บทที่ 1 ระบบเปิดใช้งานล้มเหลว
บทที่ 1 ระบบเปิดใช้งานล้มเหลว
โจวไป๋ในชุดนอนเรียบง่ายพร้อมรองเท้าแตะที่ยังติดเท้าอยู่ วิ่งสุดกำลังไปตามทางเดินมืดยาว เสียงคำรามน่าขนลุกดังขึ้นจากด้านหลังราวกับความตายไล่ตามมา
‘บ้าชิบ!’ ความคิดสับสนวุ่นวายแล่นพล่านอยู่ในหัว เขาแทบจับต้นชนปลายไม่ถูก
‘มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!’
‘แค่นอนอยู่บ้านดี ๆ ลุกไปเข้าห้องน้ำ ทำไมถึงหลุดมาอยู่ที่นี่! ยังต้องมาเจอเจ้าสัตว์ประหลาดบ้าบอนั่นอีก!’
โจวไป๋ถอดรองเท้าแตะออกอย่างไม่ลังเล เขาวิ่งเท้าเปล่าฝ่าความมืด โดยไม่ทันสังเกตว่าร่างกายของเขา
ค่อย ๆ เปลี่ยนไป จากชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่า กลายเป็นเด็กหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปี
ลมหายใจเริ่มติดขัด ราวกับปอดถูกเผาไหม้ เสียงคำรามจากด้านหลังเริ่มใกล้เข้ามาทุกที โจวไป๋เหลือบมองไปข้างหน้า ทันใดนั้นเขาก็เห็นปลายทางเดินที่มีประตูเหล็กขนาดใหญ่เปิดอ้ารออยู่
ไม่ทันได้คิดมาก เขาพุ่งตัวเข้าไปในห้องด้านหลังประตู ทว่ากลับพบว่าเป็นเพียงห้องเล็ก ๆ ขนาดไม่เกินสิบตารางเมตร ไม่มีทางออกอื่นอีกเลย
“เวรเอ๊ย!” โจวไป๋สบถออกมาอย่างหัวเสีย เสียงคำรามจากด้านหลังดังจนขนลุกซู่ เขารีบหันกลับไปปิดประตูเหล็ก ล็อกอย่างแน่นหนา จนใจเริ่มสงบลงเล็กน้อย
‘ไม่รู้ว่าประตูบานนี้จะกันมันไหวหรือเปล่า…’
แต่ถึงประตูจะต้านทานได้ เขาก็ไม่สามารถอยู่ในห้องแคบ ๆ นี้ตลอดไปได้
ในขณะที่เขาเหงื่อแตกพลั่ก หัวคิดหาทางรอดอยู่ไม่หยุด เสียงผู้หญิงปริศนาก็ดังขึ้นในหัว
“คุณคือโจวไป๋ใช่ไหม?”
“ใครน่ะ?” โจวไป๋มองซ้ายขวา แต่กลับไม่เห็นใคร
“อย่าหาเลย คุณมองไม่เห็นฉันหรอก” เสียงนั้นพูดต่อ “อยากรอดชีวิตไหม?”
โจวไป๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบทันทีว่า “อยากสิ!”
“งั้นรับนี่ไว้ และจำไว้ว่าห้ามต่อต้านหรือปฏิเสธมัน”
ทันใดนั้นจุดแสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ ลอยอยู่ตรงหน้าโจวไป๋
เสียงระเบิดดังสนั่นมาจากด้านหลัง โจวไป๋สะดุ้งหันกลับไปมอง เห็นประตูเหล็กกำลังถูกกระแทกจนบิดเบี้ยว เสียงคำรามจากสัตว์ประหลาดทำให้เขาหวาดหวั่นจนตัวสั่น
“นี่มันอะไรกันแน่!” โจวไป๋ถามอย่างตื่นตระหนก
“ตัวช่วยของคุณ ถ้ามีสิ่งนี้ คุณอาจจะเอาชนะเจ้าสัตว์ประหลาดข้างนอกนั่นได้”
“ตัวช่วย?!” ภาพจากนิยาย การ์ตูน และเกมนับไม่ถ้วนแล่นวาบในหัว โจวไป๋ลังเลก่อนจะเอื้อมมือไปจับจุดแสงสีขาวตรงหน้า
ทันใดนั้น ตัวอักษรสีขาวเรียงรายก็ลอยเข้าสู่ทะเลแห่งจิตสำนึกของเขา
กรุณารอสักครู่...
