ตอนที่ 8 สบประมาทความงาม
ตอนที่ 8: ความงามถูกดูหมิ่น
หัวหน้าห้องซู่จงได้จัดห้องปาร์ตี้ส่วนตัวไว้แล้ว พร้อมกับสั่งอาหารว่างไว้มากมาย และสั่งไวน์แดง เบียร์และเครื่องดื่มมากมาย เด็กผู้ชายเริ่มดื่มอย่างรวดเร็ว ส่วนเด็กผู้หญิงบางคนก็ดื่มเครื่องดื่มหวานๆ และบางคนก็ดื่มเบียร์หรือไวน์แดงไปได้ไม่กี่แก้ว
หลังจากนั้นสักพักก็มีคนเริ่มร้องเพลง..
“...เราจะทำตามสัญญา..ขอเวลาอีกไม่นาน…”
“...แล้วแผ่นดินที่งดงามจะกลับมา…”
ทุกคนภายในห้องพากันร้องเพลงอย่างสนุกสนาน บางคนก็เศร้า บางคนก็อารมณ์ดีและเมื่อหันไปมองรอบๆ ไม่ว่าจะเป็นความเกลียดชัง ความสง่างาม หนุ่มหล่อ ผู้หญิงสวย ชั่งเป็นช่วงเวลาที่วิเศษอะไรเช่นนี้ ในอนาคตจะมีช่วงเวลาเช่นนี้อีกหรือเปล่า
...ทันใดนั้น ไป๋หยุนเซียวก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป...
หลานเหมียวเหมี่ยวซึ่งนั่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิม เห็นไป๋หยุนเซียวเดินออกไป จึงลังเลเล็กน้อย แล้วรีบออกไป!
นักเรียนในห้องต่างก็ตะลึง จากนั้นก็มีคนบ่นพึมพำว่า..
“เหมียวเหมี่ยวนี่เธอไม่รู้สึกละอายในตัวเองบ้างเหรอ ตอนที่เธอยังเป็นผู้หญิงใจร้าย เธอเลิกกับเขาไปแล้ว และตอนนี้เขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว”
“พวกเธอกำลังพูดถึงอะไร!..น่าไม่อาย!”
หลิวตงยิ้มอย่างไม่พอใจ แต่ก็มองไปทางหลี่หมิงห่าว ที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะเขารู้ว่า หลีหมิงห่าว กำลังไล่ตามจีบ หลานเหมียวเหมี่ยวในชั้นเรียนอยู่
หลี่หมิงห่าวรู้สึกละอายใจและโกรธมาก เขากัดฟันและพูดกับหลิวตงว่า..
"คุณคิดว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี"
“เฮ้... ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!”
หลิวตงไม่อยากทำให้หลี่หมิงห่าวโกรธ แต่หลี่หมิงห่าวก็อยากจะระเบิดออกเช่นกัน แต่หัวหน้าห้อง ซู่จง ก็มาตบไหล่เขาเบาๆ...
“ลืมไปซะ.. ทุกคนก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องทำให้ความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นเกิดรอยร้าวขึ้นเลย!”
...หลี่หมิงห่าวทำได้เพียงนั่งลง...
ไป๋หลีหยุนเซียว ก็ดูสับสนเช่นกัน เขาจ้องมองไปที่ หลานเหมียวเหมี่ยวด้วยความแปลกใจ
หลานเหมียวเหมี่ยวมีท่าทางเขินอาย เธอหลบตาเล็กน้อย...
"อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ!"
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็พูดสิ!” ไป๋หยุนเซียวพูดอย่างเฉยเมย
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลานเหมียวเหมี่ยวก็โกรธอย่างอธิบายไม่ถูก...
“ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ ฉันไม่ได้ขอให้คุณทำอะไร ฉันแค่ต้องการเตือนคุณว่าคุณต้องระวังให้มากขึ้นในอนาคต เพื่อไม่ให้ถูกทำร้ายอีก … ลืมมันไปซะ!”
ไป๋หลี่หยุนเซียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เลยถามเหมียวเหมี่ยวว่า...
"มันคืออะไร?"
“ยังไงก็ระวังตัวเองไว้ด้วยแล้วกันละ เพราะยังไงเราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ต่อให้ฉันเลิกกับนายไปแล้ว นายก็คงไม่เสียหายอะไรมากนักหรอก แต่ช่วงนี้นายอยู่บ้านดีกว่า ไม่ต้องมาโรงเรียนอีก!”
เมื่อหลานเหมี่ยวเมี่ยวพูดแล้ว เธอก็เดินไปที่ห้องน้ำ
ไป๋หยุนเซียวตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เขารู้ว่าแม้ว่าหลานเหมียวเหมี่ยวจะมีอารมณ์ร้ายและสมจริงเกินไปและอาจน่ารำคาญ แต่จิตใจของเธอก็ไม่ได้แย่เกินไป อย่างน้อยเธอก็ไม่เป็นอันตราย...
...จิตใจของมนุษย์ไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนคนบางคนที่ไม่จริงใจ...
“คุณอยากเตือนฉันเกี่ยวกับตระกูลเย่ไหม? คุณควรจะรู้ว่า เย่หลิง กำลังคิดจัดการกับฉันอยู่ แต่ไม่เป็นไร แม้ว่าฉันจะยังไม่สามารถจัดการกับตระกูลเย่ทั้งหมดได้ แต่ถ้าพวกเขาเร่งที่จะจัดการกับฉันจริงๆ ฉันก็จัดให้ได้”
...ไป๋หหลีหยุนเซียวต้องจัดเตรียมตัวเองไว้ล่วงหน้า!..
หลังจากที่คิดอยู่ในใจสักพัก ไป๋หลี่หยุนเซียวก็วางแผนที่จะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก แต่สำหรับสภาพแวดล้อมที่นี่ เขาก็ยังไม่ชอบอยู่ดี
ในขณะนั้นเอง หลานเหมี่ยวเมี่ยวก็กรีดร้องขึ้นมาในทิศทางของห้องน้ำอย่างกะทันหัน...
“อ๊า!!!!… คุณจะทำอะไรฉัน?..ปล่อยฉันน๊ะ..ไอ้โรคจิต!”
ทันใดนั้นก็มีชายวัยสามสิบกว่าคนหนึ่งที่มีรูปร่างอ้วน เขาเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับหลานเหมียวเหมี่ยวด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ...
“สวย...หุ่นดี...เธอช่างหน้ารักจัง... ฉันมีเงิน เข้ามาในห้องของฉันตอนนี้แล้วดื่มกับฉันสักหน่อย ว่าไงล่ะ มั่นใจได้เลย ฉันจะไม่ทำร้ายเธอเด็ดขาด! เธอจะเอาเท่าไหร่ว่ามา”
ชายคนนั้นพูดพลางแล้วบีบคางของหลานเหมี่ยวเมียว เธอรีบสะบัดมือของชายอ้วนออก แล้วตบไปที่หน้าของชายอ้วนคนนั้นไปหนึ่งฉาก
“...ปล่อยน๊ะไอ้โรคจิต..ไร้ยางอาย!...ออกไปน๊ะ...ใครก็ได้ช่วยด้วย...”
หลังจากที่ชายคนนั้นถูกตบไปหนึ่งฉาก ไม่เพียงแต่เขาจะไม่โกรธ แต่รอยยิ้มของเขากลับเข้มข้นมากขึ้น แล้วเขาก็พุ่งเข้าไปหาหลานเหมียวเหมี่ยวอีกครั้ง...
"เก่งจริงๆ นะ มานี่สิ มาห้พี่จูบหน่อยเร็วๆ!"
หลานเหมียวเมี่ยวรีบขัดขวางทางของชายผู้นั้น แต่นางเป็นหญิงสาวที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายที่แข็งแกร่งกว่า นางจึงได้แต่เหลือบมองที่ปากของชายผู้นั้นที่เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แล้วตะโกนขอความช่วยเหลือ...
"ช่วยด้วยๆ.. ปล่อยฉันไป ..ช่วยด้วย.. ช่วยด้วย!"
ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เมื่อป็หยุนเซียวได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ เขาก็หันกลับไปมองแล้วขมวดคิ้ว...
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันคือความสัมพันธ์กับหลานเหมียวเหมี่ยว แม้ว่าจะเลิกกันแล้ว แต่ทุกคนก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน และเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้..
“เฮ้..แกอยากตายเหรอ!”ไป๋หลีเซียวตะโกนด้วยความโกรธ
ไป๋หลี่หยุนเซียวถอนหายใจ เขาเดินเดินพุ่งเข้าอย่างรวดเร็ว จับข้อมือของชายคนนั้น แล้วเหวี่ยงอย่างแรง และโยนชายคนนั้นออกไปจนกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจังทันที
หลานเหมียวเหมี่ยวเห็นเป็น ไป๋หลีหยุนเซียว เธอก็รีบพุ่งเข้าไปกอด ไป๋หลีหยุนเซียวโดยจับเอวของ ไป๋หลีหยุนเซียวไว้แน่นและร้องไห้.. "วู้ฮู้ๆ..."
มือของ ไป๋หลี หยุนเซียว ห้อยลงอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ไม่ได้สัมผัสกับตัวของหลานเหมียวเหมี่ยว เลยแม้แต่น้อย แต่ความรู้สึกคุ้นเคยนี้ทำให้เขานึกถึงความงามของทั้งสองเมื่อครั้งที่พวกเขาตกหลุมรักกัน
..แต่น่าเสียดาย ที่ไม่สามารถเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยได้!..
“ดีแล้วที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปมากกว่านี้”
หัวใจของไป๋หลี่หยุนเซียวดูดุดัน จากนั้นก็ผลักหลานเหมียวเหมี่ยวออก..
"เอาล่ะ เจ้าเข้าไปในห้องได้แล้ว!"
หลานเหมียวเหมี่ยวดูเคอะเขินเล็กน้อย เธอมองไปที่ไป๋หลี่หยุนเซียว แล้วกรีดร้องขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหัน...
"อ่า…นายระวังด้วย!"
ทันทีที่นางพูดจบ ไป๋หยุนเซียวก็เตะชายอ้วนที่กำลังจะลุกขึ้นยืน เพื่อมาทำร้ายเขา จนกระเด็นกระแทกกำแพงอีกรอบ เครื่องดื่มพุ่งออกมาจากปาก กระจายเรี่ยราดเต็มพื้นห้องน้ำมาก
ความเจ็บปวดทำให้ชายคนนั้นมีสติขึ้นมาก เขาจ้องไปที่ ไป๋หลีหยุนเซียวอย่างโกรธแค้น...
“...ไอ้หนูน้อย เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร เจ้ากล้าดีอย่างไรที่ทำร้ายข้า?...”
..0..00..000..(V_V)…!!!
