บทที่ 16 ความบังเอิญ

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ฟาน ใบหน้าของหลิวซีก็แดงระเรื่อ แต่หลังจากลังเลอยู่ไม่กี่วินาที เธอก็ยอมทำตามที่เขาต้องการอย่างว่าง่าย ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลิวซีนอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ฟาน ทั้งสองนั่งดูทีวีด้วยกัน ฉากในทีวีเป็นภาพการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างชายหญิง คู่ต่อสู้กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดท่ามกลางความอันตรายรอบด้าน

ใบหน้าของหลิวซีแดงก่ำ เธอรู้สึกไม่อยากดูภาพต่อสู้อันรุนแรงนี้ แต่เมื่อถูกเย่ฟานกอดไว้ เธอก็ไม่อาจดิ้นหลุดได้ ได้แต่กลั้นใจนั่งดูต่อไปด้วยสายตาฉ่ำวาว

“ฮ่า ๆ ๆ ไม่แกล้งเธอแล้ว” เย่ฟานพูดพลางโยนกระดาษทิชชู่เปียกลงบนโต๊ะ ก่อนจะอุ้มหลิวซีขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ค่ำคืนนั้นทั้งสองไม่ได้หลับใหลจนรุ่งเช้า กระทั่งฟ้าสาง หลิวซีก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนและผ้าห่มเสร็จ ก่อนที่ทั้งคู่จะนอนกอดกันแล้วค่อย ๆ หลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 10 โมง

เสียงโทรศัพท์มือถือปลุกให้หลิวซีตื่น เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นหมายเลขที่คุ้นเคย ใบหน้าของเธอก็แสดงความไม่พอใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็กดรับสาย

“เช้าแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า? ถ้าไม่มี ฉันจะวางแล้วนะ” หลิวซีพูดอย่างเกียจคร้าน เพราะเมื่อคืนเธอเหนื่อยจนแทบหมดแรง

“ซีซี ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?” ปลายสายถามเมื่อมองดูเวลา เพราะปกติแฟนสาวของเขาไม่เคยนอนจนถึง 10 โมงเช้า

“อืม มีอะไรก็ว่ามา” “วันนี้ฉันหยุดงาน อยากพาเธอออกไปเที่ยวหน่อย ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดของเธอแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลิวซีก็ได้แต่ถอนหายใจ มองดูเย่ฟานที่นอนข้าง ๆ เธอ หากเขาแค่โกหกคำเดียว แม้รู้ว่าเป็นคำโกหก เธอก็พร้อมเชื่อ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่เคยทำ

“รอสักครู่ ฉันขอเวลาเตรียมตัวก่อน เดี๋ยวจะลงไปเปิดประตูให้” หลิวซีวางสาย จากนั้นดึงมือของเย่ฟานออก แล้วลุกขึ้นเตรียมตัวไปพบผู้ชายคนนั้น

“ใครน่ะ?” ขณะที่เธอกำลังลุกขึ้น เย่ฟานก็เอื้อมมือคว้าตัวเธอกลับมา พร้อมลืมตามองเธออย่างสงสัย

“แฟนฉันมา ฉันต้องลุกแล้ว เธอนอนต่อเถอะ” หลิวซีพูดตรง ๆ โดยไม่ปิดบังอะไร

“แฟนเธอมาตอนเช้าแบบนี้ทำไม?” เย่ฟานดูเวลาที่เพิ่ง 10 โมงก็อดสงสัยไม่ได้

“เขาก็เป็นแบบนี้ ฉันทำอะไรไม่ได้” หลิวซีส่ายหัว

“แต่ฉันยังอยากอยู่ต่อ เธอว่าไง?” เย่ฟานพูดพร้อมรั้งตัวหลิวซีลงไปด้านล่างอีกครั้งด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

หลิวซีเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “งั้นขออีกครั้งก็ได้ เดี๋ยวฉันส่งข้อความบอกเขาให้ไปซื้ออาหารเช้าก่อน”

“ที่รักช่างน่ารักจริง ๆ” เย่ฟานพูดพลางดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทั้งคู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เย่ฟานนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ดวงตาหลับพริ้มดูผ่อนคลาย ส่วนหลิวซีนั่งแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เธอมองเห็นรอยที่คอแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ พร้อมใช้แป้งปกปิดรอยอย่างเบามือ

หลังจากเตรียมตัวเสร็จในเวลา 10 นาที หลิวซีก็ออกจากห้องนอน เธอล็อกประตูให้เรียบร้อย ก่อนเดินไปยังประตูหน้าห้อง แล้วหยิบรองเท้าของเย่ฟานไปเก็บให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเปิดประตูออก

แฟนหนุ่มของเธอยืนอยู่หน้าประตูพร้อมถุงอาหาร เขาบ่นว่า “ในที่สุดเธอก็เปิดซะที ข้างนอกนี่ร้อนมาก”

หลิวซีมองดูเขาที่เหงื่อท่วมตัวแล้วพูดว่า “รีบเข้ามาสิ เดี๋ยวจะเป็นลมแดดเอา”

ชายหนุ่มรีบเข้ามาเปลี่ยนรองเท้า พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ซีซี ฉันซื้ออาหารเช้าที่เธอชอบมาให้”

“ขอบใจ” หลิวซีพยักหน้าเบา ๆ สายตาเธอเหลือบไปเห็นจานอาหารเมื่อคืนที่ยังไม่ได้ล้างอยู่บนโต๊ะ ก่อนหันมามองเขา

แฟนหนุ่มรู้ความหมายจากสายตานั้นทันที จึงพูดพร้อมยิ้มว่า “เธอกินอาหารเช้าเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการล้างจานให้”

“อืม ขอบใจนะ” หลิวซีตอบพลางถือถุงอาหารเดินกลับเข้าห้องนอน

เธอปิดประตูล็อกอย่างเงียบเชียบ แล้วเดินมาที่เตียงพร้อมพูดว่า “กินหน่อยเถอะ เมื่อคืนใช้แรงไปเยอะ คงหิวแล้วใช่ไหม?”

“เธอป้อนฉันสิ ฉันไม่อยากขยับ” เย่ฟานพูดโดยไม่แม้แต่จะลืมตา ใบหน้าดูผ่อนคลายแต่ก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“วันหลังจะหาอะไรบำรุงให้” หลิวซีส่ายหน้า พร้อมป้อนอาหารให้เขาอย่างระมัดระวัง

ขณะที่เย่ฟานกินไป มือเขาก็ไม่ยอมหยุดซุกซน เพราะผู้ชายเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงสวย ๆ ก็มักจะควบคุมตัวเองไม่ได้

แต่ครั้งนี้ มือของเย่ฟานถูกหลิวซีจับไว้ เธอกุมมือเขาแน่นพลางพูดว่า “แฟนฉันอยู่ข้างนอกนี่เอง นายควรอยู่เฉย ๆ บ้างนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่ฟานก็ยิ้มรับอย่างง่าย ๆ ก่อนจะดึงมือกลับมาแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่าเธอไม่กลัวซะอีก ตอนเช้าฉันแค่ลองเชิงดู แต่ไม่คิดว่าเธอจะยอมจริง ๆ เล่นเอาฉันหมดแรงเลย”

“จริง ๆ ฉันก็ไม่สนใจเท่าไหร่หรอก ถ้าเขาจับได้ก็แค่เลิกกัน ฉันเตรียมใจไว้แล้ว” หลิวซีถอนหายใจ เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากแฟนคนนี้อีกต่อไป

“แต่บอกไว้ก่อนนะ ฉันกับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้หรอก” เย่ฟานพูดขึ้นทันที เขายังไม่อยากถูกผูกมัดในตอนนี้ ชีวิตเขาเพิ่งเริ่มต้นใหม่ และแม้หลิวซีจะดีแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ต้องการมีแฟนในตอนนี้

“ฉันจำได้ว่าตอนเราเจอกันครั้งแรก นายไม่ได้พูดแบบนี้นะ” หลิวซีกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“อืม... ตอนนั้นยังไม่คุ้นเคยน่ะ” เย่ฟานส่ายหัวอย่างเสียไม่ได้ ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาได้นัดเจอกับสาวถ่ายทอดสด เขายังดูซุ่มซ่ามและไม่ระวังคำพูด

“ผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่มีความรู้สึกจริงใจสักคน” หลิวซีถอนหายใจอีกครั้งก่อนพูดว่า “นายนอนต่อเถอะ ฉันจะออกไปข้างนอก ถ้านายตื่นแล้วแต่ฉันยังไม่กลับ นายก็ออกไปได้เลย ไม่ต้องรอฉัน”

(จบบท)###