ตอนที่ 235
ตอนที่ 235
ตูม!
อุกกาบาตระเบิดในฝูงมอนสเตอร์
มอนสเตอร์มากมายถูกฆ่าตายในครั้งเดียว กลายเป็นแสงสีขาวหายไป
มอนสเตอร์ที่ล้อมพวกเขาหายไปครึ่งหนึ่ง
เห็นดังนั้น หลี่เม่ยเม่ยกับคนอื่นๆ ก็โล่งใจ
“ต้องใช้ท่าไม้ตายถึงจะได้ผล”
เถียนเสี่ยวถอนหายใจ
พูดยังไม่ทันจบ ที่ว่างก็มีมอนสเตอร์มาเติมเต็ม
“เกิดอะไรขึ้น!” หลี่เม่ยเม่ยเห็นดังนั้นก็ร้อนใจ
ท่าเมื่อกี้ถึงจะฆ่ามอนสเตอร์ได้สะใจ
แต่ก็ต้องแลกมา
อย่างแรกคือทักษะติดคูลดาวน์ อย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงถึงจะใช้ได้
อย่างที่สองคือเพราะฆ่ามอนสเตอร์เยอะเกินไป บัฟของเธอก็เลยลดลง เหลือแค่ 20%
ตามที่เทียนเต๋าบอก ถ้าเธอยังฆ่าต่อไป ไม่นานบัฟก็จะหายไป
ตอนนั้น ความสามารถของทีมก็จะลดลง
“มีบอส!”
ทันใดนั้น เหลียงเมี่ยวหลิงที่อยู่แนวหน้าก็ตะโกน
พอได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็หน้าซีด
ที่แท้มอนสเตอร์ที่รุมพวกเธอ ไม่ใช่แค่มอนสเตอร์ระดับสูงสิบกว่าตัว
แต่ยังมีบอสด้วย จะทำยังไงดี?
ด้วยความสามารถของพวกเธอ รับมือมอนสเตอร์ระดับสูงสิบกว่าตัวยังลำบากแล้ว
ถ้ามีบอสอีก พวกเธอคงไม่ไหว
ที่สำคัญคือ บัฟของพวกเธอจะลดลงเรื่อยๆ
ยิ่งฆ่า ก็ยิ่งอ่อนแอ
แบบนี้จะสู้ยังไง?
“เมี่ยวหลิง พุ่งออกไปได้ไหม?”
หลี่เม่ยเม่ยคิดแล้วก็ถาม
“ฉันออกไปได้ แต่...”
เหลียงเมี่ยวหลิงเว้นวรรค ไม่ได้พูดต่อ
ในฐานะนักรบหอก เธอถนัดการพุ่งชน
ด้วยความสามารถของเธอ แค่ยังไม่โดนล้อม ก็มีโอกาสพุ่งออกไปได้
แต่เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ล่ะ?
จะทิ้งเพื่อนหนีเอาตัวรอดคนเดียวได้ไง?
หลี่เม่ยเม่ยรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร
แต่ตอนนี้จะมัวลังเลไม่ได้
“เถียนเสี่ยว ชิงฮวน พวกเธอว่าไง?”
“ฉันวิ่งไม่ได้”
ลั่วชิงฮวนพูดอย่างขมขื่น
“ถ้าฉันวิ่ง การเล่นพิณก็จะสะดุด เสียงพิณก็จะหายไป”
ผลลัพธ์ของการที่เสียงพิณหายไป ไม่ต้องพูดถึง
ทุกคนยังมีบัฟอยู่ ถ้าเสียงพิณหายไป ความสามารถของพวกเธอก็จะลดลง 50%
ตอนนั้น ก็ยิ่งหนีไม่ได้
“ฉันรับมือได้แป๊บหนึ่ง”
ทันใดนั้น เถียนเสี่ยวก็พูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น
“ฉันยังไม่ได้ใช้ท่าไม้ตาย ถ่วงเวลาให้พวกเธอได้”
“นานแค่ไหน?”
หลี่เม่ยเม่ยรีบถาม
“ไม่รู้สิ” เถียนเสี่ยวพูดอย่างขมขื่น
“บางทีนาทีหนึ่ง บางทีห้านาที ฉันยังไม่เคยใช้เลย”
“งั้นก็ลองดู!”
หลี่เม่ยเม่ยไม่สนใจ ยังไงตอนนี้ รับมือได้นาทีหนึ่ง ก็นาทีหนึ่ง
เธอส่งสัญญาณไปแล้ว ตอนนี้ทำได้แค่รอ!
“โอ๊ย!”
เถียนเสี่ยวยังไม่ทันใช้ทักษะ ก็มีเสียงร้องของเหลียงเมี่ยวหลิงดังมาจากข้างหน้า
เห็นตั๊กแตนตำข้าวตัวใหญ่ ยกเคียวขึ้น ฟันเหลียงเมี่ยวหลิง
เหลียงเมี่ยวหลิงยกหอกขึ้นกัน แต่ก็ถูกฟันปลิว
พอตกลงพื้น ตั๊กแตนตำข้าวก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ
แต่ได้ใจ สะบัดมือ เคียวในมือก็กลายเป็นอาวุธลับ ฟันออกไป
ฟิ้ว!
เห็นเคียวสองเล่มพุ่งเข้ามา เหลียงเมี่ยวหลิงก็เบิกตากว้าง ทำอะไรไม่ได้
ตอนนั้น เถียนเสี่ยวก็ขยับ เธอเอามือประสานที่หน้าอก แล้วทำท่าเปิดประตู
“เขตพลังปราณ เปิด!”
พูดจบ ก็มีวงแหวนป้องกันสีเขียวปรากฏขึ้นเหนือหัวทุกคน
วงแหวนไม่ได้ใหญ่ แต่ครอบคลุมทั้งสี่คนได้พอดี
วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงฉึก
เคียวสองเล่มฟันเข้าที่วงแหวนป้องกัน วงแหวนไม่เป็นไร แต่เคียวกลับกระเด็นออกไป!
“สวย!” หลี่เม่ยเม่ยเห็นดังนั้นก็ตะโกน
เหลียงเมี่ยวหลิงก็รู้สึกตัว รีบลุกขึ้น พยักหน้าให้เถียนเสี่ยว ขอบคุณ
แต่พวกเธอยังไม่ทันดีใจ ก็มีเงาดำพุ่งเข้ามา
โครม!
เงาดำฟาดเข้าที่วงแหวนป้องกัน แล้วก็มีเสียงดังกร๊อบ
วงแหวนป้องกันแตก กลายเป็นแสง หายไป
เห็นดังนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็อ้าปากค้าง
“จบกัน!”
ไม่มีใครคิดเลยว่า มอนสเตอร์ที่ลงมือจะแข็งแกร่งขนาดนี้
วงแหวนป้องกันของเถียนเสี่ยว รับมือได้ไม่ถึงครั้งเดียว!
แบบนี้จะทำยังไง?
แต่เงาดำนั้นไม่ได้ให้เวลาพวกเธอคิด พอทำลายวงแหวนป้องกันแล้วก็พุ่งเข้ามาหา
“รีบหลบ!”
หลี่เม่ยเม่ยตะโกน
แต่ไม่ทันแล้ว
พอเงาดำมาถึงเหนือหัวพวกเธอ พวกเธอถึงได้เห็นว่ามันคืออะไร...
เป็นหาง!
หางนั้นเร็วมาก มาถึงในพริบตา
เห็นมันกำลังจะฟาดลงมา ทุกคนก็หลับตา คงจะจบแบบนี้
“ไป!”
วินาทีต่อมา ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังพวกเธอ ตามมาด้วยเทียนเต๋า
พอได้ยินเสียงนี้ ทุกคนก็ดีใจ รีบลืมตา
แล้วก็เห็นภาพที่พวกเธอไม่มีวันลืม
กำไลที่เปล่งแสงสีขาว ปรากฏขึ้นกลางอากาศ
แล้วแสงสีขาวก็วาบขึ้น คล้องหางนั้นไว้
หางที่พุ่งเข้ามาก็หยุด
ที่สำคัญคือ ไม่ว่าหางนั้นจะดิ้นยังไงก็หลุดไม่ได้
เหมือนโดนสะกด
เห็นภาพนี้ ทุกคนก็อึ้งไป
ทันใดนั้น เสียงของเทียนเต๋าก็ดังขึ้น
“ไม่ต้องกลัว ฉันมาแล้ว”
“นาย... นายมาได้ยังไง?” พอได้ยินเสียงเขา ทุกคนก็รู้สึกตัว
เถียนเสี่ยวถามโดยไม่รู้ตัว
“ก็บินมาสิ” เทียนเต๋ายิ้ม มองหาง กำหมัดแน่น “เก็บ!”
พูดจบ กำไลเพชรก็หดเล็กลง
ขณะเดียวกัน หางสีดำก็ขาด หายวับไป
ตอนนี้ทุกคนก็ยิ่งงง
หางใหญ่ๆ ที่พุ่งเข้ามา ในสายตาพวกเธอ กลับรับมือเทียนเต๋าไม่ได้
ขาดก็ขาดเลย!
เวอร์เกินไปแล้ว
อ๊ากๆๆ!
พอหางขาด ก็มีเสียงคำรามดังมาจากไม่ไกล
เหมือนมีมอนสเตอร์ตัวไหนโมโห
“เป็นบอส! ระวัง!” เหลียงเมี่ยวหลิงรู้สึกตัว รีบเตือน
“ฉันรู้แล้ว” เทียนเต๋าพยักหน้า ด้วยสีหน้าที่ใจเย็น
เขามีทักษะมองกลางคืน ทุกอย่างในความมืดหนีสายตาเขาไม่พ้น
ตอนที่เขามา เขาก็เห็นบอสที่ซ่อนอยู่ในฝูงมอนสเตอร์แล้ว
แต่ตอนนั้นต้องช่วยคนก่อน
ตอนนี้ช่วยคนแล้ว ก็ต้องไปจัดการมัน
