บทที่ 15 ถังเข่อซิน

บทที่ 15 ถังเข่อซิน

เสิ่นชิวเดินไปข้างหน้าผ่านระยะหนึ่งก่อนจะหยุดและมองไปรอบๆ ทันใดนั้นเขาก็พบทางเข้าที่ถูกล้อมไว้

หน้าทางเข้าของสถานที่ถ่ายทำเต็มไปด้วยผู้คนแน่นขนัดจนดูมืดครึ้ม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมสถานการณ์ พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง

“ทุกคนช่วยขยับหน่อยครับ อย่าขวางทางเข้านะ!”

แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ เหล่าแฟนคลับที่มารวมตัวต่างเปี่ยมไปด้วยพลังและความตื่นเต้นจนไม่ฟังคำเตือนเลย ทางเข้าจึงถูกอุดจนไม่สามารถเดินผ่านไปได้

เสิ่นชิวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยากจริงๆ ที่จะเข้าไป”

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เสิ่นชิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจรับสาย

“สวัสดีครับ คุณเสิ่นใช่ไหมครับ?”

“ใช่ครับ คุณคือใคร?”

“คุณเสิ่นครับ ผมคือซุนซู ผู้ช่วยในงานโฆษณาครั้งนี้ คุณจะมาถึงที่นี่อีกนานไหมครับ? ตอนนี้ทางนี้เตรียมการทุกอย่างเกือบเสร็จหมดแล้วครับ” เสียงของซุนซูฟังดูรีบร้อน

“ผมอยู่ข้างนอกนี่เอง แต่ดูเหมือนว่าจะเข้าไปยาก คนข้างนอกเยอะมากเลย”

“คุณเสิ่นครับ ไม่ต้องเข้าทางประตูใหญ่ครับ คุณเดินเลียบไปตามริมแม่น้ำ จะมีทางเข้าพิเศษสำหรับพนักงาน ผมจะรอคุณอยู่ตรงนั้น”

“ตกลงครับ”

เสิ่นชิววางสายและมองไปยังคลองเทียนฉิงที่อยู่ห่างออกไป

คลองขนาดมหึมาที่กว้างกว่า 1,000 เมตรทอดยาวไปจนสุดสายตา คลองเทียนฉิงไม่เพียงแต่เป็นเส้นทางลำเลียงน้ำสำคัญของเมืองฉิงคงเท่านั้น แต่ยังเป็นเส้นทางการขนส่งที่สำคัญอีกด้วย

ข้างคลองมีถนนทางเดินเขื่อนที่เรียบเสมอกัน ถนนสายนี้ชื่อว่าถนนเทียนฉิง บริเวณด้านข้างของถนนมีสะพานทางเข้าที่ถูกล้อมไว้ เสิ่นชิวจึงเดินมุ่งหน้าไปยังทางเข้านั้น

ไม่นานนัก เขาก็มาถึงจุดนัดพบ เห็นชายหนุ่มสวมแว่น ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กำลังยืนรออยู่ด้วยท่าทางกระวนกระวาย

เมื่อชายหนุ่มเห็นเขา ก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงคาดหวัง “คุณเสิ่นใช่ไหมครับ?”

“ใช่ครับ”

“โอ้ เยี่ยมเลยครับ คุณมาถึงแล้ว ตามผมมาเร็ว ผมจะพาคุณไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า”

ซุนซูรีบพาเสิ่นชิวเดินเข้าไปข้างใน เสิ่นชิวเดินตามไปและผ่านประตูเหล็กหนาใต้สะพาน เมื่อเข้าไปก็พบกับพื้นที่สนามหญ้ากว้างใหญ่ที่ทอดยาวไปจนถึงคลองเทียนฉิง ด้านหลังพวกเขาคือทางลาดของเขื่อน และด้านบนเขื่อนนั้นคือถนนใหญ่

เสิ่นชิวมองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจในใจ

“เจ้าผู้จัดงานนี้ช่างเก่งจริงๆ ถึงกับปิดพื้นที่ริมน้ำและถนนเลียบคลองยาวถึง 5 กิโลเมตรได้ทั้งหมด”

พื้นที่ถ่ายทำเต็มไปด้วยทีมงานที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียม ส่วนแฟนคลับที่มาเชียร์ก็ถูกจัดให้รวมกลุ่มอยู่ในที่ที่กำหนด มีช่างภาพมืออาชีพคอยถ่ายภาพพวกเขาไว้เพื่อใช้เป็นฉากหลังของงานโปรโมต

ในส่วนของทีมงาน กำลังเตรียมเวทีถ่ายทำซึ่งดูเหมือนจะเป็นเวทีเดินแบบ บริเวณด้านล่างของเวทีมีรถมอเตอร์ไซค์สีดำสามคันจอดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ

“คุณเสิ่นครับ เรามาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว คุณสามารถวางของใช้ส่วนตัวไว้ที่นี่ได้” ซุนซูกล่าวพร้อมกับนำเขามายังเต็นท์ขนาดเล็ก

“โอเคครับ”

เสิ่นชิวเดินเข้าไปในเต็นท์ ถอดเสื้อคลุมออกอย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนเป็นชุดอัศวินดำที่เตรียมไว้ ไม่นานนัก เขาก็ออกมาพร้อมหมวกกันน็อกในมือ

“คุณเสิ่นครับ เชิญทางนี้ วันนี้เรามีภารกิจถ่ายทำแบ่งเป็นสองส่วน คือการถ่ายภาพนิ่งและการถ่ายวิ่งในฉากไกล” ซุนซูอธิบายงานระหว่างนำเสิ่นชิวไปยังเวทีถ่ายทำ

เสิ่นชิวพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงตอบรับ

ไม่นาน ซุนซูก็นำเสิ่นชิวมาถึงใต้เวที ก่อนจะกล่าวกำชับอย่างจริงจัง

“คุณเสิ่น กรุณารออยู่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวถึงเวลาเริ่มถ่ายทำจะมีคนมาบอก ผมขอตัวไปจัดการงานก่อน ถ้ามีปัญหาอะไรสามารถโทรหาผมได้เลยครับ”

“อืม” เสิ่นชิวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

ซุนซูเดินจากไป ทิ้งให้เสิ่นชิวยืนอยู่ตรงนั้น เขาเหลือบมองไปที่เวที  และสังเกตทีมงานที่กำลังจัดเตรียมไฟเสริมและฉากผ้าม่านต่างๆ อย่างขยันขันแข็ง

ในขณะที่เขามองดูจนเผลอเหม่อ เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงหวานละมุนเอ่ยทัก

“รุ่นพี่!”

เสิ่นชิวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมอง

หญิงสาวร่างระหงยืนอยู่ข้างเขา เธอสวมชุดกระโปรงลายดอกสีฟ้าอ่อน ผมยาวสีขาวนวลปล่อยสยายลงบนไหล่ขาวผ่องดุจหิมะ ต่างหูคู่เล็กที่เธอสวมดูประณีตเข้ากันกับดวงตาอ่อนโยนที่ส่งประกายอย่างละมุนละไม

“คุณคือ?”

เสิ่นชิวมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกคุ้นเคยคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน

“ฉันคือถังเข่อซินค่ะ คุณลืมฉันแล้วเหรอ เราเคยเรียนที่เดียวกัน”

ใบหน้าขาวนวลของถังเข่อซินฉายรอยยิ้มอบอุ่น เธอพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นชิวก็คล้ายจะนึกอะไรบางอย่างออก ร่างของเขาเกร็งเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว แต่ก็กลับมาสงบในทันที

“ผมจำได้แล้ว คุณคือรุ่นน้องของผม เราเคยเจอกันสองสามครั้ง”

“เยี่ยมไปเลย! คุณยังจำฉันได้ ดีใจจริงๆ ที่ได้ร่วมงานกับคุณ” ถังเข่อซินพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง เธอเอ่ยต่อไปด้วยความดีใจ

“หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะกลายเป็นดารา”

“ก็เป็นเรื่องบังเอิญน่ะครับ แต่เพราะเป็นดารานี่แหละ เราถึงได้พบกันอีกครั้ง”

“การที่เราได้พบกันในที่แบบนี้ คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะคะ ฉันว่าที่ฉันได้งานนี้ น่าจะเกี่ยวกับคุณไม่น้อยเลยใช่ไหม?”

น้ำเสียงของเสิ่นชิวฟังดูห่างเหินเล็กน้อยเมื่อเอ่ยตอบ

ถังเข่อซินยิ้มอย่างสดใส ก่อนจะพูดอย่างแผ่วเบา

“ฉันก็แค่แนะนำแบรนด์ให้พวกเขาเท่านั้นเองค่ะ เหตุผลหลักที่เลือกคุณก็เพราะคุณเหมาะสมที่สุดต่างหาก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นชิวมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ซุนซูก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“คุณถัง! ที่แท้คุณอยู่ที่นี่เอง!”

ถังเข่อซินหันไปมองซุนซูและพูดด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“มีอะไรหรือคะ?”

“ทางนี้เตรียมงานเสร็จหมดแล้วครับ พร้อมถ่ายทำได้เลย” ซุนซูรีบอธิบาย

“ลำบากคุณแล้วค่ะ งั้นเราไปเริ่มถ่ายกันเถอะ” ถังเข่อซินตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะหันมาหาเสิ่นชิว

“ไปกันเถอะค่ะ”

เสิ่นชิวไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เขาสวมหมวกกันน็อกและตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ซุนซูแอบชำเลืองมองเสิ่นชิวสองสามครั้ง ในใจอดสงสัยไม่ได้ “คนขี่มอเตอร์ไซค์นี่ไม่ค่อยมีใครปกติเลยจริงๆ”

“ใครเจอพี่เข่อซินแล้วยังนิ่งได้ขนาดนี้ เป็นผมคงตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ”

แต่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ รีบพาทั้งสองไปยังเวที

เมื่อเสิ่นชิวและถังเข่อซินก้าวขึ้นไปบนเวที ทีมงานต่างรีบเข้ามาต้อนรับ

“คุณถังครับ เราเริ่มถ่ายได้เลยไหม?”

ผู้กำกับใหญ่ อันเค่อ ยิ้มแย้มถาม

“ได้ค่ะ คุณอันเค่อ”

ถังเข่อซินตอบอย่างสุภาพ ไม่มีท่าทางถือตัวแม้แต่น้อย

“เยี่ยมเลย! คุณถัง คุณเสิ่น ช่วยยืนข้างมอเตอร์ไซค์แล้วทำท่าเท่ๆ หน่อยครับ เดี๋ยวลองถ่ายภาพนิ่งกันก่อน”

“ทีมไฟ เปิดไฟเสริมด้วย!”

“ทุกคนประจำตำแหน่ง!”

เสียงสั่งการของอันเค่อดังขึ้นต่อเนื่อง ในขณะที่ทีมงานเริ่มเคลื่อนไหวอย่างขะมักเขม้น...

..........