ตอนที่แล้วบทที่ 23 การกำกับถ่ายทำโฆษณา
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 25 เริ่มเขียนนิยายเรื่อง "ตำนานเทพยุทธ์ทะลุฟ้า" บนแพลตฟอร์มฟานเฉวีย

บทที่ 24 บทสนทนาที่ร้านขายของชำ


ป้าไฉ่กำลังคุยกับป้าสองคนอยู่

เมื่อเห็นซ่งเหวินเซวียนเดินเข้ามาซื้อน้ำด้วยร่างที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ป้าไฉ่ที่คุ้นเคยกับภาพนี้รีบหยิบน้ำให้

ส่วนป้าอีกสองคนเมื่อเห็นหนุ่มหล่อที่ดูเหมือนเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ ก็ทักทายเขา

พวกเธอมองดูซ่งเหวินเซวียนอย่างงงๆ ถามด้วยความสงสัย "นี่คือ...?"

ป้าไฉ่ที่ถือน้ำแร่อยู่รีบบอก "นี่เหวินเซวียนลูกชายคนโตของป้าซ่ง จำไม่ได้เหรอ?" ป้าไฉ่พูดอย่างล้อเลียน

แม้จะได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของซ่งเหวินเซวียนในช่วงที่ผ่านมากับตา เธอก็ยังรู้สึกตกใจ

"นี่คือเหวินเซวียนลูกป้าซ่งเหรอ?"

ป้าหวังและป้าสวี่ทำหน้าไม่อยากเชื่อ

ป้าไฉ่เห็นสีหน้าตกใจของเพื่อนทั้งสอง ในใจรู้สึกสะใจมาก

"ไม่คิดใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้เหวินเซวียนออกกำลังกายทุกวัน ไม่ใช่เด็กอ้วนที่เดินสองก้าวก็หอบแล้วเหมือนก่อนนะ"

"ลดน้ำหนักแล้วยังสูงขึ้นอีก ตอนนี้เหวินเซวียนตัวสูงกว่าอ้ายไห่หลานชายฉันอีก"

ป้าหวังลุกขึ้นยืนเปรียบเทียบ ทำเอาซ่งเหวินเซวียนรู้สึกเขินมาก แต่ก็ไม่กล้าเดินหนีเพราะจะดูไม่สุภาพ

"ฮ่าๆ อายุยี่สิบสามยังโตได้อีกนะ ถ้าจำไม่ผิด เหวินเซวียนปีนี้ยังแค่ยี่สิบใช่ไหม? การที่จะสูงขึ้นก็เป็นเรื่องปกติ"

ป้าไฉ่พูดแบบนี้ ทำให้ป้าหวังกับป้าสวี่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงของซ่งเหวินเซวียนได้

"เออ นี่ตอนนี้เหวินเซวียนทำงานอะไรล่ะ?"

ป้าหวังจับมือซ่งเหวินเซวียนถามด้วยท่าทางกระตือรือร้น

"เอ่อ... ผมทำอาชีพอิสระครับ"

อาชีพอิสระ? พอป้าหวังกับป้าสวี่ได้ยินก็ทำปากเบ้ เด็กสมัยนี้ไม่มีงานทำก็บอกว่าไม่มีงานทำไปเลย ยังจะมาอ้างว่าเป็นอาชีพอิสระอีก!

แต่เด็กๆ ชอบรักษาหน้า พวกเธอก็เลยไม่พูดแทงใจดำ

"เด็กๆ ควรจะเรียนให้มากๆ นะ ดูอย่างอ้ายไห่หลานชายฉันสิ ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่เลย แต่ก็หาเงินได้แล้ว เขียนนิยายในเน็ตเดือนนึงได้หลายพันหยวนเชียวนะ"

"ว้าว! พี่หวัง หลานชายเก่งจังเลย ยังไม่จบมหาลัยก็หาเงินได้แล้วเหรอ?"

ป้าสวี่ที่อยู่ข้างๆ อุทานด้วยความประหลาดใจ

"ใช่แล้ว เขาแค่ใช้เวลาว่างเขียนเล่นๆ ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก"

ป้าหวังยิ้มจนดวงตาหยี แล้วหันไปพูดกับซ่งเหวินเซวียน "พรุ่งนี้หลานชายฉันลาเรียนมาเยี่ยมฉัน ตอนเช้าถ้าเหวินเซวียนว่างก็แวะมาที่บ้านนะ พวกเธอเป็นคนรุ่นเดียวกัน จะได้คุยกัน"

ซ่งเหวินเซวียน: "......"

ในขณะที่ซ่งเหวินเซวียนกำลังเขินจนไม่รู้จะพูดอะไร

"ย่าครับ!"

ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบกว่าถือของฝากเดินเข้ามาจากข้างนอก

"โอ้โฮ! หลานชายคนโตของย่า มาได้ยังไงเนี่ย"

ป้าหวังรีบปล่อยมือซ่งเหวินเซวียนแล้วเดินไปต้อนรับ

"ผมเดินผ่านหน้าร้านเห็นย่าอยู่ข้างใน ก็เลยแวะมาครับ"

ชายหนุ่มมองสำรวจคนอื่นในร้าน แล้วทักทาย "สวัสดีครับย่าไฉ่! สวัสดีครับย่าสวี่!"

"พี่คนนี้คือ...?"

ชายหนุ่มมองซ่งเหวินเซวียน รอให้คนอื่นแนะนำ

"จะเรียกยังไงดีล่ะ นี่คือลุงซ่งของเธอ"

ป้าไฉ่แทรกขึ้น

เมื่อกี้ที่ป้าหวังชมหลานชายไปสารพัด ป้าไฉ่ที่ไม่มีหลานก็รู้สึกหงุดหงิดมานานแล้ว

ชายหนุ่ม: "......"

"ใช่แล้ว นี่คือลุงซ่งของหนู รีบเรียกสิ! ทำไมยืนเหม่ออยู่ล่ะ!"

ป้าสวี่ก็พูดเสริมขึ้นมา

ในหมู่บ้านนี้นอกจากพี่น้องสามคนของซ่งเหวินเซวียนแล้ว ส่วนใหญ่เป็นคนแก่อาศัยอยู่

คุณย่าซ่งคือคนที่รับพวกเขาสามพี่น้องมาเลี้ยง พวกเขาเรียกคุณย่าซ่งว่าแม่ คุณย่าซ่งกับป้าไฉ่ก็เรียกกันว่าพี่น้อง หลานชายป้าหวังเรียกซ่งเหวินเซวียนว่าลุงก็ไม่ผิดอะไร

"นี่คือเหวินเซวียนลูกชายคนโตของย่าซ่ง เธอเรียกลุงซ่งไม่ผิดหรอก"

เห็นหลานชายทำท่าเขินๆ ป้าหวังก็แนะนำอย่างจนใจ

"สวัสดีครับ... ลุงซ่ง!"

อ้ายไห่ทักทายซ่งเหวินเซวียนอย่างเก้ๆ กังๆ

ในใจก็บ่นอุบ: ไอ้หมอนี่อายุคงไม่มากกว่าผมด้วยซ้ำ!

"สวัสดี!"

ซ่งเหวินเซวียนทำหน้าเฉยแต่ในใจสะใจมาก

ลูกชายป้าหวังก็เหมือนกับครอบครัวส่วนใหญ่ในหมู่บ้าน ตอนแต่งงานก็ซื้อบ้านย้ายออกไปอยู่ที่อื่น

นอกจากช่วงเทศกาลสำคัญ หลานชายก็แทบไม่ได้มาเยี่ยม ประกอบกับซ่งเหวินเซวียนคนเก่าก็ขังตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่รู้จักกันก็เป็นเรื่องปกติ

"ในหมู่บ้านเรามีแต่พี่น้องเหวินเซวียนที่เป็นคนหนุ่มสาว อ้ายไห่ลูกต้องคุยกันให้มากๆ นะ"

ป้าหวังจับมือหลานชายอ้ายไห่พูด

"ลุง... ซ่งเรียนอยู่ที่ไหนครับ?"

อ้ายไห่พยายามหาเรื่องคุย

"เอ่อ ผมจบแค่มัธยมปลาย ตอนนี้ทำไลฟ์สตรีมครับ"

"ไลฟ์สตรีม?"

อ้ายไห่สนใจขึ้นมา ถามว่า "ในแพลตฟอร์มไหนครับ?"

"โด่วอิน ลองค้นหา 'ซ่งน้อยแห่งความมีวินัย' นั่นคือบัญชีของผมครับ"

เห็นอ้ายไห่หยิบมือถือขึ้นมาด้วยท่าทางสนใจมาก

ซ่งเหวินเซวียนก็เลยบอกบัญชีโด่วอิน ของตัวเองไป

"โอ้โห! ผู้ติดตาม 3.2 ล้าน ลุงซ่งเป็นเน็ตไอดอลดังเลยนี่ครับ!"

อ้ายไห่ค้นหาตามที่ซ่งเหวินเซวียนบอก และเมื่อเห็นยอดผู้ติดตาม 3.2 ล้านในหน้าโปรไฟล์ ก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ

"มีอะไรตื่นเต้นขนาดนั้น?"

ป้าหวังก็หันมามองตามเสียงร้องของหลานชาย

ป้าไฉ่กับป้าสวี่ก็มองมาด้วย

"ลุงซ่งเป็นเน็ตไอดอลดัง มีคนติดตามตั้ง 3.2 ล้านคนนะครับ!"

