บทที่ 15 การพบเจอ

เมื่อเย่ฟานเห็นข้อความนั้น ก็ได้แต่ยิ้มพลางส่ายหัว จากนั้นพิมพ์ตอบกลับไปว่า “ภารกิจของเธอยังเหลืออีกเท่าไหร่ ถ้าไม่มาก เดี๋ยวฉันช่วยเติมให้เอง”

สำหรับผู้หญิงคนนี้ เขาคิดว่าต้องได้มาเป็นของเขาแน่นอน

หลังจากเฉียวเฉียวส่งข้อความไปแล้ว เธอก็จับจ้องโทรศัพท์ของตัวเองไม่วางตา เมื่อเห็นข้อความตอบกลับจากเย่ฟาน เธอตื่นเต้นอย่างมาก อยากจะบอกสถานการณ์ให้เขารู้ทันที แต่สุดท้ายเธอก็ระงับความรู้สึกไว้ได้

“พี่ใหญ่ไร้เทียมทาน นี่ฉันจะเอาเปรียบคุณมากเกินไปแล้วนะ คุณให้ฉันไปตั้งห้าครั้งแล้ว ฉันไม่กล้าขออีก ภารกิจของฉัน ฉันจะพยายามเอง แค่คุณดูฉันถ่ายทอดสดก็พอแล้ว ไม่ต้องลำบากเปลืองเงินไปอีก” เฉียวเฉียวตอบกลับอย่างใส่ใจ

“นี่สิถึงจะเรียกว่าผู้หญิงใส่ใจ แต่ฉันชอบนะ เพราะผู้หญิงแบบนี้เข้าใจคนอื่นดี” เย่ฟานยิ้มเล็กน้อยก่อนพิมพ์ตอบกลับไปอีกว่า “ไม่เป็นไรหรอก ไว้วันหลังแค่เลี้ยงข้าวฉันมื้อหนึ่งก็พอ”

“จริง ๆ ไม่ต้องเลยค่ะ เดี๋ยวน้องจะหาวิธีเอง” เฉียวเฉียวยังคงปฏิเสธ

เมื่อเห็นดังนั้น เย่ฟานก็ส่ายหัว ก่อนจะตัดสินใจส่งเหรียญพยัคฆ์ 15 เหรียญในทันที

“พี่ชายผู้ไร้เทียมทาน คุณนี่มัน...!” เฉียวเฉียวเห็นหน้าจอที่แสดงภาพเหรียญพยัคฆ์ปรากฏขึ้น 15 เหรียญ ทำให้เธอดีใจจนแทบระเบิด เธอรีบกล่าวขอบคุณผ่านไมโครโฟนทันทีว่า “ขอบคุณพี่ใหญ่ไร้เทียมทาน สำหรับเหรียญพยัคฆ์ 15 เหรียญค่ะ ขอบคุณจริง ๆ”

การมอบเหรียญพยัคฆ์ 15 เหรียญทำให้บรรยากาศในแชตกลับมาคึกคักอีกครั้ง หน้าจอที่เพิ่งเงียบไปเมื่อครู่ก็กลับมาเต็มไปด้วยข้อความอีกครั้ง

“โอ้โห! 15 เหรียญอีกแล้ว นี่มัน 15,000 หยวนเลยนะ โลกของเศรษฐีฉันไม่เข้าใจจริง ๆ”

“นี่มันเงินเดือนฉันสองเดือนนะ โดนมอบให้ในพริบตา น้ำตาจะไหลแล้ว”

“พี่ใหญ่นี่สุดยอดจริง ๆ นี่ขนาดสิ้นเดือนนะ ยังใจป้ำขนาดนี้”

‘...’

