EP.7 จาร์วิส ?
EP.7 จาร์วิส ?
[มุมมองบุคคลที่ 3]
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่” โทนี่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่เขาคุกเข่าลงไปหาจาร์วิส “เรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคุณ จาร์วิส… มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคุณ โปรดเถอะ” โทนี่วิงวอนขณะพยายามปิดรูบนร่างกายของจาร์วิสเพื่อไม่ให้เลือดไหลออกมา
“กระผมเกรงว่ามันจะเป็นอย่างนั้น คุณชายน้อย… ท่านจะต้องให้อภัยกระผม… ดูเหมือนว่ากระผมจะต้องลาออกในเร็วๆนี้”
น้ำตาไหลอาบแก้มของโทนี่ขณะที่เขาเกาะจาร์วิสไว้ "ได้โปรด จาร์วิส... คุณเองก็บอกว่าผมจะต้องตายถ้าไม่มีคุณ ฉันต้องการคุณ..." โทนี่ยังคงร้องไห้และวิงวอนต่อไป
เลือดไหลออกมาจากปากของจาร์วิสขณะที่เขาไอจนแก้มของโทนี่เปื้อนเลือด จาร์วิสยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่แก้มของโทนี่อย่างสั่นเทา
“คุณชายน้อย… ผมเกรงว่าผมคงต้องไปเร็วหน่อย แต่ผมอยากให้ท่านสัญญาอะไรกับผมสักอย่าง” จาร์วิสกล่าวอย่างรีบร้อน เพราะเขารู้ว่าเวลาของเขาใกล้จะหมดแล้ว
โทนี่ยังคงร้องไห้ต่อไปในขณะที่เขาเกาะตัวจาร์วิสไว้ "อะไร จาร์วิส"
จาร์วิสกลืนน้ำลายลงคอแต่กลับไอออกมาเป็นเลือดมากขึ้น “ผมรู้แล้วว่าคุณกำลังวางแผนอะไร ผมอยู่กับคุณมานานแล้ว ฉันจึงรู้ว่าคุณฉลาดและมีความสามารถมากเพียงใด… ดังนั้น… ผใอยากให้คุณทำ… โปรดเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกนี้ หากมีใครในโลกนี้ทำได้… ก็คือคุณ”
น้ำตาไหลนองหน้าจาร์วิสเมื่อเขารู้สึกว่าชีวิตของเขากำลังจะหลุดลอยไปจากมือเขาทุกครั้งที่เขาสูดลมหายใจเข้า เขาตระหนักดีว่าลมหายใจครั้งต่อไปจะเป็นลมหายใจสุดท้ายของเขา
และด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ จาร์วิสจึงกล่าวคำพูดสุดท้ายของเขาแก่โทนี่ “โทนี่ คุณโตเกินกว่าอายุจริง คุณเข้าใจปัญหาที่คนปกติทั่วไปไม่เข้าใจ ดังนั้น ผใรู้ว่าคุณทำได้ ผใไม่สงสัยเลยว่าคุณจะเป็นอัจฉริยะ…”
จาร์วิสไม่สามารถพูดคำสุดท้ายได้เนื่องจากเขาหลับตาและก้มศีรษะไปด้านข้าง
“จาร์วิส ?” โทนี่ถามเบาๆ “จาร์วิส!!”
"ไม่นะ! ได้โปรด!" น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้บนใบหน้าของโทนี่ ขณะที่เขายังคงร้องไห้สะอื้นและกอดร่างไร้วิญญาณของจาร์วิสไว้
น้ำตาของเมลิสซาก็เริ่มไหลลงมาบนแก้มขณะที่เธอมองดูด้วยความหวาดกลัว
ชายสวมหน้ากากอีกหลายตัว ซึ่งแต่ละคนสวมหน้ากากที่แตกต่างกัน ปรากฏตัวขึ้น เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงวุ่นวาย
รอยยิ้มของพวกเขาขยายกว้างขึ้นเมื่อเห็นโทนี่ "เฮ้ ดูสิหนุ่มๆ พวกเราถูกรางวัลแจ็กพอตแล้ว"
ผู้ชาย 2 คนหยิบถุงออกมา และเมื่อเมลิสซาหันกลับมา พวกเขาก็เอาถุงคลุมหัวเธอและยกเธอขึ้นจากพื้น ทำให้เธอกรี๊ดและเตะออกไป แต่พวกเขาก็ปิดกระเป๋าโดยให้เธออยู่ข้างใน เมื่อโทนี่หันกลับไปมองและได้ยินเสียงวุ่นวาย เขาก็เห็นควันสีเขียวลอยขึ้นมาจากด้านหลังพวกเขา ขณะที่พวกเขาใส่เขาลงในกระเป๋าเช่นกัน
ไม่ว่าพวกเขาจะเตะและร้องขอความช่วยเหลือมากเพียงใด ก็ไม่มีความช่วยเหลือใดๆมาถึง
โทนี่ได้ยินคนหนึ่งพูดว่า “แก๊สพิษน่าจะอยู่ได้สัก 30 นาที รีบออกไปก่อนที่ตำรวจจะมาถึง”
โทนี่รู้สึกว่าตัวเองถูกย้ายที่อยู่ ทำให้เขากัดฟันด้วยความเกลียดชัง ชายที่เขาคิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาเพิ่งถูกฆาตกรรม และเขาไม่มีเวลาไว้อาลัยเพราะถูกจับตัวไป
และการเตือนใจครั้งนั้นทำให้โทนี่รู้สึกเศร้าใจ เขาพยายามสงบสติอารมณ์
“ฟรายเดย์… เธออยู่ไหม” โทนี่กระซิบ
“ฉันจะช่วยอะไรคุณได้บ้างคะ เจ้านาย” โทนี่ได้ยินฟรายเดย์พูดในขณะที่มีภาพปรากฏบนแว่นตาของเขา
“ฉันกำลังถูกจับตัวไป อย่าลืมติดตามตำแหน่งของฉันและส่งให้ตำรวจ ฮีโร่ และพ่อแม่ของฉันเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา”
“ฉันจะทำ” ฟรายเดย์ตอบ
จากนั้นโทนี่ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับสิ่งที่เขาเชื่อว่าเป็นท้ายรถบรรทุก จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องของเมลิสสาในขณะที่เธอถูกเหวี่ยงไปข้างๆ เขาเช่นกัน
“เมลิสซา คุณได้ยินฉันไหม” โทนี่ถามออกมาดังๆ
“โทนี่ !? นั่นนายจริงๆเหรอ ฉันกลัว มันเกิดอะไรขึ้น” เมลิสซายังคงร้องไห้ต่อไป
“ดูเหมือนว่าเราจะถูกลักพาตัวไป”
จากนั้นโทนี่ก็ได้ยินเสียงใครบางคนหัวเราะเยาะอย่างขบขัน
“และดูเหมือนว่าพวกเราจะมีเพื่อน แล้วพวกนายต้องการอะไร เงินเหรอ เพราะถ้าเป็นเงิน ฉันก็มีเงินเป็นพันล้านที่เป็นเศษสตางค์”
โทนี่รู้สึกว่าตัวเองโดนเตะที่ท้อง “อืม… แค่ปฏิเสธก็พอแล้ว ถ้าสินค้าเสียหาย ค่าไถ่ก็จะลดลง”
“เลียม หยุดเถอะ เขาพูดถูก เราไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเขา เจ้านายคงไม่ชอบแน่” เสียงชายอีกเสียงหนึ่งกล่าว
“ใช่ แต่ฉันก็อดไม่ได้จริงๆ เขาพูดกับเราเหมือนกับว่าเราเป็นแค่ชาวนา”
"โอ้ พวกนายทุกคนทำงานให้คนอื่นอยู่ เลียม นายควรปิดปากไอ้หมอนั่นก่อนที่มันจะพูดอะไรออกไปอีก" โทนี่พูดโดยทำเหมือนว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน
จากนั้นโทนี่ก็รู้สึกว่าถูกเตะอีกครั้ง ทำให้เขาเริ่มไอ
“เทอร์รี่…”
“ขอโทษ ขอโทษ แต่คุณพูดถูก เขาช่างน่ารำคาญ มาดูกันว่าเราจะหาเทปมาได้หรือเปล่า”
“ฉันจะเงียบ ไม่ต้องใช้เทปหรอก” โทนี่พูดอย่างรวดเร็ว
“โทนี่ นายไม่เป็นไรนะ” เมลิสซาถามด้วยความกังวล
“ไม่เคยดีไปกว่านี้อีกแล้ว” โทนี่ตอบอย่างประชดประชัน
...
ในสถานีตำรวจใกล้เคียง จอภาพเริ่มกะพริบป้ายเตือนอย่างกะทันหัน แม้แต่ในสำนักงานผู้บังคับการ คอมพิวเตอร์ก็ยังกะพริบอยู่
“แอนโทนี่ สตาร์ค ถูกลักพาตัวไปแล้ว!” หลังจากได้รับคำเตือน วิดีโอจากกล้องวงจรปิดก็แสดงให้เห็นชายสวมหน้ากากถือถุง 2 ใบที่โยนไปมา แล้วโยนไว้ที่ด้านหลังของรถตู้สีดำ ก่อนจะขับรถออกไป
กรรมาธิการซึ่งเป็นชายร่างใหญ่มีผมสีแดงและเคราสีแดงหนา ลุกขึ้นจากที่นั่งและมองดูจอคอมพิวเตอร์ด้วยความประหลาดใจ
ประตูห้องทำงานของเขาเปิดออก “ท่านผู้บัญชาการแรมซีย์ ท่านคสรจะมาดูสิ่งนี้” ชายผมดำสวมเครื่องแบบตำรวจกล่าว
“มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการลักพาตัวแอนโทนี่ สตาร์คหรือเปล่า ?”
นายตำรวจรู้สึกประหลาดใจแต่ก็พยักหน้า “ท่านก็เห็นเช่นกันใช่ไหมครับ ?”
แรมซีย์หันจอภาพของเขาไปทางเจ้าหน้าที่
“ฉันคิดว่าเรื่องนี้กำลังเกิดขึ้นบนหน้าจอของทุกคนใช่ไหม” แรมซีย์ถาม
นายตำรวจพยักหน้า “ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ครับท่าน พวกเราได้รับสายแจ้งว่าแม้แต่ฮีโร่ก็ได้รับเรื่องนี้เช่นกัน”
“ผมเข้าใจแล้ว… สตาร์คเหรอ… นั่นคงเป็นลูกของพวกเขาที่ถูกจับไป แต่เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา” แรมซีย์ถาม
จากนั้นหน้าจอก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นการตอบคำถามของเขา “พวกเขาอยู่ในบ้านของชิลด์ หมดสติเพราะแก๊สที่ทำให้หลับ”
จากนั้นจึงฉายภาพภายนอกบ้านพักของเดวิด ชิลด์ โดยมีควันสีเขียวพวยพุ่งออกมาจากหน้าต่างที่แตก
“คุณเป็นใคร” แรมซีย์ถาม
จากนั้นคำพูดก็เปลี่ยนไปเป็น 2 คำ "แอนโทนี่ สตาร์ค" ทำให้เขาเบิกตากว้าง
จากนั้นแรมซีย์ก็หันไปมองเจ้าหน้าที่ที่อยู่ตรงหน้าเขา คว้าเสื้อแจ็คเก็ตตำรวจจากเก้าอี้แล้วสวมมัน “ฉันต้องการให้คุณรวบรวมหน่วยรบ 2 หน่วย หน่วยนึงต้องไปที่บ้านของชิลด์ และอีกหน่วยนึงเพื่อติดตามรถคันนั้น แต่หน่วยนั้นต้องแอบตามไป พวกเราจะต้องรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยและให้พวกเขาไปถึงจุดหมายก่อน”
“เอาล่ะทุกคน ลุยกันได้แล้ว” แรมซีย์สั่งอย่างมีอำนาจ “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับใครก็ตามที่ชื่อสตาร์ก พวกเราจะต้องรับผิดชอบทั้งหมด”
ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหวทันที พวกเขาทั้งหมดรีบวิ่งไปที่รถตำรวจของตนและแยกย้ายไปคนละทาง
เหล่าฮีโร่ก็ไม่ได้ต่างอะไรกัน แต่เหตุผลในการกระทำของพวกเขาก็แตกต่างกันไป บางคนถูกขับเคลื่อนด้วยความโลภ โดยคิดว่า "ถ้าพวกเราทำให้ตระกูลสตาร์คติดหนี้บุญคุณพวกเราได้ พวกเราก็จะมีชีวิตรอด"
แต่ไม่ใช่ว่าฮีโร่ทุกคนจะเป็นแบบนั้น บางคนนั้นเป็นคนที่เสียสละจริงๆ และต้องการช่วยเหลือเพราะชีวิตของเด็กคนนึงที่ตกอยู่ในอันตราย
โปรดติดตามตอนต่อไป.
_______________
