บทที่ 9 ฉันยอมรับสถานการณ์แบบนี้ไม่ได้
บทที่ 9 ฉันยอมรับสถานการณ์แบบนี้ไม่ได้
เมื่อแสงประหลาดในดวงตาของชายคนนั้นจางหายไป หลี่เซี่ยนอวี่ก็ได้สติทันที พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
"พวกแกทำอะไรกับฉัน... นะ นะ นาย นายจะทำอะไร"
ชายคนนั้นไม่ตอบ ดีดนิ้วที หลี่เซี่ยนอวี่ก็รู้สึกปวดตามข้อต่อ นอนอ่อนระทวยบนเตียง ไม่มีแรง
ชิงชิง หัวเราะคิกคัก "พวกมนุษย์มีคำพูดว่า ตายใต้ต้นโบตั๋น เป็นผีก็ยังหล่อ อย่ากลัวไป ฉันจะให้นายตายอย่างมีความสุขที่สุด"
ใต้แสงไฟ สาวงามเย้ายวน มีหางจิ้งจอกปัดเบาๆที่ขาของหลี่เซี่ยนอวี่ หูจิ้งจอก 2ข้างบนหัว กระดิกๆ ดูตื่นเต้นมาก
หลี่เซี่ยนอวี่ "???"
ชิงชิง เห็นเขาทำหน้างง จึงหัวเราะ
"นายเป็นทายาทปีศาจจริงๆเหรอ แค่วิชาดูดพลังก็ไม่เคยได้ยิน สวรรค์สร้างสรรพสิ่ง การกินคือความต้องการพื้นฐาน ทุกชีวิตตั้งแต่เกิดมา ก็เติบโตด้วยการล่าเหยื่อ มนุษย์เป็นยอดแห่งวิญญาณทั้งปวง เลือดแม้มีไม่มากเท่าสัตว์ป่า แต่เป็นเลือดที่บริสุทธิ์ที่สุด มีประโยชน์ต่อการบำเพ็ญเพียรมากที่สุด"
"ฉันเข้าใจแล้ว จางหมิงอวี้ ก็เป็นพวกแกที่ฆ่าเขา แปลงร่างเป็นซูเหวยแล้วมีสัมพันธ์กับเขา จากนั้นก็ดูดพลังเขาจนหมด" หลี่เซี่ยนอวี่เหมือนถูกราดด้วยน้ำเย็น เขาทั้งตกใจทั้งโกรธ
"แล้วซูเหวยล่ะ พวกแกทำอะไรกับซูเหวย"
"หึ! ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย" ชิงชิงหัวเราะเยาะ
"ยัยนั่นนอนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ตายมา 3วันแล้ว อีกไม่นานพวกแกก็จะได้เจอกัน"
สมดังคาด...
แม้จะเดาผลลัพธ์ได้ แต่เมื่อได้รับคำยืนยัน หลี่เซี่ยนอวี่ก็ยังรู้สึกเศร้าอย่างมาก
กลิ่นเน่าอ่อนๆ ที่เขาได้กลิ่นตอนเข้าห้อง คงเป็นกลิ่นศพของซูเหวยนั่นเอง
นึกถึงการคุยโทรศัพท์กับย่าทวดเมื่อไม่นานมานี้ ย่าทวดพูดอย่างมั่นใจว่า โลกไม่ได้อันตรายขนาดนั้น เห็นมั้ยว่านายก็อยู่มาได้ถึง 20ปีแล้ว
จู่ๆ ก็โดนย่าทวดปักธง
กำลังคิดในใจ ทายาทปีศาจหญิงตนนั้น ก็เริ่มถอดเสื้อผ้าเขา
ฉันจะตายง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้!
สมองของหลี่เซี่ยนอวี่ที่พอใช้ได้ ก็ทำงานอย่างบ้าคลั่ง คิดหาทางรอด
ก่อนอื่นให้ลืมสถานะทายาทปีศาจของพวกเขาไปก่อน มองว่า นี่เป็นแค่การมีเพศสัมพันธ์
เมื่อเจอผู้หญิง xxx ต้องรับมือยังไง
เขาควรกลิ้งไปมาเหมือนวัวน้อย?
ถ้ากลิ้งดีๆก็อาจรักษาศักดิ์ศรีได้... แต่ถ้าพวกมันบีบคอฉันสลบล่ะ
งั้นก็เหลือวิธีสุดท้าย ขี้ใส่กางเกงซะ!
