บทที่ 46 เรือกำลังจะโคลง แกปลุกฉันทำไม?

บทที่ 46 เรือกำลังจะโคลง แกปลุกฉันทำไม?

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่ชวนไม่ได้ไปทำงานทันที แต่มาที่สำนักงานเขตก่อน

เห็นเขามา หัวหน้าหวังต้อนรับอย่างอบอุ่น

"น้องเย่ มาแล้วเหรอ? ไม่กี่วันนี้ป้ากำลังคิดว่าเธอทำงานเป็นยังไงบ้าง? เดิมจะไปดู แต่งานยุ่งมากจริงๆ"

"ป้าหวัง ที่ทำงานดีมากครับ รบกวนป้าเป็นห่วงแล้ว" เย่ชวนพูดอย่างสุภาพ

หัวหน้าหวังยิ่งดูยิ่งชอบเย่ชวน หน้าตาสุภาพแถมรู้จักกาลเทศะ ไม่เหมือนเด็กหนุ่มคนอื่นที่โวยวายเสียงดัง

เธอจับแขนเขากระซิบเบาๆ "น้องเย่ สำนักงานเขตมีหนังสือพิมพ์เก่าบางส่วน ป้าเก็บไว้ให้เธอโดยเฉพาะ มีไม่น้อยเลย เดี๋ยวหาคนมาขนไปนะ"

เย่ชวนพูดอย่างซาบซึ้ง "ป้าหวัง ขอบคุณที่สนับสนุนงานของผมมากครับ"

หัวหน้าหวังโบกมือพูด "เรื่องเล็กน้อย ต่อไปมีของพวกนี้ป้าจะเก็บไว้ให้"

"ป้าหวัง วันนี้ผมมาหาป้ามีเรื่องนิดหน่อยครับ"

"มีอะไรก็พูดมา" หัวหน้าหวังรินน้ำส่งให้เย่ชวน

เย่ชวนรับน้ำด้วยสองมือ แล้วพูดว่า "ป้าหวัง ไม่กี่วันก่อนผมเก็บจักรยานที่ทำงานมาซ่อมให้พ่อขี่ไปทำงาน แต่โดนผู้อาวุโสหลิวไห่จงในบ้านแจ้งความ แผนกรักษาความปลอดภัยของโรงงานเหล็กสอบสวนตั้งสองวัน สุดท้ายก็ประกาศตำหนิหลิวไห่จง"

หัวหน้าหวังพยักหน้า เรื่องนี้เธอได้ยินมาบ้าง แต่แค่คร่าวๆ

เย่ชวนพูดต่อ "เมื่อวานผมเลิกงานซื้อเนื้อหมูที่ร้านสหกรณ์ กลับบ้านแล้วหลิวไห่จงกับผู้อาวุโสอีกสองคนก็มาอีก บอกว่าเนื้อหมูของผมได้มาไม่ถูกต้อง ป้าหวัง ตำแหน่งผู้อาวุโสที่สำนักงานเขตตั้งขึ้นมาไม่ใช่เพื่อบริการเพื่อนบ้านในบ้านหรอกเหรอ? ทำหน้าที่สื่อสารระหว่างบนกับล่าง?"

หัวหน้าหวังพยักหน้าพูด "ใช่แล้ว เพราะสำนักงานเขตของเรามีคนจำกัด จึงเลือกผู้อาวุโสในแต่ละบ้าน แก้ปัญหาให้ประชาชน ให้บริการที่ดีแก่มวลชน!"

เย่ชวนจึงพูด "ป้าหวัง ในเมื่อผู้อาวุโสเป็นตัวแทนสำนักงานเขต แต่หลิวไห่จงแจ้งความผมกับพ่อโดยไม่มีหลักฐาน สร้างความเดือดร้อนในการใช้ชีวิตให้เรา ผมว่าคนแบบนี้ไม่เหมาะจะเป็นผู้อาวุโสในบ้านเลย"

หัวหน้าหวังยังคงพยักหน้า "น้องเย่ เรื่องนี้วันนี้ป้าจะให้คนไปสอบสวน ถ้าเป็นจริงตามที่เธอพูด หลิวไห่จงก็ไม่เหมาะจะเป็นผู้อาวุโสจริงๆ"

"ใช่ครับป้า หลิวไห่จงเอาขนไก่มาทำธง ทำลายภาพลักษณ์ของสำนักงานเขตในสายตาประชาชนอย่างมาก"

พูดเสร็จ เย่ชวนก็ลาหัวหน้าหวัง ค่อยๆ เดินไปทำงาน

มาถึงที่ทำงาน แปดโมงยี่สิบแล้ว แม้จะมาสายยี่สิบนาที แต่ไม่มีใครมาว่าอะไร อ้วนฮั่นพิงรถสามล้องีบ เห็นเขามาก็ลุกขึ้นทันที

"พี่เย่ มาทำงานแล้วเหรอ?"

เย่ชวนยิ้ม นั่งที่ท้ายรถเลย หยิบหนังสือที่ยังอ่านไม่จบจากอกเสื้อออกมา

"อ้วน ไปสำนักงานเขต!"

"ครับ!" อ้วนฮั่นรับคำ แล้วขึ้นขี่รถออกจากโรงงาน

เมื่อคืนเขาเล่าเรื่องรับซื้อเศษแก้วให้พี่สาวฟัง พี่สาวได้ยินว่าเก็บเศษแก้วได้เจ็ดตันในครั้งเดียวก็ตะลึง ที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าคือผลประโยชน์ยังมีส่วนของน้องชายด้วย

ฮั่นลี่เฟินรู้จักน้องชายคนนี้ดี มีแรงดีแต่สมองตรงไปตรงมา คู่หูหลายคนก่อนหน้านี้รังแกเขาไม่น้อย

แต่เย่ชวนคนนี้ไม่เพียงไม่รังแกน้องชายเธอ ยังนึกถึงเขาตอนมีเรื่องดีๆ จากตรงนี้ก็เห็นนิสัยคนได้แล้ว

"ต้าจวง เย่ชวนเป็นคนมีความสามารถ ต่อไปนายก็ทำตามเขาไป เรียนรู้จากเขาให้มาก เข้าใจไหม?" ฮั่นลี่เฟินสั่งสอน

"พี่สาวครับ ไม่ต้องห่วง ต่อไปพี่เยี่ยให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำตามนั้น"

อ้วนฮั่นขี่รถสามล้อมาถึงสำนักงานเขตอย่างรวดเร็ว เย่ชวนเข้าไปหาหัวหน้าหวัง ไม่นานพนักงานหลายคนก็ช่วยกันขนหนังสือและนิตยสารเก่าออกมากองใหญ่

ตอนแรกเขาคิดว่าคงไม่มีมาก ไม่คิดว่าจะเต็มรถสามล้อจนตัวเองไม่มีที่นั่ง

หลังจ่ายเงินแล้ว เย่ชวนก็กล่าวขอบคุณหัวหน้าหวังอีกครั้งก่อนจะออกมากับอ้วนฮั่น

"อ้วน หาที่ร่มๆ หน่อย"

"พี่เยี่ย ไม่กลับหน่วยงานเหรอครับ?"

เย่ชวนมองกองหนังสือพิมพ์เก่าที่เต็มท้ายรถ พลางยิ้มพูดว่า "กลับตอนเที่ยง หาที่งีบสักหน่อยก่อน!"

อ้วนฮั่นรับคำ ไม่นานก็พบปากตรอกแห่งหนึ่ง ใต้ต้นไทรใหญ่มีร่มเงาทั่วบริเวณ

เย่ชวนดึงกระดาษลังมาปูพื้น แล้วเรียกให้อ้วนฮั่นมานั่งด้วยกัน จากนั้นก็ฉีกกระดาษอีกชิ้น เขียนข้อความด้วยปากกาที่พกติดตัว แล้วแขวนไว้ที่หัวรถ

อ้วนฮั่นมองกระดาษที่แขวนอยู่หน้ารถ เห็นข้อความว่า 'รับซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่าราคาสูง' จึงสงสัยถามว่า "พี่เยี่ย ของพวกนี้ที่จุดของเราก็รับเป็นราคาขยะนะ"

"ไม่เป็นไร ถ้าหน่วยงานไม่เอา ฉันเอาเอง!"

เย่ชวนครุ่นคิดทั้งคืน ถ้าไม่ใช้ระบบของตัวเองก็เสียเปล่า การจะใช้อย่างไรให้คุ้มค่านั้นเป็นศาสตร์อย่างหนึ่ง

ไม่ว่ายุคไหน อยากอยู่สบายก็ต้องมีเงิน ถ้าสามารถรับซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่ามาซ่อมขาย ก็เป็นธุรกิจที่ลงทุนน้อยได้กำไรมาก

พอดีเขากับอ้วนฮั่นเดินเก็บขยะตามตรอกซอกซอย จะรับซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่าไปด้วยก็ได้ ดูแลทั้งงานส่วนรวมและส่วนตัว ทำไมจะไม่ทำล่ะ?

เย่ชวนเอนพิงต้นไม้อ่านหนังสือ ไม่ทันรู้ตัวก็รู้สึกง่วง แล้วผล็อยหลับไป

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ ในฝันกำลังเล่นกับสาวๆ ใส่บิกินีบนเรือยอชต์ จู่ๆ ก็มีคลื่นลูกใหญ่ซัดมา เรือโคลงเคลงอย่างรุนแรง เขาก็สะดุ้งตื่น

เย่ชวนลืมตาที่ยังง่วงงุน เห็นว่าเป็นอ้วนฮั่นกำลังเขย่าตัวเขา ก็โมโหขึ้นมาทันที เลยด่าว่า "ไอ้อ้วน ฉันกำลังจะ... จะ... โอ้ย!"

อ้วนฮั่นไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร ทำหน้างงๆ "พี่เย่ มีคนมาขายวิทยุครับ"

พอได้ยินคำพูดของอ้วนฮั่น เย่ชวนก็สะดุ้งตื่นเต็มที่ เห็นคุณยายอายุเจ็ดสิบกว่าคนหนึ่ง ใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร กำลังจ้องมองเขาอยู่