บทที่ 39 เงิน 1.1 ล้านเข้าบัญชีแล้ว
ในรถที่กำลังมุ่งหน้าไปสถานีรถไฟความเร็วสูง เฉินห่าวนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นทิวทัศน์ข้างทาง ข้างนอกมีคลื่นความร้อนแผ่ซ่าน ต้นปาล์มสองข้างทางยังคงยืนต้นท่ามกลางอากาศร้อนระอุ เมืองหลี่จิ้นในฐานะเมืองประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม มีทิวทัศน์ที่งดงามน่าประทับใจ แต่เฉินห่าวไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ ในหัวของเขายังคงคิดถึงเรื่องของโรงพยาบาลฉางเกิง
ปัญหาของโรงพยาบาลฉางเกิงได้รับการแก้ไขแล้ว เหวยเกาหยวนยกหุ้น 80% ของโรงพยาบาลฉางเกิงให้เฉินห่าวโดยไม่คิดเงิน เหลือแค่ 20% ที่เป็นของกลุ่มหลงสิ่ง สิ่งที่เฉินห่าวต้องทำคือข้อตกลง 3 ปี ภายใน 3 ปีต้องเปลี่ยนแปลงเหวยเผิงให้สำเร็จ ส่วนวิธีทำให้เหวยเผิงยอมรับที่จะเป็นผู้บริหารของกลุ่มหลงสิ่ง เฉินห่าวยังมั่นใจอยู่!
ความสนใจคือครูที่ดีที่สุด เมื่อเหวยเผิงมีพรสวรรค์ด้านการเขียน ก็เริ่มจากตรงนั้นได้เลย แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจคือ แต่เดิมตั้งใจจะซื้อโรงพยาบาลฉางเกิงให้เป็นของมหาวิทยาลัยอี้หัว 100% แต่ตอนนี้โดนเหวยเกาหยวนจัดการจนเหลือ 20% เป็นของกลุ่มหลงสิ่ง เฉินห่าวยังพอรับได้ ขอแค่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยอี้หัว บริษัทในเครือมหาวิทยาลัยอื่นๆ ยอมแบ่งหุ้นมาบ้างก็พอรับได้ แค่ต้องให้โรงเรียนอยู่ภายใต้การควบคุมของตัวเองทั้งหมด
"จริงๆ เลย หมาจิ้งจอกแก่" เฉินห่าวบ่นเบาๆ เหวยชิงที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาถาม: "เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ?" "ไม่มีอะไร แค่แอร์เย็นไปหน่อย" เฉินห่าวรีบเปลี่ยนเรื่อง "อ๋อ งั้นก็แช่แข็งไปเลย"
เหวยชิงทำหน้าเรียบเฉย ในใจด่าเฉ่าหลี่หาวกับเฉินห่าวไปพันรอบ แค่วันนี้พาเฉินห่าวมาร่วมงานเลี้ยงครอบครัว ทำเอาพวกป้าน้าอาทั้งหลายวุ่นวายกันไปหมด เธอไม่รู้ว่าเดี๋ยวกลับไปจะเผชิญหน้ากับพวกเขายังไง! เฉินห่าวมองเหวยชิงแวบนึง เกาหัว ทำไมอยู่ดีๆ ไม่สนใจเราแล้ว? ผู้หญิงนี่ช่างเข้าใจยากจริงๆ ดีนะที่ตัวเองโสด!
ขณะที่กำลังรู้สึกเช่นนั้น เงาของสถานีรถไฟความเร็วสูงก็ปรากฏในสายตา ไม่นาน รถก็จอด เฉินห่าวลงจากรถ โบกมือให้เหวยชิง "พี่เหวยชิง วันนี้ขอบคุณมากนะครับ แล้วเจอกันใหม่" พูดจบ เฉินห่าวก็หันหลังเดินไปที่ทางเข้า เพราะเมืองไป๋เฉวียนยู่ไม่ไกลจากเมืองหลี่จิ้น นั่งรถไฟความเร็วสูงใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง เฉินห่าวขี้เกียจขับรถ นั่งรถไฟความเร็วสูงมาสะดวกกว่า
เหวยชิงนั่งอยู่ในรถ มองผ่านกระจกรถ จ้องมองเงาด้านหลังของเฉินห่าว ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ สิบกว่าวินาทีผ่านไป กระจกรถก็เลื่อนขึ้น รถออกตัวไป
... ...
เมืองจิ้ง ในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง มีเสียงร้องดีใจดังขึ้น จากน้ำเสียงสามารถรู้สึกได้ถึงความยินดี "เงินเข้าแล้ว เข้าแล้ว!"
ชายคนหนึ่งเดินไปเดินมาในห้องด้วยความตื่นเต้น ในมือถือโทรศัพท์ที่หน้าจอแสดงข้อความ SMS "บัญชีออมทรัพย์ของท่านเลขท้าย 9353 วันที่ 18 กรกฎาคม เวลา 16:34 น. ได้รับเงินโอน 1,100,000.00 หยวน ยอดคงเหลือ 1,100,100.00 หยวน [ธนาคารเจี้ยนชวง]"
เงินช่วยเหลือค่าครองชีพ + เงินช่วยเหลือการตั้งถิ่นฐานจากมหาวิทยาลัยอี้หัว 1.1 ล้านหยวนถ้วน โอนสำเร็จแล้ว! ส่วน 100 หยวนนั้น เป็นเงินที่เฉินชงเปิดบัญชีไว้เมื่อไม่กี่วันก่อน
เฉินชงไม่คิดว่าเงินจะเข้าเร็วขนาดนี้! เมื่อวานเช้าผ่านการสัมภาษณ์ ตอนบ่ายไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล เมื่อวานนี้เช้าเซ็นสัญญา เฉินชงคิดว่าต้องรออาทิตย์หน้าถึงจะได้ เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ พรุ่งนี้มะรืนเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ประสิทธิภาพการทำงานเร็วมาก! แค่หนึ่งวัน เงินช่วยเหลือก็เข้าบัญชีแล้ว!
ส่วนที่มหาวิทยาลัยอี้หัว เพราะเฉินห่าวจุดไฟเผาผู้บริหารไปหลายรอบ ทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของมหาวิทยาลัยสูงผิดปกติ โดยเฉพาะฝ่ายการเงิน เพราะหัวหน้าฝ่ายการเงินคนก่อนเพิ่งโดนไล่ออกไม่นาน หัวหน้าคนใหม่ยังนั่งเก้าอี้ไม่ทันอุ่น
"ฉันต้องแชร์เรื่องนี้กับจิ้งหย่า!" เฉินชงคิดแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา มือทั้งสองสั่นด้วยความตื่นเต้น "จิ้งหย่า เงิน 1.1 ล้านเข้าแล้ว! แต่งงานกันนะ!" พูดถึงคำว่าแต่งงาน น้ำตาของเฉินชงก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว คบกับแฟนมา 10 ปี ในที่สุดก็กลับประเทศมาเตรียมแต่งงาน แต่ครอบครัวแฟนมีปัญหา แม่ยายเรียกสินสอด 88 หมื่นหยวน ขาดแม้แต่หยวนเดียวก็ไม่ได้ ผู้ใหญ่เอาหน้า ทำให้เฉินชงกับหลี่จิ้งหย่าลำบากใจมาก ดีที่ตอนนี้เห็นแสงสว่างแล้ว!
อีกฝ่ายของสายโทรศัพท์ หลี่จิ้งหย่ากำลังถือใบลาออกอยู่ เมื่อวานเฉินชงเพิ่งเซ็นสัญญาเสร็จ หลี่จิ้งหย่าก็ตัดสินใจจะลาออกวันนี้ แล้วไปสู้ด้วยกันที่เมืองไป๋เฉวียว ถือใบลาออกอยู่ น้ำตาก็หยดลงมา สิบปีแล้ว ในที่สุดก็จะได้จบบทหนึ่งแล้ว ชีวิตคนเรามีกี่สิบปี? หลี่จิ้งหย่าไม่รู้ แต่เธอรู้ว่าสิบปีที่อยู่กับเฉินชงเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอ!
ก่อนหน้านี้มักเห็นข่าวคู่รักที่กำลังจะแต่งงาน แต่เพราะฝ่ายชายหาเงินสินสอดไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเลิกรากัน หลี่จิ้งหย่าคิดมาตลอดว่าจะไม่เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่เรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว เพราะแม่ที่รักหน้ารักตา เกือบทำให้พวกเขาสองคนต้องแยกจากกัน ครั้งนี้ที่จะไปเมืองไป๋เฉวียวไม่ว่าแม่จะเห็นด้วยหรือไม่ เธอก็จะไป! เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ความสุขของตัวเองต้องตัดสินใจเอง!
"ตกลง!"
พูดจบ หลี่จิ้งหย่าก็กลั้นไม่อยู่ น้ำตาไหลพรั่งพรูเหมือนเขื่อนที่แตก
เมื่อได้ยินคำตอบของหลี่จิ้งหย่า น้ำตาของเฉินชงก็ไหลนองหน้า หลังจากวางสาย เฉินชงเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ใบหน้าเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม เงยหน้ามองเพดาน ประสบการณ์สิบปีผ่านในหัวเหมือนสไลด์ฉายภาพ "สิบปีในที่สุดก็สำเร็จแล้ว"
ความรู้สึกตื่นเต้นนี้ยังคงอยู่เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง เฉินชงถึงได้สงบลง เขานึกถึงว่าตัวเองเห็นโพสต์ในฟอรั่มเสี่ยวซูชง ที่หมวดพูดคุยทั่วไป ถึงได้มีเงิน 1.1 ล้านในวันนี้! หากวันนั้นไม่ได้เห็นโพสต์ บางทีวันนี้ตัวเองอาจยังกังวลเรื่องเงินสินสอดอยู่
คิดแล้ว เฉินชงก็เข้าสู่ระบบฟอรั่มเสี่ยวซูชง ในหมวดพูดคุยทั่วไป การอภิปรายเรื่องการรับสมัครบุคลากรของมหาวิทยาลัยอี้หัวเมื่อไม่กี่วันก่อนหายไปแล้ว ตอนนี้มีแต่หัวข้อสนทนาเก่าๆ นักศึกษาปริญญาเอกของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งกระโดดตึกอีกแล้ว มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งช็อก! ศาสตราจารย์ขโมยงานวิจัยของนักศึกษา หรือศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งให้นักศึกษาปริญญาโทอยู่บ้านเลี้ยงลูก รวมถึงหัวข้อต่างๆ ที่คนนอกคงนึกไม่ถึง
หลายคนคิดว่านักศึกษาบัณฑิตศึกษา นักวิจัย เป็นงานที่สูงส่ง แต่ความจริงไม่ใช่ ถ้าเจออาจารย์ที่ปรึกษาดีก็ยังดี ถ้าเจออาจารย์ที่ปรึกษาแย่ นั่นช่างเป็นเรื่องน่าเศร้า การกดขี่ขูดรีดยังถือว่าดี ที่แย่ที่สุดคือไม่ให้จบ ขโมยงานวิจัย
คิดถึงประสบการณ์หลายวันที่ผ่านมา เฉินชงอดรู้สึกซาบซึ้งไม่ได้ เขาถ่ายภาพหน้าจอข้อความ SMS แล้วเขียนโพสต์ยาวพันคำ กดส่ง! ฟอรั่มที่เงียบสงบมานาน เพราะโพสต์เดียวของเฉินชง พลันคึกคักขึ้นมาทันที เหมือนดาวตกกระทบโลก ความนิยมพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ! ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง โพสต์ถูกผู้ดูแลปักหมุดและทำเครื่องหมายคุณภาพ! ส่วนเนื้อหา...
