บทที่ 1 ชิงเส้นขนสามเส้น

###

ภายในสวนเล็ก ๆ ของมหาวิทยาลัยชิงเถิง

เฉินเสี่ยวเป่ยค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์ iPhone รุ่นใหม่แกะกล่องออกมาจากอกเสื้อ เขาถือมันด้วยสองมือ ยิ้มอย่างโง่เขลาพลางกล่าวว่า “ปิงปิง สุขสันต์วันเกิดนะ!”

เหยาหยาปิงเคยฝันอยากได้ iPhone 6 มาโดยตลอด แต่ในเวลานี้เธอกลับพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจว่า “โทรศัพท์พัง ๆ แบบนี้ฉันไม่เอาหรอก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายถูกฉันทิ้งแล้ว”

โครม—

เฉินเสี่ยวเป่ยรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมากลางหัว สมองของเขาเหมือนว่างเปล่าทันที

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เย็นชาและไร้ความปรานีตรงหน้านี้ คือคนที่เคยเป็นแฟนของเขามานานกว่าครึ่งปี!

ในฐานะเด็กบ้านนอก เฉินเสี่ยวเป่ยต้องอดหลับอดนอนเพื่อหาเงินมาซื้อโทรศัพท์เครื่องนี้ ไม่เพียงแต่ขาดเรียนไปทำงานพิเศษ แต่เขายังประหยัดค่าครองชีพของตัวเองไปครึ่งหนึ่ง เขาทำงานหนักอยู่นานเกือบครึ่งปีถึงจะซื้อมาได้ในที่สุด

ใครจะคิดว่าความพยายามทั้งหมดนั้นจะกลายเป็นการถูกเยาะเย้ยแบบนี้

“ทำไม!?” เฉินเสี่ยวเป่ยคำรามเสียงดัง

“เพราะ ว่า นาย จน”

เหยาหยาปิงยกกระเป๋าถือขึ้นมา พลางเยาะเย้ยว่า “กระเป๋า Lv รุ่นลิมิเต็ดอิดิชันใบนี้ นายถูกขายไปทั้งชีวิตก็ซื้อไม่ได้หรอก แฟนใหม่ของฉันรูดบัตรทีเดียว จะซื้อกี่ใบก็ได้! แค่นี้เหตุผลพอไหม?”

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้!” เฉินเสี่ยวเป่ยโกรธมาก

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย! โลกนี้มันเป็นแบบนี้แหละ”

เหยาหยาปิงพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลนว่า “โทษก็แต่ที่นายเกิดมาไม่ได้ร่ำรวย มีพ่อแม่เป็นแค่ชาวนาเหม็นสกปรก อนาคตก็เลยไม่มีอะไรดี! ฉันเหยาหยาปิงไม่มีวันไปเป็นสะใภ้บ้านชาวนาอย่างพวกนายแน่!”

“เธอด่าฉันได้ แต่ห้ามพูดถึงพ่อแม่ของฉัน!” ดวงตาของเฉินเสี่ยวเป่ยดูเย็นชา ประกายแสงในดวงตาทั้งสองเหมือนน้ำแข็งแทงเข้าไปในใจคน

“นาย…นายจ้องฉันทำไม? หรือ…หรือว่านายอยากจะทำร้ายผู้หญิง?” เหยาหยาปิงตกใจจนสะดุ้ง เธอไม่เคยเห็นเฉินเสี่ยวเป่ยมีสายตาที่เฉียบคมและเย็นชาแบบนี้มาก่อน

“ฉันไม่ทำร้ายเธอ แต่สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้เธอคุกเข่าอยู่แทบเท้าฉัน แล้วพูดว่าเสียใจที่ทำแบบนี้!” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาชัดเจน

“ฝันกลางวัน! ฉันเหยาหยาปิงจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนายอีกต่อไป!” เหยาหยาปิงพูดพลางหัวเราะเยาะ แล้วหมุนตัวเดินไปที่รถยนต์ BMW คันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกล

ประตูรถเปิดออก ผู้ชายหนุ่มคนหนึ่งดึงเหยาหยาปิงขึ้นไปในรถ มือของเขาวางลงบนขาเธออย่างเป็นธรรมชาติ

“สือหมิงเว่ย!”

ดวงตาของเฉินเสี่ยวเป่ยแทบลุกเป็นไฟ!

ไม่เคยคาดคิดเลยว่าแฟนใหม่ของเหยาหยาปิงจะเป็นสือหมิงเว่ย

เขาคือเพื่อนร่วมชั้นของเฉินเสี่ยวเป่ย บ้านของเขาทำธุรกิจอัญมณีและมักชอบรังแกเฉินเสี่ยวเป่ยอยู่บ่อย ๆ ไม่เพียงแค่นั้น ยังมาแอบขุดกำแพงบ้านของเฉินเสี่ยวเป่ยแบบลับ ๆ นี่มันเกินไปแล้ว!

“เวรเอ้ย! แค้นนี้ฉันต้องชำระ!” เฉินเสี่ยวเป่ยกำหมัดแน่นพลางคำรามออกมาเบา ๆ

“ไอ้ชาวนา! อย่างแกคิดจะมาสู้กับฉันงั้นเหรอ?” สือหมิงเว่ยยื่นมือออกมาจากรถ ชูนิ้วกลางขึ้นใส่เฉินเสี่ยวเป่ยเพื่อเยาะเย้ยอย่างเปิดเผย!

“สือหมิงเว่ย! ไอ้สัตว์เดรัจฉาน!” เฉินเสี่ยวเป่ยโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้า ยกมือเตรียมจะปาโทรศัพท์ใส่

ติ๊ง—

แต่ในจังหวะนั้นเอง โทรศัพท์รุ่นใหม่เอี่ยมของเขากลับสว่างขึ้นมาเอง

“iPhone เปิดเครื่องเองได้เหรอ? หรือว่าซื้อเครื่องปลอมมา?” เฉินเสี่ยวเป่ยขมวดคิ้ว แต่ยังคงถือมันไว้ในมือแน่น

ติ๊ง—

ติ๊ง—

ติ๊ง—

ทันใดนั้น หน้าจอโทรศัพท์ก็เริ่มปรากฏข้อความใหม่ขึ้นมาต่อเนื่อง

เมื่อเฉินเสี่ยวเป่ยมองไป เขาก็ถึงกับตกตะลึง

นางฟ้าฉางเอ๋อส่งอั่งเปา

ราชาปีศาจวัวส่งอั่งเปา

ปาอ๋องเซี่ยงอวี่ส่งอั่งเปา

ท่านยมบาล…

ข้อความเกี่ยวกับการส่งอั่งเปาปรากฏขึ้นรัว ๆ ราวกับว่าการแจกอั่งเปาไม่มีค่าใช้จ่ายเลย!

“นี่ไม่ใช่กลุ่มคนบ้าหรอกใช่ไหม? ชื่อพวกนี้มันตลกเกินไปแล้ว...”

เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพึมพำอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็รีบเปิดแอปพลิเคชันแชทแล้วพยายามกดรับอั่งเปาอย่างสุดชีวิต

ตอนนี้เขายากจนถึงขนาดแทบจะกินดินได้แล้ว ได้มาแม้แต่สตางค์เดียวก็ยังดี!

มือช้าไป อั่งเปาถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว!

มือช้าไป…

มือช้าไป…

เฉินเสี่ยวเป่ยทำหน้าเศร้าพลางจ้องหน้าจอโทรศัพท์ แม้ว่าอั่งเปายังคงปรากฏขึ้นไม่หยุด แต่เขากลับไม่ได้อะไรเลย

“พวกบ้าพวกนี้มีทักษะความเร็วในการกดรับอั่งเปาแบบโสดมาสามสิบปีหรือยังไง? ฉันจะไปแย่งอะไรได้วะ?” เฉินเสี่ยวเป่ยรู้สึกท้อแท้สุด ๆ แต่ก็พยายามเร่งความเร็วในการกดรับ

ติ๊ง—

ยินดีด้วย คุณได้รับอั่งเปาของฉีเทียนต้าเซิ่น ได้รับขนลิงสมปรารถนาสามเส้น ถูกเก็บไว้ในกล่องสมบัติแล้ว

“เวรเอ้ย! ได้ขนลิงจริง ๆ ด้วย!” เฉินเสี่ยวเป่ยพูดพร้อมกับมีเส้นดำลอยอยู่เหนือหัว

อั่งเปานี่ส่งขนลิงมาได้ด้วยเหรอ?

นี่มันฟีเจอร์ใหม่หรืออะไร?

เฉินเสี่ยวเป่ยที่ไม่เคยใช้โทรศัพท์มือถือหรูมาก่อน ตัดสินใจลองเปิดกล่องสมบัติในแอปพลิเคชัน

เมื่อเข้าไปดู หน้าจอโทรศัพท์ก็ปรากฏภาพขนลิงสีทองสามเส้นขึ้นมา

ด้านล่างยังมีข้อความระบุว่า ขนลิงสมปรารถนา สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ตามใจผู้ใช้ ต้องการนำออกมาใช้หรือไม่?