"แค่เน็ตไอดอลเอง... อะไรนะ 3.2 ล้านคน!"

ป้าหวังอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ในยุคที่ทุกคนทำไลฟ์สตรีม แม้แต่คนแก่ก็ชอบดูโด่วอิน พวกเขาก็พอรู้ว่าผู้ติดตาม 3.2 ล้านคนนั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน

อ้ายไห่ไม่สนใจท่าทางตกใจของย่าทั้งสาม แต่หันไปพูดกับซ่งเหวินเซวียนอย่างสนิทสนม "ลุงซ่งครับ แอดวีแชทกันไหมครับ"

"อืม ได้ สแกนของผมเลย"

พูดจบ ซ่งเหวินเซวียนก็ยื่นคิวอาร์โค้ดวีแชทของตัวเองให้

พอแอดวีแชทซ่งเหวินเซวียนได้ อ้ายไห่ก็ดูตื่นเต้นมาก

ต่อไปเขาก็มีอะไรไว้อวดเพื่อนที่มหาลัยแล้ว ดูสิ! ผมมีเพื่อนเป็นเน็ตไอดอลดังที่มีผู้ติดตาม 3.2 ล้านคน

"เอ่อ ป้าไฉ่ ป้าหวัง ป้าสวี่ คุยกันต่อนะครับ ผมมีธุระที่บ้านนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะครับ"

ทนความกระตือรือร้นของอ้ายไห่กับสายตาแปลกๆ ของเหล่าป้าไม่ไหว ซ่งเหวินเซวียนก็เลยบอกลาแล้วหมุนตัวเดินจากมา

"ลุงซ่งครับ เดินทางปลอดภัย ว่างๆ ติดต่อกันนะครับ!"

อ้ายไห่ยังคงอยากคุยต่อ

"ได้ครับ!"

ซ่งเหวินเซวียนโบกมือ ไม่หันกลับมามอง

"ไม่นึกเลยว่าน้องซ่งจะเก่งขนาดนี้!"

มองแผ่นหลังของซ่งเหวินเซวียนที่เดินจากไป ป้าสวี่พูดอย่างทึ่งพลางหันไปถามอ้ายไห่ "มานี่อ้ายไห่ บอกย่าสวี่หน่อย บัญชีโด่วอิน ของเหวินเซวียนชื่ออะไรนะ? ย่าจะได้ไปค้นหาติดตามด้วย"

ส่วนป้าหวังที่อยู่ข้างๆ รู้สึกเขินมาก ก่อนหน้านี้ยังดึงซ่งเหวินเซวียนมาคุยแล้วชมหลานชายตัวเองไม่หยุด

ไม่นึกว่าหลานชายของเธอพอเจอซ่งเหวินเซวียนก็กลายเป็นแฟนคลับในทันที ช่างน่าอายจริงๆ

"ก็แค่เน็ตไอดอลเท่านั้นแหละ หลานชายฉันต่อไปจะเป็นนักเขียนที่ยิ่งใหญ่นะ"

ป้าหวังยังพูดอย่างไม่ยอมแพ้

เห็นป้าสวี่พูดแบบนั้น ป้าไฉ่ที่อยู่ข้างๆ ก็เบ้ปากพูดว่า "ฉันเหมือนจะเคยได้ยินเหวินฮ่าวกับเหวินหย่าพูดว่า เหวินเซวียนก็เขียนนิยายในเน็ตด้วยนะ"

"ฉันไม่รู้ว่าเขาหาเงินได้เดือนละเท่าไหร่ แต่ตั้งแต่น้องซ่งจากไป บ้านนั้นก็อยู่ได้เพราะเขาคนเดียว ค่าเรียนของเหวินฮ่าวกับเหวินหย่าก็เขาเป็นคนส่ง"

"เหวินเซวียนช่างเป็นเด็กที่รู้ความจริงๆ! มีความสามารถแล้วก็รับผิดชอบด้วย!"

ป้าสวี่พูดอย่างซาบซึ้ง

"เขียนนิยายแล้วส่งน้องเรียนได้ อย่างน้อยก็ต้องเดือนละหมื่นขึ้นไปสิ! ว้าว! เทพจริงๆ!"

อ้ายไห่ตอนนี้เรียนปี 3 เขียนนิยายมาสองปีแล้ว แต่ละเดือนรวมโบนัสก็แค่ 2,000 หยวน คนอย่างซ่งเหวินเซวียนที่เลี้ยงครอบครัวด้วยการเขียนนิยายได้ ในสายตาเขาถือเป็นระดับที่ต้องเงยหน้ามองแล้ว

"อ่อ... งั้นเหรอ"

ป้าหวังอายจนอยากหารูหนูมุด

ถ้าซ่งเหวินเซวียนยังอยู่ตรงนี้ คงรู้สึกเขินไม่แพ้กัน!

(จบบท)

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด