บทที่ 1 การหางานไม่ง่ายเลย
“มาสมัครงานใช่ไหม? ชื่ออะไร?”
“หลี่อัง…หลี่อัง เลน”
เลน?
เมื่อได้ยินนามสกุลที่ฟังดูคุ้นเคยนี้ ผู้สัมภาษณ์หญิงที่ดูเบื่อหน่ายซึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานก็เงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย พลางมองดูชายหนุ่มรูปร่างผอมบางที่ใบหน้าดูอิดโรยซึ่งยืนอยู่หน้าโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างแปลกใจเล็กน้อย
“เลน…นั่นใช่ เลน ดยุกสิงโตคำราม คนนั้นหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่ครับ…”
ชายหนุ่มที่มาสมัครงานดูเหมือนจะชินกับการถูกถามแบบนี้แล้ว เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะรีบอธิบายอย่างคล่องแคล่วว่า
“ถึงแม้จะออกเสียงเหมือนกัน แต่ตระกูลของดยุกสิงโตคำรามนั้นได้ชื่อมาจากสิงโตทองคำในตราประจำตระกูล แต่สำหรับผมนั้น นามสกุลเลน มาจากเขตเลน ซึ่งบรรพบุรุษของเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่อาศัยอยู่ที่นั่นครับ”
“อ๋อ…ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ”
หญิงสาวผมแดงพยักหน้าเข้าใจพลางหัวเราะเล็กน้อยที่ตัวเองคิดไปไกลเกินไป
“ครอบครัวที่มีผมสีทองล้วนซึ่งภูมิใจในลักษณะนี้ จะไปมีทายาทผมดำตาดำได้ยังไง? แถมยังมาตกอับจนต้องมาสมัครงานที่นี่อีก”
หลังจากสังเกตชุดที่หลี่อังใส่ หญิงสาวมองดูเสื้อโค้ทเก่าที่ถึงแม้จะซักสะอาด แต่ก็มีขอบที่สึกจนเห็นซับในแล้ว เธอดูเหมือนจะหมดความสนใจในตัวเขา จากนั้นก็ก้มหน้ากลับไป พลางใช้ปากกาขนนกขีดเขียนอะไรบางอย่างลงในเอกสารก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไร้ความใส่ใจ
“ในส่วนของสถานะครอบครัว ใส่ ‘ชาวบ้านธรรมดา’ ไปก็พอ ส่วนอื่นๆก็มีระดับการศึกษา มีความเชื่อหรือเปล่า เคยดัดแปลงร่างกายด้วยอวัยวะเทียมหรือไม่ มีการฝังไมโครชิปใต้ผิวหนังหรือเปล่า แล้วก็…คุณเคยก่ออาชญากรรมอะไรไว้บ้าง รายงานมาให้ครบทุกข้อ”
หืม? เดี๋ยวก่อน! อาชญากรรมอะไรนะ?
เมื่อได้ยินคำถามสุดท้าย หลี่อังถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ขอโทษครับ…คำถามสุดท้ายนี่หมายถึง ‘ผมมีประวัติอาชญากรรมไหม’ ใช่ไหมครับ?”
“?”
เมื่อได้ยินคำถามของหลี่อัง หญิงสาวผมแดงขมวดคิ้ว ก่อนจะใช้นิ้วเคาะโต๊ะดัง “ตึง ตึง” สองครั้ง พร้อมทั้งพูดตักเตือนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“ฉันแนะนำให้คุณพูดความจริง! ที่นี่คือสำนักงานทำความสะอาด ไม่ใช่ศาล! ถ้าไม่ใช่อาชญากรรมที่ต้องถูกแขวนคอ คุณคิดว่าจะมาสมัครงานที่นี่ได้ยังไง? คุณทำผิดอะไรก็บอกมาตรงๆอย่าคิดจะเล่นลิ้นกับฉัน!”
อะไรนะ?!
ผมแค่มาหางานทำ ทำไมถึงไปเกี่ยวกับการถูกแขวนคอได้ล่ะ?
หญิงสาวผมแดงที่เห็นหลี่อังอ้ำอึ้งเหมือนไม่รู้จะตอบยังไง ก็พ่นลมหายใจอย่างดูแคลน ก่อนจะเคาะโต๊ะอีกครั้งแล้วพูดด้วยใบหน้าเย็นชาเหมือนกำลังสอบสวนผู้ต้องหา
“ฉันจะพูดอีกครั้ง ที่นี่คือสำนักงานทำความสะอาด ไม่ใช่ศาล! ฉันไม่สนใจที่จะตัดสินความผิดของคุณ แต่ที่ถามว่าเคยก่ออาชญากรรมอะไรไว้ ก็เพื่อจะรายงานชื่อของคุณไปยังหน่วยงาน เพื่อช่วยยกเลิกหมายจับของอาณาจักรให้ ดังนั้นคุณควรพูดความจริงเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดกับตัวเอง เข้าใจไหม?”
หมายจับ?
หลังจากฟังคำพูดของหญิงสาว หลี่อังที่พอจะเริ่มเข้าใจสถานการณ์ก็เบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
“ขอโทษครับ…ที่นี่คือสำนักงานทำความสะอาดแห่งแรกของเมืองหลวงใช่ไหมครับ?”
“…”
สำนักงานทำความสะอาด?
คราวนี้เป็นทีของหญิงสาวผมแดงที่นิ่งไป หลังจากคิดอยู่สักครู่ เธอก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
หญิงสาวมองชายหนุ่มร่างผอมบางที่ดูขาดสารอาหาร ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นเธอก็นั่งตัวตรงขึ้น พลางชี้ออกไปนอกหน้าต่างและพูดด้วยน้ำเสียงเบาลงเล็กน้อย
“คุณมาผิดที่แล้ว ที่นี่คือ…สำนักงานทำความสะอาดเรื่องผิดปกติที่หก ซึ่งเป็นหน่วยงานนอกระบบของกรมตำรวจ ส่วนสำนักงานทำความสะอาดที่คุณจะไปนั้นอยู่ภายใต้หน่วยงานโยธาธิการ อยู่ตรงตึกฝั่งตรงข้ามที่มีคนต่อแถวยาวๆนั่นไง”
“อ๋อ!”
เมื่อรู้ว่าตัวเองมาผิดที่ หลี่อังก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
เฮ้อเกือบไปแล้ว ฉันว่าแล้วทำไมถึงต้องมีหมายจับก่อนถึงจะได้งานทำความสะอาด ที่แท้ที่นี่ไม่ใช่สำนักงานที่ตัวเองต้องการจะมานี่เอง
แต่พูดก็พูดเถอะ ตำแหน่งงานแค่สิบตำแหน่ง ทำไมคิวยาวขนาดนั้น? แค่กวาดถนนก็มีคนอยากทำขนาดนี้เลยเหรอ?
“ขอโทษที่รบกวนครับ”
หลังจากกล่าวคำขอโทษอย่างสุภาพ หลี่อังมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง พลางจ้องไปยังแถวคิวยาวเหยียดของอาคารฝั่งตรงข้าม ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองหญิงสาวผมแดงด้วยท่าทางเหมือนถูกบางสิ่งชักนำและเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาด้วยความหวังในแววตา
“เอ่อ…ถ้าทางนี้ก็ขาดคนเหมือนกัน…”
“คุณไม่เหมาะหรอก”
“…”
เมื่อเห็นใบหน้าชายหนุ่มที่ดูราวกับอายุแค่ 16-17 ปีนั้นหมองหม่นลง หญิงสาวผมแดงก็ลังเลเล็กน้อยก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม
“ถึงแม้สำนักงานทำความสะอาดจะมีรายได้ดีมากกว่าพนักงานในเทศบาลทั่วไป แต่ก็มีอัตราการเสียชีวิตอยู่ที่ประมาณ 0.8% ดังนั้น ถ้าไม่ถึงกับไม่มีทางเลือกจริงๆคุณไม่ควรมาทำงานที่นี่”
0.8%?
เมื่อได้ยินคำว่า “อัตราการเสียชีวิต” ที่ชวนให้รู้สึกเย็นยะเยือก หลี่อังกลับไม่ได้แสดงท่าทางหวาดกลัว แต่ในทางตรงกันข้ามแววตาของเขากลับเผยความยินดีเล็กน้อยออกมา
เขาล้อเล่นหรือเปล่า นี่มันยังไม่ถึง 1% เลย!
ในโลกนี้ที่รถม้าพลังไอน้ำแล่นกันขวักไขว่ ชายหนุ่มครุ่นคิดเปรียบเทียบ ในอดีตอาจถือว่าค่อนข้างสูง แต่ในโลกแปลกประหลาดนี้ คนงานที่ทำงานหนักอย่างการเผาถ่าน ขุดเหมือง เติมพลังเวท หรือปรุงยาบริสุทธิ์ กลับมีอัตราการเสียชีวิตพื้นฐานถึง 2% ต่อปี เพราะถูกเครื่องจักรบดหรือสูดสารพิษ อีกทั้งยังมีผู้พิการและเป็นพิษเรื้อรังอีกหลายเท่า
เมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยอายุงานประมาณ 30 ปีแล้ว การจะทำงานได้จนจบชีวิตโดยไม่มีโรคภัยไข้เจ็บเลยแทบจะไม่มีอยู่จริง เพราะฉะนั้นอัตราการเสียชีวิตแค่ไม่ถึง 1% ต่อปีนี่มัน…
“บางทีฉันอาจจะพูดไม่ชัดเจนพอ”
หญิงสาวผมแดงส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาที่เริ่มลังเลของหลี่อัง เธออธิบายเพิ่มเติม
“อัตราการเสียชีวิตของสำนักงานทำความสะอาดไม่ได้คิดเป็นรายปี แต่คิดเป็นรายเดือน”
“…”
รายเดือน… 0.8% ต่อเดือน ถ้าคิดเป็นรายปีจะเกือบ 10% สำนักงานทำความสะอาดเรื่องผิดปกตินี่ ต้องมีพนักงานเสียชีวิตปีละ 10% งั้นเหรอ?!
หลี่อังที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงจ้องมองหญิงสาวผมแดง หญิงสาวส่ายหัวเบาๆก่อนจะโบกมือไล่เขาออกไป
“เข้าใจแล้วก็ไปเถอะ เรารับเฉพาะคนที่ก่ออาชญากรรมถึงขั้นต้องโทษประหาร หรือคนที่มี‘ความผิดปกติ’ ที่ควบคุมได้ สำหรับคนธรรมดาอย่างคุณไม่มีทางรับมือกับงานในสำนักงานทำความสะอาดได้ ที่นี่ไม่เหมาะกับคุณเลย”
“งั้น…ต้องขอโทษที่รบกวนครับ…”
พร้อมกับคำปฏิเสธที่อ่อนโยนแต่ไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง หลี่อังรู้สึกเหมือนสมองถูกกระแทกอย่างแรงพร้อมกับเสียงก้องในหูที่แสบสะท้าน
[เนื่องจากคุณล้มเหลวในการหางานเป็นครั้งที่ 20 คุณได้ปลดล็อกตราระดับเหล็ก “วัยรุ่นว่างงาน”]
[วัยรุ่นว่างงาน เป็นวัยรุ่นที่ยังไม่ได้งานเนื่องจากการศึกษาที่ไม่เพียงพอ ขาดประสบการณ์ หรือสภาวะเศรษฐกิจไม่ดีชั่วคราว]
[ผลของการติดตรา เมื่อพ่อแม่ของคุณสนทนากับคนวัยเดียวกัน จะกระตุ้นสถานะพิเศษ “เลี่ยงประเด็น” โดยอัตโนมัติเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดถึงคุณ]
[เส้นทางพัฒนา หากคุณยังติดตรานี้ต่อไปนานกว่า 2 เดือน และยังไม่ได้งานทำ โดยมีเงื่อนไขว่าคุณอาศัยอยู่กับพ่อแม่ ตรานี้จะพัฒนาเป็นตราทองแดง “พึ่งพิงพ่อแม่”]
[คุณสมบัติที่ซ่อนอยู่ (ไม่ต้องติดตรา) เมื่อเปิดใช้งานตรา “วัยรุ่นว่างงาน” และทรัพย์สินครอบครัวต่ำกว่า 200 เหรียญทอง ความเป็นไปได้ที่คุณจะหาคู่ครองต่างเพศได้จากการนัดบอดจะลดลง 80% โดยอัตโนมัติ]
“…”
(จบบท)
