บทที่ 37 ข้าจ้าวต้วต้วเป็นก้าวบันไดให้คนอื่นจริงๆ หรือ?

บทที่ 37 ข้าจ้าวต้วต้วเป็นก้าวบันไดให้คนอื่นจริงๆ หรือ?

กลางคืน

จันทร์สว่าง ดาวน้อย ศาลเจ้าที่ซึ่งได้รับการซ่อมแซมเป็นที่พักให้คนเดินทางผ่าน ศาลเจ้านี้ไม่ได้ทรุดโทรม

ห่างจากที่นี่หลายสิบลี้ ในเมือง มีผู้ใจบุญคนหนึ่งคิดถึงคนเดินทาง ที่ต้องนอนดินกินดาว หากมีลมพัดฝนตก ไม่มีที่พักพิง

จึงตั้งใจควักเงิน ส่งคนมาซ่อมแซมทุกเดือน เพื่อเป็นที่พักให้คนเดินทาง

ฉึ่ก ฉึ่ก!

ไฟฟืนลุกไหม้ ส่องสว่างทั่วศาลเจ้า

หลินฟานรู้สึกผิดหวัง

ไม่คิดว่าข้างนอกจะปลอดภัยขนาดนี้

รถม้าที่เขาขับไม่เร็ว ถือว่าช้ามาก เพื่อให้โอกาสคนบางคน

หวังว่าพวกเขาจะกระโดดออกมา

แต่ใครจะคิดว่า เชื่องช้ามาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เจอสักคน

เหมือนผีหลอกชัดๆ

แน่นอน

จ้าวซือซือก็รู้สึกว่า พี่หลินขับรถม้าช้านิดหน่อย แต่เธอคิดเข้าข้างตัวเองว่า ที่พี่หลินขับรถม้าช้าขนาดนี้ เพราะเห็นแก่เธอเป็นผู้หญิง

ไม่อยากให้ทางขรุขระเกินไป

อีกอย่าง เธอก็อยากอยู่กับพี่หลินนานๆ

สิ่งเดียวที่น่ารำคาญคือพี่ชายเธอ น่ารำคาญจริงๆ ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่จะดีแค่ไหน

วีรบุรุษช่วยสาวงาม สำหรับหญิงสาวทั่วไปจะพูดแค่ว่า ชาติหน้าขอเป็นวัวเป็นม้าตอบแทนคุณ

แต่สำหรับทายาทตระกูลที่บริสุทธิ์ สิ่งที่คิดมากที่สุดคือ... จะตอบแทนด้วยร่างกายดีไหม

นี่ถึงจะเป็นวิธีตอบแทนที่ถูกต้อง

แต่วิธีนี้เลือกผิดคนแล้ว

"พี่หลิน กำลังคิดอะไรหรือ ข้าเห็นเจ้าขมวดคิ้ว ถ้ามีเรื่องอะไร บอกข้าได้นะ พอข้ากลับถึงสำนักกุ้ยยุน จะให้พ่อช่วย พ่อข้าเก่งมากเลย"

จ้าวซือซืออยากแบ่งเบาภาระหลินฟาน

เพื่อสานสัมพันธ์ให้ดีขึ้น

เธอพบว่าพี่หลินเย็นชากับเธอ ความเฉยชานั้นชัดเจน เหมือนตั้งใจสร้างระยะห่าง

ความรู้สึกนี้ทำให้เธอทรมาน

ขณะที่หลินฟานกำลังจะบอกให้อีกฝ่ายเงียบ

ประตูศาลเจ้าถูกเตะเปิดอย่างรุนแรงจากด้านนอก

จากนั้น

เห็นชายคนหนึ่ง แบกหญิงสาวที่หมดสติบนบ่า รีบเข้ามา พร้อมพึมพำ...