ระบบช่วยเหลือภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์ กำลังเริ่มทำงาน...
...
กรุณาฝึกฝนอย่างปลอดภัยตามคำแนะนำของระบบช่วยเหลือ
“ภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์?” โจวไป๋อุทานด้วยความตกใจ “ฟังชื่อก็รู้แล้วว่าต้องโคตรเท่แน่ ๆ!”
ระบบเริ่มต้นล้มเหลว มีข้อผิดพลาดในการเชื่อมต่อ (การเชื่อมต่อหมดเวลา)
รายละเอียดโปรดดู (คลิกที่นี่)
โจวไป๋มองข้อความที่ลอยผ่านในหัวด้วยสีหน้าอับจนปัญญา “โธ่เว้ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย!”
“ระบบยังมีพังอีกเหรอ?!”
“แถมรายละเอียดก็คลิกดูไม่ได้อีก!”
เสียงผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงเจือความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ระบบมันบอกว่าล้มเหลว! เปิดไม่ติด!” โจวไป๋ตอบพลางหันไปมองประตู เห็นมันบิดเบี้ยวจนแทบพัง มือสีซีดขาวข้างหนึ่งยื่นเข้ามาจากรอยแยก กรีดกำแพงจนผิวปูนหลุดล่อน
เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างทุบตีศีรษะ เขารีบหลบ แต่กลับยังรู้สึกถึงการกระแทกหนักหน่วง
“อย่าหลบ!” เสียงหญิงพูด “ฉันกำลังเคาะอยู่”
“คุณทำบ้าอะไรของคุณ!” โจวไป๋ตะโกน
“ฉันลองดูว่าซ่อมคุณได้ไหม”
“นี่คุณคิดว่าผมเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้ารึไง? จะมั่วเกินไปแล้วนะ!”
เสียงหญิงไม่สนใจ โจวไป๋รู้สึกเหมือนหัวตัวเองถูกกระแทกอีกสองสามครั้ง
ระบบเริ่มต้นสำเร็จ...
"บ้าจริง!"
ยังไม่ทันจะบ่นเรื่องระบบที่ไม่เอาไหน โจวไป๋ก็รีบกวาดสายตาดูข้อความในหัว หวังหาทางเอาชนะเจ้าสัตว์ประหลาดที่กำลังบุกเข้ามา
ระบบช่วยฝึกฝนภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์
ระบบที่ช่วยเหลือและนำทางผู้ฝึกในเส้นทางแห่ง "ภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์"
สถานะปัจจุบัน:
* ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋า: 0%
* พลังแห่งวิญญาณ: 0
* แผนผังแห่งพลัง: ภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์
* ค่าความขี้เกียจ: 0
"นี่มันอะไรกันเนี่ย!" โจวไป๋ไม่เข้าใจสิ่งที่ปรากฏในหัวเลยแม้แต่น้อย แต่ก่อนที่จะทันคิดอะไรต่อ ประตูเหล็กตรงหน้าก็ถูกทำลายจนเกิดรูขนาดใหญ่ แขนขาวหนาสอดเข้ามา เสียงประตูดังเอี๊ยดอ๊าดเหมือนจะพังลงทุกเมื่อ
เสียงผู้หญิงปริศนาในหัวดังขึ้นอีกครั้ง "เป็นไง? เจออะไรบ้าง? ระบบใช้ได้ไหม?"
"ใช้ได้บ้านเธอสิ!" โจวไป๋บ่นออกมาเสียงดังพลางเล่าให้ฟังว่าเขาเห็นอะไรบ้าง พร้อมถามด้วยความตื่นตระหนก "แล้วต่อไปจะทำยังไง?"
