ตอนที่ 11 การประนีประนอม

ตอนที่ 11 ถูกบังคับให้ประนีประนอม

…จากนั้น หลี่หมิงห่าว ก็ถามต่อว่า...

"ซู่จง...ทำไมจางหยิงหวู่ ถึงขอให้คุณเรียกพวกเธอทั้งสามคนไป"

ซู่จงไม่ตอบ แต่ทุกคนรู้คำตอบดี เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลานเหมียวเหมี่ยวก็กรีดร้องด้วยความโกรธ...

"ซู่จง คุณ? คุณต้องการทำร้ายพวกเราเหรอ?" ซู่จงก็โกรธเช่นกัน...

"ฉันจะทำร้ายพวกคุณได้อย่างไร? นั่นคือสิ่งที่ จางหยิงหวู่ บอกให้ฉันทำ ตราบใดที่พวกคุณทั้งสามคนไปหาเขา เพื่อดื่มสักสองสามแก้ว  ค่างานปาร์ตี้ 300,000 หยวนในวันนี้ก็จะฟรี ลืมไปเถอะ ฉันไม่สนใจเรื่องนี้ แล้ว เพราะฉันเคยพูดไปแล้วว่าค่าปาร์ตี้ทั้งหมดในวันนี้ เราจะช่วยกันออกคนละ 10,000 หยวน และส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับฉัน”

เมื่อพวกนักเรียนได้ฟัง พวกเขาต่างก็ตะลึง ตอนนั้นก็เด็กชายคนหนึ่งที่ไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะยากขนาดนั้นจริงๆ มันเป็นเรื่องใหญ่อะไร พวกมันจะทำอะไรเราได้”

...ปั้ง...!!

หลังจากนั้นเด็กชายก็ผลักประตูห้องเปิดออกและกำลังจะออกไป แต่พบว่ามีผู้ชายร่างใหญ่หลายคนยืนอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นเช่นนั้น เขาก็ค่อยๆเดินถอยกลับอย่างช้าๆผู้ชายที่ร่างใหญ่และแข็งแกร่งก็ก้าวเข้ามา...

“ถ้าชำระบัญชีของพวกคุณภายในวันนี้ ก็จะไม่มีใครรอดออกไปได้ หากคุณกล้าโทรหาตำรวจ เฮ้ … ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษเราแล้ว!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ พวกนักเรียนก็เกิดความกลัวขึ้น ร่างกายของพวกเขาสั่นเล็กน้อย และเด็กผู้หญิงขี้อายสองสามคนก็เริ่มร้องไห้

หลี่หมิงห่าว เหลือบมองคนรอบๆตัวเขาแล้วยิ้มและพูดว่า...

“อย่ากังวลมากเกินไป ฉันจะไปคุยกับจางหยิงหวู่เอง!”...

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา จางหยิงหวู่ก็เข้ามาพอดี...

“ฉันไม่รู้ว่าคุณอยากคุยอะไรกับฉัน” หลี่หมิงห่าวก้าวไปข้างหน้า...

“พี่หยิงหวู่ ใว้หน้าฉันหน่อย ฉันเป็นคนติดตาม จินคาน ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันโทรหาจินตอนนี้ได้!”

“จินคาน? คุณหมายถึง จินคาน ที่ติดตามตระกูลเย่นั่นเหรอ?” จางหยิงหวู่ขมวดคิ้ว...

“ถูกต้อง!”หลี่หมิงห่าวกล่าว

จางหยิงหวู่ฟังแล้วก็หัวเราะเยาะเย้ย...

“ถ้าคุณบอกว่าคุณมาจากตระกูลเย่ ฉันก็จะไว้หน้าคุณ แต่คุณคิดว่าฉันจะกลัวขาหมาที่ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาลเหรอ หนีไปซะ!”

เมื่อ หลี่หมิงห่าว ได้ฟังเช่นนั้น   เขาก็ก้มหน้าลงทันที แต่เขาต้องการที่จะแสดงความสามารถติต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นของเขาและสร้างความประทับใจที่ดีต่อ หลานเหมียวเหมี่ยว แต่เขาไม่รู้ว่านักเลงพวกนี้มีความสามารถมากแค่ไหน

เมื่อ จางหยิงหวู่ เห็นว่าใบหน้าของ หลี่หมิงห่าว ดูหม่นหมอง ความโกรธก็พุ่งพล่านเข้ามาในใจของเขาทันที ในสายตาของเขา คนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเพียงเด็กเปรตที่ร่ำรวยก็แค่นั้น

ในขณะนั้นเอง จางหยิงหวู่ ก็ตบหน้าหลี่หมิงห่าวแล้วตะโกนขึ้นว่า...

"เด็กน้อย พวกแกคิดว่า พวกแกเป็นใคร สงสัยฉันต้องสั่งสอนพวกแกหน่อยสะแล้ว แต่วันนี้ฉันจะปล่อยพวกแกไปก่อน!"

จากนั้น หลี่หมิงห่าว ก็ถูกตบอีกทันที พวกเพื่อนๆของหลีหมิงห่าวก็รีบลุกขึ้นทันที...

"คุณตบเขาทำไม? ถ้าคุณตบเขาอีก เราจะเรียกตำรวจและดูว่าคุณสามารถทำอะไรได้บ้าง!"

