บทที่ 340 เฉิงฉี (ฟรี)
บทที่ 340 เฉิงฉี (ฟรี)
เฉิงฉีวัยเด็กพิงดักแด้สีดำ
ดักแด้ประหลาดนั้นปล่อยพลังงานสีม่วงอ่อนออกมาตลอด ลอยล่องในอากาศ ราวกับมุดเข้าไปในกะโหลกของเฉิงฉีวัยเด็ก
เฉิงฉีที่มองจากมุมมองเทพเจ้า ขมวดคิ้วแน่น
สิ่งนี้คือระเบิดตรรกะการรับรู้นั่นหรือ?!
"เมื่อปีก่อน อุกกาบาตดวงหนึ่งที่แทบไม่มีแสง ตกลงที่นี่"
"คืนนั้นมืดมาก ไม่มีใครเห็น"
"แต่ฉันบังเอิญทำงานล่วงเวลาแถวนี้ จึงพบเธอ"
เฉิงฉีวัยเด็กนอนทาบบนดักแด้ มองผ่านดวงตากลมสีม่วงสองดวงเข้าไปข้างใน "หลังจากนั้น ฉันก็มาคุยกับเธอที่นี่ตลอด เธอรู้จักฉันดีแล้ว แต่เธอล่ะ จะฟักออกมาเมื่อไหร่?"
ดักแด้ไม่มีปฏิกิริยา
"เล่าเรื่องสนุกวันนี้ให้ฟังดีกว่า"
เฉิงฉีวัยเด็กแกว่งกำไลแก้วที่ข้อมือ "ปู่เป็นโรคสมองเสื่อมหนักขึ้น บอกว่านี่เป็นสิ่งประดิษฐ์อารยธรรมระดับ 13 แถมบอกว่าถังฉี่กับฟันปลอมก็เป็นสิ่งประดิษฐ์อารยธรรมระดับ 13 ผ้าอ้อมใต้ชุดกันรังสียิ่งหนัก เป็นสิ่งประดิษฐ์อารยธรรมระดับ 17 ฮ่าๆ!"
"อ๋อใช่ เก็บแผ่นซีดีได้อีกแผ่นวันนี้!"
"เฮ้ๆ จำได้ไหม ก่อนหน้านี้ฉันเอาเครื่องเล่นดีวีดีกับทีวีที่เก็บได้มาไว้ที่นี่"
"วันนี้ดูกันว่าในแผ่นมีอะไร!"
สักพัก เฉิงฉีวัยเด็กก็ใช้แบตเตอรี่เปิดทีวีและเครื่องเล่นดีวีดีโบราณ
เขาพิงดักแด้ขนาดใหญ่ประหลาด จ้องจอด้วยความตื่นเต้น
"เอ๊ะ น่ารำคาญ มาลูกลายพันธุ์!"
เฉิงฉีวัยเด็กสะบัดแขน ปัดมาลูตัวใหญ่ลงพื้น แล้วกลับไปสนใจจอ
บนจอปรากฏตัวอักษร
ภาพยนตร์ -- "ไททานิก"
จากนั้น เฉิงฉีวัยเด็กกับดักแด้ใหญ่ก็ดูหนังยุคเก่าด้วยกัน
ฉากหนึ่งประทับใจเขามาก พระเอกหล่อยืนที่หัวเรือ กางแขน สายลมพัดเสื้อผ้าและผมทอง เขาตะโกนประโยคอมตะ -- "ฉันคือราชาแห่งโลก!"
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ช่วงเวลาในความฝันไม่ต่อเนื่อง
หนึ่งเดือนต่อมา เฉิงฉีวัยเด็กมาที่ถ้ำอีก ริมฝีปากซีดจาง ใบหน้ามีแผลเปื่อย สภาพแวดล้อมเลวร้าย ผู้เก็บขยะชั้นล่างเกือบทุกคนเป็นแบบนี้
"เพื่อนรู้ไหม ทำไมฉันต้องพยายาม?"
เขาพิงดักแด้ประหลาด "เพราะฉันหวังว่าสักวัน จะได้ออกจากโลกขยะ ไปเห็นวิวทิวทัศน์แปลกๆ ฉันคิดว่านี่คือความหมายของการมีชีวิต ไม่อยากจู่ๆ ตายไป เมื่อเทียบกับคนอื่น มีอีกตั้งเยอะที่ฉันยังไม่เคยเห็น ไม่เคยสัมผัส ได้ชีวิตมาแล้ว แต่กลับปล่อยให้สูญเปล่า"
"นอกโลกเป็นยังไงนะ?"
"ทางช้างเผือกเป็นยังไง?"
"นอกทางช้างเผือกเป็นยังไง?"
ดักแด้ไม่มีปฏิกิริยา แสงสีม่วงกะพริบเบาๆ มุดเข้าสมองเฉิงฉีวัยเด็กไม่หยุด
...
"เพื่อน ฉันเอาวิทยุของปู่มาด้วย!"
"ฟังรายการด้วยกันนะ!"
ในถ้ำ วิทยุระหว่างดาวเก่าๆ ส่งเสียงซ่าๆ แล้วเริ่มเล่นรายการทหาร
10 นาทีต่อมา
เฉิงฉีวัยเด็กน้ำตาไหล "เพิ่งรู้... หน่วยรบสุดขีดที่ฉันชื่นชอบยุบไปตั้ง 20 ปีแล้ว ฉันเคยฟังเรื่องวีรกรรมของพวกเขา นึกว่ายังรับใช้ชาติอยู่ ช็อกเลย ฮือๆๆ!"
...
"เพื่อน!"
"วันนี้เจอหนังสือสภาพดีเล่มหนึ่ง ชื่อ 'ห้วงลึกไร้นิทรา' มาอ่านด้วยกัน!"
"ในหนังสือเขียนว่า ถ้ามีคนที่ปรับอารมณ์และท่าทีได้ทุกเมื่อ คนแบบนั้นน่ากลัวมาก มักไม่แสดงตัวตนที่แท้จริง และมีเล่ห์เหลี่ยมลึกล้ำ..."
...
วันนี้ เฉิงฉีวัยเด็กลากหุ่นยนต์พังๆ ตัวหนึ่ง เดินเข้าถ้ำอย่างยากลำบาก
"เพื่อน!"
"วันนี้เจออะไหล่สำคัญอีกชิ้น!"
"อีกนิดเดียวจะซ่อมหุ่นยนต์พี่เลี้ยง B343 ได้แล้ว ถ้ามีมันไปเก็บขยะด้วย จะไม่มีใครกล้ารังแกฉัน!"
"ถ้าหุ่นยนต์พี่เลี้ยงตัวโง่ๆ นี่เปิดใช้งานได้อีกครั้ง ฉันคิดชื่อให้แล้ว"
"เรียกว่าฮั่นจ้าย!"
วันนี้ เฉิงฉีวัยเด็กเดินเข้าถ้ำด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ดวงตาแดงก่ำ
"ปู่จากไปแล้ว ต่อไปนี้มีแค่ฉันคนเดียว"
เขาพิงดักแด้ประหลาด ร้องไห้ไร้เสียง "เธอมีครอบครัวไหม ทำไมถึงตกลงมาที่โลกขยะ?"
ดักแด้ไม่มีปฏิกิริยา แสงสีม่วงแผ่ซ่าน รุกล้ำสมองเฉิงฉีวัยเด็กไม่หยุด
เฉิงฉีวัยเด็กพิงดักแด้ ไอไม่หยุด ไอเป็นเลือดสด
...
วันนี้ เฉิงฉีวัยเด็กนอนทาบดักแด้ มองผ่านดวงตากลมสองดวงเข้าไปข้างใน
ข้างในมีโครงสร้างชีวภาพแปลกประหลาด รวมตัวเป็นก้อน ตรงกลางราวกับมีหัวใจ เริ่มเต้น
"เธอคงเป็นสิ่งมีชีวิต"
ดวงตาเฉิงฉีวัยเด็กเบิกกว้าง "เด็กลึกลับจากนอกโลก ฉันต้องตั้งชื่อให้เธอ... ชื่อชั่วคราว เรียก 'เด็กดวงดาว' ดีไหม? ถ้าไม่ชอบไม่เป็นไร พอฟักออกมาค่อยเปลี่ยนเอง เด็กดวงดาว! เพื่อน! ฮ่าๆ!"
"เด็กดวงดาว หิวไหม?!"
"นี่ก้อนพลังงานมีรสชาติ เฒ่าหลินกับป้าหลานให้มา หลังปู่จากไปพวกเขาก็ดูแลฉัน"
"ลองกินไหม?"
"ช่างเถอะ ฉันกินเองดีกว่า"
...
