บทที่ 23 การก้าวเข้าสู่ชีวิตหรูหรา

เมื่อเย่ฟานขับรถลัมโบร์กินีเข้ามาในโครงการ ถังเฉินอี้ผิ่นเสี่ยวจิ้ง ก็อดไม่ได้ที่จะยกมือปิดปากด้วยความตื่นเต้น เธอรู้ว่าเย่ฟานต้องมีฐานะดี แต่ไม่คิดว่าเขาจะรวยถึงขั้นนี้ โครงการนี้เป็นหนึ่งในที่พักสุดหรูชื่อดังที่สุดของเมือง

“พี่ฟาน ที่นี่คุณก็มีบ้านด้วยเหรอคะ?” เสี่ยวจิ้งถามด้วยความไม่อยากเชื่อ

“มีสิครับ ซื้อไว้นานแล้ว เพิ่งย้ายมาอยู่ไม่นานนี้เอง” เย่ฟานตอบพร้อมพยักหน้า ก่อนจะเดินไปจับมือเธอและพาเดินเข้าสู่ลิฟต์

เสี่ยวจิ้งไม่ได้ขัดขืน แม้ว่าเธอจะเป็นคนมีชั้นเชิง แต่การได้มาเห็นและสัมผัสบรรยากาศของโครงการหรูแบบนี้กลับทำให้เธออ่อนข้อทันที บ้านใน ถังเฉินอี้ผิ่น เป็นสิ่งที่เธอเคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสเข้ามา

“ฉันได้ยินว่าบ้านที่นี่แพงมาก แถมยังหาซื้อยากสุด ๆ เลยค่ะ” เสี่ยวจิ้งพูดขึ้น

“ก็แค่ไม่กี่สิบล้านหยวนเองครับ ถ้ามีเงินก็ซื้อได้ง่าย ๆ” เย่ฟานตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ขณะที่กดลิฟต์ไปยังชั้นของตัวเอง

เมื่อถึงหน้าประตูบ้าน เย่ฟานเปิดประตูและพาเสี่ยวจิ้งเดินเข้าไปในบ้าน

“ต้องถอดรองเท้าไหมคะ?” เสี่ยวจิ้งถามด้วยน้ำเสียงลังเล ขณะมองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ขนาดพื้นที่ที่ใหญ่เกินคาดทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความตื่นเต้น บ้านแบบนี้เธอเคยเห็นแค่ในละคร

เย่ฟานมองไปที่เรียวขาขาวของเธอก่อนจะยิ้ม “นั่งลงสิ เดี๋ยวผมถอดรองเท้าให้”

พูดจบ เขากดเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะจับขาเธอเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ถอดรองเท้าออกทีละข้าง

“บ้านนี้มีพื้นที่กว่า 400 ตารางเมตร ผมอยู่คนเดียวเลยดูโล่งไปหน่อย” เย่ฟานพูดขณะลุกขึ้นยืนหลังจากถอดรองเท้าให้เธอเสร็จ

“ใหญ่ถึง 400 ตารางเมตรเลยเหรอคะ? โอ้โห นี่มันใหญ่มาก!” เสี่ยวจิ้งพูดด้วยความตื่นเต้น ใจเธอเริ่มคิดว่าอยากจะกลายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ แต่เธอรู้ว่าต้องแสดงความสงวนท่าทีเอาไว้

“ครัวอยู่ทางนั้น เดี๋ยวผมพาคุณไปดู” เย่ฟานจับมือเธอและพาไปยังห้องครัว

หลังจากแนะนำสิ่งต่าง ๆ ในห้องครัวแล้ว เย่ฟานเดินออกมาและหยิบไวน์แดงขวดหนึ่งจากห้องเก็บของ พอกลับมา เขาเห็นเสี่ยวจิ้งกำลังยืนหันหลังให้ขณะหั่นผัก ท่ามกลางแสงไฟในครัว ท่าทางเธอดูสง่างามและเย้ายวน

เสี่ยวจิ้งหั่นผักไปด้วย ใจคิดถึงเรื่องในอดีต เธอเป็นผู้หญิงที่เติบโตมาในครอบครัวธรรมดา ทำให้รู้ดีถึงความสำคัญของเงิน

แม้ผู้ใหญ่จะสอนเสมอว่าการเรียนสำคัญ แต่เธอรู้ว่าคำสอนนั้นมักใช้กับผู้ชายมากกว่า เพราะสำหรับผู้หญิง ความสวยงามและบุคลิกภาพมักจะเป็นสิ่งสำคัญกว่า

เธอเคยลองทำงานพาร์ตไทม์ช่วงปิดเทอม และพบว่าการทำงานหนักแบบนั้นแทบไม่ได้เงินมากพอที่จะใช้ เธอเหนื่อยจนแทบหมดแรง แต่กลับได้ค่าจ้างเพียง 5,000 หยวนต่อเดือน

ในทางกลับกัน เพื่อนร่วมห้องของเธอที่เป็นแฟนกับผู้ชายฐานะดี กลับไม่ต้องทำงานและยังมีเงินเก็บ

ความแตกต่างเช่นนี้ทำให้เสี่ยวจิ้งรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอสามารถใช้ความสวยเป็นทางลัดได้ เธอเริ่มฝึกฝนตัวเองให้ดูน่าสนใจขึ้น และพยายามหาช่องทางพบปะผู้ชายที่มีฐานะ

อย่างไรก็ตาม แม้เธอจะมีโอกาสพบเจอผู้ชายมากมาย แต่เธอก็ยังไม่เคยมอบตัวเองให้ใคร เพราะเธอกำลังรอชายที่เพียบพร้อมที่สุด และวันนี้ดูเหมือนว่าเธอจะพบคนที่ตรงตามเงื่อนไขนั้นแล้ว

เสี่ยวจิ้งรู้จักชายที่เธอเจอก่อนหน้าเย่ฟานมานานกว่า 2 เดือนแล้ว เดิมทีวันนี้เธอวางแผนว่าจะยอมเป็นของเขา แม้จะไม่ได้รู้สึกพอใจชายคนนั้นเท่าไหร่ แต่เธอเชื่อว่าตัวเลือกที่ดีกว่านี้คงหาได้ยาก

อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของเย่ฟานที่เป็นหนุ่มหล่อ รวย และมีเสน่ห์ ทำให้แผนการของเธอเปลี่ยนทันที ด้วยตัวเลือกที่ดีกว่า เธอจึงเลือกเย่ฟานโดยไม่ลังเล

ในขณะที่เสี่ยวจิ้งกำลังวางแผนวิธีที่จะทำให้เธออยู่ในชีวิตของเย่ฟานได้นานที่สุด เธอก็รู้สึกถึงอ้อมแขนของเขาที่กอดรอบเอวเธอ เย่ฟานเริ่มรุกล้ำโดยไม่รอช้า

เสี่ยวจิ้งคิดอย่างรวดเร็ว เธอมีทางเลือกสองทาง: ต่อต้านหรือไม่ต่อต้าน หากเธอต่อต้าน อาจทำให้เย่ฟานไม่พอใจ แต่หากเธอไม่ต่อต้าน ก็อาจทำให้เธอดูเหมือนผู้หญิงที่ง่ายเกินไป สุดท้ายเธอเลือกจะดิ้นรนเพียงเล็กน้อย

“พี่ฟาน คุณกำลังทำอะไรคะ? เราเป็นแค่เพื่อนกันนะคะ ปล่อยฉันเถอะ” เธอพูดด้วยเสียงที่แฝงความลังเล

“บ้านหลังนี้ต้องการเจ้าของบ้านหญิง การอยู่คนเดียวมันเปลืองพื้นที่เกินไป” เย่ฟานพูดกระซิบข้างหูเธอ แม้เขาจะไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าใครคือเจ้าของบ้านหญิงคนนั้น

“งั้น...เราเปลี่ยนที่กันดีไหมคะ? ที่นี่คือห้องครัว” เสี่ยวจิ้งพูดพลางหน้าแดง

“แต่ผมชอบที่นี่มากกว่า เรามาทำมันตรงนี้กันเถอะ” เย่ฟานยิ้มก่อนจะพาเธอเอนตัวลงบนเคาน์เตอร์หินอ่อน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อมองไปยังรอยเลือดเล็กน้อยบนพื้น และได้ยินเสียงน้ำจากห้องน้ำ เย่ฟานถอนหายใจเบา ๆ “ไม่น่าเชื่อ คนที่ยังบริสุทธิ์หาได้ยาก แต่ฉันกลับเจอสองคนติด ๆ กัน”

เขาส่ายหัวพร้อมจิบไวน์ที่อยู่ในมือ พลางคิดว่าการที่จะเอาชนะหญิงสาวที่มีชั้นเชิงสูงอย่างเสี่ยวจิ้งได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

ไม่กี่นาทีต่อมาเสี่ยวจิ้งในชุดคลุมอาบน้ำก็เดินออกมานั่งข้างเขา เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่มองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหมาย เย่ฟานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัด

“เอ่อ...คุณชอบกระเป๋าแบบไหนบ้าง? พรุ่งนี้ผมจะซื้อให้สักใบดีไหม?” เย่ฟานถามพลางโอบเอวเธอ

“ฉันมีกระเป๋าแล้วค่ะ ไม่ต้องลำบากหรอก” เสี่ยวจิ้งตอบพร้อมส่ายหัว และเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “คุณชอบทานอะไรบ้างคะ? พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารให้คุณ”

“เกรงใจแย่เลย งั้นให้ผมซื้อกระเป๋าให้คุณเถอะ” เย่ฟานพยายามอีกครั้ง เพราะเขารู้ดีว่า “สิ่งที่ฟรี” มักจะแพงที่สุดในระยะยาว

“ไม่เอาหรอกค่ะ” เสี่ยวจิ้งยิ้มพร้อมกระซิบข้างหูเขา “ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วนะคะ คุณอยากจะ...”

เย่ฟานที่ยังคงหนุ่มแน่น ไม่อาจอดใจไหว เขาอุ้มเธอขึ้นก่อนจะพาเธอกลับไปที่ห้องนอน

เช้าวันถัดมา เมื่อเย่ฟานตื่นขึ้น เขาพบว่าเสี่ยวจิ้งได้ออกไปแล้ว บนโต๊ะน้ำชามีกระดาษโน้ตใบหนึ่งวางไว้

“ฉันกลับมหาวิทยาลัยก่อนนะคะ อาหารเช้าวางไว้ในครัวแล้ว อย่าลืมทานด้วยนะคะ มื้อเช้าสำคัญต่อสุขภาพมาก ๆ”

เย่ฟานเดินไปยังครัว ขณะทานอาหารเช้าที่เธอเตรียมไว้ เขาคิดว่า: “ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะไม่ปล่อยฉันง่าย ๆ แน่”

(จบบท)###