ตอนที่ 9 นายแน่มาก

ตอนที่: 9 นายแน่มาก

...ไป๋หลี่หยุนเซียวไม่ได้แม้แต่จะมองไปท่ายคนนั้นเลย แต่ยังคงจ้องมองไปหลานเหมี่ยวเหมี่ยว...

“รีบกลับเร็ว!”

“ฉัน… ฉันจะต้องไปห้องน้ำก่อน!” หลานเหมียวเหมี่ยวนึกถึงฉากที่เธอเพิ่งจะกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของไป๋หยุนเซียว จนแก้มของเธอแดงขึ้นทันใด และเธอก็รีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำ

ในขณะนั้นเอง ชายอ้วนได้ลุกขึ้นอีกครั้งแล้ว และในขณะที่เขาเดินถอยหลัง เขาก็ได้ชี้ไปที่ไป๋หยุนเซียว...

"หนุ่มน้อย เจ้ารอข้าก่อน อย่าพึ่งไป!"

จากนั้น เขาก็เดินโซเซไปเข้าห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง

แน่นอนว่าไป๋หยุนเซียวไม่รอให้หลานเหมียวเหมี่ยวตกเป็นที่สนใจ แต่เขากลับทำให้คนในห้องส่วนตัวของชายคนนั้นตกตะลึง เพราะรู้ว่าวันนี้อาจมีปัญหาเกิดขึ้น และเขาไม่สามารถทิ้งเพื่อนร่วมชั้นได้ เขาเพียงแค่รีบกลับไปที่ห้องส่วนตัวอย่าวรวดเร็ว

ทันทีที่เขานั่งลง หลิวตงก็เอามือโอบไหล่เขา...

“พี่ชาย เป็นยังไงบ้าง แล้วคุณไปทำอะไรมา”

“คุณทำอะไรลงไป?”

“เช๊อ.. คุณยังพูดความจริงกับฉันอยู่ไหม? แน่นอนว่าคงเป็นเรื่องของหลานเหมียวเหมี่ยวใช่ไหม? ความสัมพันธ์เก่าๆ ระหว่างคุณสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วหรือยัง?”

ไป๋หลี่หยุนเซียวไม่สนใจแล้วจิบเครื่องดื่มจากแก้วไปพลางๆ...

“เฮ้ย.. ฉันบอกแล้วไงพี่ชาย การคืนดีกันไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยนะ คนหนุ่มสาวการเลิกกันเป็นเรื่องปกติรึเปล่า บางคู่ก็เลิกกันตอนมัธยม บางคู่ก็คืนดีกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย!”

“คุณช่วยเงียบก่อนหน่อยได้ไหม”

“ฮ่าๆ… โอเค...หยุดพูดแระ...มาดื่มกันเถอะ!”

หลังจากดื่มไวน์ไปสองแก้ว หลานเหมี่ยวเหมี่ยวก็ก้มหัวลงและเดินเข้ามา แก้มของเธอแดงเล็กน้อย แล้วเธอก็มองไปที่ไป๋หลี่หยุนเซียว

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นเห็นเช่นนี้ พวกเขาก็เดาว่าทั้งสองอาจจะมีอะไรบางอย่างจริงๆ แต่ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก ดังนั้นจึงไม่สะดวกที่จะถามเพิ่มเติม แต่เพียงไม่กี่นาที ประตูห้องก็ถูกเตะจากภายนอกจนเปิดออกอย่างกะทันหัน...

“..ฮะ!!..”

ขณะนั้นก็มีชายชุดดำเจ็ดถึงแปดคนรีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก มีชายอ้วนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวซึ่งถูกไป๋หยุนเซียวกระทืบก็เดินเข้ามาตามในภายหลัง แต่หลังจากเห็นว่ามีคนจำนวนมากอยู่ในห้อง เขาก็สะดุดอยู่ครู่หนึ่งเช่นกัน

นักเรียนในห้องต่างก็ประหลาดใจเช่นกัน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อหัวหน้าห้องซู่จงเห็นชายอ้วน เขาก็ยิ้มทันทีและทักทายเขาแล้วพูดว่า...

"พี่หยิงหวู่ ชั่งบังเอิญจริงๆ พี่มาเที่ยวที่นี่เหรอ?"

ชายอ้วนจ้องมองขึ้นลงไปที่ตัวของซู่จง และดูเหมือนจะใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะนึกขึ้นได้..

“นายคือเซียวซู่ใช่ไหม ซู่จง?”

“ใช่แล้ว.. คราวที่แล้วเราเคยไปทานอาหารค่ำกับผู้จัดการจาง!”

ซู่จงยิ้ม แล้วมองเพื่อนร่วมชั้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ แล้วพูดอีกครั้งว่า... “ฉันขอแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักก่อน พี่ใหญ่คนนี้คือจางหยิงหวู่ และยังเป็นพี่ชายของผู้จัดการทั่วไปของร้านแห่งนี้อีกด้วย แต่ฉันจัดการได้นะ!”

เมื่อทุกคนได้ฟัง ส่วนใหญ่ก็จะอิจฉาและประหลาดใจที่ซู่จงรู้จักคนเช่นนี้ แต่ไป๋หยุนเซียวกลับเบ้ปากออกมา

“...โอ้...นี่แหระ ชีวิตของเด็กๆ สนุกมากไหม ตั้งใจเรียนให้มากละ แต่จงเรียนรู้ที่จะมาที่นี่เพื่อดื่มก็พอ” ชายอ้วนเห็นชายหนุ่ม หญิงสาวจำนวนมากแสดงความนับถือ และความเย่อหยิ่งก็ขยายใหญ่ขึ้น...