เฉินเสี่ยวเป่ยกดเลือก นำออกมาใช้

ฟุ่บ—

แสงสีทองสว่างวาบขึ้นมาทันที และในมือของเฉินเสี่ยวเป่ยก็ปรากฏขนลิงสีทองเปล่งประกายขึ้นมาเส้นหนึ่ง!

“อะไรเนี่ย!? อะไรกันแน่เนี่ย!?” เฉินเสี่ยวเป่ยร้องออกมาด้วยความตกใจ

เมื่อมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง เขาก็พบว่าขนลิงที่เหลือในกล่องสมบัติเหลือเพียงสองเส้นเท่านั้น!

แม้ว่าเฉินเสี่ยวเป่ยจะไม่เคยใช้โทรศัพท์มือถือระดับสูงมาก่อน แต่ก็ไม่โง่ถึงขนาดจะเชื่อว่าโทรศัพท์สามารถส่งของจริงออกมาได้ เพราะมันขัดกับหลักวิทยาศาสตร์โดยสิ้นเชิง!

“หรือว่า…พวกคนในกลุ่มบ้าพวกนี้ เป็นเทพเจ้าและภูตผีจริง ๆ? แต่ทำไมถึงมีปาอ๋องเซี่ยงอวี่กับราชาปีศาจวัวอยู่ด้วย? พวกนี้ไม่ใช่เทพเจ้าสักหน่อย…” เฉินเสี่ยวเป่ยสงสัย

เมื่อมองชื่อกลุ่มอีกครั้ง เขาก็พบว่ามันเขียนว่า กลุ่มอั่งเปาสามโลก

เฉินเสี่ยวเป่ยพอมีความรู้พื้นฐานอยู่บ้าง

คำว่าสามโลก หมายถึงสวรรค์ โลกมนุษย์ และยมโลก!

นั่นหมายความว่า นอกจากเทพเจ้าแล้ว ยังมีมนุษย์และปีศาจอีกมากมายอยู่ในกลุ่มแชทนี้ด้วย!

กวนอู่, ฉินฉง, ปาอ๋องเซี่ยงอวี่…ตัวละครที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ล้วนอยู่ในกลุ่มนี้ทั้งหมด

ที่ทำให้เฉินเสี่ยวเป่ยตกใจที่สุดคือ ในกลุ่มยังมีทั้งหลี่ไป๋และตู้ฝู่!

ส่วนปีศาจก็มีมากมายที่เขารู้จักดี เช่น ราชาปีศาจวัว, ปีศาจกระดูกขาว, ปีศาจแมงมุม…

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอั่งเปาถึงถูกแจกต่อเนื่อง แล้วยังแย่งไม่ทัน เพราะในกลุ่มมีสมาชิกอยู่เป็นหมื่นคนเลยนี่เอง…ช่างมันเถอะ ลองใช้งานขนลิงนี่ดูดีกว่า!”

เฉินเสี่ยวเป่ยตั้งสติ หยิบขนลิงสมปรารถนาในมือขึ้นมา และในใจนึกว่า “ถ้าขนลิงนี้มีฤทธิ์จริง ลองช่วยฉันสร้างมือเพิ่มอีกข้างเพื่อแย่งอั่งเปาให้ได้หน่อย!”

ฟู่!

เฉินเสี่ยวเป่ยเป่าลมเบา ๆ ใส่ขนลิง

และแล้ว…มือซ้ายอีกข้างที่มีเลือดมีเนื้อเหมือนจริงก็ปรากฏขึ้นมา พร้อมใช้งานได้อย่างสมบูรณ์!

“เวรเอ้ย!”

ตอนนี้เฉินเสี่ยวเป่ยมั่นใจอย่างเต็มที่แล้วว่ากลุ่มอั่งเปาสามโลกนั้นเป็นของจริง แต่ในขณะเดียวกัน เขากลับรู้สึกอยากร้องไห้

“เฮงซวยแท้ ๆ ดันขอพรโง่ ๆ แบบนี้ทำไม? มีมือเพิ่มอีกข้าง แล้วฉันจะไปเจอหน้าคนอื่นได้ยังไง? หรือจะต้องตัดมือทิ้งเอง?”

ติ๊ง—ระยะเวลาขนลิงสมปรารถนาจะหมดอายุในอีก 3 นาที

“โชคดีที่มีเวลาจำกัด! เกือบทำเอาฉันหัวใจวายแล้ว…” เฉินเสี่ยวเป่ยถอนหายใจโล่งอก

พอคิดดูดี ๆ ถ้าขนลิงไม่มีวันหมดอายุ ก็คงเป่าให้ได้ภูเขาทองคำและเงินออกมาอยู่บ้านได้ทั้งชีวิต

“เวรเอ้ย! ลืมไปเลยว่าต้องแย่งอั่งเปา!”

เฉินเสี่ยวเป่ยตบหน้าผากตัวเอง จากนั้นก็รีบใช้ทั้งสามมือกดรับอั่งเปาอย่างบ้าคลั่ง

นี่มันกลุ่มของเทพเจ้าและปีศาจตัวจริง ต่อให้ได้แค่ขนเส้นหนึ่งก็ยังเป็นสมบัติล้ำค่า! เขาจะพลาดโอกาสทองนี้ไม่ได้เด็ดขาด!

“พลังโจมตีของศัตรูหนักหน่วงเกินไป ฉันสู้ไม่ไหวเลย…”

เวลาผ่านไปจนเกือบครบสามนาที เฉินเสี่ยวเป่ยยังคงไม่ได้อะไรเลย

แต่ในจังหวะที่มือที่สามของเขาหายไป โทรศัพท์ของเขากลับสั่นสองครั้งติด ทำเอาเฉินเสี่ยวเป่ยดีใจจนกระโดดลุกขึ้นทันที

“ได้แล้ว! ยิงสองนัดโดนเป้า!”

ติ๊ง—

ยินดีด้วย คุณได้รับอั่งเปาของไท่ซ่างเหล่าจวิน ได้รับอักขระเทพแปดทิศ ถูกเก็บไว้ในกล่องสมบัติแล้ว

ติ๊ง—

ยินดีด้วย คุณได้รับอั่งเปาของเฒ่าจันทรา ได้รับยันต์คู่รักสามใบ ถูกเก็บไว้ในกล่องสมบัติแล้ว

เฉินเสี่ยวเป่ยดีใจอย่างสุดขีด ความรู้สึกนี้ช่างหาที่เปรียบไม่ได้!

หลังจากนั้น อั่งเปาที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอก็ค่อย ๆ ลดน้อยลงจนหยุดไป

ในห้องแชท ปรากฏรูปโปรไฟล์ใหม่ขึ้นมา

ไท่ซ่างเหล่าจวิน: เอ่อ ๆ สหายทุกท่าน สวัสดียามเย็น! วันนี้เป็นวันดีของการเปิดใช้งานเครือข่ายเทพสามโลก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป กลุ่มอั่งเปาสามโลกนี้จะเป็นพื้นที่แห่งความสุขของเรา…(ขอข้ามรายละเอียด 8,000 ตัวอักษร)

เง็กเซียนฮ่องเต้: ท่านเหล่าจวินพูดได้ดีมาก! (ใส่อิโมจิตบมือสามครั้ง)

พระถังซัมจั๋ง: เห็นด้วยกับท่าน!

ปาอ๋องเซี่ยงอวี่: เห็นด้วยกับผีน่ะสิ! แจกอั่งเปาต่อไปเลย!

ราชาปีศาจวัว: เย่ว์เย่ว์ ฉันเพิ่งแย่งชุดคลุมไหมทองคำมาได้หนึ่งชุด เดี๋ยวส่งไปให้นะ!

ปีศาจจิ้งจอก: ดีจ้า พี่วัว จุ๊บ ๆ (ใส่อิโมจิหัวใจสามดวง)

เจ้าหญิงพัดเหล็ก: (ใส่อิโมจิมีดสามเล่ม)

…

ห้องแชทเริ่มกลายเป็นการสนทนาไร้สาระไปชั่วครู่ และอั่งเปาก็ไม่มีแจกต่อในเวลานี้

เฉินเสี่ยวเป่ยรีบเปลี่ยนซิมการ์ดจากโทรศัพท์เครื่องเก่ามาใส่เครื่องใหม่ แล้ววิ่งไปที่ป้ายรถประจำทางอย่างรวดเร็ว

เขาไม่มีเวลามาเปิดดูสองอั่งเปาที่เพิ่งได้มา ตอนนี้เขามีเป้าหมายเดียวในใจ

เขาต้องการชดใช้ความอับอายทั้งหมดกลับคืนแบบทวีคูณ!