นี่น่าจะเป็นวิธีที่ได้ผลที่สุดตอนนี้ สู้ไม่ได้ ก็ต้องทำให้พวกมันขยะแขยง
หลี่เซี่ยนอวี่ลองคิดดู แต่ไม่สำเร็จ...
หลี่เซี่ยนอวี่มองทายาทปีศาจตนนั้น พยายามต่อต้านครั้งสุดท้าย มองไปที่ผู้ชาย
"นายเป็นแฟนเธอใช่มั้ย ดูแฟนตัวเองมีอะไรกับคนอื่น ในใจไม่เจ็บบ้างเหรอ"
ทายาทปีศาจชายตนนั้นตอบตรงๆ "ในใจไม่รู้สึกอะไรเลย กลับรู้สึกตื่นเต้นด้วยซ้ำ"
หลี่เซี่ยนอวี่: "......"
"เอ๊ะ ที่แท้ก็พวก ข้างนอกสวย ข้างในกลวง"
ชิงชิงขมวดคิ้ว
ที่ไตของหลี่เซี่ยนอวี่ไม่มีปฏิกิริยา ไม่ว่าชิงชิงจะกระตุ้นแค่ไหน มันก็ไม่ขยับ นิ่งมั่นคงเหมือนหมาแก่
หลี่เซี่ยนอวี่ดีใจมาก "โรคไตพร่อง(ไตพิการ) ถ่ายทอดจากบรรพบุรุษน่ะ รู้จักมั้ย"
ชายคนนั้นเห็นท่าไม่ดี รีบเตือน "กินยาหน่อย ก็น่าไม่มีปัญหา"
ชิงชิง ได้ยินก็ลุกขึ้นทันที เดินไปที่โต๊ะข้างเตียง หยิบขวดกระเบื้องลายดอกไม้สีฟ้า เทยาเม็ดสีน้ำตาลลงในมือ แล้วป้อนให้หลี่เซี่ยนอวี่ แต่เขาไม่ยอมกิน เธอก็งัดปากเขาแล้วยัดเข้าไป
ยาละลายทันทีที่เข้าปาก ในท้องอุ่นวาบ
หลี่เซี่ยนอวี่ก็ยังไม่มีอาการดีขึ้น
ชิงชิง ขมวดคิ้ว ป้อนให้เขาอีก 2เม็ด รอสักพัก "อายุยังน้อยทำไมถึงไม่ไหวขนาดนี้ พี่ใหญ่ ยาหอมของเราใช้ไม่ได้ผล ดูท่าจะใช้การไม่ได้แล้ว ฆ่าทิ้งดีกว่า"
ชายคนนั้นพยักหน้า "ได้ความรู้ใหม่"
หลี่เซี่ยนอวี่: "......"
"เดี๋ยวก่อน"
หลี่เซี่ยนอวี่เห็นชิงชิงยกมือขึ้น เล็บแหลมคม ตกใจรีบตะโกน
"ย่าทวดของฉันเก่งมากนะ ถ้าพวกแกฆ่าฉัน ก็อย่าหวังว่าจะหนีออกจากเซี่ยงไฮ้ได้"
ชิงชิง หัวเราะเยาะ "โตป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นพลัง หรือว่าเป็นนักพรต หรือจะเป็นแค่ตระกูลเล็กๆ ในตระกูลจะไปมีผู้เชี่ยวชาญอะไร ย่าทวดของแก คงยังสู้พนักงานระดับต้นของเป่าเจ๋อไม่ได้ด้วยซ้ำ"
เป่าเจ๋อคืออะไร?... หลี่เซี่ยนอวี่ยิ้มอย่างเย็นชา
"อย่าหาว่าไม่เตือน"
อาจเพราะเขาแสดงได้ดีเกินไป ชายหน้าหล่อที่กำลังหนี หยุดคิดสักครู่ พลางถาม "ชื่อย่าทวดของแก?"
ชื่อย่าทวด หลี่เซี่ยนอวี่ไม่รู้แน่นอน เคยถาม แต่ท่านไม่ยอมบอก
หลี่เซี่ยนอวี่ทำหน้าเคร่ง พูด "พวกแกยังไม่คู่ควรจะรู้จักชื่อย่าทวดฉัน แต่ต้องเคยได้ยินชื่อ 'วิญญาณนักรบ' แน่ๆ"
เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกของทายาทปีศาจเลย ไม่กล้าโม้มาก กลัวจะเกินไป หวังแค่ว่าย่าทวดจะเก่งอย่างที่ท่านบอกจริงๆ และเป็นผู้แข็งแกร่งคนหนึ่ง
แต่ไม่คาดว่า...
