บทที่ 6 เครื่องคั้นน้ำ

บทที่ 6 เครื่องคั้นน้ำ

เวลาเที่ยงคืน โรงพยาบาลสังกัดมหาวิทยาลัยฝู่ตัน

หลี่เซี่ยนอวี่นอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน สีหน้าอ่อนล้า มีเข็มแทงที่หลังมือกำลังให้น้ำเกลือ ช่วงนี้โรงพยาบาลมีคนน้อยแล้ว ระเบียงเงียบสงัด นานๆ จะมีพยาบาลหรือคนไข้เดินผ่าน

"รู้สึกยังไงบ้าง?"

"รู้สึกเหมือนจะตาย" หลี่เซี่ยนอวี่ยังพูดเสียงแหบ ไอรุนแรงเป็นพักๆ

ย่าทวดนั่งข้างเตียง ขมวดคิ้วเรียว คิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น "เป็นไปไม่ได้ วิธีฝึกถูกต้อง จังหวะหายใจถูกต้อง พ่อแกก็เคยให้ฉันเปิดประตูสวรรค์ให้ ทำไมมาถึงรุ่นแกถึงมีปัญหา"

หลี่เซี่ยนอวี่ถอนหายใจเบาๆ "ไม่ใช่ความผิดของย่าทวด แต่เป็นความผิดของโลก"

เขามองย่าทวดข้างๆ รู้สึกอบอุ่นใจ เวลาป่วย มีคนอยู่เป็นเพื่อน นี่คือยาที่ดีที่สุดสำหรับจิตใจ ถ้าไม่มีย่าทวด เขาคงต้องอยู่โรงพยาบาลคนเดียว นอนก็ไม่ได้ เพราะต้องคอยดูขวดน้ำเกลือ

หลังจากถูกบังคับให้หยุดหายใจ หลี่เซี่ยนอวี่มีอาการวิงเวียน ไอ มีไข้ ตอนนั้นเกือบฉี่ราด คิดว่าตัวเองเสียสติ ฝึกลมปราณไม่ง่ายขนาดนี้ ในนิยายกำลังภายใน ยอดฝีมือที่รีบร้อนมักจะเสียสติ

แล้วก็เป็นโอกาสให้นางฟ้าเสียสละตัวเอง หยินหยางสอดประสาน ยอดฝีมือฟื้นคืนชีพ ตั้งแต่นั้นมาก็เป็นคู่รักในสวรรค์ หวานชื่น

ข้างกายเขาไม่มีนางฟ้า มีแต่ย่าทวด จึงได้แต่เรียกแท็กซี่ผ่านแอพ ให้คนขับพาไปโรงพยาบาลสังกัดฝู่ตันที่ใกล้ที่สุด เข้าห้องฉุกเฉิน

หลังจากหมอตรวจอาการแล้ว ยืนยันว่า "เป็นพิษจากหมอกควัน!"

"หา?" ตอนนั้นหลี่เซี่ยนอวี่รู้สึกว่าโลกทัศน์ที่ยังไม่ได้สร้างใหม่พังทลายอีกแล้ว รีบพูด

"หมอครับ ผมขอตรวจเลือด ถ้าเป็นไปได้ ขอตรวจอัลตราซาวด์ด้วย ร่างกายผมอาจมีปัญหาใหญ่ เช่น เส้นลมปราณขาด จุดตันเถียนแตก อะไรแบบนี้"

**จุดตันเถียน คือ จุดศูนย์กลางของพลังงาน ในร่ายกายเรามีอยู่ 3จุด ตันเถียนบนหรือสมอง, ตันเถียนกลางหรือกลางหน้าอก, ตันเถียนล่างหรือต่ำกว่าสะดือเล็กน้อย

หมอบอก "คอแห้ง ไม่สบาย ไอแห้ง มีน้ำมูกเพิ่มขึ้น ตาแห้ง พร้อมมีไข้สูง นอกจากนี้ร่างกายไม่มีอาการปวดหรือผิดปกติอื่น นี่คือพิษจากหมอกควันชัดๆ ผมอยากถามคุณด้วยซ้ำ วันนี้แม้จะมีประกาศเตือนหมอกควันระดับสีแดง แต่ก็ไม่น่าจะเป็นพิษรุนแรง นี่คุณเอาเครื่องฟอกอากาศที่บ้านมาเลียหรือไง?"

