บทที่ 11 จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงประหลาด
บทที่ 11 จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงประหลาด
เมื่อค่ำคืนค่อยๆ ล่วงเลย ความเงียบสงัดก็เข้ามาแทนที่ความคึกคักของตลาดกลางคืนที่เคยแน่นขนัดด้วยผู้คน
บริเวณแผงขายของที่เสิ่นชิวอยู่ ผู้คนเริ่มทยอยจากไป เหลือเพียงโต๊ะอาหารที่รกเกะกะถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง จางลี่ก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดโดยไม่ปริปาก
เจ้าของร้านเดินออกมาจากในร้าน มองรอบๆ ก่อนจะกล่าวกับจางลี่ว่า
“จางลี่ เหลือแค่โต๊ะเดียวแล้ว ฝากจัดการด้วยนะ อย่าลืมเก็บเงินด้วยล่ะ แล้วพอลูกค้าออกไป ก็ปิดร้านได้เลย”
“รับทราบครับ” จางลี่รีบตอบกลับอย่างกระตือรือร้น
หลังจากกำชับเสร็จ เจ้าของร้านก็เดินกลับเข้าไป
ที่โต๊ะอาหาร หวงล่างหัวเราะพลางหรี่ตาอย่างเจ้าเล่ห์ พูดกับเสิ่นชิวว่า
“พูดตรงๆ นะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนอย่างนายที่มีความสามารถมากมายถึงยังไม่ดังสักที ถ้านายยอมทำตัวโดดเด่นหน่อยล่ะก็ นายคงเป็นที่รู้จักไปทั่วแล้ว แต่ดันเลือกที่จะเงียบแบบนี้ ฉันเสียดายแทนนายจริงๆ”
เสิ่นชิวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฉันเข้าร่วมสโมสรเพราะฉันชอบ ไม่ใช่เพราะอยากมีชื่อเสียง”
แต่ความจริงนั้น เสิ่นชิวเก็บซ่อนอยู่ในใจมาโดยตลอด ไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้
“เฮ้อ... นายจะดื้อรั้นไปทำไม? จะขัดอะไรกับตัวเองก็ได้ แต่ทำไมต้องขัดกับเงินด้วยเล่า!” หวงล่างพยายามโน้มน้าวเสิ่นชิวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เสิ่นชิวยกเบียร์ขึ้นจิบโดยไม่ตอบคำถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความคิดคำนึง
จู่ๆ ลมกระโชกแรงก็พัดผ่านตลาดกลางคืน กระป๋องและขวดเบียร์ที่ถูกทิ้งอยู่สองข้างทางกลิ้งไปมาอย่างอลหม่าน ฝุ่นละอองปลิวว่อน ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันที
“เฮ้ย! ทำไมอยู่ๆ ลมถึงพัดแรงแบบนี้ล่ะ เสื้อฉันปลิวไปหมดเลย! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!” หวงล่างร้องอย่างหงุดหงิด
เสิ่นชิวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เปลี่ยนไปจากเดิม ท้องฟ้าที่เคยพร่างพรายด้วยดวงดาวกลับมืดครึ้มอย่างน่าประหลาด
“ดูเหมือนฝนจะตก” เขากล่าว
“เป็นไปไม่ได้! วันนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าจะฟ้าใสทั้งวัน”
“พอเถอะ ยกโต๊ะเข้าไปในร้านดีกว่า เราจะได้ดื่มต่อข้างใน”
“ได้!” หวงล่างลุกขึ้นช่วยยกโต๊ะเข้าไป
เวลา 23:55 น.
เขตปกครองแรกของพันธมิตรแดง เมืองเฉินซิง
ท่ามกลางอาคารสูงเสียดฟ้าและเส้นทางลอยฟ้าคดเคี้ยวที่ประดับด้วยแสงสีหลากหลาย เมืองเฉินซิงเปรียบเสมือนศูนย์รวมเทคโนโลยีชั้นสูงของพันธมิตรแดง ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองนี้ไม่อาจเทียบเคียงกับเมืองอื่นๆ ในเขตปกครองเดียวกันได้
ใจกลางเมืองมีอาคารโดมโลหะขนาดมหึมาตั้งตระหง่าน พื้นผิวของอาคารสลักลวดลายอันวิจิตร ภายนอกถูกเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด ทุกสิบก้าวมีเจ้าหน้าที่ประจำการ
ภายในอาคารนั้นคือ หอประชุมเซิ่งเหยียน ที่ดูเคร่งขรึม ตัวห้องประชุมถูกจัดเป็นรูปตัว T ด้านหน้าคือแท่นอภิปรายหลักซึ่งมีบุคคลเก้าคนประจำอยู่ แปดในนั้นสวมเสื้อคลุมลายขาวและหน้ากากเครื่องจักรไร้ใบหน้า
ที่ตำแหน่งสูงสุด มีชายในชุดคลุมสีแดงเข้มสวมหน้ากากเช่นกัน เขานั่งอย่างสงบนิ่ง ประสานมือไว้ใต้คาง ดวงตาลึกซึ้งจับจ้องไปยังที่ประชุม
ในส่วนอื่นๆ ของห้องประชุม เหล่าสมาชิกสภาสวมเสื้อคลุมลายแดงอ่อนพร้อมหน้ากากไร้ใบหน้าเช่นเดียวกัน บรรยากาศเงียบสงัด ไม่มีเสียงพูดคุย
แต่ในความเป็นจริง ทุกคนที่สวมหน้ากากนั้นมองเห็นสิ่งที่แตกต่างจากโลกจริง พวกเขาเห็นภาพจำลองของดาวเคราะห์ที่ล้อมรอบด้วยดาวเทียม
สมาชิกสภาสามารถสัมผัสภาพจำลองนี้ได้เหมือนจับต้องของจริง และใช้งานมันเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ในเขตพันธมิตรแดงและบางส่วนของโลก
ทันใดนั้น สมาชิกสภาคนหนึ่งเปิดช่องเสียงส่วนตัว พูดคุยกับอีกคนข้างๆ ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม...
“เฮ้อ... จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักสองสามวันมันช่างยากเย็นจริงๆ”
“ในเมื่อคุณมาถึงจุดนี้แล้ว ก็อย่าหวังจะได้ใช้ชีวิตสงบสุขอีกเลย เว้นเสียแต่ว่าคุณจะวางมือแล้วเกษียณไปพักผ่อน”
“ผมก็อยากเหมือนกันนะ แต่ทำยังไงได้ เมื่อรุ่นหลังดันไม่เก่งพอ!”
“ก็จริง”
“ช่างเถอะ อย่าพูดเรื่องนี้เลย เหลือเวลาไม่ถึงห้านาที การนับถอยหลังก็จะจบแล้ว”
“อืม ตั้งสติไว้ คาดว่าปัญหากำลังจะมาเยือน”
“ข้างล่างเตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”
“ไม่มีปัญหาอะไร ทุกอาวุธสำคัญถูกปรับไปใช้โหมดแมนนวลแล้ว ส่วนสถานที่สำคัญทั้งหมดก็มีทีมรักษาความปลอดภัยเฉพาะดูแลอย่างรัดกุม”
“ก็ดี”
เมื่อการนับถอยหลังใกล้จะสิ้นสุด บรรยากาศในห้องประชุมเต็มไปด้วยความตึงเครียด เสียงหายใจของทุกคนเงียบจนแทบได้ยิน
ทุกสายตาจับจ้องตัวเลขการนับถอยหลังที่ลดลงเรื่อยๆ
30!
29!
และในวินาทีที่ตัวเลขนับถอยหลังกลายเป็นศูนย์ เครื่องหมายหัวกะโหลกสีเลือดและหน้าจอการนับถอยหลังหายไปทันที
สิ่งที่ปรากฏแทนที่คือดาวเคราะห์จำลองแบบโฮโลกราฟิก แต่ดาวเทียมที่เคยล้อมรอบกลับหายวับไป
ข้อความแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมาทันที:
"รหัสข้อผิดพลาด 291: สัญญาณการเชื่อมต่อขาดหาย"
สมาชิกสภาในห้องประชุมต่างสะดุ้งโหยง บางคนถึงกับลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว
ความเงียบงันแผ่กระจาย ก่อนที่เสียงกระซิบกระซาบด้วยความไม่สบายใจจะดังขึ้น
“เรื่องแย่เกิดขึ้นแล้ว ดาวเทียมทุกดวงขาดการเชื่อมต่อ”
ทันใดนั้น เสียงฟ้าคำรามดังก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้า สายฟ้าผ่าพลางฉายแสงสว่างวาบในความมืด
สมาชิกสภาบางคนอุทานด้วยความตกใจ
“ผิดปกติ นี่มันอะไรกัน ทำไมจู่ๆ ฟ้าร้องฟ้าผ่า? วันนี้ไม่มีประกาศเตือนพายุฟ้าคะนองนี่นา”
“ใช่! ฉันจำได้แม่นเลย วันนี้ท้องฟ้าควรแจ่มใส และอีกเจ็ดวันข้างหน้าก็ไม่มีฝนด้วยซ้ำ”
จู่ๆ หน้าจอโฮโลกราฟิกอีกจอหนึ่งก็ปรากฏขึ้น นายทหารในชุดเครื่องแบบนายทหารยศพันตรีปรากฏตัวขึ้น เขายืนตัวตรง ทำความเคารพและรายงานด้วยน้ำเสียงฉุกเฉิน
“นี่คือหน่วยข้อมูลและการสื่อสารสูงสุดของพันธมิตรแดง สถานการณ์ฉุกเฉิน! ดาวเทียมทั้งหมดขาดการเชื่อมต่อ การสื่อสารมีปัญหา และระบบเครือข่ายได้รับผลกระทบบางส่วน”
สมาชิกสภาเริ่มพูดคุยกันด้วยความตึงเครียด
“ดาวเทียมทั้งหมดขาดการเชื่อมต่อ แบบนี้เราก็เหมือนคนตาบอดแล้วสิ!”
“ฝ่ายตรงข้ามทำให้เรามองไม่เห็น พวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่?”
“ดูเหมือนจะยุ่งยากแล้วล่ะ”
ขณะที่ความวิตกกังวลเริ่มแพร่กระจายไปทั่วห้องประชุม เสียงทุ้มต่ำแต่มั่นคงของ หลงเหยียน ประธานสภา ดังขึ้น
“เงียบก่อน! นอกจากดาวเทียมขาดการเชื่อมต่อ อุปกรณ์อื่นๆ มีปัญหาหรือไม่?”
“ไม่มีครับ! อุปกรณ์อื่นๆ ทุกอย่างยังปกติ”
“ดีมาก ถ้าอุปกรณ์อื่นไม่มีปัญหา ก็ไม่ต้องแตกตื่นไป สั่งการให้ทีมเทคนิคแก้ไขทันที หากมีความคืบหน้าให้รายงานมาโดยด่วน”
“รับทราบ!” นายทหารพันตรีตอบอย่างฉับไว
หลงเหยียนเสริมคำสั่งด้วยน้ำเสียงสงบ
“แจ้งแผนกสื่อสารให้เปิดใช้งานฐานสัญญาณทุกจุดในพื้นที่ รวมถึงจุดสำรอง ให้แน่ใจว่าการสื่อสารในพื้นที่หลักยังคงราบรื่น”
“เข้าใจแล้ว!” นายทหารพันตรีทำความเคารพก่อนปิดการติดต่อ
ไม่นาน หน้าจอโฮโลกราฟิกอีกจอปรากฏขึ้น บุคคลที่ดูมีอายุราวห้าสิบปีแต่ยังมีท่าทางกระฉับกระเฉงปรากฏตัวขึ้น เขากล่าวรายงานต่อหลงเหยียนและสมาชิกสภา
“ท่านประธานสภา และท่านสมาชิกสภาทุกท่าน สภาพอากาศในพื้นที่พันธมิตรแดงเกิดความผิดปกติ สำนักงานอุตุนิยมวิทยาได้ส่งประกาศเตือนภัยพายุฝนฟ้าคะนองรุนแรงไปทั่วแล้ว และยังได้แจ้งเตือนพื้นที่เขตสองและเขตห้าใกล้ชายฝั่งให้เตรียมรับมือเป็นพิเศษ เนื่องจากอาจเกิดพายุไต้ฝุ่นความรุนแรงสูงในพื้นที่ดังกล่าว”
..........
