ตอนที่ 10 การข่มขู่

ตอนที่: 10 การข่มขู่

…ซู่จงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย คราวนี้เขาเป็นคนจัดงานปาร์ตี้เองโดยตรง ก่อนงานปาร์ตี้ เขาก็ได้รับประกันตั๋วไว้แล้วว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนี้เขาพบว่าเขาและเพื่อนร่วมชั้นกำลังถูกคนอื่นเอาเปรียบแล้ว

ซึ่งไวน์แดงจะมีราคาเพียงแค่ร้อยเหรียญเท่านั้น รวมทั้งขนมขบเคี้ยวและเบียร์ด้วย ซึ่งของทุกอย่างเป็นเป็นผลิตภัณฑ์ที่ผลิตในประเทศทั้งนั้น ซึ่งไม่ได้นำเข้าจากต่างประเทศที่มีราคาหลายพันเหรียญ แต่เขาไม่สามารถปฎิเสธ จางหยิงหวู่ได้ เขาจึงตอบตกลง จากนั้น จางหยิงหวู่ ก็ตบไหล่ซู่จง เบาๆอีกครั้ง..

“เห็นไหม ฉันไม่ได้โกหกคุณ ตราบใดที่คุณโทรหาผู้หญิงคนนั้น ฉันก็จะละเว้นเรื่องเงินสามแสนเหรียญ ส่วนอย่างอื่น คุณก็ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ นี่เป็นข้อตกลงที่ดีไหม คุณรู้ไหมว่าเงินสามแสนเหรียญ ฉันจะสามารถหาผู้หญิงแบบไหนได้ล่ะ”

“แต่… ฉัน…”

“คิดดู.. แต่ถ้าคุณไม่ทำแบบนี้เพื่อฉัน ฉันก็เดาว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ พวกคุณจะต้องไปสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกคุณจะสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สำเร็จหรือไม่ เพื่อตัวคุณเองหรือเพื่อเพื่อนคนอื่นๆของคุณ คิดให้ดีเสียก่อน!”

...จางหยิงหวู่เอนกายลงบนโซฟาแล้วมองดูซู่จงด้วยรอยยิ้ม...

ซู่จงไม่ได้เดินไปไหนเลย เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พยักหน้า...

“งั้นฉันจะลองดู ถ้าเธอไม่เห็นด้วย คุณก็อย่าโทษฉันละ พี่จาง!”

“ฉันเข้าใจเรื่องนี้นะ แน่นอนว่ามันคงยากสำหรับคุณที่จะเรียกเธอมาคนเดียว มันจะดีกว่าถ้าเลือกคนสวยอีกสองคนพร้อมกัน หลังจากนั้น ฉันจะจ่ายผลประโยชน์ให้กับคุณ แน่นอน ฉันจะชดเชยให้คุณแทนสาวๆ ที่มาที่นี่!” จางพูดแบบอังกฤษ

ซู่จงทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู แต่ จางหยิงหวู่ ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันให้เวลาคุณแค่สิบนาทีเท่านั้น หลังจากสิบนาทีนี้ ถ้าฉันไม่เจอใคร ฉันก็ทำได้แค่เข้าไปหาใครสักคน แล้วอย่ามาโทษว่าฉันเป็นพี่ชายนะ!”

หลังจากนั้น ซู่จงซิน ก็เดินเข้าไปในห้องที่เพื่อนร่วมชั้นอยู่ ราวกับว่าเขาไม่มีเจตนาจะไปปรากฏตัวต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นเลย ทันใดนั้นเขาก็พบว่าตัวเองไม่มีอะไรเลยเมื่อเทียบกับคนที่เดินปะปนกันบนถนน

ความรักใคร่ ความเป็นเพื่อน ความห่าเหวอะไรนั่น!...

“จะทำอย่างไรดี”

ขณะนั้น ซู่จงก็นั่งลงบนโซฟา แล้วจ้องมองหลานเหมียวเหมี่ยว กับ จ่าวชิงหลานที่อยู่ข้างๆ เธอ และหญิงสาวอีกคนที่ดูดีอยู่ตลอดเวลา

เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือต่างสับสนเมื่อเห็นท่าทางของซู่จง ทุกคนจึงหยุดร้องเพลง

หลิวตงถาม...

“ซู่จง เกิดอะไรขึ้น ดูนายไม่พอใจ คนพวกนั้นข่มขู่นายเหรอ”

ซู่จงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว...

“ไม่.. ไม่มีอะไร!”

เมื่อพูดจบ เขาก็ยืนขึ้นและมองไปที่หลานเหมียวเหมี่ยวกับเพื่อนสาวอีกสองคน...

“หลานเหมียวเหมี่ยว, จ้าวชิงหลาน, หวู่เฟย ออกมากับฉันที!”

“นายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่?”

หลานเหมียวเหมี่ยวกำลังรอผู้หญิงทั้งสองคนอยู่ ส่วนนักเรียนคนอื่นๆ บางคนก็มองไปที่ ซู่จง เพราะพวกเขาไม่ร้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ไป๋หลี่หยุนเซียวหรี่ตาลง จากการสังเกตการณ์เปลี่ยนแปลงของสีหน้าของ ซู่จง ทั้งก่อนและหลัง เมื่อตอนเขาออกไปนอกห้อง ซึ่งเขาเดาได้ว่า พวกของ จางหยิงหวู่ คงอยู่แถวๆนี้ จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ จางหยิงหวู่จะเก็บความแค้นเอาไว้...

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากคุยกับคุณเท่านั้น!” ซู่จงยิ้มออกมา

ทั้งสามสาวไม่ได้คิดอะไรมากนัก ท้ายที่สุดแล้ว ซู่จงก็เป็นคนดูแล พวกเธอคิดว่า ซู่จง จะพาพวกเธอออกมาเพื่อเช็กเอาต์ ดังนั้นพวกเธอจึงพยักหน้าแล้วยืนขึ้น

เมื่อไป๋หลี่หยุนเซียวเห็นเช่นนี้ เขาจึงรู้ว่าการไม่เข้าไปแทรกแซงนั้นคงไม่ถูกต้อง หากสามสาวประสบอุบัติเหตุหรือมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเด็กสาวทั้งสามคนขึ้นจริงๆ พวกเธอจะรู้สึกยังไง จากนั้น ป๋หยุนเซียวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า...

“อย่าออกไป!”

“...ห๊ะ?...”

ทุกคนมองไปที่ไป๋หลี่หยุนเซียว พวกเขารู้สึกว่าต้องมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน

ซู่จงโกรธทันที...

“ไป๋หยุน คุณหมายความว่าอะไร?”

“เหอะๆ … ไม่มีความหมายอะไรหรอก แค่ไม่อยากปล่อยให้พวกเขาสามคนออกไปข้างนอก!” ไป๋หลี่หยุนเซียวยิ้ม...

หัวใจของหลานเหมียวเหมี่ยวสั่นสะท้าน และเธอก็คิดถึงความเป็นไปได้ทันที ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็คิดถึงเรื่องของชายอ้วนคนนั้น ที่เกือบจะถูกชายอ้วนดูหมิ่นเมื่อกี้ แล้วเธอก็รีบดึงหญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆเธอให้มานั่งลง

หลิวตงขมวดคิ้ว...

“ซู่จง นี่มันเรื่องอะไรกันวะ.. ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันทั้งนั้น มีอะไรก็พูดกันตรงๆในห้องนี้ก็ได้”

ซู่จงโกรธและหัวเราะเยาะเย้ย...

"เฮอะเฮอะ ... โอเค... ตอนนี้ทุกคนอยากรู้แล้วละซิ ฉันจะบอกให้ว่า  วันนี้เราพวกเราทุกคนจะถูกสังหาร!"

จากนั้นเขาก็โยนบิลค่าอาหารให้กับหลิวตง

หลิวตงหยิบมันขึ้นมาอ่านดู แล้วโกรธทันที...

"พวกมันกำลังรีดไถ!"

แน่นอนว่าเมื่อ ไป๋หยุนเซียวเห็นเนื้อหาของบิลค่าอาหารทั้งหมดแล้ว แต่กลับรู้สึกแปลกๆ ไปชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อมองดูพวกเด็กชายและเด็กหญิงคนอื่นๆ ตามลำดับแล้ว ทุกคนก็ดูโกรธมาก...

“ถ้าเราไม่ให้เขา แล้วเขาจะทำอะไรเราล่ะ?”

“นั่นเป็นเรื่องใหญ่ ฉันเห็นว่าพวกเขาสามารถที่ทำอะไรเราได้บ้าง”

“ฉันคิดว่าเราควรโทรหาครู!”

ทุกคนพูดคุยกันเสียงดัง

แต่ไป๋หลี่หยุนเซียวกลับเล่นโทรศัพท์มือถือของเขาราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวเขาเลย

ซู่จงหัวเราะเยาะเย้ย...

“คุณยังไม่รู้จักอิทธิพลของจางหยิงหวู่เหรอ ถึงแม้คุณจะแจ้งตำรวจเหรอ ฉันรับรองได้เลยว่าตำรวจก็จะไม่มาจนกว่าจะถึงรุ่งสาง แล้วถ้าโทรหาครูเหรอ คุณคิดว่าครูจะจัดการกับจางหยิงหวู่ได้ไหม เขาเป็นเจ้านายของที่นี่ ใครกล้ามายุ่งกับเขา”

หลิวตงสงสัย...

"ซู่จง คุณเรียกหลานเหมียวเหมี่ยวและกับพื่อนของเธออีกสองคนออกไปเพื่ออะไร?"

“ฉัน...?” ซู่จงเงียบไปครู่หนึ่ง...

..0..00..000...!!(U_U)!!..