EP.5
EP.5
~มุมมองของซิด~
หลังจากเริ่มทำเป็นร้องไห้จนดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดีแล้ว ฉันจึงตัดสินใจนอนเพื่อจะไม่ต้องรับมือกับการที่ทุกคนมาประจบประแจงฉัน ซึ่งเป็นเรื่องน่ารำคาญมากเมื่อคุณยังเป็นเด็ก
ฉันตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือเสียงที่ดังจนไม่สามารถเข้าใจได้ 'โอ้พระเจ้า ฉันเป็นจักรพรรดิเงาจอมซน' และอีกครั้ง เสียงเดียวที่เปล่งออกมาจากตัวฉันคือเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กน้อยอย่างมีความสุข
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันจึงรู้สึกมีพลังอย่างประหลาดมากกว่าที่ควรจะเป็น เนื่องจากฉันเคยมีประสบการณ์การเป็นทารกมาก่อน ฉันจึงรู้ว่าไม่ควรรู้สึกถึงพลังมากขนาดนี้ และฉันก็เดาได้แล้วว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น แม้ว่าฉันจะยังอยากมองเข้าไปข้างในตัวเองเพื่อดูว่าเป็นอย่างไร
จากนั้นมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น ฉันสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนจริงๆว่าส่วนภายในของฉันเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เมื่อฉันลองทำดูฉันก็จะรู้สึกได้คร่าวๆ ว่ามันเป็นยังไง แต่ตอนนี้ที่ฉันเห็นภาพรวมแล้ว แต่ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นเพราะพลังวิเศษที่ฉันมีอยู่ในปัจจุบันหรือเปล่าที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ง่ายขึ้นและมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น
เมื่อฉันมองเข้าไปในตัวฉันเอง ฉันก็เห็นบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกมึนงงอีกครั้ง ฉันมีหัวใจสีดำ และฉันไม่ได้หมายถึงแบบ 'ฉันชั่วร้าย' หัวใจของฉันเป็นสีดำสนิทจริงๆ และมันมีแสงสีม่วงรอบๆอยู่บ้าง การรู้ว่าเรามีอะไรบางอย่างเป็นคนละเรื่องกับการได้เห็นมันด้วยตาตัวเองเป็นอีกเรื่องนึง...
ฉันไม่ได้เห็นด้วยตา ฉันเห็นด้วยประสาทสัมผัส แต่มันก็ยังนับอยู่
และนั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่ฉันมี ฉันยังรู้สึกได้ถึงมันด้วย สิ่งมีชีวิตนับร้อยนับพันที่เชื่อมโยงกับตัวฉันเอง เนื่องจากความตื่นเต้นนี้ ตัวตนในวัยเด็กของฉันจึงหยุดหัวเราะไม่ได้เลย จนตอนนี้หน้าตอนเด็กของฉันเริ่มแดงแล้ว
จากนั้นประตูห้องก็เปิดออก และแม่ใหม่ของฉันก็มาที่เปลที่ฉันพักแล้วอุ้มฉันขึ้น และขณะที่เธอกำลังอุ้มฉัน เธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "หนูเป็นเด็กที่ร่าเริงแจ่มใสดีใช่ไหม"
จากนั้นเธอก็จั๊กจี้ท้องฉันเบาๆซึ่งทำให้ฉันเริ่มหัวเราะคิกคักมากขึ้นเพราะว่าตอนนี้ฉันอ่อนไหวมาก หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็นั่งลงใกล้ๆแล้วลดเสื้อลงและเอาอกออกมาให้ฉันดู
‘มาหาพ่อมา’ ฉันคิดในใจพร้อมกับเหยียดแขนเล็กๆทั้ง 2 ข้างออกไป
*จ๊วบ* *จ๊วบ* *จ๊วบ* *จ๊วบ* *จ๊วบ* *จ๊วบ*
ตอนที่ฉันกำลังดูดนม ฉันเริ่มรู้สึกว่ามีคนจ้องมองฉันอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่เมื่อรู้ว่ามันคืออะไร ฉันก็เริ่มรู้สึกเขินอาย 'พวกเขาเพิ่งเห็นราชาของพวกเขาทำบางอย่างที่น่าเขินอายมาก มันอึดอัดใจจริงๆ ฉันจะตายด้วยความเขินอาย
และฉันไม่สามารถผลักมันลงได้เพราะว่าฉันยังควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้เต็มที่
จากนั้นฉันก็หลับตาลงและทำเป็นว่าไม่มีการจ้องมองเหล่านั้น และยังคงดูดนมต่อไป
เมื่อฉันทำเสร็จ แม่คนใหม่ของฉันก็วางฉันลงบนเปลและออกจากห้องไป เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรจะทำ ฉันก็เริ่มฝึกท่าใหม่ซึ่งตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเป็นส่วนนึงของตัวฉันไปแล้ว เมื่อฉันพยายามใช้ท่าเหล่านี้ ฉันมักจะใช้สัญชาตญาณ ซึ่งมันเป็นธรรมชาติสำหรับฉัน
สิ่งแรกที่ฉันทำคือลองใช้ Ruler's Authority (อำนาจของผู้ปกครอง) กับของเล่นในเปล และเมื่อลองใช้ดู ของเล่นก็เริ่มสร้างโครงร่างสีม่วงและเริ่มลอยขึ้นเล็กน้อย ซึ่งมันง่ายอย่างไม่คาดคิดเนื่องจากสัญชาตญาณของฉันแนะนำว่าต้องทำอย่างไร และในขณะที่ปล่อยให้มันลอยไปมา ฉันก็ปรับปรุงการควบคุมมานาของตัวเองให้สมบูรณ์แบบ ซึ่งมันมีประโยชน์มากทีเดียว
และแล้วสัปดาห์ก็ผ่านไป และฉันพยายามควบคุมพลังเวทย์มนตร์ของตัวเองให้สมบูรณ์แบบผ่านวงจรพลังเวทย์ที่ฉันหาเจอได้ เพื่อที่จะพัฒนาตัวเอง ผู้คนจะปล่อยให้พลังเวทย์มนตร์ไหลออกมาจากวงจรและเข้าสู่ส่วนใดส่วนนึงของร่างกายที่พวกเขาต้องการพัฒนา
นั่นเป็นสิ่งที่ฉันเพิ่งรู้หลังจากตรวจร่างกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไป 1 สัปดาห์แล้ว ฉันคิดว่าถึงเวลาที่ฉันจะได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่เชื่อมโยงกับฉันเสียที ฉันจึงรอจนทุกคนเข้านอนตอนกลางคืน และผ่านทางการเชื่อมต่อนั้น ฉันได้ติดต่อกับทหารเงาคนโปรดของจินอูออกมา...
“ออกมาเถิด beru (เบรุ)”
และเมื่อนั้นเงาใกล้เปลก็เริ่มขยายออกเล็กน้อย และมีมดที่ยืน 2 ขาขนาดยักษ์ออกมาจากใต้ตัวนั้น
และเมื่อมดที่ชื่อเบรุออกมา เขาก็ล้มลงอย่างกะทันหันและไม่คาดคิด และเริ่มร้องไห้โฮออกมา
"ว้ายยยย ท่านลอร์ด ท่านเรียกหาข้าก่อน ท่านอยากพบข้าก่อน แล้วข้าก็ไม่รู้จะขอบคุณท่านได้มากแค่ไหน ว้ายยยย"
ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “เบรุ นายต้องลดเสียงลง ไม่งั้นใครสักคนจะมาหานาย แล้วฉันคงต้องพานายกลับไปที่ที่นายมาและเรียกคนที่เงียบกว่าออกมาแทน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เบรุก็เงียบลงและก้มหน้าลง แต่ก็ยังคงร้องไห้ด้วยความดีใจอย่างเงียบๆ
และด้วยความสัมพันธ์นั้น ฉันจึงพูดว่า "อุ้มฉันหน่อย" น่าแปลกใจที่เขาอ่อนโยนมากในขณะที่อุ้มฉัน ซึ่งมันแปลกมาก และขณะที่เขาอุ้มฉัน เขาก็ยังคงร้องไห้อยู่ ถ้าเขาสามารถร้องไห้หนักกว่านี้ได้ ฉันคิดว่าเขาคงจะร้องไห้
“พาฉันไปที่ป่าใกล้ๆนี้” ข้าพูดขณะใช้ทักษะลอบเร้นที่ได้รับจากจินอู ซึ่งกำจัดพลังกายและพลังเวทย์ของข้าจนหมดสิ้น ในขณะที่ยังจับฉันไว้เบรุก็หนีออกจากคฤหาสน์และพาฉันไปที่กลางป่า
เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว ฉันเริ่มที่จะโอบล้อมตัวเองด้วยอำนาจของผู้ปกครอง และเริ่มล่องลอยขึ้นเล็กน้อย และในขณะที่ล่องลอยอยู่ ฉันก็เรียกทหารเงาของฉันทั้งหมดออกมา
จากนั้นเงาของฉันที่อยู่ข้างใต้ก็แผ่ขยายไปเกือบจะปกคลุมป่าทั้งหมด ขอบคุณพระเจ้าที่เป็นตอนกลางคืนและไม่มีใครอยู่แถวนั้น ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงจะตกใจกลัวมากกับการแสดงพลังเช่นนี้
และเมื่อเงาแผ่ขยายออกไป สิ่งมีชีวิตก็เริ่มออกมาจากเงาของฉัน เหมือนกับสิ่งมีชีวิตจากนรก พวกมันทั้งหมดหมอบกราบต่อหน้าฉันพร้อมสาบานว่าจะจงรักภักดี และในขณะที่พวกมันทำเช่นนั้น พวกมันก็พูดพร้อมกันว่า
“พวกเรายินดีต้อนรับท่านลอร์ดและเหนือหัวของเรากลับสู่ดินแดนแห่งชีวิต ขอให้รัชสมัยของท่านจงมั่นคง”
การได้เห็นสิ่งนี้ทำให้ใบหน้าเด็กน้อยของฉันยิ้ม และผ่านลิงก์นั้น ฉันก็ตอบกลับไปว่า "ขอบคุณสำหรับกำลังใจของพวกนาย"
จากนั้นฉันก็ลอยต่อไปโดยมองไปที่ทหารทุกคนที่คุกเข่าลงมาหาฉัน
'โอ้ เรื่องนี้มันจะเข้ามาในหัวฉันและทำให้ฉันกลายเป็นคนหยิ่งยะโส และฉันก็เห็นด้วย พวกลูกผสมพวกนี้คงไม่รู้ว่าอะไรกำลังโจมตีพวกมัน' ฉันคิดในขณะที่ดึงกิลกาเมซในตัวฉันออกมาในตอนท้าย
โปรดติดตามตอนต่อไป.
_______________
