บทที่ 149 อามิโนสปรากฏตัว!

แม้ว่าดาบสังหารวิญญาณจะแทงทะลุฝ่ามือข้างหนึ่งของหัวหน้าปีศาจ แต่หัวหน้าปีศาจก็เป็น "คนใจกล้า" กลับมือคว้าดาบเอาไว้

ในสถานการณ์เช่นนี้ หยางหมิงต้องเลือกระหว่างทิ้งดาบหนี หรือรับการโจมตีของหัวหน้าปีศาจ

"ดูเหมือนจะต้องรับการโจมตีแล้วสินะ"

ดาบสังหารวิญญาณเป็นอาวุธระดับสมบูรณ์แบบ หยางหมิงไม่มีทางทิ้งมันไป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเล่นแรง

ถ้าทิ้งอาวุธระดับสมบูรณ์แบบไป หยางหมิงจะต้องแพ้อย่างแน่นอน

"เกราะเศษซากราชันย์สายฟ้า!"

หยางหมิงเอ่ยเบาๆ

เมื่อเห็นว่ากำปั้นอีกข้างของหัวหน้าปีศาจกำลังจะบดขยี้ตัวเองให้เป็นจุณ หยางหมิงจึงเปิดใช้ทักษะที่สองของตน เกราะเศษซากราชันย์สายฟ้า

สายฟ้าสีม่วงหมุนวน ก่อตัวเป็นชุดเกราะรบโบราณที่แตกหักบนร่างของหยางหมิง

บนผิวเกราะสลักอักขระลึกลับหลายแบบ

"โครม!"

หมัดของปีศาจระดับสมบูรณ์แบบปะทะร่างของหยางหมิง แต่ไม่สามารถทำลายทักษะป้องกันของเขาได้

"อะไรกัน?! เขารับมือได้งั้นเหรอ?!" หัวหน้าปีศาจเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

หมัดเมื่อครู่นี้ เขาใช้พลังเต็มที่เชียวนะ!

ฉวยจังหวะที่หัวหน้าปีศาจกำลังตกตะลึง หยางหมิงโต้กลับทันที

"ดาบราชันย์สายฟ้า!"

ทักษะระดับ A ดาบราชันย์สายฟ้า ความชำนาญทักษะ: ระดับชำนาญ

ในชั่วพริบตา แสงดาบยาวกว่าร้อยเมตรที่เปี่ยมด้วยพลังน่าสะพรึงกลัว ก่อตัวจากสายฟ้าสีม่วง ฟาดลงมาจากฟ้าในหนึ่งดาบ มุ่งตรงไปที่หัวหน้าปีศาจ

"อ้าก?!" หัวหน้าปีศาจร้องด้วยความเจ็บปวด แขนขวาถูกฟันเป็นแผลยาว

หัวหน้าปีศาจถอยหลังไปหลายก้าว!

"ข้าเป็นปีศาจผู้ทรงพลัง แต่กลับถูกมนุษย์ต่ำต้อยฟันแขนได้?!"

หัวหน้าปีศาจกุมแขนขวาที่บาดเจ็บ จ้องหยางหมิงไม่วางตา

หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ หยางหมิงคงตายไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

"ดีมาก ดีมาก มนุษย์ ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่ง ดังนั้นต่อจากนี้ ข้าจะสนุกกับเจ้าให้เต็มที่"

หัวหน้าปีศาจกำแขนขวาที่บาดเจ็บ จากนั้นก็แลบลิ้นสีเลือดเลียแผล

เพียงไม่กี่วินาที บาดแผลที่ถูกสายฟ้าม่วงสวรรค์+ดาบราชันย์สายฟ้าทำลายก็หายสนิท

ความเร็วในการฟื้นฟูของปีศาจ น่าตกใจมาก

"มนุษย์ จงใช้พลังทั้งหมดของเจ้า มาสร้างความบันเทิงให้ข้าสิ!"

หัวหน้าปีศาจหัวเราะดัง แล้วพุ่งเข้าใส่หยางหมิงด้วยความเร็วสูงสุด

"ฮึๆ ข้าก็กำลังจะทำแบบนั้นพอดี"

หยางหมิงสูดหายใจลึก เขากระพริบตา ม่านตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นสีทองในทันที

"การลงทัณฑ์สวรรค์!"

หลังจากกวาดตามองหัวหน้าปีศาจ หยางหมิงก็เอ่ยเบาๆ

โซ่ทองศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกมาจากความว่างเปล่า พันธนาการหัวหน้าปีศาจไว้แน่นหนา

หยางหมิงก็ชักดาบพุ่งเข้าไปเช่นกัน

การต่อสู้ครั้งใหญ่ได้ปะทุขึ้น

......

สองชั่วโมงต่อมา

เงาร่างของหยางหมิงและหัวหน้าปีศาจสลับสับเปลี่ยนโจมตีกันไม่หยุด

"มนุษย์ มาอีกสิ!"

"แค่นี้เองหรือ? ต่อมาสิ!"

"ฮ่าๆๆ ถ้าเจ้าทนไม่ไหวแล้ว ก็โยนดาบทิ้งแล้วคุกเข่ายอมแพ้ซะสิ"

"รอให้ข้าจับเจ้าได้เมื่อไหร่ จะต้องถลกหนังเจ้า ดื่มเลือดเจ้าให้ได้!"

แม้ว่าร่างของหัวหน้าปีศาจจะมีบาดแผลมากมาย แต่มันก็ยังคงหยิ่งผยองไม่มีที่สิ้นสุด

เพราะบาดแผลเหล่านี้เป็นเพียงแผลผิวเผิน ไม่เพียงพอที่จะทำให้หัวหน้าปีศาจหวาดกลัว

ส่วนทางด้านหยางหมิง เริ่มหอบแฮ่กแล้ว

"ไม่นึกว่าปีศาจระดับสมบูรณ์แบบจะสู้ยากขนาดนี้ เป็นข้าที่ประเมินตัวเองสูงเกินไป" หยางหมิงกำดาบสังหารวิญญาณแน่น จ้องหัวหน้าปีศาจไม่วางตา

ต่อสู้มาสองชั่วโมง หยางหมิงได้เปรียบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แม้ 'การลงทัณฑ์สวรรค์' จะควบคุมหัวหน้าปีศาจได้ แต่มันหนังเหนียวเนื้อแน่น ต่อให้หัวหน้าปีศาจยืนให้หยางหมิงฟัน หยางหมิงก็ไม่สามารถทำลายการป้องกันของมันได้

สองต่อแปด

หยางหมิงประเมินโอกาสชนะของตน

ถูกต้อง แม้หยางหมิงจะมีความสามารถบั๊กมากมายเสริม ทั้งอาวุธระดับสมบูรณ์แบบ+ร่างเทพสิงสู่+สายฟ้าม่วงสวรรค์+การลงทัณฑ์สวรรค์+ทักษะระดับ A สองอย่าง ก็ยังทำได้แค่สองต่อแปดกับหัวหน้าปีศาจ

นี่คือช่องว่างระหว่างระดับหายากกับระดับสมบูรณ์แบบ

(จบบท)