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หัวหน้าห้องซู่จงก็ถอนหายใจ แน่นอนว่า จางหยิงหวู่ ถึงกับหัวเราะเยาะ...

"โอ้ ... ตำรวจเหรอ? ...โอเค?... คุณสามารถโทรตอนนี้ได้เลยแล้วคอยดูว่าจะมีตำรวจคนไหนมาช่วยคุณได้?"

เด็กชายไม่เชื่อ จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แต่เขากลับถูก จางหยิงหวู่ เตะและเตะ จนนอนกองอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด...

"ทำอะไรนะ…"

นักเรียนคนอื่นบางคนต่างก็พากันกรีดร้อง ตัวสั่น และในที่สุดก็เข้าใจว่าพลังของอิทธิพลสีดำเป็นยังไง  และพวกเขาก็ไม่ควรทำให้ จางหยิงหวู่ โกรธ พวกเขาทั้งหมดตกอยู่ในความหวาดกลัว!

เมื่อเห็นฉากนี้ จางหยิงหวู่ ก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า...

“ทุกคน...ฉัน... จางหยิงหวู่ ไม่ใช่คนไร้เหตุผล หากพวกคุณมีเงิน 300,000 วันนี้หรือให้พวกเธอสามคนมาดื่มกับฉันสักสองสามแก้ว ฉันให้พวกคุณเลือกเอาเอง ฉันจะให้เวลาคุณสามนาที!”

นักเรียนเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับครอบครัวของพวกเขา 10,000 หยวนอาจจะไม่มากเกินไป แต่จะมีนักเรียนกี่คนที่นำเงินมามากมายขนาดนั้น? เว้นแต่คุณจะโทรศัพท์ไปขอจากครอบครัวของคุณ

แต่เมื่อมองไปที่คนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้า  พวกเขาคงไม่ยอมโทรเป็นแน่ ซึ่งชัดเจนว่าสามสาว หลานเหมี่ยวเหมี่ยว คงจะต้องไปดื่มกับพวก จางหยิงหวู่ แน่ๆ

ดังนั้นทุกคนจึงหันไปหา หลานเหมียวเหมี่ยว..หลานเหมียวเหมี่ยว ก็มองไปรอบ ๆ และรู้สึกสิ้นหวังทันที

ในที่สุด ซู่จงก็พูดว่า..

“ฉันจะช่วย 30,000 หยวน และพวกคุณทุกคนก็ลองรวบรวมกันดูว่าจะหาได้ถึง 300,000 หยวนหรือไม่ที่เหลือได้ไม่ได้ ค่อยว่ากัน!”

“ฉันมีอยู่ 20,000 หยวน!” หลีหมิงห่าว พูดอย่างทุกข์ใจมาก

“ฉันก็มีอยู่อีก 30,000 หยวน!” หลานเหมียวเหมี่ยวพูดแทรกขึ้นมา

สำหรับนักเรียนที่เหลือ คนที่มีเงินมากน้อยเท่าไหร่ ก็ให้นำออกมารวมกัน แต่ขั้นต่ำคือ 3,000 หรือ 5,000 และทุกคนก็พร้อมที่จะช่วย...

หลิวตง...

“ฉันก็มีอยู่ 20,000 หยวน เหมือนกัน 10,000 เป็นของฉัน และอีก 10,000 มาจาก ไป๋หยุนเซียว!”

ทุกคนไม่ได้พูดอะไร เพราะทุกคนก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของ ไป๋หยุนเซียว ซึ่งไม่ต้องพูดถึงหมื่นหยวนเลย พันหยวนก็ไม่รู้ว่าจะมีหรือเปล่า แต่ในที่สุด ทุกคนก็หาเงินได้มากพอสำหรับ 300,000 หยวน

หลังจากนั้น ซู่จง ก็ไปบอกกับ จางหยิงหวู่ว่า...

“พี่หยิงหวู่ คุณรูดบัตรได้ไหม เราไม่มีเงินสดติดตัวมากมายขนาดนั้น!”

“เอาล่ะ.. เอาเครื่องรูดบัตรเครดิตมาเลย!”

จางหยิงหวู่ยิ้ม ไม่นาน ลูกน้องก็เดินมาพร้อมกับเครื่องรูดบัตรเครดิต

ซู่จงหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าสตางค์และพร้อมที่จะรูดมัน แต่ในเวลานั้น ไป๋หยุนเซียวก็ยิ้มเยาะขึ้นมาอย่างกะทันหัน...

"เด็ก ๆ พวกคุณคิดจริงเหรอว่าหลังจากให้เงินกับพวกเขาไปแล้ว พวกเขาจะปล่อยพวกเราไป"

เมื่อทุกคนฟัง พวกเขาก็มองไปที่ ไป๋หยุนเซียว พร้อมกัน ซู่จง รีบหยิบบัตรธนาคารกลับคืนมา จางหยิงหวู่ จ้องมองไป๋หยุนเซียว ทันที...

"ไอ้หนู...ฉันคิดว่าพวกแกจะโง่สะอีก  นี่เป็นแค่เริ่มต้น...แกสบายดีไหม?"

..0..00..000..***(Y_Y)***