บทที่ 6 เจ้าหน้าที่ระดับสาม 

คุณสมบัติพิเศษที่ซ่อนอยู่…แพะรับบาปรึเปล่า?

เมื่อเห็นคำว่า "ไล่ออก" ที่เด่นหราอยู่ตรงหน้า หลี่อังที่เพิ่งหลุดออกมาจาก "นรก" ถึงกับสะดุ้งเฮือก โดยสัญชาตญาณเขาพยายามจะถอดเข็มกลัดออก แต่กลับได้รับคำตอบว่า "ยังไม่สามารถถอดออกได้ในขณะนี้" ทำให้เขาต้องล้มเลิกความคิดและหันมาสวดภาวนาในใจแทน

ขอพระเจ้าอวยพร ในช่วงสองเดือนที่เข็มกลัดนี้ยังไม่พัฒนาเป็นระดับทองแดงขออย่าให้สำนักงานทำความสะอาดมีเรื่องใหญ่โตอะไรเกิดขึ้นเลย เพราะครอบครัวทั้งบ้านกำลังฝากความหวังไว้ที่งานนี้ โดยเฉพาะน้องสาวของเขา แอนนาที่ป่วยหนัก…

อ้อ! แอนนา!

เมื่อคิดถึงน้องสาวที่ยังรอการรักษาอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล หลี่อังที่เพิ่งเสร็จสิ้นกระบวนการเข้าทำงานก็รีบขอลางานทันทีก่อนจะเร่งรีบออกจากสำนักงานทำความสะอาดไป เพื่อใช้สิทธิประโยชน์จากงานใหม่ในการจัดการรักษาที่ดีกว่าให้กับแอนนา

หลังจากที่เขาจากไปอย่างเร่งรีบ แพะดำที่เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยขณะหันไปพูดกับหญิงผมแดง

“หึ! เธอไม่แม้แต่จะบอกเขาเกี่ยวกับเนื้องานของสำนักงานทำความสะอาด แสดงว่าเธอไม่คิดจะให้เขาเข้าร่วมภารกิจสินะ?

ทำไมล่ะ? หรือว่าเธอเห็นว่าเจ้าหนุ่มคนนี้สิ้นหวังจนถึงที่สุดแล้วและเกิดใจดีขึ้นมาจะช่วยเขาสักหน่อย?”

“ไม่ใช่”

หญิงผมแดงที่ไม่รู้ไปคว้าขวดเหล้ามาอีกจากไหน กระดกดื่มคำโตก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยพร้อมกับตอบว่า

“ยิ่งมนุษย์เข้าใกล้ ‘ความจริง’ มากเท่าไร การปนเปื้อนจากด้านมืดก็ยิ่งลึกขึ้นเท่านั้นและกลิ่นของพวกเขาก็จะยิ่งดึงดูดสิ่งผิดปกติใหม่ๆได้ง่ายขึ้น

พรสวรรค์ของหลี่อังถือว่าดีมาก แต่ตอนนี้บุคลากรของสำนักงานขาดแคลนไม่มีใครคอยปกป้องเขาได้ตลอดเวลา ฉันเลยปิดกั้นความทรงจำส่วนนี้ของเขาไว้ชั่วคราวเพื่อไม่ให้เขาไปดึงดูดสิ่งผิดปกติเข้ามา

ส่วนเนื้องานที่แท้จริงนั้นรอให้เจอสิ่งผิดปกติที่เหมาะสมกับเขาก่อน แล้วค่อยบอกเขาก็ยังไม่สาย”

ไร้สาระน่า! เจ้าหนุ่มนั่นจะมีพรสวรรค์อะไร?

แพะดำที่ไม่เชื่อคำพูดของหญิงผมแดงเลยแม้แต่น้อยสะบัดหัวพลางพูดอย่างดูแคลนว่า

“เลิกพูดโกหกเถอะ! ถึงเขาจะทนทาน ‘คำกระซิบแห่งความเสื่อมทราม’ ของฉันได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเจตจำนงของเขาจะยอดเยี่ยมอะไรหรอก หมอนั่นก็แค่มีนิสัยใจเย็นและมีศีลธรรมสูงกว่าคนทั่วไปเท่านั้น

ถ้าจะให้ฉันพูด หมอนั่นที่แทบไม่มีเลือดนักสู้ในตัว แถมยังยอมจำนนต่อโชคชะตาเหมือนแกะเชื่องๆ ยังสู้พวกนักโทษประหารที่เอามาใช้เป็นเบี้ยในสนามรบไม่ได้เลย หมอนั่นอาจจะไม่รอดแม้แต่ภารกิจแรกด้วยซ้ำ”

