บทที่ 9 การต่อรองบุหรี่ 

รอสามวัน…จะยังทันอยู่ไหม?

ไม่คาดคิดเลยว่าหญิงพันแผลที่ดูท่าทีเป็นมิตรจะปฏิเสธการช่วยเหลือ หลี่อังที่กังวลกับสถานการณ์ที่โรงพยาบาลกัดฟันแน่นก่อนจะลองก้มหน้าขอร้องอีกครั้ง

“ถ้าคุณยินดีช่วย ผมสามารถ…”

“ขอโทษด้วย แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของราคาที่ต้องจ่าย”

หญิงพันแผลขัดจังหวะคำพูดของหลี่อัง เธอส่ายศีรษะด้วยความเสียใจและพูดว่า

“เหตุผลที่ฉันอยู่ในสำนักงานทำความสะอาดได้ถึงหกปีโดยปลอดภัย ก็เพราะฉันไม่เคยลงมือในสถานการณ์ที่ไม่มีความมั่นใจ

แม้ฉันจะเห็นใจในสิ่งที่นายเจอ แต่ฉันก็มีเหตุผลที่ต้องปกป้องชีวิตของตัวเอง หวังว่านายจะเข้าใจการตัดสินใจของฉัน”

“…”

เข้าใจสิ แน่นอนว่าฉันเข้าใจ เพราะถ้าไม่เข้าใจฉันจะทำอะไรได้ล่ะ? จะไปลากเธอมาช่วยหรือไง?

หลังจากได้ฟังคำปฏิเสธที่ไม่เปิดโอกาสให้เถียง หลี่อังก็ต้องปล่อยมือจากความหวังนั้นอย่างหมดแรง

แม้คำพูดของเธอจะดูเย็นชา แต่ที่จริงก็ถูกต้อง เธอไม่มีหน้าที่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลือเขา แต่…แล้วแอนนาล่ะ?

ตอนนี้เขาอาจเลือกกลับไปที่โรงพยาบาลและพาแอนนาออกมาก่อนที่ “ผู้ปนเปื้อนที่ควบคุมไม่ได้” จะก่อเรื่องใหญ่โต

แต่ถ้าคำพูดของพยาบาลเป็นความจริง การหยุดการรักษาและพาแอนนาออกจากโรงพยาบาลตอนนี้ อาจทำให้เธอต้องนอนบนเตียงไปตลอดชีวิตและถึงขั้นเสียปอดข้างขวาไปทั้งหมด

หลายปีมานี้แอนนาที่ป่วยเป็นโรคปอดเรื้อรัง ทำให้เธอต้องเป็นภาระของครอบครัว ซึ่งทำให้เธอรู้สึกผิดและทุกข์ใจมาก ด้วยนิสัยที่ดูภายนอกอ่อนโยนแต่ภายในดื้อรั้นของเธอ หากเธอรู้ว่าตัวเองกลายเป็น “ภาระ” อย่างแท้จริง…

“เฮ้! อย่าคิดเบี้ยวนะ!”

ขณะที่หลี่อังกำลังลังเลระหว่างสองทางเลือก แพะดำที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาขยับคอเล็กน้อยและพูดเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“เราตกลงกันไว้แล้วนะ ฉันช่วยหาคนให้ นายก็ต้องซื้อบุหรี่ให้ฉัน! ตอนนี้ฉันช่วยหาคนให้แล้ว เรื่องที่เธอจะไม่ช่วย มันไม่เกี่ยวกับฉัน! นายติดบุหรี่ฉันแม้แต่หนึ่งมวนก็ห้ามขาด!”

“…”

ใช่แล้ว ยังมีเจ้านี่อีก!

เหมือนเห็นฟางเส้นสุดท้ายที่ลอยอยู่ตรงหน้า หลี่อังมีแววตาที่เปล่งประกายขึ้นทันที เขาจับหัวแพะไว้แน่นและพูดด้วยความเร่งรีบว่า

“แล้วคุณล่ะ? คุณจัดการเรื่องนี้ได้ไหม? ถ้าคุณทำได้ตราบใดที่ผมยังทำงานในสำนักงานทำความสะอาด ผมจะซื้อบุหรี่ยี่ห้อ ‘โกธ’ ให้คุณทุกสัปดาห์ หนึ่งซอง! ไม่สิ สองซองเลย!”

“เฮ้อ…ก็ยังมาไม้เดิมอีก…คิดว่าฉันช่วยนายเพราะบุหรี่หรือไงกัน? ฉันเป็นปีศาจที่น่าเกรงขามจะมาสนใจบุหรี่ราคาถูกแค่สามเหรียญเงินเหรอ?”

แพะดำพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ฟังนะ ถ้าไม่ใช่เพราะยัยหัวแดงนั่นชื่นชมนาย แม้แต่วิญญาณของนายฉันก็ไม่อยากได้! แต่เอาเถอะ…สามซอง!”

“ตกลง!”

“ให้ตายสิ! ฉันน่าจะขอต่อรองมากกว่านี้!”

แพะดำทำหน้าเจ็บใจก่อนจะพึมพำบ่นในใจ

“เฮ้อ…แต่เอาเถอะ ฉันก็ชอบบุหรี่นี่ล่ะ จะไปทำอะไรมากก็ไม่ได้ สภาพหัวแพะของฉันตอนนี้ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะไปปล้นคนอื่น ถ้าโชคร้าย อาจจะโดนจับไปทำอาหารแทน…”

เมื่อแพะดำครุ่นคิดถึงแผนการร้ายและพึมพำในใจ มันก็ค่อยๆรวบรวมพลังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ พร้อมทั้งทำเครื่องหมายของปีศาจลงบนหน้าอกของหลี่อัง เพื่อมอบสิทธิ์ “การใช้งาน” ให้กับเขาโดยสมัครใจ

ในเวลาเดียวกันเสียงรบกวนที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหูของหลี่อังอีกครั้ง

“ซ่า…ซ่า…”

【ครั้งแรกที่ได้รับสิทธิ์ใช้งานสิ่งผิดปกติ เหรียญตรา “วิญญาณวัตถุนิยม (สีแดงเข้ม)” ถูกปลดล็อกคุณสมบัติพิเศษ】

【วิญญาณวัตถุนิยม (สีแดงเข้ม·ไม่สามารถอัปเกรดได้) ...】

【ผลการสวมใส่ ...】

【เส้นทางการพัฒนา ...】

【คุณสมบัติพิเศษ เพิ่มจำนวนช่องเก็บเหรียญตรา +1 จำนวนช่องปัจจุบัน 4 ช่อง จำนวนสิ่งผิดปกติที่ต้องการเพื่อปลดล็อกช่องถัดไป 2】

พร้อมกับข้อความแจ้งเตือนที่ปรากฏขึ้น ช่องเก็บเหรียญตราที่เคยมีเพียงสามช่องก็เลื่อนและปรากฏช่องที่สี่ขึ้นมาเงียบๆและในช่องนั้น เหรียญตราสีเขียวรูปหัวแพะได้ถูกฝังไว้เรียบร้อยแล้ว

【ได้รับสิทธิ์ใช้งานสิ่งผิดปกติ “เขาของปีศาจ” คุณได้ปลดล็อกเหรียญตราระดับทองแดง “ผู้ติดตามปีศาจ”】

【ผู้ติดตามปีศาจ (ทองแดง) หลังจากทำข้อตกลงที่สกปรกและน่ารังเกียจและสัญญาว่าจะทำพิธีบูชาที่ชั่วร้ายสุดโต่งทุกสัปดาห์ คุณได้รับความเมตตาจากปีศาจระดับสูง】

【ผลการสวมใส่ ความเข้ากันได้กับสิ่งผิดปกติที่มีเครื่องหมาย “ความเสื่อมทราม” เพิ่มขึ้น ลดค่าตอบแทนการใช้งานลงเล็กน้อย พร้อมทั้งเสริมประสิทธิภาพการใช้งานอย่างมาก】

【เส้นทางการพัฒนา หากสามารถทำพิธีบูชาที่ชั่วร้ายตามที่กำหนดสิบครั้ง โดยไม่ถูก “โอลิเวีย” เจ้าของเดิมของ “เขาของปีศาจ” จับได้ เหรียญตรานี้จะอัปเกรดเป็นเหรียญตราระดับเงิน “มิตรแห่งปีศาจ” ความคืบหน้าปัจจุบัน: 1/10】

【คุณสมบัติพิเศษ (ไม่จำเป็นต้องสวมใส่) จิตวิญญาณของคุณถูกปนเปื้อนด้วยร่องรอยพลังของปีศาจ ทำให้คุณดึงดูดความสนใจจากสิ่งชั่วร้ายบางประเภทได้ง่ายขึ้น】

【ค่าการปนเปื้อนของคุณเพิ่มขึ้น】

【ค่าการปนเปื้อนปัจจุบัน: 0.1】

...

“อืม…เจ้าหนุ่มนี่ช่างเข้ากับฉันดีจริงๆ!”

แพะดำที่ถูกหลี่อังกอดอยู่เงยหน้าขึ้นพลางเอ่ยด้วยสีหน้าประหลาดใจหลังจากรู้สึกได้ถึงความเข้ากันได้ที่เหมือน “ปลาเจอน้ำ” ระหว่างพวกเขา

“ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่านายเป็นคนที่มีศีลธรรมสูงและคงเข้ากับฉันไม่ได้ เพราะตอนที่นายทนคำกระซิบแห่งความเสื่อมทรามของฉันได้ ฉันก็คิดว่านายคงเป็นคนดี แต่ดูเหมือนว่าเราจะเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยนะ นายไม่ใช่คนดีเลยใช่ไหม? แม้จะไม่ถึงขั้นเลวร้ายมาก แต่ก็คงทำเรื่องลับๆ ล่อๆมาบ้างใช่ไหมล่ะ?”

“...”

เข้ากันได้ดีเพราะผลของเหรียญตราต่างหาก! ฉันเป็นประชาชนที่เคารพกฎหมายนะ!

แม้ว่าศีลธรรมอันดีของเขาจะถูกกล่าวหาอย่างไร้เหตุผล หลี่อังก็ยังไม่เสียสติพอที่จะอธิบายเรื่อง “พลังพิเศษ” ของเขาให้กับปีศาจฟัง

หลังจากที่ถือหัวแพะไว้ในอ้อมแขนและรับรู้ความสามารถใหม่ หลี่อังพบว่าตอนนี้เขาสามารถ “มองเห็น” วิญญาณรอบตัวได้

ในรัศมีประมาณสองกิโลเมตรรอบตัวเขา มีจุดแสงสว่างเล็กๆที่ดูเหมือนเปลวไฟสีซีดหลายพันจุดปรากฏขึ้น พลังงานแห่งความชั่วร้าย เช่น ความเกลียดชัง การทรยศ การหลอกลวง ความอิจฉา และความโกรธ ล้วนเหมือนเปลวเพลิงที่ลอยในสุสานยามค่ำคืน พุ่งวาบขึ้นมาต่อหน้าต่อตาเขา

หลี่อังรู้สึกได้ว่าหากเขาเพ่งสมาธิไปที่จุดแสงใดแสงหนึ่ง เขาจะสามารถมองทะลุกำแพงคอนกรีตและอิฐเพื่อสัมผัสถึงความรู้สึกชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในนั้นได้

และถ้าเขายื่น “มือ” ที่มองไม่เห็นออกไป เขารู้สึกเหมือนสามารถทำให้เปลวไฟสีซีดเหล่านั้นลุกท่วมเจ้าของจนหมดสติได้ เปลี่ยนจิตวิญญาณที่เคยเป็นเพียงเถ้าถ่านสีเทาให้กลายเป็นสีดำสนิทยิ่งกว่าเขม่าถ่านถึงสิบเท่า!

(จบบท)