เสียงตอบกลับมาอย่างเยือกเย็น "ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋าคือระดับขั้น พลังแห่งวิญญาณคือตัวกำหนดพลัง แผนผังคือวิธีการฝึก แต่ค่าความขี้เกียจนี่มันอะไรกัน? เดี๋ยวฉันขอเปิดคู่มือดูก่อน..."
โจวไป๋เหงื่อแตกพลั่ก สายตาจับจ้องประตูเหล็กที่สั่นไหวแทบจะพังลงได้ทุกเมื่อ พร้อมกับเสียงคำรามที่น่าสะพรึงกลัว "ตอนนี้มีเวลามาเปิดคู่มือด้วยเหรอ!"
เสียงหญิงพูดต่อ "ในนี้ไม่มีคำอธิบายเรื่องค่าความขี้เกียจเลย ลองใช้สมาธิของนายจดจ่อไปที่ตัวเลขนั้นดูสิ"
โจวไป๋ทำตามและโฟกัสไปที่ค่าความขี้เกียจ ข้อมูลชุดหนึ่งก็พลันปรากฏขึ้นในหัว
"ความขี้เกียจคือธรรมชาติของมนุษย์ แต่หากทุกคนสามารถเปลี่ยนความขี้เกียจให้กลายเป็นทรัพย์ได้ จะนำพามนุษยชาติสู่ความก้าวหน้าไม่สิ้นสุด"
"นี่คือภัยพิบัติจากสวรรค์และมนุษย์ลำดับแรก: ความขี้เกียจ สามารถเพิ่มพลังฝึกฝนได้โดยการดูดซับค่าความขี้เกียจ"
"วิธีได้รับค่าความขี้เกียจ ตัวอย่างที่ 1: นอน... ตัวอย่างอื่น ๆ ไม่บอกแล้ว ขี้เกียจพิมพ์"
"หา?!" โจวไป๋ถึงกับพูดไม่ออก
เสียงผู้หญิงถามอีกครั้ง "เป็นไง? มีทางออกไหม?"
โจวไป๋เล่าข้อมูลทั้งหมดที่เขาเห็น เสียงหญิงรีบพูดต่อ "แล้วรออะไรล่ะ! รีบล้มตัวลงนอนเลย! อย่าลืมเพิ่มค่าพลังแห่งวิญญาณก่อน นั่นแหละคือพลังที่ใช้ต่อสู้ ส่วนระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋ายังไม่ช่วยตอนนี้"
แม้จะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เมื่อเห็นประตูที่กำลังถูกกระแทกจนแทบจะพัง โจวไป๋ก็ตัดสินใจล้มตัวลงนอนกับพื้นอย่างว่าง่าย
ทันทีที่เขานอนลง ตัวเลขค่าความขี้เกียจในหัวก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ค่าความขี้เกียจ +1
ค่าความขี้เกียจ +1
ค่าความขี้เกียจ +1
ทุกวินาทีเขาได้รับค่าความขี้เกียจเพิ่มขึ้นทีละ 1 ไม่นานตัวเลขก็ขึ้นถึง 10
พร้อมกับการเพิ่มขึ้นของค่าความขี้เกียจ ตัวเลข "ระดับการกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเต๋า" และ "พลังแห่งวิญญาณ" ก็ปรากฏเครื่องหมายบวกต่อท้าย
โจวไป๋นึกถึงสิ่งที่หญิงสาวพูด เขาใช้สมาธิไปที่เครื่องหมายบวกหลังค่าพลังแห่งวิญญาณ ทันใดนั้นตัวเลขจาก 0 ก็เปลี่ยนเป็น 1 ขณะที่ค่าความขี้เกียจลดลงไป 1
ในขณะเดียวกัน เขารู้สึกถึงเสียงดังสนั่นในหัว พลังงานลึกลับมหาศาลบางอย่างไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ก่อนจะหายวับไป
โจวไป๋สะดุ้งตื่นขึ้นมานั่ง พร้อมกับอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ!
..........
