ตอนที่ 5 หน้าไม่อาย

ตอนที่ 5 หน้าเหม็น

...แม้ว่าหลายคนจะตกตะลึงกับพลังของไป๋หลี่หยุนเซียว แต่ก็มีเด็กสาวและเด็กชายจำนวนหนึ่งที่จ้องมองเขาด้วยความชื่นชม เพราะคนที่ทรงพลังเช่นนี้สามารถปรากฏตัวได้ในภาพยนตร์และทีวีได้เท่านั้น แล้วจะพบเห็นได้ที่ไหนในความเป็นจริง? แล้วจะมีใครกล้ามารังแกตัวเราเองได้ ในเมื่อคุณสามารถติดตามคนแบบนี้ในอนาคตได้? ซึ่งมันจะปลอดภัยมากกว่า!...

“นี่มันถึงยอดเยี่ยมขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไร”

“เพียงหมัดเดียวก็สามารถปลิวคนได้แรงขนาดนี้”

“ไอ้เวรนั่น ได้ฝึกศิลปะป้องกันตัวมาเหรอ?”

“น้องสะใภ้คนไหนกัน? ชื่อ ไป๋หลี หยุนเซียว พวกเขาเคยเป็นทีมบาสเกตบอลมาก่อน ทั้งเล่นเก่ง และดูหล่อมาก แม้แต่ หลานเหมียวเหมี่ยว นางฟ้าของโรงเรียนก็ยังเป็นแฟนของเขา แต่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปีที่แล้ว เขาจึงได้เป็นน้องสะใภ้ และแฟนของเขาก็เลิกกับเขา!”

“อ่า.. น่าสงสารนะ แต่พอฉันมองเขา ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายเลย”

...ทุกคนพูดแล้วก็หยุดทันที...

คนที่ประหลาดใจที่สุดคือหลานเหมียวเหมี่ยวและเพื่อนของเธอ ทั้งสองยังอาศัยอยู่ใกล้ๆ กัน เมื่อคืนนี้พวกเขาแค่ล้อเลียนไป๋หลี่หยุนเซียวเท่านั้น และวันนี้พวกเขาก็ได้เห็นความเจ้ากี้เจ้าการและความสามารถของไป๋หลี่หยุนเซียวแล้ว

"นี่คุณ?"

จินคาน กำลังเอามือปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้ เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรง เขาคิดอะไรไม่ออก ชายหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้กลับต่อยตัวเองจนได้รับบาดเจ็บ ซึ่งคาดว่าเขาคงไม่สามารถฟื้นตัวได้หากไม่ได้ฝึกฝนนานถึงสิบวันแปดวัน

“ไอ้ขยะ.. กล้าพูดคำบ้าๆ มาขัดขาฉันรึไง”

ไป๋หยุนเซียวขมวดคิ้วและมองคนรอบๆ ตัวเขา เมื่อเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังเดินเข้ามาที่นี่แล้ว เขาก็แอบขมวดคิ้ว แบบงงๆ

แต่ผู้คนในยุคปัจจุบันมีสุขภาพที่ย่ำแย่มาก เพราะพวกเขาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการฝึกจิตวิญญาณมากนัก  แต่ก็ยังคงมีครอบครัวที่มีการฝึกศิลปะการต่อสู้เพียงไม่กี่ครอบครัว เช่นครอบครัวตระกูลเย่ เมื่อพวกเขาแสดงทักษะของตนเอง พวกเขาก็อาจดึงดูดความสนใจของผู้อื่นได้อย่างง่ายดายและสามารถนำความสะดวกมาให้พร้อมกับแก้ปัญหาเล็กน้อยได้อย่างดาย

“ดูเหมือนว่า ทีหลังจะต้องใส่ใจให้มากกว่านี้ เพราะยังไงซะ ที่นี่ก็ไม่ใช่ทวีปจิ่วเซียว!”

ไป๋หยุนเซียวถอนหายใจและเดินอย่างรวดเร็วไปที่โรงเรียน

แต่เมื่อ จินคานมองตามหลังของ ไป๋หลี หยุนเซียว หัวใจของจินคานก็เริ่มสง่างามขึ้น เพราะตามข้อมูลแล้ว ไป๋หลี หยุนเซียวคนนี้น่าจะเป็นไอ้เวรและหัวเอียง แต่ตอนนี้ ไป๋หลี หยุนเซียวกลับมีความพิการเล็กน้อย? เพราะขาและหัวของเขาดูไม่เหมือนคนปกติ

“ไอ้นี่จงใจแกล้งทำเป็นพิการหรือเปล่า หรือมันแอบฝึกซ้อมลับๆ”

จินคานพูดในใจ แล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และแจ้งสถานการณ์ให้เย่หลิงทราบ...

“อะไรนะ? เขาพิการเหรอ? บ้าเอ๊ย!”

เย่หลิงซึ่งอยู่ที่บ้าน เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็โกรธขึ้นมาทันที...

“ถ้าเขาไม่อยากคุย ก็ไม่เป็นไร”

“จินคาน ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม คุณต้องแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ได้ ฉันต้องไม่ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตอย่างสบายๆเป็นแน่ ถ้าคุณทำไม่ได้ ฉันจะให้คนอื่นทำแทน!” เย่หลิงคำราม

จินคานที่ยังนอนอยู่บนพื้นก็ตอบว่า...

“เย่หลิง ให้เวลาฉันสิบวัน ฉันจะจัดการเขาเอง!”

“สิบวันเหรอ? อีกสิบวันเขาจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ฉันต้องไม่ให้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ฉันให้แค่เจ็ดวันเท่านั้น!”

“...โอเค... ฉันจะชวน เย่เส้า มาจัดการกับเขา แต่พวกเขาสนใจแค่เรื่องเงินเท่านั้น!”

“คุณแน่ใจไหม?”

“ใช่.. เด็กคนนั้นจะคล้ายฉันมากที่สุดและฉันจะแก้ปัญหาได้อย่างแน่นอน!”

“เงินไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ถ้าคุณล้มเหลวอีกครั้ง คุณคงรู้ว่าจะเจอกับอะไร”

จินคานจะต้องชั่งน้ำหนักดูว่าเขาจะทนต่อความโกรธของเย่หลิงเจ้านายได้ไหม!”

จากนั้นจินคานก็วางสายโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ และออกจากสถานที่นั้นไป

ขณะนั้นหลี่หมิงห่าวยังคงนอนอยู่บนพื้นและเอามือปิดจมูกไว้ เขาได้ยินเสียงการต่อสู้จึงลุกขึ้นเตรียมที่จะดู แต่กลับพบว่าทั้งสองแยกทางกันไปแล้ว

“นิม่า.. ใครชนะ?” หลี่หมิงห่าวตะโกนในใจ

แต่ในใจเขาอิจฉาไป๋หยุนเซียวอยู่แล้ว เพราะเขารู้จักจินคานดีมาก ในสายตาของเขา จินคานก็เหมือนกับซูเปอร์แมนจนไม่มีคำพูดใดๆ ขนาดโต๊ะขนาดใหญ่เขาก็สามารถหักได้ด้วยฝ่ามือเดียว และเสาไม้หนาเขาก็สามารถหักได้ด้วยการเตะเพียงไม่กี่ครั้ง แต่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะเมฆที่ลอยสูงเป็นร้อยไมล์ได้

.......

ในขณะนั้น หลานเหมียวเหมี่ยวและเพื่อนสาวของเธอที่โต๊ะก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆจากความตกใจที่เกิดขึ้นในเวลานี้ แต่ทันใดนั้นก็พบว่าไป๋หยุนเซียวดูเหมือนจะตกตะลึงแล้วหัวของเขาก็ตรงขึ้น

“คุณรู้สึกอย่างไรที่จู่ๆ เขาก็กลายเป็นคนหล่อขึ้นมาอีกครั้ง”

จ่าวชิงหลาน เพื่อนสาวของหลานเหมียวเหมี่ยว ได้มองไปที่ด้านหลังของไป๋หยุนเซียว ก็เผยให้เห็นแววตาที่น่าบูชาบูชายิ่งนัก

หลานเหมียวเหมี่ยวเปิดปากขึ้น แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองดูถูกไป๋หลี่หยุนเซียวไปเยอะ และไม่เข้าใจไป๋หลี่หยุนเซียวแม้แต่น้อย

“เหมียวเหมี่ยว นั่นคุณยังชอบไป๋หยุนเซียวอยู่หรือเปล่า?” จ้าวชิงหลาน โนนัวถาม!

“คุณหมายความว่ายังไง ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา!” หลานเหมียวเหมี่ยวกล่าว

“เฮ้.. งั้นฉันไล่จีบเขาได้ไหม เขาก็หายดีแล้ว อาการแทรกซ้อนก็หายไปแล้ว เขาดูดีมากและหล่อมาก แม้ว่าครอบครัวของเขาจะยากจนนิดหน่อย แต่มันก็เหมาะกับฉัน ฉันอยากเป็นเหมือนคุณเหมือนแต่ก่อน ทำไมคุณไม่ช่วยฉันไล่จีบเขาล่ะ!”

“หน้าเหม็น!”

หลานเหมียวเมี่ยวไม่สนใจเพื่อนสาวของเธอและเร่งฝีเท้าให้ทันไป๋หยุนเซียว...

“หลานเหมียวหเมี่ยว เดี๋ยวก่อน!” จ้าวชิงหลานและหลี่หมิงห่าวตะโกนพร้อมกัน...

..0..00..000..(V_V)!!