"ฮิๆ คืนนี้คุณชายน้อยได้ลิ้มรสเนื้อสดซะที"

ซังชงยิ้มลามก

เขาเป็นโจรปล้นบริสุทธิ์ ต่างจากโจรปล้นบริสุทธิ์ทั่วไป มีวิทยายุทธ์บ้าง ไม่เคยเห็นเหยื่อแล้วอาศัยพลังตัวเอง จับตัวไปตรงๆ

แต่ตอนเขายังหนุ่ม เคยเจอปรมาจารย์ปล้นบริสุทธิ์ ผู้นี้เชี่ยวชาญการปลอมตัวเป็นหญิง ทั้งท่าทางและเสียงเหมือนจริง มักใช้วิธีนี้ล่อหญิงสาวไปที่อื่น สุดท้ายในที่ไม่มีใครสนใจ ก็วางยาสลบพาไป

เมื่อเขาเห็นวิชานี้ ตกตะลึง ขอเป็นศิษย์อย่างจริงใจ สุดท้ายความจริงใจสัมผัสอีกฝ่าย หลังรับเป็นศิษย์เขาซื่อสัตย์ ทำงานให้ เอาอกเอาใจ จนได้รับการถ่ายทอดวิชาแท้

เมื่อเรียนจบ เขาก็เริ่มการเดินทางปล้นบริสุทธิ์ ย้ายที่หลายแห่ง ก่อเหตุนับสิบครั้ง จนถึงตอนนี้ไม่มีใครจับได้

แต่ก่อน ซังชงยังกลัวอยู่

ก็ทำเรื่องแบบนี้ครั้งแรก

กลัวทางการจับตาดู

แต่ใครจะคิดว่า ไม่มีเรื่องอะไรเลย ภายหลังถึงรู้ว่า พวกผู้หญิงไม่กล้าแจ้งความ ที่แท้ผู้หญิงห่วงชื่อเสียงไม่กล้าบอกใคร ยิ่งทำให้เขาหยิ่งผยอง รู้สึกว่าผู้หญิงในยุคหงหวู่ล้วนเป็นของเขา

ตอนที่เขาเข้าประตู โยนหญิงสาวที่เพิ่งจับมาลงพื้น

พบว่ามีคนแปลกหน้าสามคน

ทำให้เขาตกใจ

มีคนเห็นเขา

ความคิดแรกคือหนี แต่พอเห็นจ้าวซือซือ ใจเขาร้อนผ่าว ในหัวมีความคิดเดียว

หญิงสาวสวยจัง สดใสมาก สวยกว่าที่เคยปล้นมาทั้งหมด

ดังนั้น เขาไม่คิดจะหนี

แต่คิดจะทำเรื่องใหญ่คืนนี้

อย่าดูว่าเขาเป็นโจรปล้นบริสุทธิ์ แล้วคิดว่าไม่มีความสามารถ ตอนเป็นศิษย์ ไม่เพียงได้วิชาปลอมตัวเป็นหญิง ยังได้วิชาลึกลับดูดพลังหยิน

ไม่งั้นตามสภาพเขา

ก็มีใจแต่ไม่มีแรง

อาศัยวิชาดูดพลังหยินนี่แหละ ถึงได้ฟื้นความเป็นชาย องอาจสง่า หอกยาวทะลวงนภา

"โจร... โจรปล้นบริสุทธิ์"

จ้าวซือซือเป็นผู้หญิง กลัวคนแบบนี้ที่สุด เพราะพวกเขาทำร้ายผู้หญิงประเมินค่าไม่ได้

เธอกลัวจนหลบไปข้างหลังหลินฟาน

หลบอยู่ข้างหลังหลินฟาน เธอถึงจะรู้สึกปลอดภัย

จ้าวต้วต้วอยากให้น้องสาวเห็นความกล้าหาญของพี่ชาย ก้าวออกมาอย่างห้าวหาญ มองอีกฝ่ายตรงๆ "เจ้าเป็นใคร จะทำอะไร?"