วันนี้ เมฆดำทะมึน ความกดอากาศต่ำ หายใจไม่สะดวก
"เด็กดวงดาว พายุเถ้าถ่านประจำปีมาแล้ว"
"ไม่รู้เขาขยะนี้จะทนได้ไหม"
คืนนั้น ลมพัดกระหน่ำ เขาขยะถูกพลิกเปิด ดักแด้ประหลาดเผยออกมา ทัศนวิสัยแย่มาก ในพายุมีเศษขยะแหลมคมหมุนวน เฉิงฉีวัยเด็กพยายามใช้เหล็กและผ้าใบกันน้ำสร้างที่กำบัง พยายามปกป้องดักแด้ แต่ที่กำบังถูกพัดปลิวครั้งแล้วครั้งเล่า
พายุเถ้าถ่านครั้งนี้มีฝนกรดเจือปนมาก
แถมยังมีฟ้าผ่ารุนแรง
ตูม!
แคร๊ก!
ฟ้าผ่าอันรุนแรงฟาดลงที่พื้น 3 เมตรจากดักแด้ ทำให้เกิดหลุมไหม้ดำขนาดใหญ่ เศษโลหะที่กระเด็นกรีดด้านข้างดักแด้เป็นรอยยาว 20 เซนติเมตร
เฉิงฉีวัยเด็กทุ่มเทพละกำลังปกป้องดักแด้
ระหว่างนั้น ดักแด้ปล่อยลำแสงสีม่วงไม่หยุด มุดเข้าสมองเฉิงฉีวัยเด็ก
หลังจากต่อสู้ทั้งคืน พายุเถ้าถ่านก็ผ่านพ้น
เฉิงฉีวัยเด็กนอนบนพื้น ร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ยิ้มราวกับรอดตายจากมหันตภัย
...
"ฉันได้รับผลกระทบจากรังสีและสารพิษมานาน อาการหนักขึ้นเรื่อยๆ"
วันนี้ เฉิงฉีวัยเด็กนอนหน้าดักแด้ ร่างกายเต็มไปด้วยแผลเน่า ผมร่วงเป็นหย่อมๆ ร่างผอมแห้งราวกิ่งไม้ ดวงตาหม่นหมอง
...
อีกเดือนผ่านไป
"เด็กดวงดาว"
"ฉันค้นพบแล้ว"
"คนต่ำต้อยเหมือนฉัน ไร้ค่า เล็กจ้อย อยู่ชั้นล่างสุด... มีชีวิตเยี่ยงมด ไม่มีโอกาสเปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเองหรอก"
"การดิ้นรนทั้งหมด ไร้ความหมาย"
"สภาพแวดล้อมกำหนดผลลัพธ์ไว้แล้ว เปลี่ยนไม่ได้"
"คงถึงเวลาตายแล้ว"
เฉิงฉีวัยเด็กนอนหน้าดักแด้ ผมร่วงจนหมด ทั่วร่างไม่มีผิวหนังสมบูรณ์เหลือ ฟันหลุดหมด เหลือแต่เหงือกดำ เข้าสู่ระยะสุดท้ายของการตายจากรังสี
"ของที่สะสมมาหลายปี ฉันแจกจ่ายให้ผู้เก็บขยะคนอื่นหมดแล้ว"
"ฉันไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรอก"
"แค่มีความผูกพันบ้างน่ะ"
"หุ่นยนต์ B343 ซ่อมไปได้ 99 เปอร์เซ็นต์"
"ความฝันที่เฉิงฉีจะออกจากโลกขยะ ไปเห็นวิวสวยๆ ยังขาดอีก 100 เปอร์เซ็นต์"
"แต่ฉันต้อง 'มองโลกในแง่ดีตลอดไป'"
"ถ้าวันหนึ่งเธอฟักออกมา ถ้าเธอไม่ใช่สัตว์ประหลาด"
"เธอต้องออกจากโลกขยะ พกความฝันของฉันไปเห็นโลกกว้างนะ"
"เราเป็นเพื่อนกัน เธอเห็นก็เหมือนฉันเห็น"
"แต่..."
"พูดแล้วก็อายนะ ใครจะอยากแบกความฝันของคนเก็บขยะล่ะ?"
เสียงเฉิงฉีวัยเด็กค่อยๆ เบาลง จนหยุดสนิท ลูกกระเดือกแห้งผากกระตุก ริมฝีปากดำม่วงขยับ แล้วหยุดหายใจ มือตกลงบนผ้าคลุมสีฟ้าอย่างไร้เรี่ยวแรง
ดวงตาที่ไม่ได้หลับ ดูเหมือนจะมองท้องฟ้า แต่จริงๆ ถูกกองขยะบดบัง
ไม่มีใครพบถ้ำนี้ ยิ่งไม่มีใครพบศพเฉิงฉีวัยเด็ก
อีกเดือนผ่านไป
ร่างเฉิงฉียิ่งแห้งเหี่ยว กำไลแก้วที่ข้อมือเขากระทบพื้นดังกรุ๋งกริ๋ง
ดักแด้ยักษ์ดูเหมือนจะเลี้ยงตัวเสร็จสิ้น เริ่มเปล่งแสงเจิดจ้า
ฉึ่ก!
เสียงลมดังขึ้น
ดักแด้ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แต่เป็นกลไกอันซับซ้อน
วงกลมสองวงที่ติดกันตรงกลางไม่ใช่ดวงตาหรือหน้าต่าง แต่เป็นสัญลักษณ์ '∞' หมายถึง "ไร้ขีดจำกัด"
กลไกลึกลับนี้ "เลี้ยงตัว" เสร็จสิ้น เปิดออกตรงกลางราวหอยกาบ
ร่างมนุษย์ที่แผ่รัศมีสีม่วงเจิดจ้า ยืนกลางดักแด้ ก้าวออกมาหนึ่งก้าว มองร่างที่แห้งเหี่ยวตรงหน้า
เงียบไปนาน
ริมฝีปากร่างสีม่วงค่อยๆ เผยอ เปล่งเสียงขัดๆ ราวผู้เริ่มหัดพูด "เพื่อน..."
จากนั้น
มันค่อยๆ เดินไปข้างหน้า
มาถึงข้างหุ่นยนต์พี่เลี้ยง B343 เก่าๆ ยื่นมือที่เรืองแสงม่วง สอดผลึกที่เป็น 1 เปอร์เซ็นต์สุดท้ายเข้าแผงหน้าอกหุ่นยนต์
เสียงอิเล็กทรอนิกส์แบบย้อนยุคดังขึ้น
หุ่นยนต์ค่อยๆ ฟื้นคืน ข้อต่อส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเสียดสี มันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
"เริ่มระบบใหม่"
"ล็อกเป้าหมายผู้รับบริการใหม่"
"รอนายท่านตั้งชื่อ"
"รอนายท่านแจ้งนาม"
หุ่นยนต์ยืนนิ่งอย่างเซ่อๆ ลำโพงตาข่ายที่ปากถามคำถามเริ่มต้นสองข้อ
ร่างแสงสีม่วงเจิดจ้าชะงักงัน
สมองว่างเปล่า ไม่รู้ว่าตนมาจากไหน เป็นใคร ชื่ออะไร
ในขณะนั้น มันค่อยๆ หันกลับไปมอง "เพื่อน" บนพื้น นึกถึงเสียงพึมพำนอกดักแด้ในวันเวลาที่ผ่านมา
ข้อมูลมากมายผุดขึ้นในสมอง
ปู่เลี้ยงดูฉันมา...
ฉันเก็บหุ่นยนต์มาตัวหนึ่ง...
ปู่บอกว่ากำไลนี้เป็นสิ่งประดิษฐ์อารยธรรมระดับ 13 ฮ่าๆ...
I'm the king of the world...
หน่วยรบสุดขีดคือไอดอลของฉัน...
เฒ่าหลินกับป้าหลานดูแลฉันตลอด...
ความฝันของฉันคือออกจากโลกขยะ ไปเห็นวิวมากมาย...
ฉันไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น แค่มีความผูกพันน่ะ...
ฉันต้องมองโลกในแง่ดีตลอดไป...
พูดแล้วก็อายนะ ใครจะอยากแบกความฝันของคนเก็บขยะล่ะ?
ข้อมูลเหล่านี้ไม่มีภาพ มีแต่เสียงที่ไม่รู้ที่มา
ร่างนั้นเปล่งแสงเจิดจ้ายิ่งขึ้น
มันเดินไปหาร่างที่แห้งเหี่ยว ถอดเสื้อผ้าของร่างนั้นมาสวม ปลดผ้าคลุมสีฟ้ามาคลุมบ่า ในกระเป๋าเสื้อไม่มีอะไรนอกจากไฟแช็กพลาสมาเก่าๆ
มันค้นหาบนพื้น พบกำไลแก้วหม่นแสง สวมที่ข้อมือซ้าย
จากนั้น ร่างของมันเกิดการเปลี่ยนแปลงมหัศจรรย์ แสงสีม่วงจางหาย ใบหน้าเริ่มปรับเปลี่ยน เมื่อแสงทั้งหมดดับลง มันกลายเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบหกปี
มันมองหุ่นยนต์ที่ยืนเซ่อๆ
"ตั้งแต่นี้ เจ้าชื่อฮั่นจ้าย"
"ส่วนข้า ชื่อเฉิงฉี ฉีจากคำว่าขอทาน"
(จบบทที่ 340)
