ตอนที่ 4 ความประหลาดใจของทุกคน
ตอนที่ 4 ความประหลาดใจของทุกคน
การเรียนจะเริ่มในช่วงเช้าเวลานี้ และนักเรียนจำนวนมากที่อาศัยอยู่ใกล้กับโรงเรียนก็จะขี่จักรยานและขับรถเข้ามาที่ประตูโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
แต่ในขณะที่ไป๋หลี่หยุนเซียวกำลังจะถึงประตูโรงเรียน เขาก็พบเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งชื่อหลี่หมิงห่าวที่กำลังก้าวออกมาจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่...
“ไป๋หยุนเซียว ฉันคิดว่านายจะไม่มาเรียนซะอีก!”... หลี่หมิงห่าวมองไป๋หยุนเซียวด้วยสายตาเยาะเย้ย
“มีปัญหาอะไรเหรอ?”... ไป๋หลี่หยุนเซียวไม่พอใจหลี่หมิงห่าวคนนี้มาก!
เนื่องจากหลี่หมิงห่าวคอยติดตาม หลานเหมี่ยวเหมียว มาโดยตลอด และแม้แต่คอยติดตามเย่หลิง จนดูเหมือนสุนัขของเขา เขาจึงสงสัยด้วยซ้ำว่าหลี่หมิงห่าวได้รับคำสั่งจากเย่หลิงให้คอยติดตามตัวเองด้วยหรือไม่
เนื่องจาก เมื่อก่อนที่ หลานเหมียวเหมี่ยวจะเป็นแฟนของเขา ผู้ชายคนนี้ก็มักจะสร้างปัญหาให้คนอื่นอยู่เสมอ และยังคอยฟ้องเรื่องต่างๆ ให้กับครูประจำชั้นอีกด้วย!...
“มีคนรอคุณอยู่ที่นั่น ฉันหวังว่าคุณจะมานะ!”
หลี่หมิงห่าวชี้ไปที่ตรอกที่อยู่ไกลออกไปด้วยนิ้วของเขา ไป๋หลี่หยุนเซียวก็มองตามไป ก็พบว่าข้างผนังปากทางเข้าตรอก มีชายร่างใหญ่สวมเสื้อแขนสั้นกำลังมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“เขาใช่ไหม” ไป๋หลีหยุนเซียวกัดฟันแน่น
เพราะเขารู้จักคนคนนี้มาก่อน เนื่องจากในชีวิตก่อน คนคนนี้เองที่ไปขัดจังหวะขาข้างดีอีกข้างของเขา จนเขาไม่สามารถเข้าร่วมการสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ พ่อแม่ของเขาจึงรีบกลับมาหาเขา
สำหรับผู้ที่เคยทำให้เขาอับอายและเจ็บปวด ความทรงจำนี้เขาจะยังคงจดจำได้อย่างลึกซึ้ง เขารู้ว่าชายผู้นี้คือจินคาน นักรบที่ไปถึงระดับหมิงจิน และยังเป็นลูกน้องของตระกูลเย่อีกด้วย
........
ฮั่วเซีย ได้แบ่งศิลปะการต่อสู้ออกเป็น 4 ระดับ ได้แก่ หมิงจิน, ดาคจิน, ฮั่วจิน และ แดนจิน
ระดับหมิงจิ้น จะมีหมัดลมเป็นอาวุธ ความแรงมากกว่าสามร้อยปอนด์ หมัดเดียวสามารถเอาชนะคนหนักเกินหนึ่งร้อยปอนด์ได้ ซึ่งว่ากันว่ามีชายชราคนหนึ่งในตระกูลเย่ที่ไปถึงระดับพลังงานมืดระดับกลางแล้ว หมัดเดียวก็สามารถฆ่าวัวแก่ได้ และพลังการต่อสู้ก็น่ากลัวมาก!
ศิลปะการต่อสู้เป็นเรื่องสำคัญ ถ้าหากว่ามันเป็นที่รู้จัก ในอดีตชาติไม่ได้เป็นที่รู้จักมานานหลายปี ยิ่งตัวเขาเองด้วยแล้ว คนทั้งเมืองเฮติแทบไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้เลย และจำกัดอยู่เพียงกลุ่มเล็กๆ เท่านั้น
หากเป็นเมื่อวันก่อน ไป๋หยุนเซียวคงรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ตอนนี้ เขามีพลังออร่าในตันเถียนถึงร้อยจุด และกลายเป็นผู้ฝึกหัดทางจิตวิญญาณ ซึ่งเทียบได้กับต้นราชวงศ์หมิง บวกกับประสบการณ์ศิลปะการต่อสู้สามร้อยปี โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่กลัวอะไรเลย
แต่อย่างไรก็ตาม ไป๋หยุนเซียวก็ยังไม่แน่ใจว่า ยังมีใครอยู่ในฮู่ทงอีกหรือไม่...
... ฉันควรทำอย่างไรหากถูกใครสักคนทำร้าย...
“ไป๋หลีเซียว เจ้าน่าจะยังไม่รู้จักพี่จินเลยใช่ไหม ฉันจะบอกเจ้าหน่อยว่าในพื้นที่นี้ พี่จินเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมาก ข้าแนะนำให้เจ้าร่วมมือให้ดีแล้วพบกับพี่จิน!” หลี่หมิงห่าวเยาะเย้ย
ไป๋หลี่หยุนเซียวหรี่ตาแล้วหัวเราะเยาะเย้ย...
“หลี่หมิงห่าว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า คุณให้ฉันผ่านไปสะเถอะ”
“นี่คุณ?” หลี่หมิงห่าวโกรธจัด
“น้องสะใภ้ที่ตายไปแล้ว มันคือความตายของคุณเอง อย่าโทษฉันที่ไม่สุภาพกับคุณ!”
ในตอนนั้นเอง หลี่หมิงห่าว ก็จับแขนของไป๋หลี่หยุนเซียว และพยายามลากไป๋หลี่หยุนเซียวออกไป
“ช่วยฉันหน่อย!”
แขนของไป๋หยุนเซียวสั่นแล้วตบหน้าอกของหลี่หมิงห่าว
“...ฮ๊ะ!...ะ”
หลี่หมิงห่าวถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วนั่งลงบนพื้น เขามองไปที่ไป๋หลี่หยุนเซียวด้วยความประหลาดใจ โกรธเคือง และโกรธแค้น...
“ไอ้บ้าเอ๊ย ยังเด็กอยู่เหรอ ฉันจะไปนิหม่า!”
เมื่อเขาลุกขึ้น เขาก็เตะไปที่ไป๋หลีเซียว เสียงฝีเท้าของไป๋หลีเซียวเริ่มขยับ และหมัดก็ถูกต่อยเข้าที่จมูกของหลี่หมิงห่าว...
“..ป๊าปๆ!...”
หลี่หมิงห่าวไม่สามารถลุกขึ้นได้ในขณะที่เขาใช้มือปิดจมูกเอาไว้
ชายที่มีชีวิตชีวา ขมวดคิ้ว เมื่อเห็นฉากนี้ ผ่านการเคลื่อนไหวของ ไป๋หลี หยุนเซียว ซึ่งเขามองเห็นว่า ไป๋หลี หยุนเซียวน่าจะเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้บางแขนง
“ผมไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีความสามารถขนาดนี้!”
ชายคนนั้นกระซิบแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเขามาหาไป๋หลี่หยุนเซียว เขาก็ยิ้มและพูดว่า... “คุณคือไป๋หลี่หยุนเซียวใช่ไหม? คุณได้ฝึกกังฟูด้วยหรือเปล่า!”
ไป๋หลี่หยุนเซียวจ้องมองอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไร
“หากคุณไม่อยากตาย จงตามฉันมา!”
“แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ?” ไป๋หยุนเซียวตอบกลับ
“งั้นฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ฉันทำได้แค่ที่นี่เท่านั้น ฉันจะตัดขาแกออกก่อน แกควรรู้ว่าถึงแม้จะมีคนเห็นแก แล้วไปแจ้งความก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ถึงฉันจะติดคุกสักสองสามวัน ไม่นานก็จะมีใครสักคนมาช่วยฉันออกไปเร็วๆ นี้!” ชายคนนั้นหัวเราะ
“เฮ้...คุณเป็นคนตระกูลเย่ใช่ไหม?” ไป๋หยุนเซียวหัวเราะเยาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
“เหอะๆ … คุณเดาถูกแล้ว งั้นก็ร่วมมือดีๆ สิ!” ชายผู้นั้นดูเย็นชา!
“หยุดพูดไร้สาระ...ไปกันเถอะ!” ไป๋หลี่หยุนเซียวแบ่งแสงออกเป็นครึ่งหนึ่งจากร้อยจุด มารวมกันอยู่ที่คิ้ว ทำให้ดวงตาของเขาสดใสขึ้นทันที
“...ฮึม... มองหาความตายละสิ!...”
ชายผู้นั้นโยนหมัดของเขาออกไป โจมตีที่หัวของ ไป๋หลีเซียว อย่างรวดเร็ว
แต่อย่างไรก็ตาม ในสายตาของ ไป๋หลี หยุนเซียว ความเร็วในการต่อยของคู่ต่อสู้ดูเหมือนจะช้ากว่ามาก แต่ด้วยการสนับสนุนของ หลิงกวง ดวงตาและพลังวิญญาณของเขาก็เพิ่มขึ้นทันทีหลายเท่า
...ด้วยการบิดหัวเพียงเล็กน้อย เขาก็สามารถหลบหมัดได้...
ในเวลาเดียวกัน ไป๋หลี่หยุนเซียว ยังระดมแสงออร่าอีกห้าสิบจุดในตันเถียน ตามลมหายใจและเลือดของเขาเอง แล้วเทลงบนแขนขวาของเขาไปตามหลัง เพียงชั่วขณะ แขนขวาของเขาก็ดูเหมือนจะมีขนาดใหญ่ขึ้น และ หมัดของเขาก็ดูเหมือนจะขยายออกมาเช่นกัน
ขณะนั้นเอง หมัดของไป๋หลีก็ถูกเหวี่ยงออกไปเหมือนหอกที่พุ่งออกไปจนโดนหัวใจของชายคนนั้น
“..ฮะ!!..”
ชายคนนั้นถึงกับกระเด็นจนหน้าคว่ำลงห่างออกไปประมาณสี่ถึงห้าเมตร แล้วตกลงมาบนพื้น และต้องการจะลุกขึ้นแต่กลับพ่นเลือดออกมา
"เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น!!……"
เมื่อคนบางคนที่หน้าประตูโรงเรียนเห็นฉากนี้ พวกเขาก็กรี๊ดกันหมด พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดาๆ เหมือนกัน ฉันจะติดต่อผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้เหล่านี้ในวันธรรมดาได้ที่ไหน ไม่รู้จักคนพวกนี้เลย! และการต่อยคนด้วยหมัดเดียวมีหลักการอย่างไร?
..ในตอนนั้นเอง สายตาของผู้คนจำนวนมากที่จ้องมองไปที่ไป๋หยุนเซียวก็เต็มไปด้วยความเกรงขามและน่ากลัว...
..0..00..000...**(U_U)**
