EP.5 เดวิดและเมลิสซา ชีลด์
EP.5 เดวิดและเมลิสซา ชีลด์
[มุมมองบุคคลที่ 3]
โทนี่เดินต่อไปอย่างทะนงตน มาเรียและโฮเวิร์ดต่างมองดูท่าทางขบขันของเขาอย่างสนุกสนาน แม้แต่จาร์วิสเองก็ส่ายหัวด้วยความหงุดหงิดขณะที่เขาเดินไปจอดรถและไปสมทบกับพวกเขาในภายหลัง
“ไปกันเถอะ โทนี่ ไปพบเดวิดกันเถอะ พ่อได้ยินมาว่าเขามีลูกสาววัยเดียวกับลูกด้วย พ่อคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ลูกควรจะหาเพื่อนสักที” โฮเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน
“โอ้ นั่นฟังดูเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมมาก” มาเรียเห็นด้วยอย่างสนุกสนานไม่แพ้กัน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกพ่อตลกมากเลย แล้วผมยังมีเพื่อนสนิทอยู่ด้วย”
“จาร์วิสเป็นพ่อบ้านของพวกเรา เพราะงั้นเขาไม่นับ” โฮเวิร์ดพูดอย่างตรงไปตรงมา
“จาร์วิสคงจะรู้สึกแย่กับคำพูดนั้น #พ่อบ้านมีชีวิตที่มีความหมาย” โทนี่พูดขณะที่พวกเขาเข้ามา
โฮเวิร์ดถอนหายใจและส่ายหัว มาเรียคว้ามือโทนี่ไว้เพื่อไม่ให้เขาหลงทาง เพราะรู้ว่าโทนี่มักจะเดินเตร่ไปมาเมื่อรู้สึกเบื่อ
“อ๋อ พ่อเห็นเดวิดแล้ว” โฮเวิร์ดพูดขึ้นและพาพวกเขาไปหาชายคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำตาลลื่นๆสวมสูทและแว่นกรอบสีดำ ซึ่งกำลังพูดคุยกับผู้คนอยู่ และมีเด็กหญิงผมบลอนด์ตัวเล็กสวมชุดสีน้ำเงินยืนอยู่ใกล้ๆและดูเบื่อหน่าย
“ในขณะที่เขามีชีวิตและหายใจ ถ้าไม่ใช่เดวี่” โฮเวิร์ดกล่าว
เดวิดเงยหน้าขึ้นและยิ้มกว้างเมื่อเห็นโฮเวิร์ด "เฮ้ นายไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด!" พวกเขาจับมือกันและโอบกอดกัน ตบหลังกันและหัวเราะ
เดวิดหันไปหามาเรียและจูบกันก่อนจะโอบกอดกัน "มาเรีย ดีใจจังที่ได้เจอเธอนะ"
“ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้งเช่นกัน เดวิด” มาเรียกล่าว
เดวิดจึงหันไปหาโทนี่ “แล้วเจ้าตัวน้อยนี้เป็นใคร ?”
“นี่ลูกชายของฉัน โท-” ฮาวเวิร์ดถูกตัดบทเมื่อโทนี่ก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือมาให้
“ผมชื่อแอนโทนี่ สตาร์ค ผมยินดีมากที่ได้รู้จักคุณ”
“เดวิด ชิลด์” เดวิดพูดพร้อมจับมือเขาด้วยความขบขัน
“ผมต้องขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบล ความสำเร็จเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” โทนี่พูดขณะที่ทั้งคู่ถอนตัวจากการจับมือ
“ขอบคุณ” เดวิดตอบโดยมองดูโฮเวิร์ดด้วยความสับสน “เอาล่ะ ฉันขอแนะนำให้พวกเธอรู้จักกับ-”
เดวิดหยุดชะงักเมื่อโทนี่ก้าวไปหาเด็กหญิงผมบลอนด์ตัวเล็ก “ฉันชื่อสตาร์ค แอนโทนี่ สตาร์ค ฉันขอทราบชื่อของเธอหน่อบได้ไหม” เขาถามพร้อมกับยื่นมือมาให้
“Melissa Shield (เมลิสซา ชิลด์)” เด็กสาวพูดด้วยความเขินอายเล็กน้อยขณะยื่นมือตอบ
โทนี่หยิบมันขึ้นมาแล้วจูบหลังมือของเธอ “เป็นชื่อที่ไพเราะสำหรับมาดมัวแซลที่น่ารัก” เขากล่าวพร้อมยิ้มอย่างมีเสน่ห์ในขณะที่แว่นตาเลื่อนลงมาจากจมูกเล็กน้อยพร้อมส่งสายตาให้เธอ
เมลิสซาหน้าแดงก่ำและมองลงไป และไอน้ำแทบจะพุ่งออกมาจากหัวของเธอ
เดวิดมองดูโฮเวิร์ดด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม “ฉันเห็นว่าลูกไม้นั้นหล่นไม่ไกลต้นเลย ช่วยบอกลูกชายของนายให้เลิกเจ้าชู้กับลูกสาวของฉันด้วย”
“โทนี่!” มาเรียตำหนิ
“ครับคุณแม่ที่รัก” โทนี่ถามด้วยความสับสน
โฮเวิร์ดเริ่มมีสีหน้าอึดอัด “ขอโทษด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นโรคหลงตัวเองขั้นรุนแรงที่ไม่มีทางรักษาได้”
“อย่างที่ฉันบอก ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น” เดวิดพูดพร้อมถอนหายใจ “ดูเหมือนว่านายสร้างสำเนาของตัวเองขึ้นมา”
“เดี๋ยวนะ ฉันเพิ่งเข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงพูดแบบนั้น มนุษย์ส่วนใหญ่ประกอบด้วยคาร์บอน ดังนั้นคาร์บอนที่คัดลอกมาก็คือสำเนาที่เหมือนกันทุกประการ ฮ่าๆ ยิ่งคุณรู้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี” โทนี่พูดพร้อมกับเอานิ้วแตะคาง
เมลิสซาซึ่งฟื้นจากความเขินอายแล้วก็มีสีหน้าตกใจ "โอ้ ว้าว นายพูดถูก ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นด้วยซ้ำ"
“ฉันรู้ใช่ไหม ? ฉันก็เหมือนกัน มันเพิ่งเกิดขึ้นกับฉันเมื่อกี้เอง บ้าไปแล้วว่าไหม” โทนี่พยักหน้า ขณะที่เมลิสซาพยักหน้าตอบ
“ดูเหมือนพวกเขาจะเข้ากันได้ดีเลย” มาเรียพูดด้วยรอยยิ้ม
โฮเวิร์ดมองเดวิดอย่างหยอกล้อ "ดูเหมือนพวกเราจะกลายเป็นญาติทางฝ่ายสามีกันเร็วๆ นี้ใช่ไหม เดวี่~"
“อย่าล้อเล่นเรื่องลูกสาวของฉันอีกนะ นายกำลังจะทำให้ฉันหัวใจวายตาย”
มาเรียย่อตัวลงมาอยู่ในระดับเดียวกับเมลิสสา “เธอชื่อเมลิสซาใช่ไหม ช่วยเป็นเด็กดีและพาลูกชายของฉันไปเที่ยวหน่อย เขาไม่รู้จักวิธีหาเพื่อนจริงๆนะ”
“คะ!” เมลิสสาพูดอย่างร่าเริง เธอคว้าข้อมือของโทนี่และเริ่มลากเขาไปรอบๆ
“มาสิ ฉันจะพานายไปดูรอบๆ แล้วพาไปเจอเด็กคนอื่นๆ” เธอกล่าวอย่างเศร้าใจ
“ทำไมเธอถึงยิ้มเศร้าๆ” โทนี่ถามขณะที่เขากำลังถูกดึงไปด้วย
“ไม่มีอะไรหรอก อย่ากังวลไปเลย” เมลิสซาพูดพร้อมส่ายหัว
“เห็นได้ชัดว่ามีอะไรเกิดขึ้นหากเธอหน้าบูดบึ้ง ฉันจะสนุกกับทัวร์นี้ได้ยังไงถ้าไกด์ของฉันดูเศร้า”
เมลิสซาถอนหายใจเล็กน้อย “เอาล่ะ… เมื่อฉันแนะนำนายให้คนอื่นรู้จัก นายคงอยากจะไปเที่ยวกับพวกเขามากกว่ากับฉัน”
“แล้วทำไมฉันถึงต้องทำแบบนั้น” โทนี่ถามพร้อมมองเธอด้วยความสับสน
“แล้วคุณจะเห็น…” เป็นสิ่งเดียวที่เมลิสซาพูดในขณะที่เธอพาโทนี่ไปที่ที่เด็กคนอื่นๆ ที่พวกเขากำลังพูดคุยและแสดงความสามารถอัตลักษณ์ของของพวกเขา และหัวเราะกันเอง
“เฮ้!” เมลิสสาพูดด้วยรอยยิ้มปลอมๆ “ดูสิ ฉันพาคนอื่นมาด้วย ชื่อแอนโทนี่ สตาร์ค”
“สตาร์ค เหมือนกับสตาร์คอินดัสตรีส์ !?” เด็กโตคนนึงซึ่งอายุราวๆ 10 ขวบเอ่ยด้วยความประหลาดใจ เขานั้นมีเขาของกวางงอกออกมาจากหัวและไม่นานก็ยิ้มเยาะอย่างหยิ่งยโสขณะเดินไปหาโทนี่ “ฉันชื่อแฮร์ริส มาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดด้วยซ้ำ” เขาพูดพร้อมกับยื่นมือออกไป
“ข้อแนะนำสำหรับเพื่อนใหม่ของนายคือ อย่าคบหาสมาคมกับคนขี้แพ้ไร้ความคิดสร้างสรรค์ที่นั่น นายคงไม่อยากติดโรคจากเธอหรอก” เขากล่าวอย่างติดตลก ซึ่งทำให้เด็กๆรอบๆเริ่มหัวเราะกันเสียงดัง
เมลิสซาก้มหน้าลงด้วยสายตาเศร้า ขณะที่จับชุดสีฟ้าของเธอไว้ในขณะที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้า พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้องไห้
โทนี่มองไปที่มือของแฮร์ริสก่อนจะเงยหน้าขึ้นโดยไม่แม้แต่จะสะบัดมัน “เมลิสซา เธอเป็นไกด์นำเที่ยวที่แย่มาก”
“อะไรนะ” เมลิสสาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าลง
“คุณควรจะแสดงส่วนที่ดีของงานปาร์ตี้ให้ฉันดู ไม่ใช่ส่วนที่เป็นที่รวมขยะ”
ทุกคนมีสีหน้าตกใจ แม้แต่เมลิสซาเองก็มีสีหน้าตกตะลึง รอยยิ้มเย่อหยิ่งบนใบหน้าของแฮร์ริสเริ่มสั่นคลอน
“อะไรนะ” เขาถามด้วยความสับสน
“เฮ้ ไอ้โง่ ฉันก็ไร้อัตลักษณ์เหมือนกันนะ”
ทุกคนต่างมองไปทางโทนี่ด้วยความรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย ขณะที่แฮร์ริสค่อยๆลดมือลง เขาทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะโทนี่มาจากบริษัทที่ร่ำรวยที่สุดในโลก
แฮร์ริสได้แต่เยาะเย้ย "ว้าว คนแพ้ที่ไร้อัตลักษณ์ทั้ง 2 คน พวกนาย 2 คนแทบจะเกิดมาคู่กันเลยนะ"
โทนี่ถอนหายใจ “นายแค่ต้องเปิดปากของนาย”
โทนี่ไม่ลังเลเลยขณะที่เขาต่อยปากแฮร์ริส ทำให้แฮร์ริสเซถอยหลังและปิดปากเขาด้วยความประหลาดใจ
"โอ๊ย" เขาร้องออกมาด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า
เด็กๆต่างมองไปทางโทนี่ด้วยความหวาดกลัว เมื่อแฮร์ริสก้มมองมือของเขาและเห็นเลือด เขาก็เริ่มร้องออกมาดังๆ "นี่นายต่อยฉันเหรอ!" จากนั้นน้ำตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาแห่งความโกรธขณะที่เขาพุ่งเข้าหาโทนี่ด้วยเขา "ไอ้พวกไร้อัตลักษณ์บางคนไม่มีทางรอดพ้นจากเรื่องนี้ไปได้หรอก!"
โทนี่ก้าวไปด้านข้างและยื่นขาออกมา ทำให้แฮร์ริสสะดุดล้มและกลิ้งไปบนพื้น จากนั้นแฮร์ริสก็เอามือปิดหน้าและเริ่มร้องไห้ดังกว่าเดิม
โทนี่หันไปมองคนอื่นๆ “พวกนายอยากโดนเหมือนกันไหม ?”
ทุกคนส่ายหัว เมื่อได้ยินเสียงวุ่นวาย ผู้ใหญ่ก็วิ่งเข้ามา พวกเขาตกใจจนหายใจไม่ออกเมื่อเห็นแฮร์ริสมีเลือดออกและร้องไห้ ในขณะที่เด็กคนอื่นๆ มองไปที่โทนี่ด้วยความกลัว
“หลีกทาง!” พวกเขาได้ยินเสียงของเดวิด พวกเขาจึงแยกทางกัน
เดวิดวิ่งมาพร้อมกับโฮเวิร์ดและมาเรีย เมื่อเห็นว่าเด็กๆ มองโทนี่ด้วยความกลัว โฮเวิร์ดและมาเรียก็ถอนหายใจ
“โทนี่… อีกแล้วเหรอ ? ลูกสัญญาแล้วว่าจะหยุดเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ ?”
เดวิดมองดูพวกเขาด้วยความประหลาดใจ
โทนี่ดูไม่สำนึกผิดแม้แต่น้อย “พวกเขาล้อเลียนเธอและทำให้เธอต้องร้องไห้ พ่อรู้ดีว่าผมไม่ทำแบบนี้ถ้าไม่โดนยั่วยุ”
“โทนี่…” โฮเวิร์ดถอนหายใจ
จากนั้นเมลิสซาจึงออกมาปกป้องเขา "เขาพูดถูก เขาแค่ปกป้องหนูเพราะพวกเขาเรียกฉันว่าผู้แพ้ที่ไร้อัตลักษณ์"
เดวิดพยักหน้าแล้วหันไปหาโทนี่ “ขอบคุณที่ดูแลลูกสาวของฉัน แต่ช่วยอย่าใช้ความรุนแรง”
“ฉันสัญญาเรื่องนั้นไม่ได้หรอก เพราะถ้าผมรำคาญพวกเขา ผมจะต่อยพวกเขาแน่” โทนี่ยักไหล่ก่อนจะเดินจากไป “เอาล่ะ เจ้าหญิง เธอติดค้างฉันอยู่ 1 ครั้ง”
แต่ก่อนจะเดินออกไป เขาหันไปหาพ่อของเขา “พ่อพวกเขาเรียกพวกเราว่าผู้แพ้ที่เกิดมาไร้อัตลักษณ์ซึ่งเกิดมาเพื่อกันและกัน ช่วยดูแลเรื่องนี้ด้วย พ่อความรู้สึกแย่ๆของผมถูกทำร้าย”
โฮเวิร์ดเพียงแต่เยาะเย้ยก่อนจะพยักหน้า โทนี่จึงหันกลับไปเมื่อเห็นว่าพ่อของเขาได้ยืนยันแล้ว และเดินจากไปโดยมีเมลิสซาที่หน้าแดงเดินตามหลังมาติดๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป.
_______________