“เขาจะรอด”

หญิงผมแดงไม่ได้บอกข้อมูลเกี่ยวกับ “ความผิดปกติ” ของหลี่อังให้แพะดำรู้ เธอดื่มเหล้าอีกคำใหญ่ก่อนจะพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งว่า

“ช่วงภารกิจแรกๆ ฉันจะพาเขาลงพื้นที่เอง อีกอย่างงานของเอ็มม่าก็กำลังจะเสร็จ คาดว่าน่าจะกลับมาได้คืนนี้

หลังจากนี้ถ้าฉันมีเวลาฉันจะพาเขาไปเอง แต่ถ้าฉันไม่ว่างก็ให้เอ็มม่าดูแลเขาแทนจนกว่าเขาจะทำงานได้ด้วยตัวเอง”

โธ่เว้ย! จะดูแลกันขนาดนี้เลยเหรอ? เห็นอะไรในตัวหมอนั่นกันแน่?

“อย่าทำอะไรบ้าๆล่ะ!”

แพะดำขมวดคิ้วพลางพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ผลการปฏิบัติงานของสำนักงานทำความสะอาดถูกนับตามจำนวนสมาชิกที่เป็นเจ้าหน้าที่ประจำ สาขาที่หกของเราตอนนี้อยู่ในอันดับรองบ๊วย อีกสองเดือนก็จะถึงการตรวจสอบปลายปีแล้ว เธอจะรับตัวถ่วงเวลาแบบนี้เข้ามาอีกทำไม? หรือกลัวว่าจะไม่ได้อันดับสุดท้าย?”

“ไม่ต้องยุ่ง”

“ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งอยู่แล้ว!”

แพะดำเบ้ปากพลางพูดต่อ

“จำนวนคนที่เธอสังหารด้วยมือตัวเองน่าจะมากกว่าจำนวนคนที่ฉันเคยเห็นมาทั้งชีวิตซะอีก ฉันเองก็ชื่นชมเธออยู่เหมือนกันนะ แต่ยกเว้นตอนที่เธอทำตัวเป็นคนใจดีนี่แหละ ในฐานะเพชฌฆาตที่บ้าคลั่งที่สุดในสำนักงานทำความสะอาด เธอควรทำงานในหน้าที่ของตัวเองไปดีๆไม่ดีกว่าเหรอ? จะมาเล่นบทคนใจดีทำไม? เธอรู้ตัวไหมว่าเวลาที่เธอทำตัวเป็นคนใจดีมันดูแย่ขนาดไหน?”

“อืม”

“…”

“เฮ้อ…เธอคงไม่ได้คิดจริงๆ หรอกใช่ไหมว่าการช่วยเจ้าหนุ่มนั่นจะช่วยเปลี่ยนชีวิตของเขาได้?”

เมื่อมองหญิงผมแดงที่นั่งดื่มเหล้าด้วยใบหน้าเฉยเมยอย่างไม่สนใจคำพูดของตัวเอง แพะดำก็หน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า

“มนุษย์น่ะฉันเข้าใจดี ถ้าพวกมันใช้ชีวิตอยู่ในความมืดไปตลอด พวกมันก็จะชินชาและอดทนได้ แต่พอเธอดึงมันขึ้นมาบนฝั่งให้มันได้เห็นแสงตะวัน ทุกอย่างก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

พอถึงสิ้นปีเขาผ่านการตรวจสอบไม่ไหวและถูกไล่ออก เจ้าหนุ่มนั่นจะต้องสัมผัสความแตกต่างระหว่างสวรรค์กับนรกด้วยตัวเองและเขาอาจถึงขั้นเสียสติเลยก็ได้ บางทีเขาอาจจะเกลียดเธอเหมือนที่คนๆนั้นเคยทำก็ได้…

ว่าแต่ คนๆนั้นพูดว่าอะไรนะตอนนั้น?”

เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานมืดสลัวพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาหนานุ่ม แพะดำยกขาหน้าขึ้นพลางล้อเลียนขณะพูดเลียนแบบ

“ฉันเกลียดเธอ! โอลิเวีย ฉันเกลียดเธอ! แต่เดิมฉันสามารถทนอยู่ในความมืดได้ต่อไป ทำไมเธอถึงต้องลากฉันขึ้นมาให้เห็นแสงตะวันด้วย ทำให้ฉันรู้ว่าคนเราควรใช้ชีวิตอย่างไร?”

“แกร๊ก!”

ทันทีที่คำพูดของแพะดำจบลง เสียงเสียดสีกระดูกที่น่าขนลุกก็ดังขึ้น

ราวกับว่าร่างกายของมันถูกคมมีดบางเฉียบตัดเป็นพันครั้งในชั่วพริบตาเดียว ร่างของแพะดำแตกกระจายเป็นชิ้นส่วนเล็กๆกระจายอยู่ทั่วพื้น

แต่ที่แปลกคือ แม้ว่าแพะดำจะถูกแยกเป็นชิ้นส่วน แต่ภายในห้องทำงานกลับไม่มีกลิ่นคาวเลือดปรากฏให้เห็นเลย หญิงผมแดงที่นั่งอยู่หลังโต๊ะก็ยังคงดื่มเหล้าต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นน

เพียงแต่ว่า เส้นผมสีแดงสดของเธอดูเหมือนจะหม่นลงเล็กน้อย และปลายผมที่หยักศกเพราะขาดการดูแลก็ดูเหมือนจะเริ่มมีสีแดงเข้มแปลกประหลาดแทรกขึ้นมาอย่างเงียบๆ

“ฉันเตือนแกหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่า อย่าเรียกชื่อฉันโดยตรง”

หญิงผมแดงโยนขวดเหล้าเปล่าที่ไม่รู้ว่าดื่มหมดไปตั้งแต่เมื่อไรลงไปและยกนิ้วชี้ไปทางโซฟา หัวแพะที่ถูกเย็บปากด้วยเส้นไหมสีแดงลอยขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้อง ก่อนจะไปวางอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะตรงหน้าเธอ

หลังจากที่จ้องหน้ากับแพะดำที่ดูโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด หญิงผมแดงที่ชื่อว่าโอลิเวียก็ส่ายหัวและพูดว่า

“เห็นแก่ผลงานครั้งก่อนที่แกทำได้ไม่เลว ฉันถึงยอมให้แกเดินเตร็ดเตร่อยู่ในสำนักงานได้อย่างอิสระ แต่ดูเหมือนตอนนี้ สภาพแบบนี้จะเหมาะกับแกมากกว่า

อีกอย่างฉันเตรียมจะหาเวลาไปแคว้นเวลส์ เพื่อสืบดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่นและทำไมแกถึงกลัวผู้ชายที่มาจากแคว้นเวลส์นัก

ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ แกก็อยู่ในสภาพนี้ไปก่อนเถอะ! แล้วเมื่อฉันหาสาเหตุได้ว่าแกกลัวอะไร ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสผลของการปากดีเอง!”

“อื้ม? อื้มม! อื้มมมมม!!!”

...

โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เขาออกไปแล้วเกิดอะไรขึ้น หลี่อังรีบกลับไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เขารีบเคาะประตูห้องทำงานของหัวหน้าแผนกโรคระบบทางเดินหายใจก่อนที่อีกฝ่ายจะเก็บของกลับบ้านทันเวลาและยื่นตราประจำตัวที่ยังอุ่นอยู่จากการออกใหม่ให้

สำนักงานทำความสะอาดที่หก? กรมตำรวจมีหน่วยงานนี้ด้วยหรือ? เจ้าหน้าที่จัดการอุบัติภัยระดับสามนี่มันตำแหน่งอะไร?

หัวหน้าแผนกร่างท้วมรับตราที่หลี่อังส่งให้และเปิดดูด้วยความสงสัย เมื่อเขาเห็นสัญลักษณ์พิเศษบางอย่างบนตรานั้น สีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยก็เปลี่ยนไปเป็นจริงจังในทันที

ระบบข้าราชการของอาณาจักรแบ่งออกเป็น 5 ระดับ ไล่จากบนลงล่าง ได้แก่ ระดับบริหาร ,ระดับปกครอง , ระดับธุรการ , ระดับผู้ช่วย ,และระดับงานทั่วไป

ตัวเขาที่เป็นหัวหน้าแผนกในโรงพยาบาลเล็กๆแห่งนี้ จัดว่าอยู่ระดับต้นๆของงานทั่วไป หากอีกสัก 20 ปีใกล้เกษียณและหากดันตัวเองดีๆก็อาจจะมีโอกาสเลื่อนเป็นระดับผู้ช่วยในช่วงปลายอาชีพ

แต่ชายหนุ่มร่างผอมในเสื้อโค้ทเก่าขาดรุ่งริ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา กลับเป็นเจ้าหน้าที่ระดับผู้ช่วยที่อายุน้อยกว่า 20 ปีไปแล้ว และยังได้รับค่าตอบแทนในระดับเดียวกับตำแหน่งธุรการ! หากคนแบบนี้ทำงานไปอีก 3-5 ปี คงเลื่อนขั้นเป็นตำแหน่งธุรการได้ไม่ยากเลย

บ้าเอ๊ย! อย่างนี้มันไม่เทียบเท่ากับตำแหน่งของผู้อำนวยการโรงพยาบาลเราแล้วเหรอ?!

เมื่อมองชายหนุ่มตรงหน้าที่อายุยังไม่ถึง 20 ปีดี หัวหน้าแผนกก็อดไม่ได้ที่จะเผยแววอิจฉาและความริษยาที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ

หลี่อัง เรน นามสกุลเดียวกับท่านดยุคแห่งสิงโต และยังได้เป็นข้าราชการระดับผู้ช่วยตั้งแต่อายุไม่ถึง 20 ปี เห็นได้ชัดว่าเขาต้องมาจากตระกูลขุนนางใหญ่ที่มีชื่อเสียงและน่าจะเป็นทายาทสายตรงที่ได้รับการสนับสนุนทรัพยากรอย่างดี

ตัวเขาเองที่ทำงานในโรงพยาบาลนี้มากว่า 20 ปี ก็คาดหวังเพียงเล็กน้อยว่าอาจจะได้เลื่อนเป็นข้าราชการระดับผู้ช่วยก่อนเกษียณ แต่เจ้าหนุ่มนี่กลับไปถึงจุดหมายที่เขาฝันถึงมาตลอดตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 20 ปีดี แถมยังมีโอกาสเลื่อนขั้นไปได้อีกหลายระดับ แบบนี้จะให้ไปหาเหตุผลที่ไหนมาอธิบายความไม่ยุติธรรมนี้?

หลังจากด่าทอ "คนเส้นใหญ่" อยู่ในใจและแปะป้ายว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นคนที่ห้ามไปมีปัญหาด้วย หัวหน้าแผนกก็ยิ้มแป้นจนเนื้อที่แก้มพับขึ้นมาและพูดกับหลี่อังด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“คุณหลี่อัง มีตรงไหนที่คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่าครับ?”

“ไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นน้องสาวของผม”

หลังจากเล่าเรื่องของแอนนาอย่างย่อๆ หัวหน้าแผนกก็รีบเสนอเองทันที โดยที่หลี่อังยังไม่ทันได้ร้องขอ ว่าเขาสามารถย้ายเธอไปยังห้องพยาบาลที่ดีที่สุดพร้อมทั้งจัดหายาที่ดีที่สุดให้ แถมยังยืนยันด้วยว่าจะดูแลด้วยตัวเอง เพื่อให้แอนนาได้รับการรักษาที่ดีที่สุดในเมืองหลวง

กับความกระตือรือร้นเกินเหตุของหัวหน้าแผนกอ้วน หลี่อังรู้สึกไม่คุ้นเคยและไม่สบายใจ แต่เขาก็พยายามอดทนและพูดคุยกับอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนที่จะตามพยาบาลไปที่ห้องพยาบาลพิเศษและนั่งรอแอนนาบนโซฟาที่นุ่มสบาย

เมื่อได้นั่งอยู่คนเดียวในห้องพยาบาลที่เงียบสงบและสะอาดสะอ้าน มองไปยังเตียงพยาบาลใหม่ที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด หลี่อังที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเรียบร้อยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกประหลาด

จากตอนที่เขากำมีดผ่าตัดวิ่งออกจากโรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่ความลำบากที่เคยกดดันทั้งครอบครัวกลับคลี่คลายลงในทันที

ไม่เพียงแต่จะหาทางรักษาน้องสาวได้ เขาเองที่เคยลำบากดิ้นรนอยู่ในเมืองหลวงยังสามารถพึ่งพาเงินเดือนเพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้แลกมาด้วยอะไร?

หือ? แลกมาด้วยอะไรนะ…

อ๊าก! ร้อน! ร้อนมาก!!!

ขณะที่กำลังคิดอย่างจริงจังว่าเขาต้องจ่ายอะไรเพื่อแลกกับสิ่งเหล่านี้ หลี่อังก็รู้สึกถึงความร้อนแผดเผาที่หน้าอกของเขาอย่างฉับพลัน เข็มกลัดที่เป็นสัญลักษณ์ของสำนักงานทำความสะอาดที่หกเปล่งความร้อนแรงราวกับเหล็กเผาและเผาผ่านเสื้อสามชั้นจนทำให้เขาสะดุ้งเฮือก

【ตรวจพบผู้ปนเปื้อนที่ควบคุมไม่ได้ซึ่งตรงกับเนื้อหางาน เข็มกลัดเหล็กดำ ‘พนักงานทดลองงาน’ ถูกกระตุ้น ประสิทธิภาพการทำงานของคุณได้รับการเพิ่มขึ้นเล็กน้อย】

(จบบท)