บทที่ 20 ฉีกอสูรเป็นชิ้น ๆ บรรพชนทั้งสามมนุษย์

"อ๊าก!"<br >

ในขณะที่ร่างของ ตี้เจียง ปรากฏขึ้น เสียงกรีดร้องดังก้องทั่วท้องฟ้า อสูรตัวหนึ่งซึ่งมีพลังระดับ เซียนแท้ ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยมือเปล่าของตี้เจียง

ใช่แล้ว! ตี้เจียงใช้มือเปล่าของเขา ไม่มีพลังแห่งกฎ ไม่มีการใช้พลังวิญญาณ เป็นเพียงกำลังอันมหาศาลที่มาจากร่างกายของเขา

"นี่มัน..."

ภาพที่เกิดขึ้นทำให้ หงเอ๋อร์ และ เสวียนหมิง ถึงกับนิ่งอึ้ง

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมตี้เจียงถึงเลือกใช้วิธีนี้ ทั้งที่เขาสามารถลบล้างเหล่าอสูรด้วยเพียงความคิด แต่กลับเลือกที่จะใช้กำลังฉีกพวกมันทีละตัว

"เหนื่อยเปล่าไหมนี่?"

สำหรับ บรรพชนทั้งสาม แห่งมนุษย์ รวมถึงมนุษย์คนอื่น ๆ ภาพนี้เต็มไปด้วยความตกตะลึง

"มหัศจรรย์!"

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เผ่ามนุษย์ต้องเผชิญกับความหวาดกลัวและการสังหารโหดของอสูรตลอดเวลา ในสายตาของพวกเขา อสูรคือฝันร้ายอันเลวร้าย

แต่ในตอนนี้ ฝันร้ายเหล่านั้นกลับถูกฉีกกระชากอย่างไร้ความปรานี

อสูรทั้งหมด รวมถึง บรรพชนมนุษย์ และมนุษย์ที่หลบซ่อน ต่างหยุดนิ่งด้วยความตกใจ

"ไอ้บ้า! เจ้าไม่รู้หรือว่าพวกเราเป็นทหารของ กุ้ยเชอเอี้ยวเซิ่ง?"

ในที่สุด อสูรตนหนึ่งที่ยังมีความกล้า ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

"หากเจ้ากล้าฆ่าเรา กุ้ยเชอเอี้ยวเซิ่งจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!"

"ตายซะ!"

ตี้เจียงคำราม พร้อมกับพุ่งเข้าจัดการอสูรตนนั้นด้วยมือเปล่าอีกครั้ง

"อ๊าก!"

เสียงกรีดร้องดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง อสูรตนนั้นถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

ดวงตาของตี้เจียงเต็มไปด้วยความโกรธและความโหดเหี้ยม

เขามองอสูรที่เหลือด้วยสายตาเยือกเย็นและกล่าว

"นั่นคือตัวที่สอง ตัวต่อไปคือคนที่สาม!"

เขาแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม และพุ่งตรงไปยังอสูรอีกตนที่อยู่ใกล้

"บ้าไปแล้ว! เจ้าคนนี้แข็งแกร่งเกินไป!"

"รีบส่งข่าวถึงกุ้ยเชอเอี้ยวเซิ่งโดยเร็ว!"

อสูรที่เหลือเริ่มตระหนักถึงอันตราย และพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ

ตี้เจียงมองเห็นทุกอย่าง แต่เขาไม่สนใจ

เขาเพียงหัวเราะเยาะ

"ต่อให้พวกเจ้าร้องขอความช่วยเหลือ ข้าก็จะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!"

"ตาย!"

เขาคำรามอีกครั้ง และพุ่งเข้าฉีกอสูรตัวถัดไปเป็นชิ้น ๆ</br >

<br >เสียงกรีดร้องของอสูรดังก้องทั่วเขาโซ่วหยาง<br >

อีกร่างหนึ่งล้มลง ร่างไร้วิญญาณของอสูรถูกฉีกออกด้วยมือเปล่า สภาพศพของพวกมันกองรวมกันจนเต็มภูเขา

"ล้อมมันไว้! รอท่านเย่าเซิ่ง มาแล้วจัดการมัน!"

อสูรที่เหลือร้องตะโกน พวกมันกราดเกรี้ยวรวมพลังโจมตีใส่ตี้เจียง

"ตาย!"

เสียงของตี้เจียงดังขึ้นอย่างเยือกเย็น เขาไม่แม้แต่จะสนใจการโจมตีเหล่านั้น

เพียงร่างของเขาเคลื่อนผ่านกลุ่มอสูร แต่ละครั้งที่ปรากฏตัว ก็จะมีอสูรถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

"ท่านพี่ช่าง..."

เสวียนหมิงมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าหวาดหวั่น แม้เธอจะเป็นบรรพชนที่แข็งแกร่ง แต่เธอยังอดที่จะขนลุกกับความโหดเหี้ยมของตี้เจียงไม่ได้

"ข้าสัมผัสได้ถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวนายท่าน... โกรธอย่างมหาศาล"

หงเอ๋อร์พูดขึ้นด้วยเสียงเบา

ในขณะเดียวกัน เหล่ามนุษย์ที่เหลือ รวมถึงบรรพชนทั้งสาม ต่างมองดูภาพเหตุการณ์ด้วยความตกตะลึง

อสูรที่เหลืออยู่เริ่มรับรู้ถึงชะตากรรมของตนเอง พวกมันต้องการหนี แต่กลับพบว่าพื้นที่รอบ ๆ ถูกพลังลึกลับปิดกั้นไว้

"ไม่! ได้โปรด อย่าฆ่าข้า!"

อสูรตนสุดท้ายร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นตี้เจียงเดินตรงมาหามัน

"อย่าทำอะไรข้า! เย่าเซิ่ง ของพวกเราจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า! หากเจ้ากล้าฆ่าข้า ท่านเย่าเซิ่งจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!"

คำพูดนั้นทำให้มนุษย์ทั้งสามบรรพชน รวมถึงคนอื่น ๆ ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกังวล พวกเขากลัวว่าการกระทำของตี้เจียงจะนำภัยร้ายแรงมาสู่เผ่ามนุษย์

แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันพูดอะไร ตี้เจียงกลับตวาดเสียงดัง

"ตาย!"

เสียงกรีดร้องสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่อสูรตนนั้นจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

ร่างของมันล้มลงรวมกับกองซากของอสูรที่ถูกฆ่าก่อนหน้านี้

"นี่..."

มนุษย์ทั้งสามบรรพชนมองดูภาพเหตุการณ์ด้วยความตกใจ

พวกเขาเพียงหวังรอดพ้นจากความตาย แต่การกระทำของตี้เจียงในวันนี้กลับเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

</br >ภาพการสังหารโหดของ ตี้เจียง ทำให้ เสวียนหมิง และ หงเอ๋อร์ เริ่มชาไปหมด

พวกเขาไม่แม้แต่จะพูดอะไรอีก

แต่สำหรับเหล่ามนุษย์ ภาพเหตุการณ์นี้กลับทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความตื้นตันและซาบซึ้ง

"ขอบคุณท่านผู้กล้าสำหรับความเมตตาที่ช่วยชีวิตพวกเรา!"

บรรพชนทั้งสามแห่งมนุษย์ ซุ้ยเหยินซื่อ โหยวเชาซื่อ และจืออี้ซื่อ คุกเข่าลงเบื้องหน้าตี้เจียง พร้อมกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงสะอื้น

แต่ในทันใดนั้น ซุ้ยเหยินซื่อก็กล่าวต่อด้วยความวิตก

"แต่ท่านผู้กล้า... ท่านควรจะรีบจากไปเถิด! เย่าเซิ่ง กุ้ยเชอ กำลังเดินทางมาที่นี่! เขาเป็นผู้ที่ทรงพลังอย่างยิ่ง!"

"ใช่แล้ว ท่านผู้กล้า! การที่ท่านช่วยพวกเราไว้ถือเป็นพระคุณอันใหญ่หลวง พวกเรามนุษย์ไม่อาจทำให้ท่านต้องเดือดร้อนเพราะพวกเราได้อีก!"

"โปรดรีบหนีเถอะ!"

มนุษย์คนอื่น ๆ ต่างก็พยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของบรรพชนทั้งสาม

แต่ตี้เจียงกลับยิ้มบาง ๆ พร้อมตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

"ไม่ต้องกังวล ข้าจะอยู่ที่นี่ ใครหน้าไหนก็อย่าคิดแตะต้องพวกเจ้าได้!"

คำพูดนี้ทำให้มนุษย์ทั้งหมด รวมถึงบรรพชนทั้งสามต่างตกตะลึง

พวกเขาไม่อยากเชื่อว่าตี้เจียงจะกล้าพูดเช่นนี้

"โอหังนัก! ข้าต้องดูให้เห็นกับตาแล้วว่าเป็นใครที่กล้าทำตัวเป็นศัตรูกับเผ่าอสูรของเรา!"

ในตอนนั้นเอง เสียงตะโกนดังสนั่นดังขึ้นจากอากาศ

ในพริบตาเดียว ร่างของ กุ้ยเชอเย่าเซิ่ง  ปรากฏขึ้นเหนือเขาโซ่วหยาง

เขานำทัพอสูรนับแสน พร้อมพลังอำนาจอันน่าสะพรึงกลัว

"กุ้ยเชอ...เย่าเซิ่ง!"

เสียงอุทานด้วยความหวาดหวั่นดังมาจากมนุษย์

บรรพชนทั้งสาม รวมถึงมนุษย์ทุกคนต่างตัวสั่นด้วยความกลัว

แรงกดดันจากพลังของเย่าเซิ่งแผ่กระจายปกคลุมไปทั่วทั้งเขา

แม้แต่ธรรมชาติรอบ ๆ ยังรู้สึกถึงอันตราย</br >