เมื่อเห็นข้อความในหน้าจอแชตเต็มไปด้วยคำพูดจากผู้ชมใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเพราะการมอบเหรียญพยัคฆ์ เฉียวเฉียวแลบลิ้นเล็กน้อยแล้วเลียริมฝีปากที่ดูเย้ายวน ก่อนจะกล่าวขอบคุณอีกครั้งว่า “ฮือ ๆ ๆ เดิมทีฉันคิดว่าภารกิจนี้คงไม่สำเร็จแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าพี่ใหญ่ไร้เทียมทาน จะใจกว้างขนาดนี้ ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ”

เย่ฟานไม่ได้อยู่ในห้องถ่ายทอดสดนาน หลังจากมอบเหรียญพยัคฆ์เสร็จ เขาก็ออกจากแอปพลิเคชันไปทันที เขาเปิดแอปพลิเคชันอ่านนิยาย และสมัครสมาชิกแบบเสียเงิน นิยายที่เขาชอบอ่านทุกเล่มในคราวเดียว ทั้งยังมอบสถานะ  หัวหน้าพันธมิตร ให้อีกด้วย

เมื่อเฉียวเฉียวสังเกตว่าเย่ฟานออกจากห้องถ่ายทอดสดไปแล้ว เธอก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย หลังจากพูดคุยกับผู้ชมไปแบบสบาย ๆ ประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็ตัดสินใจปิดการถ่ายทอดสดทันที ด้วยความที่ภารกิจเสร็จสมบูรณ์แล้ว เธอจึงทำตัวเอาแต่ใจได้ตามใจชอบ

หลังจากปิดการถ่ายทอดสด เธอก็ส่งข้อความหาเย่ฟานทันทีว่า “พี่ใหญ่ไร้เทียมทาน มีเวลาว่างคุยเล่นไหมคะ?” พร้อมใส่อีโมจิแสดงความอยากรู้ตามไปด้วย

เย่ฟานกำลังอ่านนิยายอย่างเพลิดเพลิน เมื่อเห็นข้อความนี้ เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยแม้แต่น้อย หลังจากอ่านเนื้อหาแล้วเขาก็ยังอ่านนิยายต่ออีก 5 นาที จากนั้นจึงตอบกลับไปว่า “ได้สิ แต่ฉันไม่เก่งเรื่องคุยนะ อาจจะทำให้หมดสนุกก็ได้”

“พี่ชายล้อเล่นแน่ ๆ คนอย่างพี่ชายจะไม่เก่งคุยได้ยังไง” เฉียวเฉียวส่งอีโมจิที่แสดงความไม่เชื่อ จากนั้นเปลี่ยนเรื่องถามว่า “พี่ชายเป็นคนที่ไหนเหรอคะ?”

“ฉันทำงานอยู่ที่มหานครม้อตู แล้วเธอล่ะ ทำงานถ่ายทอดสดอยู่ที่ไหน บ้านอยู่เองหรือเช่าอยู่?” เย่ฟานถามกลับอย่างตรงไปตรงมา

“ฉันอยู่ที่หังเฉิง ค่ะ ถ้าพี่ชายมีโอกาสว่างมาเที่ยวที่นี่ ฉันจะพาเที่ยวเอง ฉันรู้จักที่นี่ดีมาก” เฉียวเฉียวตอบกลับทันที

“ดีเลย ถ้ามีโอกาสจะไปแน่ ๆ เธอเองก็มาเที่ยวที่ม้อตูได้นะ พี่ชายจะพาเที่ยวให้สนุกสุด ๆ ไปเลย” เย่ฟานพิมพ์ตอบ พร้อมใส่อีโมจิที่ดูขี้เล่น

“ดีค่ะ! ฉันจะจำคำนี้ไว้เลยนะ ห้ามผิดคำพูดล่ะ” เฉียวเฉียวตอบกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมแสดงความมั่นใจในข้อความของเขา

จากนั้น เธอก็ส่งคลิปวิดีโอถอดถุงน่องมาให้ พร้อมข้อความว่า “ถุงน่องสมัยนี้คุณภาพแย่จริง ๆ ใส่แค่วันเดียวก็เป็นรอยซะแล้ว” พร้อมแนบอีโมจิแสดงความหมดหนทาง

“ต้นขาขาวมาก น่าเสียดายที่ดูได้แต่จับไม่ได้ เสียดายจริง ๆ ฉันไปก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน” เมื่อเห็นวิดีโอที่ยั่วยวน เย่ฟานเลือกที่จะถอยหนีอย่างรวดเร็ว

“หล่อแถมยังหนุ่มอีก” หลังจากจบบทสนทนา เฉียวเฉียวเปิดอัลบั้มภาพที่เย่ฟานเตรียมให้เธอ และค่อย ๆ ดูอย่างตั้งใจ

ในขณะเดียวกัน เย่ฟานก็เก็บของเล็กน้อย ก่อนจะเรียกรถแท็กซี่ไปยังบ้านของหลิวซี แม้บ้านของหลิวซีจะอยู่ห่างออกไปเพียง 3 กิโลเมตร แต่การจราจรในม้อตูที่ค่อนข้างติดขัดทำให้เขาใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย

“ฉันถึงหน้าคอนโดเธอแล้ว แต่เข้าไปไม่ได้ ออกมารับหน่อย” เย่ฟานส่งข้อความไปหาหลิวซี จากนั้นนั่งรออยู่ข้าง ๆ

หลิวซีที่กำลังพอกหน้าอยู่ รีบล้างหน้าให้สะอาด แล้วสวมหน้ากากก่อนจะลงมารับเย่ฟาน

ไม่นาน หลิวซีก็เดินออกมาจากคอนโด และเห็นเย่ฟานนั่งรออยู่ เธอเดินเข้าไปหาเขาแล้วพูดว่า “ขอโทษที่ช้า ฉันกำลังพอกหน้าอยู่ เรารีบขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”

“อืม” เย่ฟานไม่ได้ถือสา เขาโอบเอวหลิวซีเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปในคอนโดด้วยกัน

เพียงสองนาที ทั้งคู่ก็กลับถึงห้องของหลิวซี เธอก้มหน้าช่วยเย่ฟานเปลี่ยนรองเท้า แล้วพาเขาเดินไปที่ห้องนั่งเล่น “ห้องเล็กหน่อยนะ หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ”

“หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งครัว หนึ่งห้องน้ำ ค่าเช่าน่าจะแพงไม่น้อย” เย่ฟานมองรอบ ๆ ห้อง พบว่าห้องนั้นเล็กแต่สะอาดและจัดเป็นระเบียบ

“พอไหวค่ะ ยังเช่าไหวอยู่” หลิวซีหัวเราะเบา ๆ ก่อนถามว่า “ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมคะ? ฉันทำอาหารไว้หน่อย คุณอยากลองไหม?”

“ได้สิ กำลังหิวพอดี” เย่ฟานตอบตกลงทันที เพราะเขาอยากลองชิมฝีมือการทำอาหารของเธอ ในยุคนี้ผู้หญิงที่ทำอาหารเป็นหายากมาก

“รอสักครู่นะ ฉันจะหยิบมาให้” หลิวซีพูดพร้อมลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว ไม่นานนัก เธอก็เดินกลับออกมาพร้อมกับจานอาหารสองจาน กลิ่นหอมของอาหารลอยฟุ้งไปทั่ว

เธอวางจานบนโต๊ะแล้วพูดว่า “กุ้งแม่น้ำอบซอส และเนื้อวัวผัดพริกเขียว ลองชิมดูสิ”

พูดจบ หลิวซีก็ตักเนื้อวัวชิ้นหนึ่ง ยื่นไปที่ปากของเย่ฟาน

เย่ฟานไม่ได้เกรงใจ เขาอ้าปากรับเนื้อวัวแล้วเคี้ยวอย่างละเอียด “รสชาติดีมาก ไม่นึกเลยว่าฝีมือทำอาหารของเธอจะยอดเยี่ยมขนาดนี้”

“แน่นอนสิ ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันทำอาหารเองมาตลอด” หลิวซีกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ จากนั้นเธอก็ตักกุ้งแม่น้ำตัวโตขึ้นมา แล้วพูดว่า “ลองชิมกุ้งแม่น้ำอบซอสดูสิ”

“ได้เลย” เย่ฟานพูดพร้อมอุ้มหลิวซีมานั่งบนตักของเขา แล้วให้เธอป้อนอาหาร

แต่หลังจากกินไปไม่กี่คำ เขารู้สึกว่าแกะกุ้งกินเองมันยุ่งยากเกินไป จึงยิ้มและพูดว่า “เธอลองแกะให้เสร็จก่อน แล้วค่อยป้อนฉันแบบนั้นดีไหม?”

(จบบท)###