป็นการใช้พลังของตัวเองเผชิญหน้าตรง ๆ และสังหารได้
“ฮ่า ฮ่า!” เฉินโส่วอี้เช็ดน้ำฝนออกจากใบหน้า หัวเราะเบา ๆ อย่างภูมิใจ
แต่เขากลับพบว่าตัวเองไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่คิด เขารู้สึกเพียงแค่โล่งอก ความกระตือรือร้นและความตื่นเต้นทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกไปหมดแล้วระหว่างการต่อสู้
กึ่งเทพตัวนี้เป็นคู่ต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างแน่นอน ผลของการต่อสู้ระหว่างพวกเขาอยู่ที่ 50-50 และบางทีฝ่ายตรงข้ามอาจมีโอกาสชนะมากกว่า
ความเร็วที่รวดเร็วปานสายฟ้า ร่างกายที่เคลื่อนไหวได้อย่างว่องไวอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่ว่าจะบนพื้นดินหรือในอากาศ ไม่มีความลังเลในท่าทางของมันเลย
การต่อสู้ครั้งก่อนของเฉินโส่วอี้ล้วนเกิดขึ้นบนระนาบสองมิติ แม้กระทั่งกึ่งเทพบนโลกก็ยังมีข้อจำกัดในการบิน และไม่ลอยตัวขึ้นง่าย ๆ
เพราะเมื่อใดที่ศัตรูหลุดออกจากพื้นดิน วิถีของมันสามารถคาดการณ์ล่วงหน้าได้ การเคลื่อนไหวจึงขาดความยืดหยุ่น หากปฏิกิริยาคิดไวพอ แม้การเคลื่อนไหวจะช้า ก็สามารถรับมือได้
แต่คู่ต่อสู้ในครั้งนี้ใช้วิธีการต่อสู้ในแบบสามมิติ และในอากาศมันยิ่งเคลื่อนไหวได้ว่องไวขึ้น
ท่าทางของมันไม่สามารถคาดการณ์ได้ และยากที่จะตัดสิน
ระดับความอันตรายเพิ่มขึ้นอย่างมาก
หากไม่ใช่เพราะร่างกายที่แข็งแกร่ง การป้องกันที่เหนือชั้น และการแกล้งทำเป็นอ่อนแอจนสามารถคว้าโอกาสไว้ได้ เขาคงไม่มีทางชนะในครั้งนี้
“ความว่องไวยังไม่พอจริง ๆ การแปลงร่างยักษ์นั้นยอดเยี่ยม การโจมตีก็รุนแรง แต่ร่างกายช้าเกินไป เมื่อต้องเจอกับศัตรูที่มีระดับต่ำกว่า ย่อมบดขยี้ได้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับกึ่งเทพแบบนี้ มันกลับมีจุดอ่อนชัดเจน” เขาครุ่นคิดในใจ
เมื่อแปลงร่างยักษ์ พลังของเขาสูงถึง 37.2 จุดอย่างน่าตกใจ แต่ความว่องไวก็ตกลงเหลือเพียง 16 จุด ไม่ถึงครึ่ง
สาวเปลือกหอยที่ยืนอยู่บนไหล่ของเฉินโส่วอี้ ถูกฝนสาดจนเปียกโชกเหมือนลูกไก่ตกน้ำ มือเล็ก ๆ จับหูของเขาไว้แน่น ขณะมองดูร่างของกึ่งเทพที่ยังคงกระตุกเล็กน้อยในระยะไกล ร่างกายของเธอสั่นเทา
“ยักษ์ใหญ่ เรารีบไปกันเถอะ!”
แม้ว่าร่างของกึ่งเทพจะถูกทำลายกระดูกส่วนใหญ่และหัวก็ถูกบดขยี้ แต่ก็ยังไม่ตายสนิท อุ้งเท้าทั้งสี่ยังคงขุดพื้นอย่างไม่รู้ตัวจนกลายเป็นหลุมใหญ่
“อย่ากลัว มันตายแล้ว!” เฉินโส่วอี้กล่าวปลอบ
สาวเปลือกหอยพยักหน้าหงึก ๆ “เจ้าตัวน้อยไม่กลัวเลย!”
“ช่างเป็นเจ้าตัวน้อยที่กล้าหาญจริง ๆ” เฉินโส่วอี้ยิ้มพร้อมชม ก่อนจะเดินไปคว้าหางลื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยเกล็ดของมัน แล้วพยายามลากด้วยแรงทั้งหมด
แต่เขาก็พบว่าลากไม่ไหวเลย
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจ
ในร่างยักษ์ กึ่งเทพตัวนี้เล็กเหมือนสุนัขพันธุ์เท็ดดี้ เขาสามารถบีบจนกระดูกมันแตกได้อย่างง่ายดาย
แต่ความจริงแล้ว ขนาดของมันเทียบได้กับช้างแอฟริกาที่โตเต็มวัย น้ำหนักมากกว่าช้างเสียอีก ประมาณสิบตัน
และในโลกนี้ที่มีแรงโน้มถ่วงสามเท่า น้ำหนักของมันจะอยู่ที่ประมาณสามสิบตัน
ด้วยพลังปกติของเขาที่ 2.8 ตัน มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะลากมัน
เฉินโส่วอี้ไม่มีทางเลือกอื่น เขารู้ว่ายังมีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ จึงแปลงร่างอีกครั้ง
ครั้งนี้เขาไม่ได้แปลงร่างจนตัวใหญ่เกินไป สูงเพียงหกเมตรกว่า ๆ เขาใช้มือข้างหนึ่งยกซากของกึ่งเทพขึ้นบ่า และเดินตรงไปยังถ้ำอย่างรวดเร็ว
ตลอดทาง เลือดสีทองไหลออกจากหัวที่ถูกบดของกึ่งเทพ ก่อนจะถูกฝนชะล้างหายไป
แต่เฉินโส่วอี้ไม่ได้รู้สึกเสียดายเลย
เนื้อกึ่งเทพมากมายขนาดนี้ ไม่รู้จะกินได้อีกนานแค่ไหน
สิบกว่าวินาทีต่อมา เฉินโส่วอี้เดินมาถึงหน้าถ้ำ
“โครม!” เขาทิ้งร่างกึ่งเทพลงกับพื้นเสียงดัง
จากนั้นก็คืนร่างและเดินเข้าไปในถ้ำ
สาวเปลือกหอยที่ตามมาอยู่ห่าง ๆ ด้วยความหวาดกลัว ลังเลอยู่ครู่หนึ่งท่ามกลางสายฝน ก่อนจะบินหลบซากศพอย่างรวดเร็ว แล้วกระโจนขึ้นไปเกาะบนไหล่ของเฉินโส่วอี้
สำหรับเธอแล้ว การเผชิญหน้ากับกึ่งเทพ แม้จะเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณ ก็ยังน่าตื่นเต้นเกินไป
เมื่อร่างกายฟื้นจากความเหนื่อยล้า เฉินโส่วอี้มองดูสาวเปลือกหอยที่เปียกโชกเหมือนลูกไก่ตกน้ำด้วยความเป็นห่วง “หนาวไหม?”
ในโลกต่างมิติ ฤดูใบไม้ผลิที่เพิ่งเริ่มต้นยังคงหนาวเย็นอยู่ เมื่อโดนฝนยิ่งทำให้หนาวขึ้นไปอีก
“ไม่หนาว แต่เจ็บ!” สาวเปลือกหอยชี้ไปที่รอยถลอกบนตัวให้เฉินโส่วอี้ดูพร้อมกับทำหน้าตาเศร้าสร้อย
“ฉันจะเป่าให้หาย! เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว” เฉินโส่วอี้ปลอบเธอ
“เป่าแล้วจะหายจริงเหรอ?” สาวเปลือกหอยถามด้วยความจริงจัง
“เอ่อ!” เฉินโส่วอี้นิ่งไปเล็กน้อย เขาเคยเห็นคนอื่นปลอบเด็กแบบนี้มาตลอด
จากนั้นเขาก็พูดว่า “มันจะหายเร็วขึ้น”
“งั้นเป่าให้ตัวเล็กหน่อยนะ ต้องเป่าเบา ๆ นะ ไม่งั้นเจ้าตัวเล็กจะปลิวไป” สาวเปลือกหอยกล่าว
พูดจบเธอก็บินมาที่หน้าเฉินโส่วอี้ให้เขาเป่า
เฉินโส่วอี้เป่าเบา ๆ สองสามครั้ง ก่อนจะเงยหน้าถามว่า “ดีขึ้นบ้างไหม?”
แต่กลับเห็นสาวเปลือกหอยบีบจมูกตัวเอง ทำหน้ารังเกียจแล้วพูดว่า “ไม่ดีขึ้นเลย แถมลมหายใจของนายยังเหม็นอีก!”
ใบหน้าของเฉินโส่วอี้มืดลงทันที ความน่ารักนั้นไม่มีเหลือเลย
ในถ้ำยังมีฟืนที่เก็บไว้อยู่บ้าง
เขาจุดไฟที่ปากถ้ำ แสงจากกองไฟทำให้ถ้ำมืดสลัวสว่างขึ้น
เฉินโส่วอี้เปิดดูแผงคุณสมบัติของตัวเอง
พบว่าค่าความตั้งใจ เพิ่มขึ้นอย่างไม่คาดคิดอีก 0.1 เป็น 17.1
นอกจากนี้ ค่าศรัทธา เหลือเพียง 13.5 ใช้ไปแล้วประมาณสี่สิบกว่า
“แต่ต่อจากนี้ไป คงไม่ขาดแคลนค่าศรัทธาอีกแล้ว!”
เฉินโส่วอี้เริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในใจ
“กึ่งเทพตัวนี้คงมีผู้ศรัทธาไม่น้อย ตอนนี้ทุกคนเป็นของฉันหมดแล้ว”
การเป็นกึ่งเทพ หากไม่มีผู้ศรัทธาจำนวนมากสนับสนุน ก็ไม่มีทางบรรลุสถานะนี้ได้
“แต่ไม่ต้องรีบร้อน พักก่อนสักคืน แล้วค่อยว่ากันพรุ่งนี้”
เมื่อร่างกายฟื้นตัว เขาก็ถือดาบเดินออกจากถ้ำฝ่าสายฝน
เนื้อของกึ่งเทพที่ยังสดใหม่ หากปล่อยผ่านคืนนี้ไป พรุ่งนี้ก็คงไม่สดอีกแล้ว
เมื่อได้มองดูใกล้ ๆ ถึงจะสัมผัสได้ถึงความน่าตื่นตาตื่นใจของสิ่งมีชีวิตระดับกึ่งเทพ
ร่างกายของมันเต็มไปด้วยเกล็ดสีทองที่เปล่งประกายราวกับอัญมณีในความมืด เขาสองข้างที่เหลือเพียงส่วนที่แตกหักเปล่งแสงราวกับทับทิม
แม้จะนอนอยู่ในน้ำโคลน แต่ร่างกายกลับดูสะอาดไร้ที่ติ แผ่กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์และน่าเกรงขามจนผู้คนอดหวาดกลัวไม่ได้
แต่สำหรับเฉินโส่วอี้ มันก็เป็นแค่ซากศพเท่านั้น
“เขาสองข้างนี้สวยมาก เอากลับไปเก็บไว้คงจะดี” เฉินโส่วอี้คิดในใจ
เขาเดินไปดึงกระดูกที่แตกออกจากหัวของมัน แล้วหันไปจัดการเนื้อที่บาดแผล ใช้ดาบฟันอย่างหนักหน่วง จนในที่สุดก็ได้เนื้อชิ้นใหญ่
เขาล้างเนื้อภายใต้สายฝน แล้วถือมันกลับเข้าถ้ำ
ในขณะนั้นเอง เขารู้สึกหน้ามืดวูบหนึ่ง เขารีบใช้มือพยุงกำแพงถ้ำไว้ รู้สึกสับสนและจิตใจเลือนลาง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังเล็กน้อย “ครั้งนี้ทำไมถึงรุนแรงขนาดนี้?”