ซังชงหัวเราะฮิๆ เช็ดปากอย่างลามก ตาจ้องจ้าวซือซือที่ซ่อนหลังหลินฟาน

"ถ้าพวกเจ้าไม่อยากตาย รีบไสหัวไป ทิ้งนางไว้ให้ข้า ข้าชอบนาง"

ซังชงไม่เคยเจอหญิงสาวคุณภาพแบบนี้ในระยะใกล้

เห็นแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนตระกูลใหญ่

และไม่ใช่ตระกูลใหญ่ธรรมดา

กลิ่นอายพิเศษนั้น บ่งบอกว่าอีกฝ่ายอาจเป็นตระกูลใหญ่ที่มีอำนาจ

เจอของดีแบบนี้

รู้ว่าผลลัพธ์น่ากลัว แต่เขาไม่กลัวเลย

"บังอาจ! ปิดปากสกปรกของเจ้า ไม่งั้นคุณชายจะทุบปากเจ้าพัง"

จ้าวต้วต้วยังมั่นใจในพลังตัวเอง สำหรับเขา โจรปล้นบริสุทธิ์เป็นพวกต่ำช้าที่สุดในยุทธภพ

สนุกกับการทำลายความบริสุทธิ์ของสตรี

คนที่มีความยุติธรรมเจอโจรปล้นบริสุทธิ์ จะลงมือกำจัด ไม่ปล่อยให้มีชีวิตอยู่ในโลก

ซังชงหัวเราะ เด็กหนุ่มตรงหน้าหยิ่งผยองนัก

"งั้นหรือ เมื่อพวกเจ้าเห็นข้าแล้ว ก็อย่าหวังจะได้ไป"

เขาเกิดความคิดฆ่า

อยากจัดการสองคนตรงหน้าตั้งนานแล้ว

เขาเป็นโจรปล้นบริสุทธิ์ จะปล่อยให้คนเห็นหน้าจริงได้อย่างไร

จ้าวต้วต้วไม่คิดอะไร ฟาดฝ่ามือใส่ซังชง สู้ซือถูอิงไม่ได้ แต่จะสู้โจรปล้นบริสุทธิ์ธรรมดาไม่ได้หรือ ถ้าสู้แค่นี้ไม่ได้

เขาคงเสียเวลาเปล่า

กลับถึงสำนักกุ้ยยุน พ่อคงชี้หน้าด่า... ไอ้ไร้ประโยชน์

"ไม่รู้จักประมาณตัว!"

ซังชงมองออกทันทีว่าวิทยายุทธ์อีกฝ่ายไม่เท่าเขา แม้จะเป็นโจรปล้นบริสุทธิ์ แต่วิจารณญาณนี้ยังมีอยู่ พอจ้าวต้วต้วพุ่งมาตรงหน้า

ตูม! จ้าวต้วต้วกระเด็นออกไป

หลินฟานรับตัวเขาไว้ พูดเบาๆ "อย่าฝืน"

จ้าวต้วต้วงง

ตาเบิกกว้าง

ราวกับเห็นผี

เขารู้สึกว่าชีวิตตัวเองช่างโชคร้าย ตั้งแต่ออกจากสำนักกุ้ยยุน เหมือนโดนคนซ้อมตลอด

เจอยอดฝีมือสายมืดซือถูอิงโดนซ้อม เขาเข้าใจ อีกฝ่ายเป็นยอดฝีมือ มีตำแหน่ง แพ้ก็แพ้ไป

แต่ตอนนี้...

เจอโจรปล้นบริสุทธิ์ที่ไม่รู้มาจากไหน ก็ยังโดนซ้อม เขาสงสัยอนาคต หรือว่าข้าจ้าวต้วต้วที่เพิ่งเข้าสู่ยุทธภพ มีชะตาเป็นแค่ก้าวบันไดให้คนอื่นกันแน่? เขาไม่เชื่อ

น่าเสียดาย... ความจริงก็เป็นแบบนั้น

(จบบท)