ตอนที่ 498 เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่
คำพูดของเชร์และบุหรงทำให้หัวใจของไอร่าเย็นเยือกลง
เธอไม่อยากเชื่อว่าผู้พยากรณ์จะเป็นคนไม่ดี แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าคำพูดของเชร์และบุหรงมีเหตุผล
อารมณ์และเหตุผลต่อสู้กันในหัวใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกสับสน
เธอลุกขึ้นและเดินไปข้างหน้า “ข้าขออยู่คนเดียว อย่าถามว่าคนเดียวคือใคร ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเธอคือใคร”
เชร์และบุหรงถึงกับพูดไม่ออก
ตอนนี้ไอร่าแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองแล้ว ทั้งสองจึงปล่อยให้เธอไปเพียงลำพัง
เมื่อเห็นเธอเดินจากไป บุหรงพิงต้นไม้และแหงนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว “เจ้าคิดว่านางจะเลือกเชื่อพวกเราหรือเชื่อผู้พยากรณ์?”
เชร์เก็บกระดูกที่กระจัดกระจายบนพื้นแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไอร่ามีความคิดของตัวเอง”
“แต่นางใจอ่อนเกินไปและเชื่อคนง่าย”
โดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น เชร์พูดว่า “นั่นไม่ใช่ข้อดีของนางหรอกหรือ?”
บุหรงยิ้ม “นั่นก็จริง หากนางเป็นคนเย็นชาและไร้หัวใจ ข้าคงไม่สามารถปล่อยนางไปแบบนี้ได้”
...
ไอร่าบินขึ้นไปบนยอดเขาและนั่งขัดสมาธิ มองไปยังขอบฟ้าไกล
เธอครุ่นคิดถึงคำพูดของเชร์และบุหรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอยังนึกถึงรายละเอียดในอดีตที่เธอเคยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้พยากรณ์ และพิจารณามันอยู่นาน
แล้วจู่ ๆ เธอก็นึกถึงชีวิตในอดีตของตัวเอง
เมื่อก่อน เธออยู่คนเดียวและวุ่นวายกับชีวิต
แต่ตอนนี้ เธอมีคนรัก มีลูก ๆ และมีเพื่อนมากมายที่ช่วยเหลือเธอ
เธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่นานมาก
จนกระทั่งเธอรู้สึกตัวอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว
ดวงอาทิตย์สีแดงใหญ่โตค่อย ๆ โผล่พ้นขอบฟ้า แสงอรุณส่องกระทบพื้นดิน ปกคลุมทุกสิ่งด้วยผ้าคลุมสีทอง
ไอร่าหยิบเมล็ดไม้ศักดิ์สิทธิ์ออกมา
ภายใต้แสงอรุณ มันดูบอบบางและเล็กยิ่งขึ้น
ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเมล็ดเล็ก ๆ นี้จะซ่อนพลังชีวิตอันยิ่งใหญ่ไว้ได้
ไอร่าปิดนิ้วลง กำเมล็ดไม้ศักดิ์สิทธิ์ไว้ในฝ่ามือ
เมื่อเชร์เตรียมอาหารเช้าเสร็จ ไอร่าก็กลับมา
เธอพูดว่า “ข้ายังอยากกลับไปที่เมืองว่านโซ่ว”
บุหรงเลิกคิ้วขึ้น ยิ้มบาง ๆ “เจ้าดื้อจริง ๆ!”
ไอร่าพูดช้า ๆ ว่า “ข้าแค่อยากฟังคำอธิบายจากผู้พยากรณ์ด้วยตัวเอง”
“เจ้าไม่กลัวหรือว่าเขาจะฆ่าเจ้าเพื่อปิดปาก เมื่อความจริงถูกเปิดเผย?”
“ถ้าเขาโจมตี ก็สู้ ข้าไม่กลัวเขาหรอก”
บุหรงพูดกึ่งล้อเลียน “เจ้ากล้าขึ้นเยอะเลยนะ”
ไอร่าเชิดคางขึ้น “ข้าไม่ได้อยู่คนเดียว ข้ามีพวกเจ้าด้วย ข้าเลยไม่กลัวเขา”
บุหรงมองดูท่าทางมั่นใจของเธอ หัวใจของเขาก็เต้นแรง
ทั้งที่อายุมากแล้ว แต่เขาก็ยังถูกเจ้าตัวน้อยคนนี้ดึงดูดได้!
บุหรงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปหยิกแก้มของเธอ แต่พบว่าหน้าเธอแทบไม่มีเนื้อ นุ่มนิ่มเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว มีแต่ความแข็งเหมือนหิน เขาจึงดึงมือกลับอย่างหงุดหงิด “มันเหมือนจับก้อนหินเลย”
ไอร่าแค่นเสียงจิ๊จ๊ะ
เชร์ไม่แปลกใจกับการตัดสินใจของเธอ
เขายิ้ม “ในเมื่อเจ้าอยากไปเมืองว่านโซ่ว พวกเราก็จะไปด้วยกัน”
ไอร่าโผกอดเขาอย่างดีใจ “เชร์ เจ้าดีที่สุดเลย!”
เชร์ลูบหลังของตัวเมียในอ้อมแขน ถอนหายใจ “ดีที่สุดถ้าเจ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้”
เขารู้สึกว่าคนในอ้อมแขนไม่ใช่ตัวเมีย แต่เหมือนตัวผู้ ความรู้สึกมันแปลกมาก
ไอร่าจงใจตบหลังเขาเบา ๆ แล้วหัวเราะ “เจ้าจะคิดว่าข้าเป็นพี่ชายก็ได้ ข้าไม่ถือ”
เชร์กับบุหรงพูดพร้อมกัน “แต่พวกเราไม่โอเค!”
ไอร่า: “…”
ชิ!
หนึ่งเดือนต่อมา ทั้งสามคนเดินทางกลับมาถึงเมืองว่านโซ่ว
บันไดบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ยังคงสูงตระหง่าน
ไอร่าเดินนำหน้า ตามด้วยเชร์และบุหรง พวกเขาค่อย ๆ ปีนขึ้นบันได
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าประตูวิหาร
ทหารยามที่เฝ้าประตูได้รับคำสั่งล่วงหน้า เมื่อเห็นไอร่าและอีกสองคน พวกเขารีบหลีกทางให้ทันที เพื่อให้ทั้งสามคนเดินเข้าไปในวิหารได้
ห้องโถงยังคงว่างเปล่าและเงียบสงัดอย่างน่าขนลุก
ไม่นาน ผู้พยากรณ์ก็เดินออกมา เสื้อคลุมไหมฉลามสีขาวทำให้เขาดูผอมเพรียวและเยือกเย็นยิ่งขึ้น ใบหน้าของเขายังคงซีดเซียวเพราะเสียเลือดมากในครั้งก่อน ทำให้ร่างกายยังฟื้นตัวไม่สมบูรณ์
เขาโบกมือเชิญให้ไอร่าและอีกสองคนไปนั่ง
ไอร่านั่งลงบนเบาะรองนั่ง และหยิบเมล็ดไม้ศักดิ์สิทธิ์ออกมา “ข้านำมันกลับมาแล้ว”
ดวงตาของผู้พยากรณ์ถูกปิดด้วยไหมฉลาม เขาไม่ได้ยื่นมือไปรับเมล็ด แต่พยักหน้าเบา ๆ “เจ้าทำได้ดี”
“แล้วเราควรทำอะไรต่อไป?”
“ไม่ต้องรีบ เจ้าคงเหนื่อยแล้ว อยู่พักผ่อนที่นี่สักสองวัน ข้าจะบอกเจ้าว่าต้องทำอะไรต่อไป”
ไอร่าลังเลเล็กน้อย “แล้วเมล็ดนี้…”
“เมล็ดจะอยู่กับเจ้า”
“โอ้” ไอร่าเก็บเมล็ดกลับไป “แล้วเจ้าตัวเล็กล่ะ? เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
“เขายังหลับอยู่ เขาน่าจะตื่นคืนนี้”
ไอร่าดีใจมาก “ดีจัง!”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ ข้าได้สั่งให้คนเตรียมห้องพักสำหรับพวกเจ้าไว้แล้ว”
ไอร่าลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
ผู้พยากรณ์กล่าวว่า “ได้สิ”
“ซวนเหวยตายแล้ว ท่านรู้เรื่องนี้ไหม?”
ผู้พยากรณ์ไม่ได้ตอบอะไร
ไอร่าไม่ได้ตกใจจากความเงียบของเขา เธอรวบรวมความกล้าและพูดต่อไปว่า “ก่อนที่ซวนเหวยจะตาย เขาบอกเราว่าท่านให้ข้าเมล็ดไม้ศักดิ์สิทธิ์แค่เพื่อใช้ข้าเป็นเครื่องสังเวย เมื่อเมล็ดไม้ศักดิ์สิทธิ์หลอมรวมกับข้าอย่างสมบูรณ์ ท่านก็จะสังเวยข้า เป็นจริงหรือไม่?”
เชร์และบุหรงตกใจ
พวกเขาคิดว่าอาจจะใช้เวลาสักพักกว่าไอร่าจะตัดสินใจเผชิญหน้ากับผู้พยากรณ์ด้วยตัวเอง
แต่ว่าไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะเลือกที่จะเผชิญหน้าในตอนนี้
เธอถามตรงเกินไป ถ้าเป็นสัตว์ทั่วไปคงโกรธแน่ ๆ
แต่ผู้พยากรณ์ยังคงสงบเยือกเย็น
เขายิ้มเล็กน้อย “เจ้าคิดว่าเป็นจริงหรือไม่?”
เชร์และบุหรงกังวลว่าผู้พยากรณ์จะไม่พอใจและมีปัญหากับพวกเขา แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าของเขา พวกเขาก็รู้สึกโล่งอกทันที
ดูเหมือนว่าผู้พยากรณ์ไม่ได้โกรธ แต่กลับรู้สึกพอใจ
จริง ๆ แล้ว เมื่อเทียบกับการพยายามจับผิด ผู้พยากรณ์กลับชอบวิธีการตรงไปตรงมาของไอร่ามากกว่า
ถ้ามีข้อสงสัย ก็ควรถามเขาโดยตรง
ไอร่าส่ายหัว “ข้าไม่รู้ ดังนั้นข้าถึงมาถามท่าน หวังว่าท่านจะให้คำตอบที่ชัดเจนแก่ข้า”
ผู้พยากรณ์ถามเบาๆ “ถ้าข้าบอกว่าไม่เป็นความจริง เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่?”
“ข้าจะเชื่อท่าน” ไอร่าตอบโดยไม่ลังเล
ผู้พยากรณ์สามารถบอกได้จากน้ำเสียงของเธอว่าเธอยินดีที่จะเชื่อเขาจริง ๆ และเธอก็ไม่ได้โกหกเลย
สีหน้าของเขาอ่อนโยนลงจากความจริงใจของเธอ
“ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าตัวเล็กถึงชอบเจ้ามากขนาดนี้”
