บทที่ 350 การไถ่บาป (ฟรี)

บทที่ 350 การไถ่บาป (ฟรี)

"วันนั้น"

"ข้าเผชิญหน้ากับผู้ไล่ล่าที่ทรงพลังอย่างที่สุด"

ลูกตาของปรมาจารย์พลังงานสั่นระริก แผ่ความหวาดกลัวชัดเจน "มันเรียกตัวเองว่า 'เจ้าหน้าที่ประหาร' ขับยานรบพลังงานรูปอนันต์ มันพูดเพียงประโยคเดียว 'มาจบชีวิตเจ้าโดยเฉพาะ'"

ม่านตาเฉิงฉีหดเล็กลง นึกถึงฝันร้ายที่ขอบทางช้างเผือก ตอนที่ตนพยายามทะลุเขตกันชนของกาแล็กซี่ ราวกับเผยตัวตนออกมา ดึงดูดสิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่า 'เจ้าหน้าที่ประหาร' มาเช่นกัน มันยืนอยู่บนยานรบพลังงานรูปอนันต์เหมือนกัน เพียงแค่ออกอาวุธสบายๆ ก็ทำลายตนได้

เจ้าหน้าที่ประหารในความฝันนั้นมีตัวตนจริงๆ

เรือนจำ 322 ในฐานะคุก ย่อมต้องมี 'ผู้ไล่ล่า' หรือ 'ผู้บังคับใช้กฎหมาย' เหมือนความสัมพันธ์ระหว่างคุกกับตำรวจในสังคมมนุษย์

ไม่คิดว่าบทบาทนี้จะเป็นเจ้าหน้าที่ประหารในความฝันของตน

เฉิงฉีเม้มปากเบาๆ ไอ้หมอนั่นบอกในฝันว่าตนเป็นนักโทษคดีร้ายแรง... ข้าทำผิดอะไรกันแน่

"มันน่ากลัวเหลือเกิน น่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน"

"พลังของมันถึงขั้นท่วมท้น ราวกับเพียงแค่แตะปลายเท้า ก็ทำลายทุกอย่างในสายตาได้"

"นักโทษทั้งหมดในเรือนจำ 322 ล้วนถูกมันจับกุม"

ม่านตาของปรมาจารย์พลังงานสั่นระริก "ตอนนั้นข้าได้นำพลังงานในร่างออกมา รวมเป็น 'พลังงานขาว' และซ่อนมันไว้ พลังต่อสู้ของข้าจึงไม่ถึงหนึ่งในหมื่นของเดิม แต่ข้ารู้ดี แม้ข้าจะอยู่ในสภาพสูงสุด หรือแม้แต่สิบเท่าของสภาพสูงสุด ก็ไม่มีทางต่อกรกับเจ้าหน้าที่ประหารได้"

ม่านตาของเฉิงฉีหดเล็กลง ในความฝัน เขาก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันไร้รูปของอีกฝ่าย และความรู้สึกว่าไม่มีทางเอาชนะได้

"หลังจากนั้น ข้าถูกส่งมาที่ 322 มันเป็นห้องทดลองธรรมดาๆ ห้องหนึ่ง"

"จากนั้นถูกบังคับเปิดอินเตอร์เฟซสมอง จิตสำนึกทั้งหมดถูกโยนเข้าเรือนจำ 322"

"แล้วข้าก็เริ่มชีวิตในคุกยาวนาน 90 พันล้านปี"

ปรมาจารย์พลังงานหันมามองเฉิงฉี ในดวงตามีความสงบประหลาด "เจ้ารู้ไหม เมื่อคนถูกจองจำเป็นเวลาหลายสิบพันล้านปี ความคิดของพวกเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไร?"

เฉิงฉีส่ายหน้า คงไม่มีใครจินตนาการความรู้สึกนั้นได้

"ตอนแรกคือความโกรธ ไม่ยอมรับ นิสัยดุร้ายยังไม่จาง"

"ต่อมาคือการกดดัน ความเจ็บปวด อึดอัด บ้าคลั่ง"

"หลังจากนั้น ภายใต้ความรู้สึกไร้พลัง ก็เกิดความเหม่อลอย สงบนิ่ง และความทรงจำ"

"แล้วประสบการณ์ทั้งชีวิตก็ผุดขึ้นในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ละเอียดขึ้นเรื่อยๆ เห็นทุกคนที่ตนฆ่า ทุกความเสียหายที่ก่อ"

"ต่อมา ในใจก็เกิดความสำนึกผิด เสียใจ สารภาพบาป และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ"

"วิญญาณที่ตายด้วยน้ำมือเจ้า ปะปนอยู่ในคลื่นมหึมาแห่งความเสียใจ ครวญคราง กรีดร้อง โจมตีจิตใจเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า ความรู้สึกนั้น ราวกับถูกเฆี่ยนพันครั้งหมื่นที"

ลูกตาสีขาวของปรมาจารย์พลังงานมีน้ำตาไหลออกมา ดูเหมือนยังร้อนระอุ "หลังจากนั้น ก็เกิดความคิดขึ้นมาเองว่า ข้าจะ 'ไถ่บาป' ได้อย่างไร?"

"ค่อยๆ ความคิดทั้งหมดในสมองก็หายไป เหลือเพียง 'การไถ่บาป'"

"ข้าพร้อมจะปฏิบัติต่อทุกสิ่งมีชีวิตที่พบด้วยความเมตตา พร้อมช่วยเหลือพวกมันสุดความสามารถ"

"ทุกครั้งที่ได้ช่วยเหลือผู้อื่น ก็เหมือนตัวข้าที่ถูกพิษร้าย ได้ดื่มยาแก้พิษหนึ่งหยด"

สีหน้าเฉิงฉีสะท้อนความเข้าใจ นึกถึงสิ่งมีชีวิตในห้องขัง ต้นไม้สังเคราะห์แสงที่พยายามมอบผลไม้ให้ตนเสมอ ปลาหมึกยักษ์ที่มักพูดว่า 'ยินดีรับใช้'

ที่แท้จิตใจของนักโทษ เมื่อผ่านการชำระล้างของกาลเวลาอันไม่สิ้นสุด จะกลับคืนสู่ "ความปรารถนาดี" ที่บริสุทธิ์ที่สุด

"ข้าได้เรียนรู้ความเชื่อหนึ่งจากเพื่อนนักโทษมนุษย์ พวกเจ้าเรียกว่าพุทธศาสนา ข้าได้รู้แนวคิดหนึ่งว่า การนั่งสมาธิ สวดมนต์ สามารถส่งดวงวิญญาณไปสู่สุขคติได้"

"ดังนั้นข้าจึงเริ่มนั่งสมาธิ สวดมนต์ ทำต่อเนื่องมา 50 พันล้านปี"

"ได้ยินว่าชีวิตมนุษย์สั้นเพียงร้อยปี แต่พระผู้ทรงธรรมกลับส่งดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนสู่สุขคติได้"

"ข้าไม่รู้ว่า 50 พันล้านปีของข้า..."

"ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว!"

"ข้ารู้ตัวจริงๆ ว่าผิด!"

ร่างของปรมาจารย์พลังงานเริ่มสั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสำนึกผิดและตำหนิตัวเอง "ข้ารู้ว่าไม่สามารถไถ่บาปได้แล้ว แต่ความสำนึกผิดของข้าดูจะลึกซึ้งยิ่งขึ้น ข้าเกิดความคิดหนึ่ง ข้าต้องออกจากเรือนจำ 322 ข้าไม่อาจปล่อยให้ 'พลังงานขาว' จมหาย ไม่อาจปล่อยให้มันสูญเปล่า แต่ตัวข้าเอง จะไม่มีวันใช้มันอีกเด็ดขาด"

"ข้าจะมอบมันให้ 'ดาวแห่งความหวัง' ให้ผู้นำที่มีกลยุทธ์ ปัญญา ความกล้าหาญ และคุณธรรม ในอนาคต เขาจะใช้ 'พลังงานขาว' เพื่อฟื้นฟู เพื่อความรุ่งเรือง ของหนึ่งหรือหลายอารยธรรม"

ปรมาจารย์พลังงานมองมาที่เฉิงฉี "ข้าเคยดูดซับพลังงานที่เรียกว่าจิตวิญญาณ มันทำให้ข้าเห็นคุณสมบัติของสิ่งมีชีวิตอื่นได้อย่างรางๆ ข้าเห็นว่าเจ้าแบกรับความหวังในการฟื้นฟูมากกว่าหนึ่งอารยธรรม การดำรงอยู่ของเจ้า อาจสรุปได้ด้วยคำว่า 'ยิ่งใหญ่'"

เฉิงฉีชะงักเล็กน้อย "ข้า...ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น"

ปรมาจารย์พลังงานไม่ได้อธิบาย พูดต่อว่า "ดังที่เจ้าว่า หนึ่งในกฎของเรือนจำ 322 คือนักโทษทุกคนต้องถูกจองจำ 100 พันล้านปี นี่คือ 'กุญแจตรรกะ' ดังนั้นนักโทษคนอื่น ไม่ว่าจะทรมานเพียงใด ก็ต้องอยู่รอดที่นี่อย่างไร้ทางเลือก แต่ข้าเข้าใจกฎนี้ ทำลายกำแพงความคิด...หนีออกมาด้วยการฆ่าตัวตาย"

"แต่ข้าไม่ได้จากไป เพราะพบว่าเจ้ากำลังมา"

"เจ้าไม่ทำให้ข้าผิดหวัง เจ้าคือผู้สืบทอด 'พลังงานขาว' ที่เหมาะสมที่สุด"

ดวงตาของปรมาจารย์พลังงานจ้องมองเฉิงฉีตรงๆ เต็มไปด้วยความหวังและการฝากฝัง จากนั้นเขาก้มมองลูกกลมพลังงานรอบตัว บนผิวลูกกลมค่อยๆ ปรากฏตัวอักษร:

——'กาแล็กซี่สามเหลี่ยม พิกัดดาว: ไรต์แอสเซนชัน 01h33m50.90s, เดคลิเนชัน +30°39′36.6″'

"จำตำแหน่งนี้ไว้"

"'พลังงานขาว' อยู่บนดาวที่เต็มไปด้วยความหวังดวงหนึ่ง"

ปรมาจารย์พลังงานมองเฉิงฉี "บาปกรรมเป็นของข้า แต่อนาคตเป็นของเจ้า"

เฉิงฉีจดจำตัวเลขเหล่านั้นอย่างตั้งใจ เมื่อเงยหน้ามอง 'ปรมาจารย์พลังงาน' อีกครั้ง บนใบหน้าชายชรามีรอยยิ้ม ดังที่เขาบอก ราวกับร่างที่เต็มไปด้วยพิษได้ดื่มยาแก้พิษอีกหนึ่งหยด

"ยังมีอีกเรื่อง"

ปรมาจารย์พลังงานจ้องมองใบหน้าของเฉิงฉี "ข้าพบว่าในร่างของเจ้ามีพันธุกรรมมากกว่าหนึ่งชนิด เจ้ามี 'ความเข้ากันได้' ที่ไม่เคยพบมาก่อน ดังนั้นข้าจะมอบของขวัญให้เจ้าอีกอย่าง"

ปรมาจารย์พลังงานพลันคว้ามือขวาของเฉิงฉี นิ้วโป้งทั้งสองกดลงบนหลังมือ ดวงตาสีขาวเปล่งประกายจ้า

ฉึ่ก ฉึ่ก! ฉึ่ก ฉึ่ก——!

เฉิงฉีรู้สึกถึงความเจ็บแสบราวถูกกระแสไฟฟ้าเผาที่หลังมือ สัญชาตญาณทำให้เขาพยายามดึงมือกลับ

ปรมาจารย์พลังงานยิ้มบางๆ ชัดเจนว่านี่ไม่ใช่การทำร้าย

เมื่อเฉิงฉียกมือขึ้นดู เขาพบว่าบนหลังมือถูกสลักสัญลักษณ์ '+' และ '-' เหมือนแผ่นทองแดงบนร่างของปรมาจารย์พลังงาน แสดงถึงขั้วบวกและลบ

"นี่คือพันธุกรรมของ 'พันธุกรรมตระกูลผู้รับรู้พลังงาน' ของพวกเรา"

ปรมาจารย์พลังงานยิ้ม "ดูดซับพลังงาน ปล่อยพลังงาน เมื่อพัฒนาอย่างเหมาะสมจะแปรเปลี่ยนได้หลายรูปแบบที่มีประโยชน์ เช่นการส่งเสียงในสุญญากาศ หรือลูกกลมพลังงานรอบตัวเรานี้ ตอนนี้เจ้ายังไม่สามารถผสานกับพันธุกรรมนี้ได้ แต่สักวันหนึ่ง มันจะกลายเป็นพลังของเจ้า และเมื่อถึงตอนนั้น เจ้าจะเป็นสายเลือดสุดท้ายของพันธุกรรมตระกูลผู้รับรู้พลังงาน"

ดวงตาของเฉิงฉีเบิกกว้าง เข้าใจความหมายของสัญลักษณ์บนแขน นี่เป็นแม่แบบพันธุกรรมอีกชนิดหนึ่ง เหมือนกับพันธุกรรมฐานซิลิคอน

"ตอนนี้ ข้าสามารถจากไปได้เสียที"

"ข้าจะท่องไปในจักรวาล ใช้ความรู้ในสมองช่วยเหลืออารยธรรมที่ล้าหลังให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"

ขณะที่ปรมาจารย์พลังงานพูด ดวงตาของเขาวาบแวบ จู่ๆ ก็ถอยหลังหนึ่งก้าว ทำสิ่งที่น่าตกใจ - คุกเข่าลงบนพื้น กลางอวกาศว่างเปล่า และคำนับเฉิงฉีหนึ่งครั้ง

"นี่เป็นมารยาทที่ข้าเรียนรู้จากเพื่อนนักโทษมนุษย์ ข้าไม่รู้วิธีใช้ที่ถูกต้องนัก ข้าแค่รู้ว่ามันแสดงถึงความขอบคุณสูงสุดและความหวังที่จริงใจที่สุด"

หลังจากกราบ ปรมาจารย์พลังงานเงยหน้า เสียงแหบพร่าสั่นเครือในความเงียบ "หากเป็นไปได้ โปรดช่วยข้าไถ่บาปให้มากที่สุด"

เฉิงฉีเห็นการสำนึกผิดจากใจจริงในสิ่งมีชีวิตต่างดาวสูงวัยผู้นี้ และสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่สุดของเขา แม้เขาเคยก่อบาปมหันต์ บาปเหล่านั้นไม่ได้หายไป แต่ถูกห่อหุ้มด้วยความปรารถนาดีหลายชั้น กลายเป็นเสียงระฆังเตือนใจตลอดชีวิตที่เหลือ

เฉิงฉีพยักหน้าเงียบๆ

ปรมาจารย์พลังงานยิ้มอีกครั้ง ราวกับได้ดื่มยาแก้พิษอีกหนึ่งหยด

ภายใต้สายตาของเฉิงฉี เขาเดินทางสู่ห้วงอวกาศลึก ค่อยๆ หายลับไป

ในชั่วขณะนั้น เฉิงฉีเงยหน้า มองไปยังที่ซึ่งปรมาจารย์พลังงานมองไม่เห็น นั่นคือกลุ่มโมเสกที่หมุนวน แตกเป็นชั้นๆ เผยให้เห็นช่องมืดดำ

ปรมาจารย์พลังงานไม่รู้ว่าที่นี่ยังคงเป็นโลกเสมือน

การหลบหนีที่เขาคิด เป็นเพียงการหนีออกจากชั้นแรก สถานที่ตอนนี้ยังคงเป็น 322

อาจเป็นเพราะเฉิงฉีเป็นผู้ที่พิเศษ เขาไม่ใช่นักโทษ แต่เข้ามาใน 322 ผ่านหนอนโชว์ของอาหม่า หรืออาจเป็นเพราะมีเพียงวิธีหลบหนีของเฉิงฉีเท่านั้นที่จะได้ผลจริงๆ

ชนต้นฉับแล้วนะครับ หลัง จากนี้ ถ้า ต้นฉบับลงมาได้ 10 ตอน ผมมาแปลลงต่อให้ทันทีเลยครับ

(จบบทที่ 350)