บทที่ 34 ตอนนี้ข้าไม่อยากสนใจเจ้า

บทที่ 34 ตอนนี้ข้าไม่อยากสนใจเจ้า

"เถ้าหู้ พาพวกเขาสองคนไป ข้าจะกั้นเขาไว้"

เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องยืดเยื้อ

ซือถูอิงโยนสองคนให้เถ้าหู้ เตรียมจำกัดการเคลื่อนไหวของหลินฟาน เขาเชื่อในตำแหน่งผู้ตรวจการของอีกฝ่ายแล้ว โดยทั่วไปผู้ตรวจการย่อมไม่มีแค่คนเดียว ก่อนที่ผู้ตรวจการคนอื่นจะมาถึง

ต้องพาคนออกจากเมืองเทียนเป่าให้ได้

เขาชำนาญวิชาตัว แค่เถ้าหู้ไปได้ เขาก็จะหนีไปได้อย่างสบาย

เถ้าหู้มองหลินฟานอย่างเกลียดชัง รับตัวสองคนมา หันหลังจะเดิน แต่พอก้าวไปก้าวหนึ่ง กลับพบว่าร่างกายเหมือนถูกตรึงไว้

"อย่าคิดจะหนี วางคนลง"

หลินฟานกอดเถ้าหู้ไว้

ไอ้หมอนี่ตัวใหญ่จริง เอวใหญ่เท่าถังน้ำ ใหญ่น่ากลัว

"ปล่อย!"

เถ้าหู้ตะโกนดังราวฟ้าร้อง

บิดเอว

หวังจะสลัดหลินฟานออก

แต่อีกฝ่ายไม่ขยับเลย

"ข้าไม่ปล่อย เจ้าปล่อยคนพวกนั้น"

หลินฟานจะปล่อยได้อย่างไร โอกาสหายาก เจอแล้วต้องคว้าไว้ เขาไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไประหว่างนิ้วมือง่ายๆ

แค่จับได้ ถึงฟ้าผ่าก็ไม่ปล่อย

จ้าวซือซือซาบซึ้งใจ

เธอไม่เคยเจอใครที่ยอมเสี่ยงตายเพื่อเธอขนาดนี้มาก่อน

ถ้าหลินฟานรู้...

เขาคงจะบอกเธอว่า คุณหนู อย่ามั่นใจเกินไป เจ้ามั่นใจขนาดนี้ทำให้ข้าลำบากนะ

ซือถูอิงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอาชีวิตเข้าแลกขนาดนี้

ใบหน้าเริ่มโกรธ

"ตาย..."

เขาลงมือทันที ฟาดฝ่ามือใส่แผ่นหลังหลินฟาน ใครก็ตามที่ไม่มีการป้องกัน โดนโจมตีหนักขนาดนี้ ต้องกระอักเลือดล้มลงแน่ หนักหน่อยก็ตายคาที่

พรวด!

เลือดพุ่งออกมา

หลินฟานรู้ถึงความแข็งแกร่งของซือถูอิง พลังแข็งแกร่งมาก สนุกก็สนุก แต่เจ็บจริงๆ ถ้าไม่มีคุณสมบัติพิเศษและกระแสอุ่นๆ เสริม เขาอาจทนไม่ไหว

แต่ตอนนี้...

มาเลย

มาตามใจชอบ

"ไอ้บ้า!"

ซือถูอิงไม่คิดว่าฟาดหนึ่งที ยังไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายล้มได้ แค่กระอักเลือดเท่านั้น แปลกใจก็แปลกใจ แต่ต้องฆ่าคนนี้ให้ได้ ไม่งั้นจะเป็นปัญหาแน่ เวลาไม่อาจรอช้า คนมุงดูมากเกินไป ต้องดึงความสนใจผู้ตรวจการคนอื่นแล้วแน่

ตอนนี้เถ้าหู้ก็กำลังดิ้นรน แต่เขาหันหลังให้หลินฟาน มือยังจับคนอยู่สองคน ใช้พลังไม่ได้ ได้แต่ฝากความหวังไว้กับซือถูอิง

จากนั้น

เห็นฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพลังภายในมหาศาลของซือถูอิง ฟาดลงบนแผ่นหลังหลินฟานทีแล้วทีเล่า

