บทที่ 3 วันสิ้นโลก?

บทที่ 3 วันสิ้นโลก?

เมื่อชายเคร่งขรึมถามคำถามเพิ่มเติม โจวไป๋เริ่มตอบแบบหลีกเลี่ยง เขาแสร้งทำเป็นจำอะไรไม่ได้และอ้างว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำ บอกว่าหลายสิ่งในช่วงที่ผ่านมาเขาไม่สามารถจำได้เลย

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ชายเคร่งขรึมกลับเชื่อคำพูดของเขาอย่างง่ายดาย และบันทึกข้อมูลพื้นฐานของเขาเสร็จเรียบร้อย

จากนั้น ชายคนนั้นก็เริ่มถามคำถามเกี่ยวกับสภาพจิตใจของโจวไป๋ โดยที่โจวไป๋สัมผัสได้ว่าคำถามเหล่านี้เหมือนการตรวจสอบสุขภาพจิตและสภาพจิตวิญญาณของเขา

“ดีแล้ว ทุกอย่างไม่มีปัญหาอะไร ต่อไปนี้นายก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ให้ดีเถอะ” ชายเคร่งขรึมพึมพำเสียงเบา “แต่ก็คงไม่มีอะไรดีนักหรอก…”

โจวไป๋สงสัย “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

ชายคนนั้นมองเขาด้วยสายตาที่ผสมระหว่างความเวทนาและความเศร้า ก่อนพูดออกมา “นายยังไม่รู้สินะ? โลกใบนี้ล่มสลายไปแล้ว ตอนนี้มนุษย์ที่เหลืออยู่บนโลก มีเพียง 42 คนเท่านั้น… อ้อ ถ้ารวมนายเข้าไปด้วย ก็เป็น 43 คน”

คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจ โจวไป๋มองชายคนนั้นด้วยความไม่เชื่อ “เป็นไปได้ยังไง?”

ชายเคร่งขรึมตบบ่าเขาเบา ๆ “ไปกันเถอะ ฉันจะพาไปดูห้องพัก ส่วนเรื่องวันสิ้นโลก เดี๋ยวนายจะค่อย ๆ เข้าใจเอง”

ในหัวของโจวไป๋ยังคงวนเวียนกับคำพูดนั้น มันก้องสะท้อนไปมา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันคือความจริง

แต่ด้วยความที่เขาอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก ร่างกายที่แปลกไป และสิ่งที่ปรากฏขึ้นในหัวเกี่ยวกับ "ภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์" รวมถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เขาเจอสัตว์ประหลาด มันทำให้เขาตัดสินใจที่จะอดทนและรอดูสถานการณ์ เพื่อค่อย ๆ ทำความเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เมื่อชายเคร่งขรึมเปิดประตูออก ก็เห็นไอชายืนรออยู่ด้านนอกอย่างเรียบร้อยเหมือนลูกสุนัขที่เฝ้ารอเจ้าของกลับบ้าน

ทันทีที่ประตูเปิด ดวงตาสีฟ้าของไอชาก็เปล่งประกาย เธอพูดอย่างกระตือรือร้น “คุณครู! หนูรออยู่ตรงนี้อย่างว่าง่ายเลยนะ!”

ชายเคร่งขรึมยิ้มเล็กน้อยอย่างยากจะสังเกตเห็น “ดีมาก ไอชา ฉันจะพาโจวไป๋ไปดูรอบ ๆ ก่อน แล้วเดี๋ยวจะเอาอะไรให้เธอกิน”

หลังจากนั้น ทั้งสามคนเดินไปตามทางเดิน โจวไป๋เริ่มสังเกตสิ่งรอบตัว เขาพบว่าทุกส่วนของอาคารไม่มีหน้าต่างเลยแม้แต่บานเดียว ไม่มีทางที่จะมองเห็นโลกภายนอกได้ มันทำให้เขาอดถามไม่ได้ “ฐานนี้อยู่ใต้ดินใช่ไหม?”

ชายเคร่งขรึมหันมามองเขา ก่อนตอบอย่างช้า ๆ “นายสังเกตได้ดี นี่คือที่หลบภัยใต้ดิน เป็นเหมือนที่หลบภัยสุดท้ายที่ฉันสร้างขึ้น”

โจวไป๋ถามต่อ “แล้วข้างนอก… เกิดอะไรขึ้น?”

ชายเคร่งขรึมตอบด้วยเสียงเย็นชา “ข้างนอกคือโลกแห่งนรก ฐานนี้คือความหวังสุดท้ายในการมีชีวิตรอดของเรา”

หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็ไม่สนใจคำถามอื่น ๆ อีก และพาโจวไป๋มายังหน้าห้องพัก เปิดประตูเหล็กออกและพูดว่า “นี่คือห้องของนายกับไอชา ไอชา ช่วยพาเขาสำรวจดูรอบ ๆ เดี๋ยวฉันจะไปเอาอะไรมาให้เธอกิน”

“ได้เลยค่ะ!” ไอชาพยักหน้าอย่างร่าเริง น้ำลายแทบจะหยดขณะที่เธอวิ่งตามชายเคร่งขรึม

ชายคนนั้นต้องจับเธอไว้และดันกลับเข้ามาในห้อง “รออยู่ในนี้ก่อน”

ไอชาตอบอย่างกระตือรือร้น “ได้เลยค่ะ!”

เมื่อชายเคร่งขรึมจากไป โจวไป๋รู้สึกเบาใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

เขาหันมองไปรอบ ๆ ห้องพัก ภายในมีเพียงเฟอร์นิเจอร์ที่เรียบง่าย มีเตียงเดี่ยวสองเตียงตั้งอยู่คนละด้านของห้อง โต๊ะทำงานสองตัว อ่างล้างหน้า และห้องน้ำแบบเรียบง่าย บรรยากาศโดยรวมเหมือนห้องขังมากกว่าห้องพัก

โจวไป๋เหลือบมองเตียงที่ยุ่งเหยิงก่อนจะนั่งลงบนเตียงอีกฝั่งที่จัดเรียบร้อยดี เขาหันมองไปที่ประตู เห็นไอชากำลังนั่งยอง ๆ จ้องประตูด้วยดวงตาสีฟ้าคู่ใหญ่ที่ไม่ละสายตาแม้แต่น้อย

เมื่อคิดถึงสิ่งที่ชายเคร่งขรึมพูดไว้ก่อนหน้านี้ โจวไป๋หันไปมองเด็กหญิงผมทองตรงหน้า ในใจแอบคิดว่า “เด็กคนนี้ดูเหมือนซื่อ ๆ บางทีอาจจะลองล้วงข้อมูลจากเธอดูได้”

“ไอชา เธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?”

ไอชาไม่หันกลับมา แต่ตอบอย่างไม่ลังเล “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ! ฉันยังนับเลขไม่เป็นเลย!”

‘เด็กคนนี้…’ โจวไป๋คิดในใจ ‘ไม่รู้จักนับเลขแต่กลับตอบได้หน้าตาเฉย’

เขาถามต่อ “งั้นเธอรู้เรื่องวันสิ้นโลกไหม?”

ไอชาพยักหน้ารัว “รู้สิ รู้!” เธอพูดด้วยท่าทางจริงจัง “คุณครูบอกว่าโลกข้างนอกไม่มีอะไรให้กินแล้ว มันน่ากลัวมากเลย!”

โจวไป๋ถามอีกครั้ง “งั้นฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เธอบอกว่าฉันถูกเก็บมาที่นี่…”

“ใช่ คุณครูเก็บคุณมาจากข้างนอก!” ไอชาพูดพลางลูบท้องตัวเอง “หิวจัง… ทำไมคุณครูถึงเก็บคนมา ถ้าเก็บหมูมาคงดี ฉันไม่ได้กินหมูตั้งนานแล้ว”

“…ฉันควรจะรู้สึกยังไงกับคำพูดนี้ดีเนี่ย” โจวไป๋พึมพำ ก่อนถามต่อ “คุณครูออกไปข้างนอกเองเหรอ?”

ไอชาทิ้งตัวลงไปนอนกับพื้น พลางบ่นว่า “หิว…”

“ไอชา?”

“หิว!”

โจวไป๋ถอนใจ “เด็กกินเก่งนี่คุยด้วยยากจริง ๆ”

ไม่นานนัก ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ชายเคร่งขรึมเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ เขาวางถาดลงตรงหน้าไอชา “กินซะ”

จากนั้นเขาส่งถาดอีกใบให้โจวไป๋ “นายก็กินด้วยเหมือนกัน”

โจวไป๋มองสิ่งที่อยู่ในถาด ซึ่งดูเหมือนก้อนแป้งเปียกสีขุ่น เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ชายเคร่งขรึมเห็นท่าทางของเขาจึงพูดขึ้น “ตอนนี้ฐานนี้ขาดแคลนอาหาร เราทำได้แค่กินอาหารสังเคราะห์หรือบิสกิตเสริมโภชนาการเท่านั้น”

โจวไป๋รับถาดมา ใช้ช้อนตักขึ้นมากินคำหนึ่ง ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวทันทีราวกับทนไม่ได้ จากนั้นก็วางถาดลงอย่างเบามือ

ชายเคร่งขรึมพูดขึ้น “จากนี้นายจะพักกับไอชา เธอจะพานายไปสำรวจรอบ ๆ”

โจวไป๋เหลือบมองไอชาที่กำลังกินอาหารในถาดด้วยความเอร็ดอร่อย เขาถามอย่างอดไม่ได้ “เธอ… ไว้ใจได้แน่เหรอ?”

ชายเคร่งขรึมเกาหัวเล็กน้อย “ไอชาไม่ได้มีปัญหาทางสติปัญญา เธอแค่ใสซื่อเกินไป”

ไอชาเงยหน้าขึ้น มองถาดอาหารที่โจวไป๋วางไว้ด้วยสายตาเป็นประกาย

ชายเคร่งขรึมรีบห้าม “พอแล้ว ไอชา วันนี้เธอกินเยอะเกินพอแล้ว จำตอนที่กินจนท้องแตกคราวก่อนได้ไหม? ท้องของเธออิ่มแล้ว แต่สมองยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง”

ไอชาพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “สมองฉันยังไม่รู้ว่าอิ่ม แล้วจะบอกว่าท้องอิ่มได้ยังไง!”

“ห้ามกินอีก ไม่งั้นเธอจะอ้วก” ชายเคร่งขรึมคว้าถาดอาหารของเธอไปพลางพูด “ลืมบอกไป ฉันแซ่จวง เรียกฉันว่าดร.จวงก็ได้”

“หนูไม่เชื่อ หนูยังไม่อิ่ม!” ไอชาวิ่งตามชายคนนั้น พยายามแย่งถาดกลับมา

โจวไป๋ถอนหายใจ “คุณแน่ใจนะว่าให้ฉันอยู่กับเธอจะไม่มีปัญหา? เธอจะไม่กินฉันตอนกลางคืนใช่ไหม?”

“วางใจเถอะ เธอแค่ชอบกินจุ แต่ไม่กินคนแน่นอน”

“คุณแน่ใจเหรอ? เธอกำลังกัดมือคุณอยู่ เลือดออกแล้วด้วย!”

“ไม่เป็นไร เธอแค่หวงอาหารนิดหน่อย…”

ในวันต่อ ๆ มา โจวไป๋เริ่มปรับตัวกับการใช้ชีวิตในฐานใต้ดินแห่งนี้ และเขาก็เริ่มสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่นี้อย่างตั้งใจ

ฐานนี้มีทั้งหมดห้าชั้น ชั้นที่หนึ่งคือชั้นบัฟเฟอร์ ซึ่งเต็มไปด้วย “กลิ่นอายแห่งนรก” ตามที่ดร.จวงบอก ถ้าไม่มีการป้องกันเฉพาะ คนธรรมดาเข้าไปจะต้องตายแน่นอน

ชั้นที่สองและสามเป็นพื้นที่ใช้ชีวิตประจำวันสำหรับคน 43 คนในฐาน รวมถึงโจวไป๋ด้วย แต่สิ่งที่เขาสังเกตเห็นคือ นอกจากดร.จวงแล้ว ทุกคนในฐานล้วนเป็นเด็กอายุระหว่างเจ็ดถึงสิบห้าปี

ชั้นที่สี่เป็นโกดังเก็บเสบียงอาหารและสิ่งของจำเป็น และชั้นที่ห้าคือห้องทดลองใต้ดิน ซึ่งมีเพียงดร.จวงเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ ไม่มีใครอื่นได้รับอนุญาตให้เข้าไป...

..........