บทที่ 15 เข้าร่วมกลุ่มเป่าเจ๋อ

บทที่ 15 เข้าร่วมกลุ่มเป่าเจ๋อ

ทุกคนเดินเข้าลิฟต์ คุณลุงชินดึงตัวหลี่เซี่ยนอวี่ไว้ด้านหลังแล้วกระซิบกระซาบ ย่าทวดพยายามจะแอบฟังหลายครั้ง แต่ถูกหลี่เซี่ยนอวี่จับหัวผลักออกไป แล้วเขาก็ต้องทนรับหมัดเท้าจากย่าทวดแทน

คุณลุงชินเล่าว่า "ชื่อของเธอ ถูกตั้งโดยประธานบริษัท เธอเคยเป็นเครื่องจักรสังหารที่ถูกฝึกมาจากลัทธิมืดแห่งหนึ่ง เครื่องจักรสังหารไม่จำเป็นต้องมีความคิด แค่เชื่อฟังก็พอ ต่อมาประธานนำกำลังคนไปทำลายลัทธินั้น แล้วพาตัวเธอกลับมาด้วย"

คุณลุงชินนึกถึงตอนที่เจอซานอู่ครั้งแรก ตอนนั้นเธออายุแค่15 เป็นเด็กสาวที่ไม่สนใจการแต่งตัว มีใบหน้าสวยแต่มอมแมม ดวงตาว่างเปล่าไร้ชีวิต เดินตามหลังประธานราวกับตุ๊กตาที่งดงามตัวหนึ่ง

"หลายปีมานี้ เธอดีขึ้นมาก แต่ยังไม่เก่งเรื่องการเข้าสังคม เธอจำคนได้แค่ลักษณะเด่นๆเท่านั้น มากกว่านั้นจำไม่ได้ เธอไม่รู้จักคำว่ากาลเทศะเลย มักพูดตรงๆจนเกินไปและขัดใจคนอื่น เธอเป็นที่รู้จักในบริษัทว่าเป็นเครื่องจักรดูถูกคนเคลื่อนที่ เธอเก่งเรื่องสร้างศัตรูมาก ดังนั้นถ้าจะอยู่กับเธอ ต้องใจกว้างหน่อย คนใจแคบอยู่ด้วยไม่ได้หรอก"

โชคดีที่หลี่เซี่ยนอวี่ใจกว้าง เขาพูดว่า "เอ๊ะ ไม่ใช่นะ แล้วทำไมพอเจอกัน เธอถึงเรียกฉัน..."

"อาจจะจำคนผิดมั้ง ก็สมองมีปัญหานี่นา ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ฉันจะบอกอีกเรื่อง ซานอู่ไม่ชอบทำงานเป็นทีม เธอเป็นมือสังหาร พวกมือสังหารชอบทำงานคนเดียว ดังนั้นตอนออกไปทำภารกิจ นายต้องอยู่ข้างๆเธอตลอด ไม่งั้นพอหันหลังไป เธอจะหายตัวไป แล้วนายจะเป็นอันตราย"

หลี่เซี่ยนอวี่พยักหน้า "ก็แค่พวกบ้าบิ่น ที่ไม่รู้จักป้องกันแนวหลัง เข้าใจแล้ว"

ขณะคุยกับคุณลุงชิน หลี่เซี่ยนอวี่คอยสังเกตปฏิกิริยาของซานอู่ตลอด แต่เธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ราวกับว่าคนที่ถูกนินทาอยู่ไม่ใช่เธอ

ไม่สนใจจริงๆเหรอ หรือแค่ไม่แคร์?

งั้นถ้าจับก้นเธอ น่าจะไม่เป็นไรสินะ?

หลี่เซี่ยนอวี่มักคิดในสิ่งที่คนอื่นคิดไม่ถึง แต่เขาตัดสินใจเก็บความสงสัยนี้ไว้ก่อน รอให้สนิทกันกว่านี้ค่อยลอง ถ้าเธอโกรธก็ยังพอมีหน้า ขอร้องให้ไว้ชีวิตได้

หลังเซ็นสัญญาจ้างงาน ลุงชินบอก "ตั้งแต่นี้ไป นายก็เป็นคนของบริษัทเป่าเจ๋อกรุ๊ปแล้ว อ้อ!! ซานอู่ไม่มีบ้าน เธออาศัยอยู่ที่บริษัทมาตลอด ตอนนี้ต้องคอยคุ้มครองนาย24ชั่วโมง งั้นให้เธอไปอยู่บ้านนายด้วยแล้วกัน บ้านนายก็ใหญ่ 80ตารางเมตร พออยู่ 3คนได้"

หลี่เซี่ยนอวี่ขี้ขลาดไม่คัดค้านเรื่องนี้ กระซิบถามว่า "ฟังที่พูดมา ผมมีโอกาสโดนศัตรูเก่าของพ่อ ฆ่าแล้วเผาเป็นจุลหรือเปล่า?"

ลุงชินประหลาดใจกับความไวของเด็กคนนี้ พูดปลอบใจว่า "บริษัทแค่ป้องกันไว้ก่อนน่ะ พ่อนายตายมา 20ปีแล้ว เรื่องที่ฝากนายไว้กับพี่น้องที่สนิทก็ถูกปิดบังไว้อย่างดี ถ้าอยู่เฉยๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก"

หลี่เซี่ยนอวี่ "...รู้สึกว่าโดนขู่แล้วว่ะ"

บอกลาจากลุงชิน หลี่เซี่ยนอวี่พา 2คนเจ้าปัญหาออกจากตึกเป่าเจ๋อ

เขาเดินนำหน้า ย่าทวดกับซานอู่เดินตามหลัง ซานอู่จ้องสตรอว์เบอร์รี่ในมือย่าทวดไม่วางตา

ย่าทวดไม่สนใจเรื่องที่มีเพื่อนเพิ่ม แต่หวงสตรอว์เบอร์รี่ของตัวเอง เหมือนหมาน้อยหวงอาหาร กอดสตรอว์เบอร์รี่ไว้แล้วจ้องตาขวาง "มองอะไร ของฉัน ไม่ให้กิน"

ซานอู่ "อ้อ"

คนที่ถูกฝึกมาให้เป็นเครื่องจักรสังหารตั้งแต่เด็ก กลับมีนิสัยดีเกินคาด พอย่าทวดบอกว่าไม่ให้กิน เธอก็ละสายตาไป ไม่มองสตรอว์เบอร์รี่อีกเลย

ระหว่างนั่งแท็กซี่กลับบ้าน หลี่เซี่ยนอวี่ได้รับข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก เป็นฝ่ายบริการลูกค้าของเป่าเจ๋อกรุ๊ป

มีเนื้อหาคร่าวๆ คือยินดีต้อนรับเขาเข้าร่วมเป่าเจ๋อกรุ๊ป และเป็นผู้บังคับใช้กฎสายเลือดอันทรงเกียรติ ส่วนท้ายข้อความมีลิงก์

กดเข้าลิงก์เป็นหน้าดาวน์โหลดแอพ ชื่อว่า "ปีศาจโบราณ"

"ปีศาจโบราณ คืออะไร?" หลี่เซี่ยนอวี่หันไปโบกหน้าจอมือถือให้ซานอู่ที่นั่งด้านหลัง

ซานอู่นั่งหลังตรง มือวางบนเข่า เป็นท่านั่งที่มีระเบียบมาก ตรงข้ามกับย่าทวดที่นั่งพิงสบายๆ แบบที่ไม่ต้องมีใครสอน

เธอตอบคำถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เป็นแอพแชทที่บริษัทเราพัฒนาขึ้นมาเอง บริษัทจะส่งภารกิจและข่าวสารสำคัญผ่านแอพนี้ และยังเป็นแพลตฟอร์มให้พวกทายาทปีศาจคุยกัน เพราะพวกเรามีสายเลือดโบราณ..."

"พอๆ พอแล้ว"

หลี่เซี่ยนอวี่ต้องรีบห้าม นี่ก็อีกคนที่สมองมีปัญหา พูดไม่ดูกาลเทศะ ถ้าปล่อยให้พูดต่อ คนขับรถคงคิดว่าเธอบ้า

เขาไม่รีบกดดาวน์โหลด แต่เก็บมือถือใส่กระเป๋า จะกลับไปใช้ไวไฟโหลดที่บ้าน

คนจนต้องประหยัด เน็ตมือถือแพงใช้ไม่ไหว

เมื่อพูดถึงเรื่องความจน หลี่เซี่ยนอวี่พูดว่า "อ้อ พี่ซานอู่ ผมกับย่าทวด...เป็นคนจนสนิทเลย กระเป๋าสตางค์สะอาดกว่าหน้าอีก ถ้าพี่จะมาอยู่ด้วยกัน ต้องจ่ายค่าครองชีพเองนะครับ"

เรื่องนี้ต้องพูดให้ชัดเจน นิสัยสุรุ่ยสุร่ายของย่าทวด 5,000หยวน จะอยู่ถึงวันเงินเดือนออกเดือนหน้ามั้ยก็ไม่รู้!! คนจนใจเสาะอย่างเขา คงเลี้ยงคนเพิ่มไม่ไหวแน่ๆ รู้งี้น่าจะขอเงินเดือนล่วงหน้าจากบริษัทไว้ก่อน

ซานอู่ได้ยินแล้วล้วงกระเป๋าสตางค์เงียบๆ หยิบบัตรเอทีเอ็มออกมา "3ล้าน เอาไปเลย!"

สองย่าหลานสีหน้าเปล่งประกายทันที

หลานดวงตาเป็นประกาย ส่วนย่าทวดกลืนน้ำลายอึกๆ

"นี่...นี่มัน..." หลี่เซี่ยนอวี่ถูมือ พยายามทำให้ตัวเองดูไม่น้ำลายไหลมากเกินไป

ซานอู่ "ให้นาย ฉันไม่สนใจเงิน"

ว้าว เท่มากเลยครับท่าน ท่าทางดูถูกเงินทองราวกับขยะ เจ๋งสุดๆ

ย่าทวดรีบพูด "อ่ะ! น้องซานอู่ ย่ามีสตรอว์เบอร์รี่นะ แบ่งให้หนูกินด้วยความยินดี" ย่าทวดยื่นสตรอว์เบอร์รี่ให้อย่างกระตือรือร้น ไม่มีศักดิ์ศรีเหลือเลย

ซานอู่มองสตรอว์เบอร์รี่ แล้วมองย่าทวด "กินได้เหรอ"

ย่าทวดพยักหน้าแรงๆ "เราเป็นเพื่อนกัน ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขสิ"

ซานอู่หยิบสตรอว์เบอร์รี่ใส่ปาก รสเปรี้ยวหวานแผ่ซ่านบนลิ้น ใบหน้ายังไร้อารมณ์ แต่ในดวงตามีประกายความสุขวูบไหว ราวกับผิวน้ำที่นิ่งสงบถูกลมพัดจนเกิดระลอกคลื่น มีชีวิตชีวาขึ้นมา

หลี่เซี่ยนอวี่ถูกความสุขที่ตกลงมาจากฟ้าทำให้มึนหัว จับบัตรเอทีเอ็มด้วยมือสั่น "ให้ผมจริงๆเหรอ? ไม่ดีกระมัง..."

ซานอู่ "ฉันไม่ใช้เงิน ไม่มีใครมาขอเงินฉันด้วย นี่เงินเดือน 3ปีที่ผ่านมา เก็บไว้แต่ไม่ได้ใช้เลย"

น้ำเสียงเธอยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ความตื่นเต้นบนใบหน้าของหลี่เซี่ยนอวี่ค่อยๆจางลง

แม้จะพยายามทำดีกับใครสักคนสุดๆ ก็หาสักคนที่ไว้ใจไม่ได้เลยเหรอ

ฟังแล้วน่าสงสารจัง

เขาคืนบัตรให้ซานอู่ กลั้นใจทนความเจ็บปวดที่พลาดเงิน 3ล้านหยวน "เก็บไว้ใช้เองเถอะ เผื่อจะเจอคนที่มาขอเงินพี่บ้าง แค่ทุกเดือนให้ค่าเช่าบ้านผม 2พัน ค่าอาหาร 2พัน ก็พอ"

ซานอู่ "อ้อ" แล้วรับบัตรคืนไป

ย่าทวดมองซานอู่ แล้วลองถามว่า "งั้นให้ย่า…เป็นคนที่มาขอเงินแทนไหม?"

"ไปให้พ้น" หลี่เซี่ยนอวี่พูด

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย