ตอนที่ 2 ศัตรูของ เย่เส้า

ตอนที่ 2 ศัตรูเย่เหลิง

การเรียนตอนเย็นด้วยตนเองกำลังจะเลิกเรียนในไม่ช้านี้ ไป๋หยุนเซียวก็ยังคงคิดถึงเรื่องต่างๆอยู่ในใจ เขาถือหนังสือสองสามเล่มแล้วเดินออกไปจากโรงเรียน วันนี้เขาไม่มีเจตนาที่จะอยู่ที่โรงเรียน แต่ต้องการกลับบ้าน

เนื่องจากสิ่งที่ทำให้เขาซึมเศร้า คือเพื่อนร่วมชั้นทุกคนที่เขาเจอ ต่างก็ทำให้เขาดูห่างเหินโดยอัตโนมัติ ราวกับว่าร่างกายของเขาสกปรกเกินไป

ขณะที่เขากำลังจะออกจากประตู เขาได้ก้มหัวแล้วคิด แต่ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนถูกขวางทางอยู่

“ไป๋หยุนเซียว คุณทำอะไรกับฉัน ฉันบอกคุณไปกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันไม่ใช่แฟนของคุณแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ เข้าใจไหม”

ไป๋หลี หยุนเซียว เงยหน้าขึ้นมอง และนั่นคือ หลานเหมียวเหมี่ยว ที่กำลังดึงเขาไว้ หลังจากคิดอยู่เล็กน้อย เขาก็เข้าใจเหตุผลเช่นกัน ตั้งแต่ที่ หลานเหมียวเหมี่ยวเลิกกับเขา เขาก็คอยกวนใจเธอมาตลอด หวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจและเป็นแฟนกับเขาต่อไป ทำให้ หลานเหมียวเหมี่ยวเบื่อหน่ายมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ในเวลานี้ ไป๋หยุนเซียวไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับหลานเหมียวเหมี่ยวอีกต่อไป เขาจ้องมองไปอีกด้านหนึ่งแล้วขมวดคิ้วอย่างเย็นชา..

"ไม่สมเหตุสมผล!"

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินผ่าน หลานเหมียวเหมี่ยวและเพื่อนของเธอแล้วเดินต่อไปนอกโรงเรียน..

“คุณกำลังพูดถึงใคร” หลานเหมี่ยวเมี่ยวโกรธขึ้นมาทันที

ไป๋หลี่หยุนเซียวไม่สนใจเธอเลย..

“หยุดพูดเถอะ ใครคิดว่าไม่สมเหตุสมผล”

หลานเหมี่ยวเหมี่ยว เธอโกรธเล็กน้อยเมื่อถูกไป๋หยุนเซียวเมินเฉย แฟนสาวคนข้างๆ ก็โกรธเช่นกัน.. “ไป๋หลีเซียว ถ้าเธอไปยุ่งกับเหมียวเหมี่ยวตอนนี้ เหมียวเหมี่ยวก็จะโดนคนอื่นล้อเลียนอีก เวลาคนพูดถึงเธอ พวกเขาจะบอกว่าเธอเป็นแฟนของพี่สะใภ้เหรอ”

“แล้วคุณต้องการอะไร”

ไป๋หลี่หยุนเซียวจ้องมองหลานเหมียวเหมี่ยวอย่างใจเย็น หลานเหมี่ยวเหมี่ยวตัวแข็งค้างไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็โกรธอีกครั้ง..

“เจ้าจะตามข้าไปไม่ได้อีกแล้ว เจ้าจะห้ามบอกใครว่าข้าเป็นแฟนเจ้า!”

“คุณพูดจบแล้วเหรอ” ไป๋หลี่หยุนเซียวถาม

“คุณ?”

หลานเหมียวเหมี่ยวเห็นท่าทางอดทนของไป๋หลี่หยุนเซียว และเปลวเพลิงในใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้นทันที

จากนั้นไป๋หลี่หยุนเซียวเหลือบมองเพื่อนของเธออีกครั้งโดยไม่พูดอะไร แล้วก็เดินต่อไปข้างหน้า

ส่วนเด็กสาวคนที่สองก็ไม่ได้เดินตามมา  จนกระทั่งถึงขณะนี้เองที่พวกเธอเข้าใจว่าไป๋หลี่หยุนเซียวไม่ได้เดินตามพวกเธอ แต่กำลังเดินออกจากพวกเธอต่างหาก!

ในขณะนั้น ก็มีชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้กับหลานเหมียวหเมี่ยว..

"นักเรียนหลาน เจ้านายของฉันขอให้คุณมาที่นี่!"

“เจ้านายของคุณเหรอ?”

หลานเหมียวเหมี่ยวเริ่มมีข้อสงสัยเล็กน้อย ชายคนนั้นชี้ไปที่รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน..

“คุณหลานมั่นใจได้เลยว่าเจ้านายของฉันไม่ใจร้ายกับคุณหรอก”

“เจ้านายของคุณชื่ออะไร”

“เย่หลิง!”

“ครอบครัวตระกูลเย่ที่อยู่ในสวนป่าเหรอ?”

“ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมชั้นของคุณหลานจะรู้จักตระกูลเย่อยู่บ้าง เจ้านายของฉันบอกว่าตราบใดที่คุณขึ้นรถ เขาก็จะสามารถช่วยคุณหลานหักขาอีกข้างของชายคนนั้นให้ได้!”

หลานเหมียวเหมี่ยวรับฟัง ในขณะนั้นหัวใจของเธอก็สั่นไหว และในที่สุดเธอก็สงบลง ความคับข้องใจระหว่างเธอกับไป๋หยุนเซียวยังไม่ถึงระดับนั้น หากไป๋หยุนเซียวกลายเป็นลา จากตระกูลที่ร่ำรวย เธอก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีเงินแม้แต่สตางค์เดียว และเธอก็ไม่คิดสนใจที่จะโต้ตอบกับไป๋หยุนเซียวสักพัก

“ไม่.. ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับไป๋หลี่หยุนเซียวอีกต่อไปแล้ว และฉันก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระหว่างคุณ!”

หลานเหมี่ยวเหมี่ยวก็เข้าใจไป๋หลี่หยุนเซียวและตระกูลเย่ในระดับหนึ่งเช่นกัน และเธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร  ขณะนั้นไป๋หลี่หยุนเซียว เขาก็เดินไปอีกทางพร้อมกับสหายของเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ชายผู้นี้รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หยุดแล้วเดินกลับไปที่รถ..

“เย่หลิง.. หลานเหมี่ยวเหมี่ยวบอกว่า เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไป๋หลี่หยุนเซียว และเธอไม่ต้องการมีส่วนร่วม!” ชายหนุ่มที่นั่งเบาะหลังกล่าว

หนุ่มคนนี้ก็หล่อนะ ดวงตาของเขาลึกล้ำและเย้ยหยัน..

"หลานเหมียวเหมี่ยวควรจะได้รู้ว่าตระกูลเย่ของฉันกำลังแก้แค้นตระกูลไป๋หยุนเซียวใช่หรือไม่"

“มันควรจะเป็นแบบนั้นนะ เย่เส้า คุณจะจัดการกับไป๋หยุนเซียวนี้ยังไง”

“เฮ้…ตอนนี้มันอยู่ในช่วงของการสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอ? เขาคือความหวังของพ่อแม่ของเขา! ค่อยๆ หาใครสักคนมาจัดการกับขาข้างที่ดีอีกข้างของเขาเถอะ ฉันอยากให้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ มันจะได้สิ้นหวังและสิ้นหวัง!” เย่หลิงมองอย่างเย้ยหยัน

คนขับรถพยักหน้า..

“คุณเย่หลิง..วางใจได้”

หลังจากนั้นไม่นาน สาวน้อยแต่งตัวสวยก็ขึ้นรถพร้อมกับยิ้ม และเย่หลิงก็เข้ามาโอบกอดเธอ!จากนั้น

คนขับรถก็ขับรถออกไป

.......

เวลาประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ ไป๋หยุนเซียวก็กลับถึงบ้าน เหตุผลที่เขากลับบ้านก็เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ในความเห็นของเขา การบาดเจ็บบนร่างกายของเขาเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เนื่องจากในการต่อสู้ที่ทวีปจิ่วเซียว เขาได้ต่อสู้กับคนอื่นหลายๆคน และการบาดเจ็บเหล่านี้แทบจะเป็นเหตุการณ์ปกติ

อันที่จริงแล้วอาการบาดเจ็บของเขาได้รับการรักษาจนหายเป็นปกติแล้ว ส่วนขาและศีรษะที่พิการเป็นเพียงผลสืบเนื่องมาจากการผ่าตัด แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับการรักษาอีกต่อไป แต่เขาก็กลับมาใช้ชีวิตได้เป็นปกติเหมือนเมื่อก่อนหลังจากผ่านไปไม่กี่ปี!

..วันนี้เขาแน่ใจว่าเขาจะหายภายในวันเดียว โดยไม่จำเป็นต้องฟื้นฟูอีกในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขา!..

.. 0..00..000..!!(O_O)!!