ทุกครั้งที่โจมตี

มีเสียงกัมปนาทดังสนั่น

ฟาดแล้วฟาดเล่า

แม้แต่ซือถูอิงก็ไม่รู้ว่าฟาดไปกี่ที

สีหน้าเปลี่ยนจากโกรธเป็นตกตะลึง แล้วก็เหวอ ราวกับเห็นผี ในใจมีความคิดเดียว อีกฝ่ายเป็นอะไรกันแน่

ทำไมถึงทนได้ถึงขนาดนี้

ถึงจะกระอักเลือด

แต่ก็ยังดูแข็งแกร่งอยู่ เกินความคาดหมายไปแล้ว

จ้าวซือซือน้ำตาคลอ ซาบซึ้งกับภาพตรงหน้าตั้งแต่แรก เธอเห็นกับตาว่าอีกฝ่ายกอดเอวคนร้ายแน่น โค้งตัว รับการโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่โดนโจมตี แผ่นหลังจะยุบลง แล้วก็ลุกขึ้นอย่างเข้มแข็ง

แผ่นหลังที่ไม่ได้หนานั้น ในสายตาจ้าวซือซือ กลับกว้างกว่าภูเขา หนักกว่าพื้นพิภพ

เธอยังได้ยินอีกฝ่ายปลอบ

อย่ากลัว

ข้าหลินฟานเป็นผู้ตรวจการ จะช่วยพวกเจ้าให้ได้

ทั้งที่โดนซ้อมอย่างน่าสงสาร

แต่เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไม่รู้ทำไม ในใจกลับรู้สึกอุ่นใจ ราวกับอีกฝ่ายเป็นวีรบุรุษในดวงใจ

สามารถปกป้องความปลอดภัยของเธอได้

อย่าดูที่หลินฟานกระอักเลือดเต็มพื้น

ตอนนี้เขากำลังสนุก

รู้สึกเหมือนทั้งตัวได้รับการยกระดับ

โดนทุบมันส์จริงๆ

พลังของซือถูอิงเหนือกว่าเถ้าหู้มาก ความเสียหายที่ทำให้หลินฟานย่อมรุนแรงกว่า

ตอนนี้ ซือถูอิงเริ่มสงสัยชีวิต

เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

บ้าชิบ

อีกฝ่ายเหมือนแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย

สลับกับคนอื่น คงตายไปนานแล้ว แต่อีกฝ่ายนอกจากกระอักเลือดก็ไม่มีอาการอื่น

ฝูงชนที่มุงดู เห็นภาพตรงหน้า

ก็รู้สึกว่าโหดร้ายเกินไป

ต่างค่อยๆ ถอยหลัง

ตอนแรกคิดว่าแค่ต่อสู้ธรรมดา ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ภาพที่เห็นทำให้พวกเขาตกใจจริงๆ

เคร้ง!

เสียงดาบถอดออกจากฝัก

ซือถูอิงชักดาบออก ข้อมือขยับ ดอกดาบสั่นไหว สองมือยกดาบสูง เตรียมแทงทะลุร่างหลินฟาน เมื่อได้ยินเสียงดาบ

หลินฟานครุ่นคิดครู่หนึ่ง ตัดสินใจรับตรงๆ หลบก็ไม่มีประโยชน์ จับโอกาสได้ก็ต้องจับไว้ พลาดไปก็ยากจะเจออีก

เขาไม่ได้เพลิดเพลินกับบริการแบบครบวงจรแบบนี้มานานแล้ว

ราคาอย่างน้อย 688!

"ไปตายซะ"

ซือถูอิงตะโกนก้อง ตาเปล่งประกายดุร้าย คนโหดเหี้ยมอย่างเขา ไม่รู้จักการออมมือ ฝ่ามือฆ่าไม่ได้ ก็ใช้ดาบฆ่า

"หยุดมือ..."

เสียงตวาดดังมา

วี้ด! เสียงอาวุธลับพุ่งมา

สีหน้าซือถูอิงเปลี่ยน ยกดาบหันตัวฟัน เคร้ง! ป้องกันอาวุธลับได้

หลินฟานที่กำลังเพลิดเพลินกับการโดนซ้อม หน้าซีดเป็นดิน สิ้นหวังที่สุด

กลัวอะไรมาอะไร

มาเร็วจริงๆ

เขาได้แต่พูดว่า... แม่ง

พวกเจ้าไม่ปวดท้อง ไปนั่งส้วมถ่ายไม่ได้หรือไง

ส้วมไม่สบายหรือ หรือขี้ไม่หอม

ซือถูอิงมองไปที่เถียนจวิน อาวุธลับที่อีกฝ่ายขว้างมาแรงไม่น้อย เป็นยอดฝีมือ ไม่ควรปะทะ

"เถ้าหู้ ไป..."

เถ้าหู้บอก: "มันกอดข้าไว้ ข้าไปไม่ได้"

"โยนพวกเขาทิ้ง"

เถ้าหู้โยนจ้าวซือซือและจ้าวต้วต้วไปด้านหลัง คว้าแขนหลินฟาน ตะโกนเสียงดัง พยายามสลัดออก แต่แขนหลินฟานมั่นคงเกินไป ดิ้นจนหน้าแดงก่ำ ก็ยังไม่ขยับ

ซือถูอิงไม่ยอมแพ้ แต่ไม่มีทางเลือก เจอสถานการณ์แบบนี้ พาคนหนีไม่ได้แน่ ไม่พูดพร่ำทำเพลง ฟันดาบ ปล่อยพลังดาบออกมา

เถียนจวินไม่หลบ แต่ใช้ร่างกายรับตรงๆ ระฆังทองปรากฏ

"ระฆังทองคำ..."

สีหน้าซือถูอิงเปลี่ยนไป ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะฝึกวิชาแกร่งกล้าขั้นสูงเช่นนี้

"นิ้วตัดเส้นลมปราณ!"

เถียนจวินใช้นิ้วโจมตี พลังภายในหมุนวน เห็นซือถูอิงยกดาบป้องกัน นิ้วแตะที่ใบดาบ พลังอันแข็งแกร่งบดขยี้ ทำให้ใบดาบยุบเข้าหาอก

ตูม!

ซือถูอิงถอยกรูด ขณะจะถอยถึงหน้าหลินฟาน แผ่นิ้วออก คว้าแผ่นหลังหลินฟาน ตะโกนเสียงต่ำ สลัดหลินฟานออก แล้วคว้าตัวเถ้าหู้รีบหนีไป

"ไม่ต้องไล่แล้ว"

เถียนจวินตะโกน

ตอนนี้อยู่ในเมือง อีกฝ่ายก็เป็นยอดฝีมือ ถ้าเกิดการต่อสู้ใหญ่ จะทำให้ราษฎรผู้บริสุทธิ์บาดเจ็บแน่

เมื่อเขาได้รับข่าว

ก็รีบมาทันที

ไม่กล้าบอกว่ามาช้า แค่บอกว่ามาไม่สายก็พอ

"น้องหลิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

เถียนจวินเห็นเลือดบนพื้น และเลือดที่มุมปากหลินฟาน รีบเข้ามาตรวจดู เห็นสีหน้าหลินฟานขมขื่น คิดว่าหลินฟานบาดเจ็บหนัก

แต่ต้องบอกว่า หลินฟานสร้างความประหลาดใจให้เขามากมาย

ไม่คิดว่าจะทนอยู่ในมือผู้ฝึกเส้นลมปราณได้จนถึงตอนนี้

พลังธรรมชาติของเขาช่างรุนแรงถึงเพียงนี้

ถึงกับทนได้

"ข้าสบายดี..."

หลินฟานขมขื่นจริงๆ มองเงาร่างที่จากไป รู้สึกกังวล เศร้าใจ มาก็เร็ว ไปก็เร็ว ยังไม่ทันได้สนุกดีๆ

ดูความก้าวหน้า

เพิ่งถึง 35% เอง

พูดตามตรง

น่าเสียดายจริงๆ

"ท่านไม่ไล่ตามหรือ?" เหวยเหวินทงถาม

เถียนจวินโบกมือ: "ไม่ต้องไล่ ในเมืองไม่เหมาะจะต่อสู้ อีกอย่างเมื่อครู่โดนพลังนิ้วตัดเส้นลมปราณของข้า บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่กล้ามาก่อกวนเมืองเทียนเป่าอีก"

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน

จ้าวซือซือวิ่งมาหน้าหลินฟานด้วยความเป็นห่วง "ผู้มีพระคุณ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม"

แม้หลินฟานจะดูลำบาก แต่ภาพที่เขาช่วยเธอจารึกอยู่ในใจตลอดไป

ไม่ว่าจะดูลำบากแค่ไหน

ในใจเธอเขาคือวีรบุรุษ

หลินฟานไม่อยากสนใจเธอเลย

ในหัวคิดแต่ว่า

ทำไมถึงมาเร็วขนาดนี้นะ

(จบบท)