อากาศพลันเงียบสงัด
จากนั้น ห้องก็ตกอยู่ในความเงียบนานหลายนาที มีเพียงเสียงหายใจ 2คน ที่หอบแรงขึ้นเรื่อยๆ
ความเย้ายวนบนใบหน้าของชิงชิงถูกแทนที่ด้วยความซีดเผือด ดวงตาในเบ้าตาสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น แล้วบิดคอ หน้าซีดขาว มองชายหน้าหล่อด้วยสีหน้า "เด็กผู้หญิงที่บังเอิญก่อเรื่องใหญ่"
ฝ่ายหลังไม่ได้สงบกว่าชิงชิงเท่าไหร่ เห็นน้องสาวมองมา เขาถึงสูดหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมอารมณ์ "วิญญาณนักรบ? ฉันไม่เคยได้ยินหรอก"
ความมั่นใจที่หลี่เซี่ยนอวี่สะสมมาหายวับ "วิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทาน ไม่เคยได้ยินจริงๆเหรอ"
วิญญาณนักรบ ผู้ไร้เทียมทาน!!
ร่างบอบบางของชิงชิงเซไป ทรุดลงนั่งข้างเตียง ร่างสีขาวนวลสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
ชายหน้าหล่อ มือสั่น "ชิงชิง เขาแซ่อะไร"
"แซ่…แซ่หลี่..." ชิงชิงพูดอย่างสิ้นหวัง
"แต่ เขาเป็นแค่คนธรรมดา ยังไม่ตื่นพลัง..."
จู่ๆ เธอนึกอะไรขึ้นได้ ทั้งร่างก็เหี่ยวลงช้าๆ
"เป็นคนธรรมดาถูกแล้ว"
ชายหน้าหล่อ พูดอย่างขมขื่น
"ปัง!"
หลี่เซี่ยนอวี่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงปะทะทุ้มๆ ข้างหลัง หันไปมองอย่างช้าๆ เห็นฝ่ามือของชายหน้าหล่อ กับชิงชิงประกบกัน
ดวงตาของชิงชิงเต็มไปด้วยสัญญาณฆ่า มีแววบ้าคลั่ง "พี่ใหญ่ อย่าห้ามฉันนะ ฆ่ามันเถอะ"
"ฆ่ามันแล้ว จะหนีการไล่ล่าของวิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทานได้หรือ ในโลกทายาทปีศาจ ใครจะหนีการไล่ล่าของเธอพ้น"
"ทำให้วิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทานโกรธ ยังไงก็ต้องตาย งั้นฆ่าทายาทของเธอ ไปตายด้วยกันดีกว่า"
หลังจากผ่านความกลัวอย่างใหญ่หลวง ทายาทปีศาจหญิงก็เลยคิดว่า ตายเป็นตาย!
ทายาทปีศาจแปลงร่างเป็นชายหน้าหล่อ ที่ดูมีสติกว่า ดวงตากลอกไปมาอย่างรวดเร็ว และคิดหาทางรับมือ
ตอนที่หลี่เซี่ยนอวี่กำลังสิ้นหวัง ก็มีเสียงทุบประตูอย่างแรงดังมา
"เปิดประตู…มาตรวจมิเตอร์น้ำ"
พร้อมกับเสียงเคาะประตูอย่างแรง มีเสียงตะโกนมาจากนอกประตู
ชิงชิง กับชายคนนั้น มองหน้ากันอย่างตกตะลึง เห็นแววตกใจกลัวในดวงตาของกันและกัน
ชิงชิงตั้งสติ ตอบ "มิเตอร์น้ำอยู่ข้างนอก"
เสียงด้านนอกประตูชะงัก แล้วเปลี่ยนคำพูด "เปิดประตู…เรามาเยี่ยม...จากผู้นำชุมชน"
ชิงชิงตะโกน "ขอบคุณผู้นำชุมชน แต่พวกเราไม่ต้องการ"
ระหว่างที่ทั้ง 2ฝ่ายเถียงกัน หลี่เซี่ยนอวี่เห็นผ้าม่านขยับนิดๆ จากหางตา ราวกับมีอะไรซ่อนอยู่หลังม่าน กำลังรอจังหวะ
ชิงชิงกับชายคนนั้นจดจ่อมองไปที่ประตู ระวังตัวสุดๆ ไม่ทันสังเกตความเคลื่อนไหวเล็กๆ ที่หลังผ้าม่าน
เสียงนอกประตูหงุดหงิด ตะโกน "ไม่รู้จักบุญคุณ ทีมระเบิดหนึ่ง ลุย"
ชิงชิงย่อตัวโดยอัตโนมัติ ทำท่าเหมือนสัตว์ร้ายจะกระโจน หางจิ้งจอกชี้ตรง แยกเขี้ยว ส่งเสียงคำรามเงียบๆ
ชายคนนั้นท่าทางคล้ายกัน ทั้งสองไม่สนใจหลี่เซี่ยนอวี่ และไม่เคยสังเกตเห็นผ้าม่านเลย
ตอนนั้นเอง แสงสีทอง 2สาย พุ่งออกมาจากใต้ผ้าม่าน ลอยในอากาศราวกับมังกร
"วืดดด" ผ้าม่านมัดชิงชิงกับชายคนนั้นแน่น เป็นการมัดแบบพิเศษมาก มีชื่อเรียกว่า มัดแบบกระดองเต่า!
ทั้งสองร้องด้วยความไม่ยอมแพ้ หลี่เซี่ยนอวี่สังเกตว่า "แสงสีทอง" จริงๆแล้ว เป็นเชือก 2เส้น ที่เปล่งประกายสีทอง
ไม่ว่าทายาทปีศาจทั้ง2คนจะดิ้นรนแค่ไหน ก็ไม่อาจหลุดได้ มีแต่จะถูกมัดแน่นขึ้น และดูเหมือนเชือกจะมีฤทธิ์ต่อต้านสิ่งผิดธรรมชาติโดยกำเนิด
เหมือนโซ่ร้อนๆ แผดเผาผิวหนัง ร่างของพวกเขามีควันลอย กลิ่นไหม้โชย
"แกร๊ก!"
ข้างนอกมีเสียงกลอนประตูเปิด ตามด้วยเสียงฝีเท้า
หลี่เซี่ยนอวี่นอนบนเตียง กลอกตา พยายามมองให้เห็นคนมา
ไม่นาน ใบหน้าแก่ชราก็ปรากฏในสายตา ผมขาวโพลน หน้าเหี่ยวย่น สวมชุดรักษาความปลอดภัยของหมู่บ้าน
"ไง หลี่เซี่ยนอวี่" ใบหน้าคนแก่ยิ้ม เหมือนดอกเบญจมาศ
เขาหยิบมือถือ ไม่พูดพร่ำทำเพลง ถ่ายรูป 3รูปติด
หลี่เซี่ยนอวี่มองเขาเหม่อๆ แล้วหลับตา ลืมตา มองเขาที หลับตาอีก ทำซ้ำหลายครั้ง
"รอดตายมา เหลือเชื่อเหรอ" คนแก่ถาม
"เปล่า" หลี่เซี่ยนอวี่สีหน้าเรียบเฉย
"ต้องเป็นเพราะผมลืมตาไม่ถูกวิธี จะลองใหม่"
"นายลืมตาหมื่นครั้งก็ยังเห็นฉันอยู่ดี หรือว่าจริงๆ แล้ว นายหวังให้ย่าทวด หน้าอกใหญ่ที่ใช้พลังไม่ได้ที่บ้านมาช่วย?" ชายแก่ยักไหล่
"จริงๆแล้วตอนฉันรับโทรศัพท์ ดูเหมือนเธอกำลังเล่นเกมสนุกอยู่เลย"
หลี่เซี่ยนอวี่พึมพำ "ผมแค่ยอมรับ พฤติกรรมของลุงไม่ได้"
คนตรงหน้า เขาคุ้นเคยจนคุ้นกว่านี้ไม่ได้แล้ว ยามของหมู่บ้านคุณลุงชิน เป็นคนแก่ลามก มีกิ๊กในหมู่บ้านหลายคน เพราะเป็นคนขับรถเหมือนกันเลยคุยกับหลี่เซี่ยนอวี่รู้เรื่อง แต่ตั้งแต่มีย่าทวดสวยเหมือนนางฟ้ามาอยู่บ้าน หลี่เซี่ยนอวี่ก็ตัดสินใจขีดเส้นกับคุณลุงชิน
ชื่อเสียงของคุณลุงชินเล่าลือกันทั่ว เรื่องราวของเขาเล่าขานกันทุกบ้าน
หลี่เซี่ยนอวี่ต้องระวังตัว
แต่เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่า คุณลุงชินจะมีพลังวิเศษขนาดนี้ ควบคุมเชือกสองเส้นจัดการปีศาจ 2ตนนั้นได้อย่างง่ายดาย ช่วยเขาออกจากเขี้ยวเสือ
ไม่เข้ากับบทบาทของลุงชินเลย
--------------------------------
ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
หากพบคำผิด แจ้งได้เลย
