บทที่ 150 อาจารย์หวงแห่งโรงเรียนสอนมวยหรงเทียน (ฟรี)

บทที่ 150 อาจารย์หวงแห่งโรงเรียนสอนมวยหรงเทียน (ฟรี)

โจวชิงหยุนพยักหน้าเบาๆ หลังจากออกมาจากแดนชิงหลง แม้จะมีเงินค่าใช้จ่ายที่แม่หลี่เสวี่ยหลินให้มา และเงินเดือนจากหวางเชียนซิ่ว แต่จริงๆ แล้วมีที่ต้องใช้เงินเยอะมาก

จูจวิ้นรู้จักให้เงินเขาแบบนี้ เขาจะไปเข้าใจผิดอะไรได้

"ก็ได้ ยังไงพรุ่งนี้ร้านก็เริ่มเปิดกลางวันแล้ว คืนนี้หยุดสักวันก็ไม่เป็นไร" โจวชิงหยุนพูด

"คุณโจวตั้งใจจะเป็นพ่อครัวในร้านเล็กๆ นั่นจริงๆ หรือ? ผู้มีวิชาแอบซ่อนตัวในโลก คุณโจวมีกลิ่นอายของผู้วิเศษสมัยโบราณจริงๆ" จูจวิ้นพูดพลางยิ้ม

ตอนนี้จูอี๋ที่อยู่ข้างๆ แทรกขึ้นมาว่า "พี่ใหญ่ ในเมื่อพี่เตรียมจะขอให้คุณโจวออกโรงแล้ว ทำไมยังต้องเชิญตาแก่หวงอะไรนั่นมาด้วย? ไม่เชื่อใจฝีมือคุณโจวหรือ?"

จูจวิ้นจ้องจูอี๋เขม็ง ตอนนี้เขายังไม่ทันได้เอาใจโจวชิงหยุนเลย จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่เชื่อในฝีมือของโจวชิงหยุน

"นั่นเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่พ่อเชิญมา แต่เดิมผมไม่อยากไปรับใช้ไอ้แก่หยิ่งยโสนั่นหรอก แต่พ่อผมยกย่องเขามาก ผมก็ได้แต่ตกลง แต่คิดอีกที เรื่องเล็กๆ แค่นี้ คุณโจวไปคอยระวังหลังก็พอ ไม่ต้องออกมือก็ยิ่งดี ถ้าจำเป็นต้องออกมือ มีคนออกมือลองดูก่อน คุณโจวก็จะได้เตรียมพร้อมมากขึ้น" จูจวิ้นรีบอธิบาย

โจวชิงหยุนยิ้มพูดว่า "พวกคุณไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ผมไม่ได้คิดจะเปิดเผยฝีมือตัวเอง เชิญคนอื่นมาได้ก็ดีที่สุดแล้ว คุณจูสามจัดการแบบนี้ถูกใจผมมาก"

"ใช่ๆๆ คุณโจววางใจได้ ถึงสุดท้ายคุณไม่ต้องออกมือ การแสดงความขอบคุณผมก็จะไม่ลดลงเลย" จูจวิ้นพยักหน้าซ้ำๆ

นี่เกือบจะเป็นการพูดตรงๆ ว่าเตรียมจะให้เงินโจวชิงหยุนแล้ว โจวชิงหยุนยิ้มโดยไม่แสดงความเห็น

"ไปกันเถอะ พวกเราไปพบปรมาจารย์กันพอดี พูดตามตรง ผมไม่อยากไปจริงๆ ถึงตอนนั้นคุณโจวอย่าได้ไปถือสาเขาเลย" จูจวิ้นพูดอย่างกังวล

"ไม่เป็นไร ทำพ่อครัวยังทำได้ บางครั้งเป็นลูกน้องเสี่ยวผังก็ไม่เป็นไร" โจวชิงหยุนโบกมือพูด

ยังไม่ทันที่จูจวิ้นและคนอื่นๆ จะลุกขึ้น คนกลุ่มหนึ่งก็หลั่งไหลเข้ามาที่ประตู

มุมปากของจูจวิ้นกระตุก สุดท้ายก็ยังลุกขึ้นเอง ดูเหมือนจะกระตือรือร้นมากเดินไปต้อนรับ

"โอ้ กำลังจะไปแนะนำอาจารย์หวงพอดี พวกคุณก็มาแล้ว เชิญด้านในครับ"

คนที่เดินนำเข้ามาเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดฝึกสีดำ ดูเดินสง่าดุจมังกรและเสือ ในดวงตาเป็นประกายวูบวาบ ด้านหลังมีลูกศิษย์สวมชุดฝึกสีขาวติดตามมา

ลักษณะท่าทางและบารมีที่ออกมานี้ เทียบกับโจวชิงหยุนแล้วแรงกว่าหลายเท่านัก

จูจวิ้นแนะนำอย่างกระตือรือร้น "คุณโจว นี่คือปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่ผมเพิ่งพูดถึง ยอดฝีมือชื่อดังของเมืองหรงโจวเรา อาจารย์หวงกังแห่งโรงเรียนสอนมวยหรงเทียน วิชาการต่อสู้ของเขาไม่ธรรมดาเลย..."

ยังไม่ทันที่จูจวิ้นจะพูดจบ หวงกังก็มองโจวชิงหยุนแวบหนึ่งแล้วพูดขัด "แกหาไอ้เด็กขนยังไม่ขึ้นมาแค่นี้เหรอ? มันรู้จักคำว่า 'ตาย' เขียนยังไงหรือเปล่า?"

เปลือกตาของจูจวิ้นกระตุกแรง เห็นโจวชิงหยุนไม่มีปฏิกิริยาอะไร จึงพูดอย่างเก้อเขินว่า "อาจารย์หวงพูดอะไรอย่างนั้น คุณโจวเคยจัดการโจรถือมีดสิบกว่าคนคนเดียวอย่างง่ายดาย ผมเห็นกับตาเลย เป็นคนที่มีวิชาตัวจริง"

หวงกังแค่นเสียงเย็น เห็นได้ชัดว่าที่ไม่แสดงอาการอะไรเพราะเห็นแก่หน้าพ่อของจูจวิ้น เพียงแต่พูดอย่างดูแคลนว่า "สู้คนธรรมดาได้สิบกว่าคนก็เรียกว่ามีวิชาตัวจริงแล้วเหรอ? แกยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคู่ต่อสู้ของแกเป็นใคร? พวกที่คิดว่าตัวเองเป็นยอดฝีมือแค่เพราะต่อสู้มาไม่กี่ครั้ง ไปเท่าไหร่ตายเท่านั้น!"

จูจวิ้นได้ยินหวงกังพูดแบบนี้เป็นครั้งแรก จึงถามอย่างสงสัยว่า "อาจารย์หวง งั้นในนี้มีอะไรลึกซึ้งหรือ?"

โจวชิงหยุนยังคงเงียบ เขาเห็นออกว่าอาจารย์หวงผู้นี้มีวิชาตัวจริง แต่วิชาการต่อสู้พวกนี้ นับเป็นแค่วิธีของคนธรรมดา แน่นอนก็มีผู้แกร่งกล้าที่ใช้การต่อสู้เข้าสู่เต๋า พลังต่อสู้สามารถกวาดล้างผู้บำเพ็ญระดับเดียวกัน แต่คนแบบนั้นมีน้อยมาก

เห็นได้ชัดว่าอาจารย์หวงผู้นี้มีวิชาการต่อสู้สูงส่ง แต่ยังห่างไกลจากการใช้การต่อสู้เข้าสู่เต๋า

โจวชิงหยุนไม่สนใจหวงกัง หวงกังยิ่งไม่อยากจะมองโจวชิงหยุนด้วยซ้ำ ลูกศิษย์ด้านหลังยกเก้าอี้มาให้เขา หลังจากเขานั่งลงอย่างสบายๆ ก็มีลูกศิษย์ยกน้ำชามาให้ชื่นคอ

หวงกังจิบชาช้าๆ แล้วพูดเรียบๆ ว่า "ไม่ทราบว่าเสี่ยวจวิ้นเคยได้ยินเรื่องพลังภายในไหม?"

"พลังภายใน? เหมือนเคยได้ยิน ใช่พลังแท้จริงหรือเปล่า?" จูจวิ้นขมวดคิ้วถาม

จริงๆ แล้วเขาขมวดคิ้วไม่ใช่เพราะสงสัย แต่เพราะท่าทีของหวงกังที่มองเขาเป็นรุ่นเยาว์

หวงกังมองจูจวิ้นอย่างประหลาดใจ พยักหน้าพูดว่า "ไม่คิดว่าเสี่ยวจวิ้นจะรู้จักพลังแท้จริง ถูกต้อง พลังแท้จริงเป็นพลังภายในชนิดหนึ่ง คนที่สามารถใช้หมัดเดียวทำให้องครักษ์ของนายบาดเจ็บได้ ชัดเจนว่ามีพลังภายใน พลังแบบนี้เกินขีดจำกัดของคนทั่วไปแล้ว"

โจวชิงหยุนอดที่จะหัวเราะเยาะในใจไม่ได้ พลังแท้จริงเป็นพลังภายในชนิดหนึ่ง? ช่างรู้จักสรรเสริญตัวเองจริงๆ

ความจริงพลังแท้จริงเป็นพลังงานพื้นฐานที่บริสุทธิ์ที่สุดที่ผู้บำเพ็ญเพียรมี ถ้านักยุทธ์ฝึกจนเกิดพลังแท้จริง ก้าวเข้าสู่ขั้นฝึกลมปราณ นั่นคือเขาได้สัมผัสประตูแห่งการใช้การต่อสู้เข้าสู่เต๋าแล้ว

แต่นักยุทธ์ส่วนใหญ่ไม่สามารถฝึกให้เกิดพลังแท้จริงได้ ได้แค่ฝึกสิ่งที่เรียกว่าพลังภายใน และพลังภายในก็นับเป็นแค่พลังกายที่ไม่บริสุทธิ์ อาจจะเพิ่มพลังต่อสู้ของคนได้ แต่ไม่มีประโยชน์ต่อการยืดอายุขัยหรือการเข้าใจวิถีสวรรค์เลย

จูจวิ้นรู้จักพลังแท้จริง แต่ไม่รู้ความแตกต่างระหว่างพลังแท้จริงกับพลังภายใน ชั่วขณะนั้นถูกหวงกังหลอกเข้าให้ จึงถามอย่างประหลาดใจว่า "พลังภายในเก่งขนาดนั้นเลยหรือ?"

หวงกังแสดงท่าทีภูมิใจเล็กน้อย พูดว่า "ฝึกวิชายุทธ์จนถึงขีดสุด บรรลุขั้นรวมภายนอกภายในเป็นหนึ่ง จึงจะฝึกพลังภายในได้ มีเพียงนักยุทธ์ที่มีพลังภายในเท่านั้น จึงจะสมควรเรียกว่าปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้"

"และปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในยุทธภพปัจจุบันนับได้บนนิ้วมือ บุคคลระดับนี้ แม้ใช้ปืนจ่อ เขาก็สามารถฆ่าคุณได้ก่อนที่คุณจะยิง จากที่เสี่ยวจวิ้นเล่า อีกฝ่ายเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้แน่นอน ต้องใช้ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ต่อสู้เท่านั้น คนอื่นไปมากแค่ไหนก็เท่ากับไปตาย"

พูดถึงคนอื่น อาจารย์หวงถึงยอมชายตามองโจวชิงหยุนแวบหนึ่ง ความหมายชัดเจนโดยไม่ต้องพูด

จูจวิ้นตกใจ พูดว่า "อีกฝ่ายเก่งขนาดนั้น แล้วจะสู้ยังไงล่ะ?"

หวงกังหัวเราะเบาๆ ยื่นมือขวาแตะโต๊ะข้างๆ เบาๆ เมื่อเขาดึงมือกลับ ทั้งห้องเทียนจื้อหมายเลขหนึ่งก็มีเสียงสูดหายใจด้วยความตกใจ

แต่เสียงเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นเสียงของลูกศิษย์ด้านหลังเขา

แน่นอนจูจวิ้นก็ตกตะลึงกับพลังที่หวงกังแสดงออกมา บนโต๊ะไม้นั้นปรากฏรอยมือชัดเจน

หวงกังมองจูจวิ้นอย่างหยิ่งผยอง ราวกับจะเตือนเขาว่า เมื่อกี้ก็บอกแล้วไง ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ต้องใช้ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จัดการเท่านั้น จะจัดการคู่แค้นคนนั้น ต้องให้อาจารย์หวงออกโรงเท่านั้น

จูจวิ้นอ้าปากแต่พูดไม่ออก ดูท่าพ่อเขาใส่ใจเรื่องนี้จริงๆ หาผู้มีฝีมือมาช่วยจริงๆ

"เสี่ยวจวิ้นวางใจได้ คุณสามให้ผมช่วยจัดการเรื่องนี้ ฉันต้องช่วยจัดการให้แน่นอน ทุกอย่างมีฉัน นายวางใจได้เลย" หวงกังพอใจกับปฏิกิริยาของจูจวิ้นมาก

โจวชิงหยุนยังคงมองเงียบๆ แม้แต่ขยิบตาให้จูอี๋ที่อยู่ข้างๆ ห้ามไม่ให้มีการเคลื่อนไหวใดๆ