บทที่ 14 คนไร้ค่าหนึ่งคน ยังต้องให้กังวลอีกสองคน?

บทที่ 14 คนไร้ค่าหนึ่งคน ยังต้องให้กังวลอีกสองคน?

มาถึงตอนนี้ จำเป็นต้องพิจารณาความสัมพันธ์ที่ถูกต้องระหว่างเขากับย่าทวด หลังจากอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง เขาพบว่าย่าทวด ไม่ใช่ภูติประจำตัวหรือวิญญาณผู้พิทักษ์ตระกูล ตัวตนที่แท้จริงของเธอคือ บรรพบุรุษ!

เทียบกันแล้ว ตัวเขาที่เป็นหลานรุ่นที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ กลับเป็นเด็กน้อยที่บรรพบุรุษพกไว้ติดตัว

ต้องแยกแยะความสัมพันธ์ให้ดี

ต่อไปคงต้องเป็นเด็กรับใช้ตลกๆ ที่นั่งข้างย่าทวดอย่างว่าง่าย

เขารู้ความลับเรื่องทายาทปีศาจ มาได้ 1สัปดาห์พอดี ยังไม่ถึงขั้นมือใหม่ด้วยซ้ำ ยิ่งไม่รู้ว่าจะปลุกพลังยังไง และปีหน้าเขาจะอายุ 21ปี ถ้าย่าทวดไม่พอใจขึ้นมา กลิ้งไปมาบนโซฟาอาละวาด เจ้าเหลนคนนี้ช่างไม่กตัญญู ไม่น่ารัก ฉันรอรุ่นต่อไปของแกดีกว่า

แล้วจับเขาโยนออกนอกหน้าต่าง...

หลี่เซี่ยนอวี่ ตาย!

ตระกูลหลี่ สูญสิ้น!

หลี่เซี่ยนอวี่กำลังจะถามเรื่องเงินเดือน ย่าทวดก็ดึงชายเสื้อเขาอีก ขมวดคิ้วเล็กๆ "หลี่เซี่ยนอวี่ ฉันหิวแล้ว บอกตั้งหลายรอบแล้ว..."

หลี่เซี่ยนอวี่ลดเสียงลง "อย่าวุ่นวาย ของที่นี่พวกเราไม่มีปัญญากิน ล้างจานยังใช้หนี้ไม่หมด"

ย่าทวดกลืนน้ำลาย "แต่ดูน่ากินมากเลย"

หลี่เซี่ยนอวี่ "น่ากินก็กินไม่ได้ ยอมรับชะตากรรมเถอะ ใครใช้ให้ตระกูลหลี่เราตกอับ ยากจนมาก"

ย่าทวดไม่ยอม "ตระกูลหลี่เราเคยเป็นตระกูลมีชื่อเสียงนะ"

หลี่เซี่ยนอวี่ปิดหน้า "ย่าทวดครับ ราชวงศ์ชิงล่มสลายไป 100กว่าปีแล้วนะ"

ย่าทวดฮึดฮัด พองแก้ม งอน

ศาสตราจารย์ชินกับราชาสายฟ้า ทั้ง2คนมองตากัน คนหลังทำเสียงกระแอม 1ที พูดว่า "ร้านอาหารของเรา เปิดให้พนักงานกินฟรีนะ..."

พูดจบ เขาพบว่าดวงตาคู่ตรงหน้า 2คู่

พรึ่บ!! เป็นประกายขึ้นมา เหมือนโคมไฟสว่างจ้า 2ดวง

หลี่เซี่ยนอวี่พูดอย่างจริงจัง "ย่าทวด จริงๆแล้ว ผมก็หิวเหมือนกัน"

ย่าทวด อืมๆ พยักหน้า2ที "รีบไปสั่งอาหารเร็ว พวกเรากินให้พอ 3วัน จะได้ประหยัดค่าอาหาร 3วันข้างหน้า"

หลี่เซี่ยนอวี่ "ความคิดดี"

อาหารหลากหลายถูกยกมาบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ท่าทางกินอย่างหิวโหยของย่าหลานคู่นี้ ทำให้ราชาสายฟ้าและศาสตราจารย์ชิน ทั้ง2คนนี้ที่เรียกพนักงานของพวกเขากินข้าว ก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้

ศาสตราจารย์ชินพูด "พ่อนายไม่ได้ทิ้งเงินฝากไว้ให้ 2แสนหรอกเหรอ ทำไมถึงกินเหมือนคนที่กินแต่แป้งนึ่งมา 3เดือนแล้ว?"

พอได้ยินคำนี้ หลี่เซี่ยนอวี่ก็โศกเศร้าขึ้นมาทันที "ศาสตราจารย์ชิน เงิน 2แสน หมดแล้วครับ พวกเรากินผัดหมี่มา 2วันแล้ว แบบไม่ใส่ไข่ด้วย"

ศาสตราจารย์ชินสงสัย "หมด? นายโดนปล้นเหรอ"

น่ากลัวยิ่งกว่าโดนปล้นอีก ก็คือย่าทวดนี่แหละ

หลี่เซี่ยนอวี่พึมพำ "ผมช่างโง่จริงๆ แค่รู้ว่านี่คือย่าทวด แต่ไม่รู้ว่านี่คือย่าทวดที่สมองมีรูกลวงๆและชอบผลาญเงิน"

ย่าทวดโกรธมาก ไม่เงยหน้า กินต่อไปอย่างดุดัน ใช้มือเล็กๆข้างหนึ่ง มาตีหัวหลี่เซี่ยนอวี่ 20ที

"จริงสิ" ราชาสายฟ้าพูด "เงินเดือนพนักงานฝ่ายธุรการเดือนละ 8,000หยวน ช่วงทดลองงานก็ลดครึ่งนึง ส่วนนาย เพราะยังเรียนอยู่ ถือว่าเป็นพาร์ทไทม์ เงินเดือน 2,000หยวน"

2,000หยวน?

หลี่เซี่ยนอวี่เงยหน้า กลืนอาหารแรงๆ "ทำไมน้อยขนาดนี้? 2,000 ยังไม่พอให้ย่าทวดผมกินแผ่นแป้งทอดมื้อเดียวเลย"

ราชาสายฟ้ายักไหล่

ศาสตราจารย์ชินเสนอ "งั้นนายลองพิจารณา เข้าร่วมฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย..."

หลี่เซี่ยนอวี่โบกมือ "ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว สองพันก็สองพัน ผมเป็นคนมีหลักการ"

ศาสตราจารย์ชินหัวเราะ "ฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย เงินเดือน 100,000หยวนต่อเดือน ช่วงทดลองงาน 50,000หยวนต่อเดือน"

"ติ๊ง!"

ส้อมตกลงบนจาน ส่งเสียงดังกังวาน

หลี่เซี่ยนอวี่หน้าเหวอ "เท่า…เท่าไหร่นะ?"

ราชาสายฟ้า "พนักงานประจำฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย เงินเดือนหนึ่งแสน นี่ยังเป็นเงินเดือนพนักงานทั่วไป ช่วงทดลองงานได้ห้าหมื่นต่อเดือน เพราะฝ่ายบังคับใช้กฎหมายมีอันตรายพอสมควร ในเมื่อนายเลือกฝ่ายธุรการ..."

หลี่เซี่ยนอวี่โบกมือใหญ่ สีหน้าจริงจัง "ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมเชื่อเสมอว่ายิ่งมีความสามารถมาก ยิ่งมีความรับผิดชอบมาก ในเมื่อสวรรค์ให้ผมสืบทอดย่าทวด เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย เพื่อสันติภาพของโลก ผมยินดีเข้าร่วมฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย"

ราชาสายฟ้างง "หลักการล่ะ?"

หลี่เซี่ยนอวี่สีหน้าเผยความชอบธรรมยิ่งกว่าชนชั้นแรงงาน "เพื่อสันติภาพของโลก หลักการส่วนตัวคืออะไร?"

ย่าทวดวางช้อน มือเล็กๆ ปรบมือ

ราชาสายฟ้าอ้าปากจะพูด หลี่เซี่ยนอวี่ก็ขัดขึ้นทันที "จริงสิ ชนกลุ่มน้อยมีสวัสดิการเพิ่มใช่ไหม? ในเมื่อพวกคุณเป็นรัฐวิสาหกิจ ตระกูลหลี่ของผมน่าจะเป็นชาวแมนจู ผมขอสวัสดิการและเงินช่วยเหลือที่เป็นของผม"

"ไม่ใช่นะ" ย่าทวดกะพริบตา พูดแก้ไข

"ตระกูลหลี่ของเราเป็นชาวฮั่น สืบทอดมาเป็นชาวฮั่นมาตลอด ถ้าเป็นชาวแมนจู ตอนนั้นคงไม่โดนค้นบ้านฆ่าล้างตระกูล... อ้อใช่!! จริงๆแล้วตระกูลหลี่เรา เป็นชาวแมนจู"

ย่าทวดเห็นหลี่เซี่ยนอวี่ขยิบตาถี่ๆ ใส่ตัวเอง ก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันที

ราชาสายฟ้าช็อก วิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทาน แค่เพื่อสวัสดิการนิดหน่อย ถึงกับลืมบรรพบุรุษโดยไม่ลังเลเลย?

"ใครบอกเธอว่า รัฐวิสาหกิจมีนโยบายพิเศษสำหรับชนกลุ่มน้อย แล้วเราก็ลงทะเบียนตามข้อมูลในบัตรประชาชนเท่านั้น" ราชาสายฟ้าปฏิเสธวิญญาณนักรบหญิงอย่างอ้อมค้อม แล้วพูดต่อ "กินข้าวเสร็จ ฉันจะให้ศาสตราจารย์ชินพาพวกคุณไปเซ็นสัญญาจ้าง

ช่วงทดลองงาน นายก็จัดการเหตุการณ์ประหลาดเล็กๆ ไปก่อน งานที่ต้องเกี่ยวข้องกับทายาทยังไม่ต้องยุ่ง นอกจากนี้ เนื่องจากพลังทั้งหมดของท่านหลี่ถูกผนึกไว้ พวกนายยังขาดความสามารถในการป้องกันตัว ฉันจะจัดคนไปดูแล ต่อไปให้ทำตามรุ่นพี่ในบริษัท ไม่จำเป็นต้องเกร็ง ในบริษัทเรารักใคร่กันดี แต่ละคนล้วนมีความสามารถ พูดจาไพเราะ เหมือนครอบครัวเดียวกัน"

ทันใดนั้น ภัตตาคารก็เกิดความวุ่นวายขึ้น

เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งพลิกโต๊ะโดยไม่มีสาเหตุ แล้วพ่นไฟไปทั่ว เปลวไฟแผ่ไปครึ่งภัตตาคาร ฝูงชนวุ่นวาย

"บ้าเอ๊ย โรคจิตของไอ้หนูพ่นไฟ ยังไม่หายขาด ใครปล่อยมันออกมา"

"พวกแผนกการแพทย์ไร้ประโยชน์หรือไง"

"เฮ้ย ไฟโดนหน้าฉันเลย"

"ขนตายาว 18เมตร ของเทพธิดาโดนไฟเผา สู้กับมันเลย"

"รีบหยุดมัน..."

หลายคนกระโจนฝ่าเปลวไฟเข้าไป พยายามหยุดชายที่คลุ้มคลั่ง แต่ถูกไฟร้อนผลักกลับมา

ชายที่คลุ้มคลั่งยังคงพ่นไฟไปทั่ว พ่นทีหนึ่ง ตะโกนทีหนึ่ง "ไม่ใช่ความผิดของผม เป็นความผิดของโลกนี้ต่างหาก!"

ความผิดในโลกมีมากมาย แต่ละคนโยนให้โลกคนละครึ่ง

ศาสตราจารย์ชินล้วงกระเป๋า กำลังจะหยิบเชือกหนังออกมา ตอนนั้นเอง มีสาวน้อยคนหนึ่งจากด้านตะวันออกวิ่งบนโต๊ะมา กระโดดสูง ในมือถืออิฐแผ่นหนึ่ง

"โครม!"

เธอฝ่าเปลวไฟ ใช้อิฐฟาดลงบนหัวชายที่คลุ้มคลั่ง ชายคนนั้นหัวบวมเขียว ร้อง โอ๊ย!! แล้วสลบลงกับพื้น

ศาสตราจารย์ชินควบคุมเชือกหนัง มัดชายคนนั้นในพริบตา เป็นการมัดแบบกระดองเต่าที่สมบูรณ์แบบ!!

สวยจริงๆ!

สาวน้อยที่ถืออิฐทำให้หลี่เซี่ยนอวี่ผู้คร่ำหวอดตาสว่าง หน้าตาเธอสวยงาม รูปร่างสูงโปร่ง มีใบหน้ารูปเมล็ดแตง เหมือนย่าทวด

แต่เมื่อเทียบกับย่าทวดที่มีไฝน้ำตาเพิ่มความสดใส หญิงสาวคนนี้กลับมีความบริสุทธิ์ดั่งดอกบัวที่เกิดจากโคลนตม

แม้ปัจจุบันคางแหลมหน้ารูปเมล็ดแตงจะได้รับการยกย่องว่าเป็นหน้าสไตล์เน็ตไอดอล แต่พวกเน็ตไอดอลเหล่านั้นล้วนมีกลิ่นอายของความวุ่นวาย หน้าตาจะสวยแค่ไหนก็ไม่อาจนับว่าเป็นของชั้นเลิศ

คนงามที่แท้จริง บุคลิกย่อมเหนือกว่ารูปโฉม

บุคลิกของสาวคนนี้ ราวกับดอกบัวขาว ที่เกิดจากโคลนตมแต่ไม่แปดเปื้อน!!

ราชาสายฟ้าให้คนหามชายที่คลุ้มคลั่งไป จากนั้นโบกมือเรียกสาวน้อย "ซานอู๋ มานี่หน่อย"

สาวน้อยรูปร่างสูงโปร่งขายาวเดินมา เสียงใสกังวาน "คุณลุงชินจงหม่า ไม่ได้เจอกันนาน ท่านราชามีอะไรหรอ"

ศาสตราจารย์ชินทำหน้าตึง "บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องพูดคำนำหน้า"

สาวดอกบัวพยักหน้า ทำสีหน้าจริงจัง "เข้าใจแล้ว คุณลุงชินจงหม่า"

ราชาสายฟ้าตบไหล่ศาสตราจารย์ชิน ให้กำลังใจด้วยสายตา แล้วหันไปพูด "จะหาเธออยู่พอดี นี่คือพนักงานใหม่ของบริษัท ในช่วงทดลองงาน 3เดือน ให้เธอรับผิดชอบดูแลเขา"

สาวดอกบัวมองไปที่หลี่เซี่ยนอวี่ทันที เอียงคอ ดูเหมือนกำลังนึก จากนั้นดวงตาก็สว่างวาบ "อ้อ นี่ นายนี่เอง"

หลี่เซี่ยนอวี่ "???"

ศาสตราจารย์ชินกระแอม เปลี่ยนเรื่อง "ซานอู๋ ฝากหลี่เซี่ยนอวี่ด้วย งานฉันเสร็จแล้ว เจ้านายบอกว่าอีกไม่นานจะมีงานใหม่ให้ฉัน"

"ศาสตราจารย์ชิน" หลี่เซี่ยนอวี่ถาม "เมื่อกี้คนนั้นเป็นยังไง? ทำไมเขาพ่นไฟได้?"

ถ้าเดาไม่ผิด นั่นคือพรสวรรค์ของทายาทปีศาจ?

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็น ในขณะเดียวกัน หลี่เซี่ยนอวี่มองราชาสายฟ้าอย่างสงสัย แต่ละคนล้วนมีความสามารถไม่ผิด พูดจาก็มีสาระ ไม่ว่าจะเป็นชายที่คลุ้มคลั่ง หรือสาวดอกบัวสวย ล้วนมีอะไรดีๆ

แต่ที่บอกว่ารักใคร่กันดีนี่ คือพูดไม่เข้าหูก็พ่นไฟใส่หน้าเลยเหรอ?

"นั่นเป็นเหตุการณ์พิเศษ ไอ้หนูพ่นไฟมีปัญหาทางจิต เพราะอุบัติเหตุครั้งหนึ่ง จิตใจได้รับบาดเจ็บ หลังรักษาทางจิตเวชมาครึ่งปี คิดว่าหายแล้ว ไม่คิดว่าจะกำเริบขึ้นมา เฮ้อ ทั้งหมดเป็นเพราะหลงเทียนเทียน" ราชาสายฟ้าอธิบาย

"ส่วนการพ่นไฟ นั่นเป็นพรสวรรค์ของเขา ปีศาจโบราณมีพลังเหนือธรรมชาติ พลังเหล่านี้ถ่ายทอดผ่านยีนส์มาสู่สายเลือด พลังพิเศษของฉันคือควบคุมสายฟ้า ส่วนพลังของศาสตราจารย์ชินคือควบคุมวัตถุ พลังของซานอู๋คือ การโจมตีแม่นยำ ไม่ว่าเธอจะขว้างอะไร ต้องโดนคนแน่นอน"

ราวกับจะยืนยันคำพูดของราชาสายฟ้า สาวดอกบัวไม่หันหลังกลับ ขว้างอิฐไปลวกๆ โป๊ก! โดนหัวชายที่คลุ้มคลั่งอย่างแม่นยำ

ชายที่ยังนอนสลบอยู่ถึงกับกระตุกขา แสดงปฏิกิริยาตอบสนอง

นี่มันศัตรูตัวฉกาจของการวาดเส้นร่างกายมนุษย์ชัดๆ

"เกี่ยวกับรายละเอียดของทายาท เดี๋ยวฉันจะเพิ่มนายเข้ากลุ่มทายาทปีศาจของบริษัท นายไปดาวน์โหลดไฟล์ในกลุ่มเอง" ราชาสายฟ้าพูด

หลี่เซี่ยนอวี่พยักหน้า ถามอย่างสงสัย "ย่าทวด งั้นพรสวรรค์ของตระกูลหลี่ของเรา คืออะไร?"

ย่าทวดพูดอย่างจริงจัง "เพิ่มพลัง! วัตถุที่มีรูปร่าง ตระกูลหลี่เราสามารถเพิ่มพลังให้มันได้ทั้งหมด ขนาดการเพิ่มพลังขึ้นอยู่กับวรยุทธ์ของทายาท สมัยที่ตระกูลหลี่เรายังไม่ตกต่ำ เป็นตระกูลช่างหลอมที่มีชื่อเสียงในวงการทายาทปีศาจเลยนะ"

หลี่เซี่ยนอวี่ "ก็คือช่างตีเหล็กใช่ไหม?"

ย่าทวดตีหัวเหลนอย่างโกรธ

ราชาสายฟ้าถอนหายใจ "ก็เพราะเป็นตระกูลช่างหลอมที่มีชื่อเสียงนี่แหละ ถึงได้สร้างวิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทาน ที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์"

หลี่เซี่ยนอวี่ยื่นมือไปหาสาวดอกบัว พูด "สวัสดีครับ ผมชื่อหลี่เซี่ยนอวี่ ต่อไปขอรบกวนรุ่นพี่ด้วยนะครับ"

สาวดอกบัว "สวัสดี."

หลี่เซี่ยนอวี่ "......"

ศาสตราจารย์ชินโน้มตัวมา กระซิบ "อย่าถือสา เด็กคนนี้สมองมีรู เดินไปกันเถอะ ไปเซ็นสัญญากันข้างล่าง เดินไปคุยไป"

สมองมีรู? สมองกลวง???

หลี่เซี่ยนอวี่หน้าซีด เขามีย่าทวดสมองมีรูอยู่แล้วคนหนึ่ง ตอนนี้ต้องมาเจออีกคนเหรอ

คนไร้ค่าหนึ่งคน ยังต้องให้กังวลอีกสองคน?

*อธิบายเพิ่มเติม

ศาสตราจารย์ชิน, คุณลุงชิน, อาจารย์ชิน หรือผู้อาวุโสชิน

คือคนเดียวกัน ที่คอยปกป้องหลี่เซี่ยนอวี่ ซึ่งแล้วแต่สถานการณ์ในแต่ละบริบท ที่ผู้แต่งจะใช้เรียกเพื่อแสดงถึงความเคารพ

**ในบทถัดไปจะขอใช้แทนด้วยคำว่า "คุณลุงชิน" เพื่อให้เข้ากันกับโทนเรื่องที่ติดตลกและรู้สึกเป็นกันเองมากยิ่งขึ้น

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย