บทที่ 9 ยำเกรงอย่างสุดซึ้ง

บทที่ 9 ยำเกรงอย่างสุดซึ้ง

การต่อสู้วุ่นวายมักจะโหดร้ายเสมอ

ไม่มีใครรู้ว่าหมัดจะมาจากทิศไหน

ถ้าฝ่ายหนึ่งซ่อนยอดฝีมือ ก็เหมือนระเบิดนิวเคลียร์ที่เคลื่อนที่ได้ ระเบิดทั่วสนาม

ตอนนี้

หลินฟานล่อศัตรูสำเร็จ มือดีสองคนของแก๊งหมัดเหล็ก เสี่ยวเป่าและหลี่ไท่ถูกเขาดึงความสนใจ ลดแรงกดดันให้คนอื่นมาก

"แกอยากตายใช่ไหม?"

เสี่ยวเป่าถูกหลินฟานยั่วโมโห คราวก่อนก็ไอ้หมอนี่ คราวนี้ก็ไอ้หมอนี่ ทำเอาเขาจะบ้า ในหัวไม่มีความคิดอื่น ง่ายๆ แค่อยากซ้อมอีกฝ่ายให้พัง

"เฮ้อ...ถุย!"

หลินฟานแสดงท่าทีไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา ยกมือขึ้น ตั้งท่าต่อสู้ หมัดซ้าย หมัดขวา

ตูม! ตูม! หลี่ไท่และเสี่ยวเป่าลงมือพร้อมกัน ซ้อมหลินฟานจนไม่มีโอกาสตอบโต้ สองคนรวมพลังซ้อม ไม่มีใครในที่นี่ต้านได้

ทั้งชกทั้งเตะ ในสายตาพวกเขา หลินฟานตรงหน้าเหมือนกระสอบทราย ให้พวกเขาซ้อมตามใจ หมัดไม่พลาด ไม่มีหมัดเปล่า แม้จะมีหมัดเปล่า หลินฟานก็จะพุ่งเข้าไปโดนหมัดนั้นเอง ไม่ยอมให้แรงพวกเขาเสียเปล่า

ค่อยๆ

หลี่ไท่และเสี่ยวเป่าพบว่าคนตรงหน้ามีปัญหา จะว่าเก่งก็ไม่เก่ง จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยชกโดนพวกเขากี่ที จะว่าไม่เก่งก็ไม่ใช่ พวกเขาซ้อมมาถึงขนาดนี้ ยังยืนอยู่ตรงหน้าได้

ทั้งที่โซเซอย่างหนัก จะล้มได้ทุกเมื่อ

แม่ง

"อาจารย์หลี่ เอาชีวิตมัน ซ้อมให้หนัก"

เสี่ยวเป่าไม่คิดอะไร กอดหลินฟานจากด้านหลังทันที ตรึงหลินฟานไว้ ไม่ให้โอกาสขยับเลย

เขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะทนได้

หลี่ไท่ตะโกนด้วยความโกรธ กำหมัดแน่น ใช้ท่าพิเศษจากคัมภีร์วิชาหมัด ลงมือทันที หมัดคู่เร็วมาก ชกเข้าที่หัวหลินฟานหลายหมัด แล้วเปลี่ยนจุดโจมตี ซ้อมหน้าอกอย่างบ้าคลั่ง

ตูม! ตูม! ถ้าจะถามว่าใครโดนหนักที่สุดในที่นี่ ต้องเป็นหลินฟานแน่นอน

โดนซ้อมตั้งแต่หัวจรดเท้า

แต่หลินฟานสบายจนแทบจะร้องออกมา สะใจ สะใจจริงๆ ถ้าไม่กลัวพวกนั้นจะจับได้ อยากส่งเสียงแห่งความสุขออกมา

ฮึก! ฮึก! ฮึก! หลี่ไท่หายใจหอบ เปลืองแรงมากเกินไป ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยมีมาก่อน มีใครซ้อมคน คนไม่ล้ม กลับซ้อมจนตัวเองเหนื่อย

ส่วนเสี่ยวเป่าก็ไม่ดีกว่า แม้จะอยู่หลังหลินฟาน แต่แรงที่ส่งผ่านมา ยังทำให้อกเขาสั่นสะเทือน

นี่คือกรณีตัวอย่างของการเก่งไม่เข้าเรื่องแล้วโดนซ้อม

"อาจารย์หลี่ พวกท่านเป็นอะไร?"

เฉินชิงทนดูไม่ไหวแล้ว ตามเหตุผล ควรจบไปนานแล้ว แต่ใครจะคิดว่าถึงตอนนี้ ไม่มีความได้เปรียบเลย กลับเป็นแก๊งหมัดเหล็กที่เสียเปรียบ

ทั้งที่ตอนแรกซ้อมเฉาต้าจนหมดสภาพ

ควรเป็นแก๊งหมัดเหล็กราวเสือลงเขา กลืนกินทั้งแผ่นดิน กวาดล้างทุกอย่าง

พี่น้องแก๊งเสือล้วนได้รับแรงบันดาลใจจากหลินฟาน ท่าทีมุ่งไปข้างหน้า แม้จะโดนซ้อมหนัก ก็ยังลุกขึ้นมา ช่างเพิ่มขวัญกำลังใจจริงๆ

รู้สึกว่าทุกคนปลดปล่อยพลัง 200% ที่เคยมี

โดยเฉพาะหม่าซานเผาที่มองหลินฟานตลอด เห็นหลินฟานรับมือยอดฝีมือสองคนของแก๊งหมัดเหล็ก ทนมาได้จนถึงตอนนี้ จิตวิญญาณนั้นสร้างแรงบันดาลใจให้เขา ปลดปล่อยพลังต่อสู้ที่น่ากลัวกว่าที่เคย

หลี่ไท่หน้าเขียว อยากบอกเฉินชิงว่าไอ้หมอนี่มีปัญหา ไม่ง่ายอย่างที่คิด ทนซ้อมได้มากเกินไป เขากับเสี่ยวเป่าซ้อมมาถึงตอนนี้ ยังไม่ทำให้อีกฝ่ายล้ม

เขาถึงขั้นสงสัยว่าหมัดตัวเองอ่อนแอไร้พลังหรือเปล่า

ตอนนี้ความคืบหน้าเพิ่มถึง 69%

เป็นช่วงสำคัญ

จะยอมแพ้แบบนี้ได้อย่างไร

ไม่ได้

ต้องกระตุ้นความโกรธของพวกเขา บีบพลังสุดท้ายออกมา

ตอนนี้

หลินฟานฉวยโอกาสที่หลี่ไท่เหม่อ กระโดดขึ้น เตะเข้าที่หน้า เขาไม่กล้าใช้แรงมาก กลัวใช้แรงมากเกินไป จะเตะอีกฝ่ายหายไปเลย

สิ่งที่เขาอยากทำคือดูถูกอีกฝ่าย

แน่นอน

หลี่ไท่ที่กำลังเหม่อโดนหลินฟานลงมือ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากเขียวเป็นขาว ราวกับอยากฆ่าหลินฟาน

เขาหลี่ไท่อยากสร้างผลงานในแก๊งหมัดเหล็ก สร้างผลงานที่ภูมิใจได้ ใช้เป็นรากฐานขึ้นตำแหน่ง ตอนนี้แค่เด็กหนุ่มคนเดียวยังจัดการไม่ได้ จะเอาหน้าไว้ที่ไหน

มองไปที่เฉินชิง

เห็นท่านหัวหน้าหอสีหน้าตกตะลึง ราวกับไม่เชื่อสายตา

ทันใด

เขารู้สึกถูกดูถูก

"อ๊าก!"

เสียงตะโกนแสดงว่าหลี่ไท่ใกล้จะคลั่งแล้ว ตาแดง ยกหมัดพุ่งเข้าใส่หลินฟาน

เชี่ย!

เสี่ยวเป่าที่หอบหายใจ อกสั่นเจ็บ เห็นหลี่ไท่ไม่สนใจอะไร พุ่งมาอย่างบ้าคลั่ง ตกใจรีบปล่อยหลินฟาน ถอยไปด้านข้าง

แม่เจ้า!

ก่อนหน้าไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้ว ที่แท้กอดคนอื่นจากด้านหลังก็บาดเจ็บได้

ดูท่าทางบ้าคลั่งของหลี่ไท่

แรงต้องมากกว่าก่อนหน้าแน่

จะรับมือส่งเดชได้อย่างไร

ตูม! ตูม! ผ่านไปหลายนาที

หลี่ไท่ที่ใช้พลังเต็มที่ทนแรงกระแทกแบบนี้ไม่ไหว เหนื่อย หมดแรง แม้เขาจะฝึกวิทยายุทธ์ แต่ทุกหมัดที่ชกออกไปใช้แรงเต็มที่ ในสภาพแบบนี้ ไม่มีทางทนได้นาน

โครม!

หลี่ไท่ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงกับพื้น หายใจหอบๆ เหงื่อท่วมตัว

"อาจารย์หลี่..."

เฉินชิงเบิกตากว้าง มองด้วยความไม่อยากเชื่อ เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ สถานการณ์การต่อสู้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แก๊งหมัดเหล็กต้านไม่อยู่แล้ว

"ถอย ถอย..."

เฉินชิงโบกมือ

เขารู้ว่าอาจารย์หลี่เก่ง แต่ไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า ตั้งแต่ต้นก็ซ้อมไอ้หมอนี่ จ้องซ้อมจนตัวเองเหนื่อย ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

มีปัญหาหรือไง

เสี่ยวเป่ารู้จักคำว่าทัพแตกเป็นภูเขาถล่ม ไม่คิดอะไรมาก แบกอาจารย์หลี่วิ่งหนี

ศึกนี้ แก๊งหมัดเหล็กพ่ายแพ้

หลินฟานไม่ไล่ตาม เขารู้ว่าอีกฝ่ายหมดแรงแล้ว ดูความคืบหน้า ฮึๆ... 79% กระพริบตา

ไม่ค่อยพอใจ

แต่ก็ถึงขีดจำกัดของอีกฝ่ายแล้ว ของดีต้องค่อยๆ มา จัดการครั้งเดียวจบไม่มีอนาคต

"พวกเราชนะแล้ว พวกเราขับไล่แก๊งหมัดเหล็กได้แล้ว"

ลูกน้องมากมายโห่ร้อง แม้หน้าจะมีบาดแผล แต่พวกเขาตื่นเต้นมาก

หลินฟานยืนกลางวง อารมณ์ดี มองแผ่นหลังหลี่ไท่ที่ถูกแบกไป จดจำไว้ในใจ วันยังอีกยาว ไม่ต้องรีบ

แปะ!

"เก่งมาก"

เหรินจวินซวงมาข้างหลังหลินฟาน ตบไหล่ เห็นหลินฟานบาดเจ็บทั้งตัว ในใจชื่นชมจริงๆ เขาดูตั้งแต่ต้นจนจบ ศึกนี้ชนะได้ คนมีความดีความชอบที่สุดคือหลินฟาน

เขาตัดสินจุดสำคัญของชัยชนะ

"ขอบคุณท่านหัวหน้าหอ"

หลินฟานไม่สนใจว่าหัวหน้าหอจะเห็นความสำคัญหรือไม่ เป้าหมายเดียวของเขาคือชอบ เจอคนที่เขายอมรับแล้วถูกซ้อม

"ชนะแก๊งหมัดเหล็กได้ เจ้ามีความดีความชอบอันดับหนึ่ง"

"ล้วนเป็นความพยายามของพี่น้อง ข้าคนเดียวเปลี่ยนสถานการณ์ไม่ได้" หลินฟานพูด

ฟังสิ... ทุกคนฟังให้ดี

พูดดีจริงๆ

ไม่หยิ่งผยองในความดีความชอบ

เหรินจวินซวงยิ่งรู้สึกว่าหลินฟานเป็นคนมีความสามารถที่ควรบ่มเพาะให้ดี

ตอนนี้

เฉาต้าเดินมาอย่างกระอักกระอ่วน "ท่านหัวหน้าหอ ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าไร้ประโยชน์เกินไป"

"ไม่เกี่ยวกับเจ้า คนนั้นชัดเจนว่าเป็นยอดฝีมือที่เฉินชิงหามา เรื่องนี้ยังไม่ต้องสนใจ เจ้าให้คนส่งเงินให้ทางการหน่อย"

"ครับ"

เงินก้อนนี้ส่งให้ทางการ

เหมือนค่าใช้สถานที่ทะเลาะวิวาท

ไม่ใช่ไม่มีการจัดการการทะเลาะวิวาทขนาดใหญ่ แต่ต้องตกลงกับทางการ ไม่งั้นทางการคงส่งคนมาจับคนทะเลาะตั้งนานแล้ว จะให้เวลาสู้จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร

เฉาต้ารู้ว่าหลินฟานมีความสามารถ

แต่ไม่คิดว่าจะองอาจขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าหลินฟานมีพลังเก่งกาจ แต่ความสามารถในการทนโดนซ้อมไม่ใช่คนทั่วไปจะเทียบได้

เขาดูแล้วต้องคุกเข่า

(จบบทที่ 9)