“เฮ้... ยังไม่ถึงเวลาเลิก มาเริ่มงานเลี้ยงกันเถอะ พี่หยิงหวู่ คุณมาไหม”

สายตาของจางหยิงหวู่จ้องไปที่กลุ่มนักเรียนอีกครั้ง และเขาก็พบกับไป๋หยุนเซียวซึ่งกำลังนั่งก้มหน้าอยู่แต่ดวงตาของเขาก็แหลมคมขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร แต่กลับมองไปที่กลุ่มหญิงสาวอีกครั้ง และพบกับ หลาน เหมียวเหมี่ยว เธอก็ยิ้มและกำลังตบไหล่ของซู่จงโดยไม่ขยับ...

"เสี่ยวซู่จง ออกมากับฉัน!"

“อ๋อ...ได้ครับ!”

ซู่จงพยักหน้าอย่างรีบร้อน แต่ก็แทบจะซ่อนความภูมิใจของเขาไว้ไม่ได้  ทันทีที่จางหยิงหวู่โบกมือ เขาก็รีบออกไปทันที

ซู่จง รีบเดินตามไปที่ห้องส่วนตัวที่กว้างขวางอีกห้องหนึ่ง จางหยิงหวู่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา..

“เสี่ยวซู่จง คุณนั่งสิ!”

“ครับ.. ขอบคุณนะครับ พี่หยิงหวู่!”

ซู่จง ทำสุภาพ แต่กลับมองดูลูกน้องของ จางหยิงหวู่ด้วยความสับสนเล็กน้อย จางหยิงหวู่หัวเราะ...“เสี่ยวซู่จง พวกคุณทุกคนที่มาที่นี่วันนี้ น่าจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นใช่ไหม?”

"ใช่!"

“ใช่แล้ว.. ฉันชอบผู้หญิงในชั้นเรียนของคุณ คุณช่วยโทรหาผู้หญิงคนนั้นแล้วให้มาดื่มกับฉันสักสองสามแก้วได้ไหม” จางหยิงหวู่จ้องมองซู่จงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าที่มีนัยแอบแฝงบางอย่าง

...เมื่อซู่จงได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเขาถึงกับสั่นสะท้าน พ่อของเขาก็เป็นเจ้านายเล็กๆ ที่มีทรัพย์สินมูลค่าสิบล้านหยวนเช่นกัน เขารู้จักจางหยิงหวู่เพียงเล็กน้อย การไปกับเขาเพื่ออะไร? ไม่ทำอย่างนั้นได้หรือเปล่า? นั่นจะหมายความว่าคุณทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นของคุณใช่ไหม?..

จางหยิงหวู่ตบไหล่ของซู่จงเบาๆ...

"ซู่จง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

ทันทีที่คำนี้หลุดออกมา ดวงตาของชายทั้งเจ็ด แปดคนในชุดดำก็ดูเย็นชาลงทันที

...ซู่จงส่ายตัวและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พยักหน้าอย่างรีบร้อน...

“นี่.. นี่.. พี่จาง คุณเป็นถึงเจ้านายใหญ่ คุณอยากได้ผู้หญิงแบบไหนล่ะ พวกนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันทั้งหมด เผื่อไว้…”

“แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะ? พูดตามตรง ฉันชอบผู้หญิงผมยาวที่ใส่ชุดสีน้ำเงิน ที่พึ่งไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้นี้ ถ้าคุณไม่เห็นด้วยก็อย่าโทษฉันที่ฉันจำคุณไม่ได้!” จางหยิงหวู่มองอย่างโกรธเคือง

“พี่จาง…” ซู่จงรู้สึกกลัว

“ดังนั้น ตราบใดที่คุณยอมให้เด็กผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเพื่อนฉันสักคืนหนึ่ง ฉันจะยกเว้นบิลให้คุณในวันนี้ได้ ถ้าคุณไม่เห็นด้วย คุณก็ทำได้แค่บอกว่าขอโทษ ไปเอารายการอาหารของวันนี้มาให้เขาดูสิ!” จางหยิงหวู่พูดกับลูกน้องของเขา

ชายคนนั้นออกไปทันที และภายในไม่กี่นาที เขาก็หยิบใบเสร็จที่พิมพ์ออกมาแล้วส่งให้ซู่จง

ซู่จงมองดูและเกือบจะเป็นลม มันอ่านว่า 300,000 หยวน ซึ่งเทียบเท่ากับว่า เพื่อนร่วมชั้นทุกคนที่มาที่นี่จะต้องจ่ายคนละ 10,000 หยวน

“นี่.. นี่.. เป็นไปได้ยังไง?” ซู่จงพูดติดอ่าง

“มันจะเป็นไปไม่ได้ยังไง ไวน์แดงที่คุณดื่มล้วนนำเข้าจากฝรั่งเศสระดับไฮเอนด์ แต่ละขวดมีราคาเป็นหมื่นหยวนและขนมขบเคี้ยวและเบียร์เหล่านี้ ก็นำเข้าจากต่างประเทศด้วยเช่นกัน ซึ่งแต่ละอย่างก็มีราคาแพงๆทั้งนั้น!”

... ใบหน้าของจางหยิงหวู่สงบนิ่ง แล้วเขาก็ชี้ไปที่ตัวเลขบนเอกสารใบเสร็จคิดเงิน...

..0..00...000...!!!(Y_Y)!!!...