บทที่ 12 พายุฝนฟ้าคะนอง
บทที่ 12 พายุฝนฟ้าคะนอง
“ท่านเชียนเซี่ยน ท่านพอจะระบุสาเหตุของสภาพอากาศสุดขั้วครั้งนี้ได้หรือไม่?”
หลงเหยียนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่สงบนิ่ง
“ไม่ได้ครับ ดาวเทียมอุตุนิยมวิทยาก็ขาดการเชื่อมต่อทั้งหมด ตอนนี้ทำได้เพียงรอให้สภาพอากาศเลวร้ายนี้ผ่านไป แล้วดูว่าระบบจะกลับมาทำงานได้หรือไม่”
เชียนเซี่ยนส่ายหน้า ก่อนอธิบายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ผมเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้เช้าเราคงต้องตรวจสอบสถานการณ์กันอีกที แต่ทุกแผนกต้องประจำตำแหน่งอย่างเคร่งครัด”
หลงเหยียนตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ท่านประธานสภา โปรดวางใจ ทุกแผนกจัดเวรแบบสองกะ ทุกคนกำลังจับตาดูพื้นที่ที่รับผิดชอบอย่างใกล้ชิด”
สมาชิกสภาคนหนึ่งรีบตอบรับ
หลงเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย แต่หากสังเกตดีๆ จะเห็นได้ว่าใบหน้าของเขายังคงแฝงความเคร่งเครียดไว้ เขากล่าวต่อกับทุกคนในที่ประชุม
“ท่านทั้งหลาย คืนนี้ต้องลำบากกันหน่อย เราจะประจำอยู่ที่นี่เพื่อรับมือกับสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ”
“เข้าใจแล้ว!”
เสียงตอบรับดังขึ้นทั่วห้องประชุม
...
เมืองฉิงคง · ตลาดกลางคืนเจวี๋ยเว่ย
ในร้านอาหาร เสิ่นชิวและหวงล่างกำลังดื่มกินอย่างเพลิดเพลิน
ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องดังลั่นมาจากด้านนอก
“โธ่เว้ย ฝนคงจะตกจริงๆ แล้วสินะ”
หวงล่างสะดุ้งตัวโพล่งขึ้น
เสิ่นชิวเหลือบตามองออกไปนอกร้าน ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับเมฆดำกำลังถาโถมเข้ากลืนกินเมือง เสียงฟ้าร้องดังต่อเนื่อง สายฟ้าแวบผ่านตาเป็นระยะ
ใต้แสงวาบของสายฟ้า เมฆดำที่หนาทึบดูราวกับกำลังม้วนตัวอย่างน่าหวาดกลัว
ในพริบตา ลมกระโชกแรงพัดผ่านจนรถยนต์ตามถนนและในชุมชนส่งเสียงเตือนภัยดังลั่น
ฟ้าคำรามกึกก้องตามด้วยแสงสายฟ้าที่แยกเป็นเส้นสายเหมือนกิ่งไม้ ปรากฏบนท้องฟ้ามืดสนิท สายฟ้าผ่าติดกันหลายครั้งราวกับงูใหญ่เต้นระบำ เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นประหนึ่งโลกทั้งใบจะถูกฉีกขาด
ลูกค้าที่กำลังกินอาหารในตลาดกลางคืนมองเหตุการณ์นี้ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและตกใจ
“ธรรมชาติช่างทรงพลังและน่ากลัวเหลือเกิน”
แม้แต่เสิ่นชิวที่เคยพบเจอปรากฏการณ์ธรรมชาติมามากมายก็ยังอดตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ได้
จู่ๆ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เมาจนเดินโซเซก็ยืนขึ้น เอาขาข้างหนึ่งเหยียบบนโต๊ะแล้วตะโกนลั่น
“มีเซียนองค์ใดกำลังเผชิญเคราะห์ภัยฟ้าผ่าที่นี่หรือ!”
คำพูดนั้นทำให้มุมปากของเสิ่นชิวกระตุก แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้กับความไร้สาระของอีกฝ่าย
หวงล่างลุกพรวดพร้อมพูดด้วยความร้อนรน
“ไม่ได้การแล้ว พี่ชาย! ฝนคงจะตกหนักจริงๆ แล้ว ฉันต้องรีบไปก่อน วันนี้ฉันขับรถสปอร์ตมา ถ้าฝนตกหนักจนมีน้ำขังจะลำบากแน่”
“ไปเถอะ”
เสิ่นชิวตอบกลับพลางจิบเบียร์อย่างใจเย็น
“งั้นฉันไปก่อน นายจ่ายเงินไปก่อน เดี๋ยวฉันจ่ายคืนให้ทีหลังแน่นอน!”
หวงล่างพูดพลางวิ่งออกจากร้านเร็วกว่ากระต่าย ในพริบตาก็หายลับไป
เสิ่นชิวยังคงดื่มเบียร์ที่เปิดขวดไว้โดยไม่เร่งรีบ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่าเที่ยงคืนแล้ว สัญลักษณ์หัวกะโหลกสีเลือดและการนับถอยหลังหายไป
เขาหรี่ตามองออกไปนอกหน้าต่าง พลางคิดในใจว่าพายุฝนฟ้าคะนองครั้งนี้ดูเหมือนจะมาทันเวลาอย่างพอดิบพอดี ไม่รู้ว่าเป็นเพียงความบังเอิญหรืออะไร
เมื่อเขาดื่มเบียร์หมด เสิ่นชิวจึงตะโกนเรียก
“คิดเงินด้วย!”
แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ เขามองไปรอบๆ ร้านอาหารก็พบว่าบริเวณโถงหน้าร้านไม่มีใครอยู่เลย
อย่างไรก็ตาม ไฟในห้องครัวยังสว่างอยู่ และมีเสียงล้างจานดังลอดออกมา
เสิ่นชิวลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัว
เมื่อเขาเดินไปถึง ก็เห็นจางลี่กำลังล้างจานและน้ำตาไหลพราก
จางลี่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง เขาหันมาเห็นเสิ่นชิวยืนอยู่ตรงประตูห้องครัว รีบใช้แขนเช็ดน้ำตา และปรับสีหน้าให้ปกติก่อนจะเอ่ยถามขึ้น...
“มีอะไรให้ช่วยครับ คุณผู้ชาย?”
“คิดเงิน”
เสิ่นชิวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ได้ครับ ผมจะเช็กจำนวนเบียร์ที่เหลือแล้วคำนวณเงินให้”
จางลี่รีบเดินออกไปนับขวดเบียร์ที่เหลือจากกล่องของเสิ่นชิว
เสิ่นชิวเดินกลับไปยังโถงหน้าร้าน มองดูจางลี่ที่กำลังนับขวดเบียร์อยู่ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงความสงสัย
“นายไม่อยู่เฝ้าหน้าร้าน ไม่กลัวพวกเรากินแล้วหนีหรือไง? ถ้าเป็นแบบนั้น นายคงต้องจ่ายแทน แล้วไม่เสียแรงที่ทำงานมาหลายวันฟรีหรือ?”
จางลี่ส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่หรอกครับ ทั้งหมด 55 เหรียญของพันธมิตร”
เสิ่นชิวยื่นโทรศัพท์มาโอนเงินให้ แล้วหยิบกล่องเบียร์ขึ้นเดินไปที่ประตูร้าน
ทันทีที่เสิ่นชิวก้าวออกไป ลมแรงก็พัดกระหน่ำเข้ามา พร้อมกับฝนที่ตกลงมาอย่างหนักราวกับฟ้ารั่ว
“โธ่เว้ย ฝนตกหนักขนาดนี้เลยเหรอ”
“วิ่งเร็ว! ฝนตกหนักแล้ว!”
บริเวณตลาดกลางคืนที่ติดถนนเกิดความวุ่นวายทันที เสียงคนวิ่งหลบฝนดังระงม
เสิ่นชิวยืนนิ่งอยู่หน้าประตูร้าน คิ้วขมวดเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ใกล้ๆ ในชุมชนข้างเคียง แต่กับพายุฝนฟ้าคะนองที่รุนแรงเช่นนี้ การวิ่งกลับบ้านย่อมทำให้เขาเปียกโชกแน่ๆ
เขาตัดสินใจยืนรออยู่หน้าร้าน รอให้ฝนซาลงแล้วค่อยกลับบ้าน
จางลี่เดินเข้ามาในตอนนั้น ยื่นร่มให้เสิ่นชิวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ
“คุณผู้ชาย เอาร่มคันนี้ไปใช้เถอะครับ”
เสิ่นชิวรับร่มด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ไม่ต้องหรอก ถ้านายให้ฉัน แล้วนายจะใช้อะไร?”
“ผมไม่เป็นไรครับ ยังไงผมต้องอยู่เก็บกวาดร้านอีกพักใหญ่ พอเสร็จ ฝนอาจหยุดแล้วก็ได้ อีกอย่าง คุณถือของอยู่ ถ้าเปียกจะไม่ดีครับ”
จางลี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เสิ่นชิวมองจางลี่อยู่อึดใจ ก่อนรับร่มมาแล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวไปจัดการงานก่อน”
“เดี๋ยวก่อน ฉันมีคำพูดบางอย่างจะฝากไว้กับนาย จะฟังก็ได้ ไม่ฟังก็ได้”
“ครับ? คุณผู้ชายว่าไง?” จางลี่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบด้วยความสุภาพ
“ชีวิตมันไม่ง่ายหรอก ใครๆ ก็ต้องผ่านอะไรมาบ้างตอนยังหนุ่ม ลองมองไกลๆ เข้าไว้ อาจเจอโอกาสดีๆ ที่ไม่คาดคิด”
เสิ่นชิวพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ
จางลี่ฟังคำพูดนั้นจนตัวแข็งไปครู่หนึ่ง สีหน้าปรากฏความรู้สึกซับซ้อน
หลังพูดจบ เสิ่นชิวกางร่มแล้วเดินจากไปโดยไม่รอคำตอบ
เมื่อกลับถึงบ้าน เสิ่นชิววางร่มไว้ข้างประตู ก่อนเดินเข้าห้องนอน
ในห้องนอน ผ้าม่านปลิวไสวเพราะลมที่พัดเข้ามา น้ำฝนสาดกระเซ็นเข้ามาเปียกพื้น เสิ่นชิวเดินไปปิดหน้าต่างอย่างแน่นหนา เม็ดฝนขนาดใหญ่กระทบหน้าต่างจนเกิดเสียงดัง
ขณะนั้น โทรศัพท์ของเขาสั่นขึ้น
เสิ่นชิวหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู พบว่ามีข้อความแจ้งเตือนเข้ามาสามข้อความ
ข้อความที่หนึ่ง: พันธมิตรแดง · กรมอุตุนิยมวิทยาประกาศเตือนระดับหนึ่ง สภาพอากาศเลวร้ายจากพายุฝนฟ้าคะนอง ขอให้ทุกคนหลีกเลี่ยงการออกจากบ้านจนกว่าฝนจะหยุด สำหรับผู้ที่อยู่นอกบ้าน ขอให้หาที่หลบฝนหรือนำตัวกลับบ้านโดยเร็ว
ข้อความที่สอง: พันธมิตรแดง · กรมการสื่อสารแจ้งเตือนชั่วคราว สภาพอากาศเลวร้ายส่งผลให้การสื่อสารระหว่างประเทศถูกระงับ บางพื้นที่ในพันธมิตรแดงได้รับผลกระทบ ขออภัยในความไม่สะดวก และจะดำเนินการแก้ไขอย่างเร็วที่สุด เมื่อระบบกลับมาใช้งานได้ จะแจ้งให้ทราบทันที
ข้อความที่สาม: เขตปกครองที่สาม · เจ้าหน้าที่ชินอังแจ้งเตือนล่าสุด เนื่องจากความผิดปกติทางสภาพอากาศ ขอให้ทุกคนรักษาความปลอดภัย และหากจำเป็นให้ชะลอการทำงาน
หลังอ่านจบ เสิ่นชิวขมวดคิ้ว ความผิดปกติบางอย่างแฝงอยู่ในสิ่งที่เกิดขึ้น...
..........