หลี่เซี่ยนอวี่ไม่เชื่อ ยืนยันจะตรวจเลือด หมอก็ตามใจ

ผลตรวจเลือดออกมา ไม่มีปัญหาอื่น

เป็นพิษจากหมอกควันจริงๆ

จริงๆ ไม่ใช่ความผิดของย่าทวด ที่ผิดคือโลกใบนี้

ครั้งนี้ ความผิดที่โลกต้องแบกรับไม่ได้มืดมนเลย

หลี่เซี่ยนอวี่พึมพำ "ย่าทวด ย่าทวดหลับไป 20ปี พอตื่นมาโลกก็เปลี่ยนไปมาก บางที พวกเราอาจอยู่ในยุคเสื่อมถอย?"

ปากคนไม่ใช่เครื่องฟอกอากาศ ไม่สามารถกรองอากาศพิษได้เอง และตอนหายใจ พร้อมกับการรับพลังวิเศษ สารพิษในอากาศก็ถูกดูดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง มากกว่าปกติ 10กว่าเท่า

การฝึกลมปราณ จนเป็นพิษจากหมอกควัน ผู้ฝึกลมปราณทั่วใต้หล้า จะทำใจได้อย่างไร?

ต้องเป็นยุคเสื่อมถอยแน่ๆ

ย่าทวดบอก "อากาศพิษมีมาแต่โบราณ พรุ่งนี้พวกเราเปลี่ยนไปที่ที่มีฮวงจุ้ยดี ดีกว่า"

หลี่เซี่ยนอวี่เอามือปิดหน้าเงียบๆ "ย่าทวดไม่เข้าใจ หมอกควันแผ่ไปทั่วประเทศแล้ว"

ความฝันเรื่องบำเพ็ญเซียนของผมเพิ่งเริ่มต้น ก็ต้องจบแล้ว

เฮ้อ!

ย่าทวดขมวดคิ้ว "เป็นแบบนั้นเหรอ โอ้! คราวนี้คงหลับนานเกินไป ฉันไม่เคยหลับนานขนาดนี้มาก่อน พอตื่นมาโลกก็เปลี่ยนไปมาก"

หลี่เซี่ยนอวี่ "แต่ก่อนย่าทวดไม่ได้หลับแบบนี้เหรอ?"

ย่าทวด "หลังจากเหลนแต่ละคนตาย ฉันจะจมสู่การหลับใหล น้อยสุดหลายเดือน มากสุดหลายปี ก่อนเหลนจะตาย พวกเขาจะให้พลังงานกับฉันเล็กน้อย ปกติฉันจะตื่นเอง แล้วไปตามหาทายาทตระกูลหลี่ แต่คราวนี้ฉันถูกผนึก จนกระทั่งลูกแก้วเข้าไปในร่างแก ฉันถึงถูกสายเลือดของแกปลุกขึ้นมา"

ย่าทวดพูดต่อ "แต่บางครั้งก็หลับไม่ได้ ต้องรับผิดชอบสั่งสอนเหลนรุ่นต่อไป รุ่นพ่อแก ฉันก็ไม่ได้หลับ ปู่แกตายเร็ว ตอนพ่อแกยังเล็ก ฉันก็เริ่มอบรมเขาแล้ว เขาเคารพฉันมาก"

หลี่เซี่ยนอวี่: "......"

"ลูกแก้ว คืออะไร"

"มันคือที่อยู่ของวิญญาณนักรบ หลอมรวมกับร่างกายแกแล้ว จะเอาออกได้ต้องใช้วิชาลับ หรือไม่ก็รอให้แกตาย" ย่าทวดกระตุ้น

"แกต้องรีบฝึกลมปราณ ฝึกฝนลูกแก้ววิเศษให้ดี พอแกสามารถให้มันหลอมรวมกับเนื้อหนัง ก็จะปลุกพลังสายเลือดได้"

"หา?"

หลี่เซี่ยนอวี่งงไปครู่ ในพินัยกรรมที่บอกว่าหลอมรวมเนื้อหนัง หมายถึงแบบนี้เหรอ?

ลูกแก้ววิเศษ + ร่างกาย = หลอมรวมเนื้อหนัง?!!

พ่อครับ วิชาด้านภาษาของพ่อ ให้ครูพละสอนมาใช่มั้ย?

......

ตี 2ครึ่ง

เขานั่งแท็กซี่กลับที่พัก ไข้ลดแล้ว หลี่เซี่ยนอวี่ทั้งกายใจอ่อนล้า ล้มตัวลงนอนหลับทันที

ตื่นขึ้นมาวันรุ่งขึ้น อาการปวดเอวมาพร้อมกับอาการคอผิดปกติ ร่างกายไม่สบายหลายจุด เขาไม่ได้ไปเรียน โทรบอกอาจารย์ว่าลาป่วย

อาจารย์ เมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนแรงราวกับร่างกายถูกรีดเค้น ก็อนุญาตทันที และกำชับให้พักผ่อนให้ดี อย่าลืมไปหาหมอ

ทั้งช่วงเช้า หลี่เซี่ยนอวี่นอกจากสอนย่าทวดใช้มือถือ เล่นเกม ก็นอนพักอยู่บ้าน

"ซี่... ย่าทวด เอวผมปวดมาก นั่งแป๊บเดียวก็ปวด ย่าทวดทำเกินไปแล้ว" หลี่เซี่ยนอวี่นอนบนโซฟา ข้างหัวมีย่าทวดนั่งก้มหน้าเล่นมือถือ

ตื่นมาเช้านี้ ถุงใต้ตาเขาดำหนักมาก ดูเหมือนแพนด้าเลย

เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ "พัก 10วันก็หาย อยากบำรุงไต ก็ขยันฝึกลมปราณสิ"

"พอเถอะ ตอนนี้คอผมยังคัน เป็นพิษจากหมอกควันนะ" เขาพูดพลางไออีก 2-3ที แล้วถามต่อ

"ฝึกลมปราณแล้วเอวจะไม่ปวดเหรอ? เข้าใจละ ถ้าผมมีพลังวิเศษให้ย่าทวด ย่าทวดก็ไม่ต้องดูดพลังผมแล้วใช่ไหม"

"ผิด"

ย่าทวดใช้นิ้วเรียวดีดหน้าผากหลี่เซี่ยนอวี่

"ฝึกลมปราณจะทำให้ร่างกายแกฟื้นตัวเร็วขึ้น"

หลี่เซี่ยนอวี่รู้สึกไม่ดีในใจ "หมายความว่าไง"

ย่าทวดมองเขาแวบหนึ่ง เงียบไปครู่ แล้วพูดช้าๆ

"ฉันเคยบอกว่า การฝึกลมปราณ กับพลังพิเศษทางสายเลือด เป็นคนละระบบกันใช่ไหม พันธะระหว่างฉันกับแก อยู่บนพื้นฐานของพลังสายเลือดตระกูลหลี่ อยู่ในระบบสายเลือด ตอนนี้ฉันก็เหมือนมือถือเครื่องนี้ มีฟังก์ชันมากมาย แต่เพราะแบตหมดจึงปิดเครื่อง ฟังก์ชันทั้งหมดจึงใช้ไม่ได้"

"แล้วจะเปิดเครื่องได้ยังไง?"

"รอให้แกตื่น"

"งั้น งั้นพลังของย่าทวด..." ลางสังหรณ์ไม่ดียิ่งหนักขึ้น

"ใช่ ไม่ใช่พลังวิเศษ แต่เป็นพลังกายใจจิตของแก และไตเป็นที่เก็บพลัง แน่นอนว่าต้องโดนก่อน เพราะงั้นวันนี้แกถึงรู้สึกปวดเอว รู้สึกเหนื่อยล้า พอเริ่มควบคุมวิชาฝึกลมปราณได้ จะช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าทั้งกายใจได้มาก แต่การสูญเสียของร่างกายไม่สามารถย้อนกลับได้ เพราะการใช้พลังของฉัน เร็วกว่าความเร็วในการฝึกพลังวิเศษของพวกแกมาก เปรียบเทียบง่ายๆ ฉันเหมือนคอมพิวเตอร์ แต่ที่ชาร์จไม่ใช่ของแท้ แต่เป็นที่ชาร์จมือถือ เพราะงั้นเหลนทุกคนจึงพลังไม่พอใช้ เหลนทุกคนของฉันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไตพร่อง และอ่อนเพลีย"

"ไต...ไตพร่อง สืบทอดทางสายเลือด ทางพันธุกรรม?"

หลี่เซี่ยนอวี่หน้าซีด

เพราะงั้นถึงตายเร็ว?

ไม่แปลกที่ในพินัยกรรมพ่อผู้ล่วงลับบอกว่า ชาตินี้อาจไม่มีลูก

ตอนนี้ เขาเข้าใจคำว่า "ย่าทวดเป็นตัวดูดพลังตัวน้อยๆ" ลึกซึ้งขึ้น

"ย่าทวด ทำแบบนี้จะเสียผมไปนะ" หลี่เซี่ยนอวี่ปากกระตุก "ที่ผมเกิดมาได้ คงเพราะสวรรค์เมตตาจริงๆ"

มีจุดให้บ่นเยอะจนไม่รู้จะบ่นยังไงดี อันดับแรกสงสารแม่ แล้วก็สงสารย่า จากนั้นก็สงสารขึ้นไปทีละรุ่น

ย่าทวดเกาหัว พูดอย่างกลุ้มใจ "พูดถึง ทายาทสายตรงตระกูลหลี่ของเรามีน้อย ข้อนี้ย่าทวดต้องรับผิดชอบ"

หลี่เซี่ยนอวี่ร้องไห้จนเป็นลมบนโซฟา "ย่าทวด ผมยังเป็นเด็กนะ ผมยังมีเพื่อนไม่พอ ผมไม่อยากเป็นโรคไตพร่อง ไตเสื่อมนี่นะ"

ย่าทวดปลอบ "งั้นก็เลิกยุ่งกับผู้หญิงสิ"

หลี่เซี่ยนอวี่ "......"

โอ้ย ฮาเร็ม 3วัง 6ตำหนัก 72สนมของเรา

จู่ๆ ก็เข้าใจว่า ทำไมในพินัยกรรมพ่อแท้ๆ ถึงร้องไห้ 3วัน 3คืน เจอบรรพบุรุษแบบนี้เข้า ไม่ร้องก็ยาก

แล้วทำไมบรรพบุรุษถึงยังรับสืบทอดย่าทวดครั้งแล้วครั้งเล่า?

ย่าทวดมีชีวิตอยู่มา 100กว่าปี มองทะลุความคิดหลี่เซี่ยนอวี่ได้ง่ายๆ จึงพูดเบาๆ "พอแกควบคุมพลังสูงสุดได้ แค่ไตพร่อง ก็ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก"

หลี่เซี่ยนอวี่พูดเบาๆตาม "ผมคืนสินค้าได้ไหม ไม่รู้ว่าเคอรี่มีบริการส่งยมโลกรึเปล่า หรือว่าย่าทวดลำบากหน่อย หลับไปอีก 18ปี ผมจะพยายามมีลูกชายมาสืบทอดย่าทวด?"

พอย่าทวดได้ยิน ก็พุ่งเข้ามาจับคอเสื้อหลี่เซี่ยนอวี่ พูดอย่างโกรธๆ "อย่าคิดนะ ฉันไม่อยากถูกผนึก แกปลุกฉันแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบรู้ไหม"

หลี่เซี่ยนอวี่พูด "งั้นต้องมีวิธีรักษาโรคไตพร่องสิ การแพทย์สมัยใหม่ก้าวหน้ามาก แต่คงหวังพึ่งไม่ได้ ในวงการทางสายเลือด มียาวิเศษอะไรไหม"

"อย่าคิดว่าของโบราณจะดีเสมอไป ยุคสมัยพัฒนาไปเรื่อยๆ ไม่ใช่หรือ" ย่าทวดคิดครู่หนึ่ง ใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากล่าง ทำท่านึก

"ฉันจำได้ว่าพ่อแกกินยารักษาไตพร่องประจำ ชื่อแคปซูล..." แกไปดูที่ร้านขายยาสิ น่าจะได้ผลดี"

หลี่เซี่ยนอวี่ดีใจมาก หยิบแบงก์ร้อยหยวนจากลิ้นชัก 2-3ใบ วิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย