บทที่ 11 เงินฉันหายไปไหน

บทที่ 11 เงินฉันหายไปไหน

หลี่เซี่ยนอวี่หยิบบัตรธนาคารที่พ่อทิ้งไว้ให้จากลิ้นชัก บัตรนี้เป็นบัตรใหม่ของธนาคาร ไม่ใช่บัตรที่มีอายุ 20ปีแน่นอน ตอนที่รับมรดก เขาถูกลูกแก้วดำดึงความสนใจไป ไม่งั้นคงสังเกตเห็นหลายอย่างที่ผิดปกติ

อย่างเช่น เป่าเจ๋อกรุ๊ปเพิ่งก่อตั้งไม่กี่ปี แต่พินัยกรรมของพ่อได้รับมาจาก 20ปีก่อน

หรืออย่างบัตรธนาคารใบนี้ เงินฝาก 20ปีก่อน ที่ส่งมาให้เขา ควรเป็นสมุดบัญชีธนาคาร ไม่ใช่บัตร!

8โมง พอดีเวลาอาหาร เขาพาย่าทวดลงไปกินข้าว

จุดหมายคือร้านอาหารไทยชื่อดังแถวนี้ หลี่เซี่ยนอวี่เคยกินมา 2-3ครั้ง รสชาติดีมาก ค่าครองชีพเดือนนี้หมดแล้ว มรดก 2แสน จากที่พ่อทิ้งไว้ มาได้จังหวะพอดี

ค่าครองชีพหลี่เซี่ยนอวี่เดือนละ 3,000หยวน พ่อบุญธรรมของเขาโอนให้ทุกๆช่วงต้นเดือน เขาใช้จ่ายวันละ 80หยวน แบบนี้ในแต่ละเดือนเก็บเงินได้ 5-600หยวน...

เก็บเงินอย่างเดียว ชาตินี้ไม่มีทางรวย เงินส่วนนั้นเป็นค่าห้อง ถ้าเจอพี่สาวที่มีอิสระทางการเงิน อย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง บางทีค่าห้องหลี่เซี่ยนอวี่ก็ไม่ต้องจ่าย

เดือนนี้เขาใช้เงินหมดเร็ว เพราะอาทิตย์ที่แล้วนัดสาวหน้าตาดีๆ ทางแอพ หลี่เซี่ยนอวี่ใช้เงินไปประมาณ 2,000หยวนกับเธอ สุดท้ายก็ได้**

มรดกของพ่อ ไม่เพียงเปิดโลกใหม่ให้เขา ยังทิ้งบรรพบุรุษมาให้เลี้ยงดู ดีที่ยังมีน้ำใจ ทิ้งเงินไว้ 2แสน

เขานั่งแท็กซี่มาที่ร้านอาหารไทย หลี่เซี่ยนอวี่บอกว่าจะกดเงินสดไว้ใช้ จึงพาย่าทวดไปตู้ ATM ถนนข้างๆ

ยามพลบค่ำ ลมเย็นพัดสบายตัว

หลี่เซี่ยนอวี่เดินนำหน้า ตามหลังด้วยสาวใส่กางเกงขาสั้นโชว์ขายาว ลมยามค่ำพัดผมสวยของย่าทวด ดึงดูดสายตาตกตะลึงของคนเดินถนน

ย่าทวดสนใจตู้ ATM มาก จ้องคนกดเงินในห้องนิรภัย มองธนบัตรสีแดงที่ออกมาทีละใบๆ

หลี่เซี่ยนอวี่จูงย่าทวดเข้าไป ล็อกประตู หยิบบัตรที่พ่อแท้ๆ ทิ้งไว้ให้ เสียบเข้าไป

"ของนี่พ่นเงินออกมาได้เหรอ"

ย่าทวดจ้องหน้าจอ แสงจอสะท้อนในดวงตาเหมือนมีดวงดาว

"ย่าไม่เคยเห็นเหรอ"

เธอส่ายหน้า

"ในนี้มีแต่เงินน่ะ" หลี่เซี่ยนอวี่บอก

ตาย่าทวดเป็นประกาย "แกถอยไป ฉันจะต่อยมันให้แตก"

หลี่เซี่ยนอวี่ตกใจ "ถึงผมก็อยากทำแบบนั้น แต่เราไม่จำเป็นต้องทำผิดกฎหมาย จะปล้นฟ้าปล้นดินแต่ก็อย่าปล้นของรัฐ"

ย่าทวด "เซี่ยนอวี่ รักชาติจังนะ"

หลี่เซี่ยนอวี่ "เปล่า ผมแค่กลัวรัฐตามฆ่า แล้วเรามีตั้ง 2แสน ไม่ได้ขัดสนนี่"

พูดไปก็กดรหัส ไม่ได้กดเงินเลย แต่กดดูยอด หลี่เซี่ยนอวี่โตมาไม่เคยมีเงินมากขนาดนี้ ในใจชื่นมื่น

ภายใต้สายตาจับจ้องของเขากับย่าทวด หน้าจอแสดงยอด: 90,800.00

หลี่เซี่ยนอวี่อึ้ง อดขยี้ตาไม่ได้ ยอดเก้าหมื่นไม่ผิด

อาจจะเพราะท่าขยี้ตาไม่ถูก ขยี้อีกที

ยังเก้าหมื่น!

หลี่เซี่ยนอวี่ "???"

"ไม่ใช่บอกว่า 2แสนหรอ เงินฉันหายไปไหน" รอยยิ้มบนหน้าหลี่เซี่ยนอวี่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว

"เงินฉันหายไปไหน!?"

เห็นหลานรักสีหน้าบิดเบี้ยว ย่าทวดเอามือไพล่หลัง แกล้งมองวิวรอบๆ

หลี่เซี่ยนอวี่หยิบมือถือ โทรหาคุณลุงชิน ไม่กี่วินาทีก็รับสาย "คุณลุงชิน มรดกที่พ่อให้ผม 2แสนหยวน ใช่มั้ยครับ"

คุณลุงชิน "น่าจะใช่"

"น่าจะ?"

"ฉันจะไปรู้ได้ไง ไม่ได้สนใจมรดกพ่อนายเลย เป็นไง"

ลุงชินถาม

"เป็นไงเหรอ"

หลี่เซี่ยนอวี่กัดฟันพูด

"ในบัตรผมมีแค่ 90,000 เงินที่เหลือไปไหน พวกคุณโกงเหรอ"

ลุงชินอึ้ง "แน่ใจเหรอ"

หลี่เซี่ยนอวี่ "แน่ใจแน่นอน และมั่นใจ"

ลุงชินงง "หรือจะโอนผิด ฉันโทรถามการเงินดู นายก็ลองตรวจสอบรายละเอียดบัญชีด้วย"

เงินที่พ่อทิ้งให้หลี่เซี่ยนอวี่แน่นอนไม่ใช่เงินดั้งเดิม เงินก้อนนี้อยู่ในสมาคมพุทธ-เต๋า 10กว่าปี แล้วโอนไปเป่าเจ๋อกรุ๊ป พร้อมพินัยกรรม หลี่เซี่ยนอวี่สงสัยว่าคนในเป่าเจ๋อหักเงินเป็นทอดๆ โกงมรดกพ่อเขา

เงินก้อนใหญ่ขนาดนี้หายไปดื้อๆ หลี่เซี่ยนอวี่ร้อนใจ ระหว่างรอลุงชินตอบ ก็โทรไปบริการอัตโนมัติธนาคาร ตรวจสอบรายละเอียดบัญชี

เลือกบริการเสียงอัตโนมัติ กดรหัสบัตร เลขบัตรประชาชน

แล้วเสียงก็เผยความจริงที่ทำให้หลี่เซี่ยนอวี่งงงวย

บัตรนี้ วันนี้มีรายการโอน 10กว่ารายการ จำนวนน้อยสุดหลักร้อย มากสุดหลักหมื่น รวม 109,200 หยวน

เขาเพิ่งได้มรดกไม่กี่วัน แค่ผูกบัตรกับมือถือ ยังไม่ทันได้แตะเงินข้างใน

ผูกบัตรกับมือถือ?!

หลี่เซี่ยนอวี่หันขวับไปมองย่าทวด ย่าทวดแกล้งมองวิวรอบๆ

"ย่าใช้เงินเหรอ" หลี่เซี่ยนอวี่ตาโต

หน้าเล็กๆของย่าทวดตื่นตระตก สายตาหลบๆ

"ไม่…ไม่ได้ใช้"

"บ้าน่า บัตรผูกมือถือไว้แค่ของผมกับของย่า"

หลี่เซี่ยนอวี่โกรธ "ถ้าไม่ใช่ย่า แล้วจะเป็นใคร"

มือถือที่ย่าทวดใช้เป็น iPhone 6s ที่หลี่เซี่ยนอวี่เลิกใช้แล้ว เมื่อวานก่อนสอนย่าทวดใช้มือถือ ก็ผูกบัตรให้เธอด้วย

ย่าทวดเห็นความจริงเปิดเผย แก้ตัวไม่ได้ จึงโกรธพูดเบี่ยงเรื่อง "ห้ามพูดกับฉันแบบนี้นะ ไอ้หลานเนรคุณ"

" 1แสนหยวน ย่าใช้หมดไปได้ยังไง" หลี่เซี่ยนอวี่คลั่ง

"เติมเกมน่ะ..." ย่าทวดพูดเบาๆ

"หา?" หลี่เซี่ยนอวี่ตาโต รู้สึกเหมือนมีค้อนฟาดหัวซ้ำๆ "เติม... เกม?"

ย่าทวดพยักหน้า นับนิ้ว "อาวุธระดับฮีโรทั้งหมดใน CF ใช้ไปหมื่นนึง สกินกับตัวละครใน LOL ก็ไปอีกหลายพัน แล้วก็อุปกรณ์กับซื้อทองใน DNF ไปสี่หมื่น แล้ว QQ Speed ก็ซื้อรถไปอีกหลายพัน..."

ดวงตาดำขลับของเธอหมุนไปมา พยายามนึก บอกทีละอย่างให้หลี่เซี่ยนอวี่ฟัง

แต่ละคำเหมือนมีดแทงใจหลี่เซี่ยนอวี่

ริมฝีปากหลี่เซี่ยนอวี่สั่น "1แสน... หมดไปแบบนี้"

ย่าทวดพูดอย่างจริงจัง "ไม่เติมเงิน ฉันจะแข็งแกร่งได้ยังไง ไม่ขาดทุนหรอก ไม่ขาดทุน"

บ้าชิบไม่ขาดทุน เล่นเป็นเด็กประถมเหรอ

"ย่ารู้วิธีเติมได้ยังไง"

"ยากตรงไหน ดูขั้นตอนการเติม ทำตามทีละขั้น เติมง่ายมาก"

หลี่เซี่ยนอวี่พิงกำแพงกระจก ค่อยๆทรุดลงพื้น แหงนหน้าร้องโหยหวน "Tencent ดำมืดตลอดกาล โหดร้ายไปชั่วชีวิต ฮือ..."

แม้แต่เงินคนแก่ 100กว่าปี ก็ยังเอา ใจร้ายที่สุด

ย่าทวดเบ้ปาก "แค่แสนเดียวเอง เล็กน้อย ตอนฉันยังไม่ตาย เบี้ยเลี้ยงเดือนละ 500ต้าเอี้ยน (หรือประมาณ 150,000หยวน ต่อเดือน) ออกนอกบ้านทีใช้เงินทีละกำๆ"

หลี่เซี่ยนอวี่โกรธ "พอเถอะ ราชวงศ์ชิงล่มสลายไป 100กว่าปีแล้ว"

"ฮึ่ย นี่ก็เป็นเงินของฉันอยู่แล้ว พ่อนายทิ้งไว้ให้ฉัน"

"บ้าน่า! ผมเป็นลูกแท้ๆ เขาจะไม่ให้มรดกผม แต่ให้ย่าแก่ๆ อย่างย่าทวดเหรอ"

"โวยวาย ไม่พอใจอะไร เดี๋ยวฉันมีเงินค่อยคืนให้ ฉันใช้เงินพ่อแก เขาไม่เคยกล้าว่าอะไร แกนี่เป็นหลานที่ไม่น่ารักเลย"

"น่ารัก มันกินได้เหรอ คุณนี่มือเติบ ไม่สิ ย่าทวดมือเติบ"

"ห้ามพูดกับฉันแบบนี้นะ ไอ้หลานเนรคุณ"

"เชอะ แม้แต่มรดกพ่อผม ย่ายังโกง ไปๆ ไปให้พ้น"

พวกเขาทะเลาะกันใหญ่โต

ย่าทวดพูดวนไปวนมาแค่ "หลานเนรคุณ" "ไอ้เวร" คำไร้พิษสงแบบนี้ สู้หลี่เซี่ยนอวี่ที่เป็นนักเลงคีย์บอร์ดไม่ได้เลย

"ฉันจะคืนเงินแกเดี๋ยวนี้"

ย่าทวดโกรธจนหน้าแดง ชกใส่หน้าจอตู้ ATM "ปัง" เสียงดังกังวาล แล้วเธอก็ยืนแข็งค้าง

ใบหน้าสวยๆของย่าทวดเหี่ยวลงทันที มุมปากกระตุก แต่ฝืนไว้ ไม่แสดงอาการเจ็บปวด ในดวงตาชื้นขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลี่เซี่ยนอวี่ "พรืด..."

ย่าทวดน้ำตาคลอ ร้อง "แกเองก็บอกว่าฉันใช้เงินได้ตามใจ ฉันไม่เอาแกเป็นหลานแล้ว ฉันจะกลับเข้าลูกแก้ว ฮือๆ..."

คงรู้สึกว่าแม้แต่เครื่องกดเงินยังรังแก กลั้นๆน้ำตา แต่กลั้นไม่อยู่ ร้องไห้จ๊อก! ออกมาอย่างไร้ความสง่างามของย่าทวด เธอผลักประตูนิรภัย เดินหนีเข้าไปในแสงไฟริบหรี่

ร่างหายไปในราตรีอันมืดมิด

หลี่เซี่ยนอวี่กดเงินห้าพันหยวน นั่งยองๆข้างถนนสูบบุหรี่ เกาหัวอย่างหงุดหงิด คิดว่าทำไมถึงมีย่าทวดแบบนี้ได้ กิริยาลูกคุณหนูเต็มเปี่ยม เดี๋ยวก็งอนเดี๋ยวก็เปลี่ยนบท

คนอื่นที่มีคุณปู่คอยติดตาม ล้วนมีกิริยาของผู้อาวุโสน่ะ

ส่วนเธอ ย่าทวดที่อยู่มา 100กว่าปี ไปอยู่ในราชวังมาหรือไง

หนึ่งแสนหยวน ใช้ปุ๊บ! หมดปั๊บ!!

บรรพบุรุษของผมรวยขนาดนั้นเลยเหรอ

รู้สึกว่าถ้าบรรพบุรุษมีวิญญาณ ตอนนี้พวกท่านคงขำกันเป็นแถว คงจะมองเขาด้วยหางตา หัวเราะแต่ไม่พูด!! ฮ่าๆ ไอ้หลานโจร พวกเราก็โดนแบบนี้มา...

ย่าทวดรีดน้ำเชื้อสืบทอดมา ช่างมีพิษจริงๆ!!

พ่อแท้ๆ พูดถูกแล้ว ย่าทวดเป็นปีศาจน้อยที่น่าหงุดหงิดจริงๆ

หลี่เซี่ยนอวี่เข้าใจประโยคนี้ลึกซึ้งขึ้นอีก

หรือว่า ไม่ต้องสนใจเธอแล้วดีมั้ย

หลี่เซี่ยนอวี่ที่กำลังสูบบุหรี่นึกขึ้นได้ วันนั้นตอนเขาช่วยย่าทวดผูกบัตรธนาคารเข้ามือถือ เขาพูดประโยคนี้ “ตอนนี้เป็นยุคที่ใช้แค่มือถือเครื่องเดียว ก็เที่ยวได้ทั่วประเทศ ย่าทวด เรามี 2แสน ย่าใช้ได้เลย

ตอนนั้นคิดว่าย่าทวดของเขา อย่างมากก็แค่ซื้อขนมอะไรนิดๆหน่อยๆ ใครจะรู้ว่าเธอใช้เงินมือเติบขนาดนี้...

บ้าเอ๊ย!!!

หลี่เซี่ยนอวี่ทิ้งบุหรี่ วิ่งตามไปทางที่ย่าทวดหายไป

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย