บทที่ 294 เจ้านาย คุณไม่มีทางคาดถึงว่ามันเหลือเชื่อแค่ไหน!

สายโทรศัพท์มาจากหม่าจวิน

จางหลินกดรับสาย และทันทีที่ปลายสายเชื่อมต่อ เสียงตื่นเต้นของหม่าจวินก็ดังขึ้น: “เจ้านาย ฟักทองนี้มันเหลือเชื่อมาก คุณไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าความเร็วในการแบ่งเซลล์มันสูงแค่ไหน ที่สำคัญกว่านั้นคือ เซลล์ของมันแข็งแรงและพิเศษอย่างมาก ฟักทองนี้ไม่เพียงแต่เติบโตเร็ว แต่ยังมีขนาดใหญ่มากและแข็งแรงมากอีกด้วย”

“จากการคำนวณความแข็งแรงโดยใช้สูตรจำลอง ผมแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าฟักทองจะมีความแข็งแรงถึงระดับนี้…”

สำหรับรายงานของหม่าจวิน จางหลินซึ่งรู้อยู่แล้วถึงคุณสมบัติของฟักทองยักษ์นี้จึงไม่ได้รู้สึกประหลาดใจนัก แม้จะได้ยินว่าฟักทองนี้สามารถเติบโตจนเก็บเกี่ยวได้ในเวลาเพียง 10 วัน เขาก็ไม่ได้ตกใจ

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็แกล้งทำเป็นแปลกใจตอบกลับไปว่า: “หม่าจวิน นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ นายค้นพบพืชพันธุ์ที่น่าทึ่งมากเลยนะ!”

“เจ้านาย คุณจะหลอกผมก็ได้ แต่อย่าหลอกตัวเองเลยได้ไหม?” หม่าจวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

จางหลินได้ยินก็หัวเราะออกมา

ถ้าเป็นคนอื่นที่ต้องรับบทเป็นแพะรับบาปขนาดนี้ ก็คงจะเริ่มตระหนักและโต้แย้งไปแล้ว แต่สำหรับหม่าจวิน ซึ่งถูกระบบเกมควบคุมด้วยค่าความจงรักภักดี 100% เขาย่อมเชื่อฟังเจ้านายโดยไม่ตั้งข้อสงสัย แม้จะสงสัย เขาก็ยังยอมทำหน้าที่โดยไม่ปริปากบ่น

หลังจากวางสาย จางหลินก็ขับรถกลับบ้าน

ระหว่างทาง ฟู่เหยาถามด้วยความอยากรู้: “ลุงคะ คฤหาสน์ที่กำลังก่อสร้างตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว?”

จางหลินตอบด้วยรอยยิ้ม: “โครงสร้างพื้นฐานใกล้เสร็จหมดแล้ว ห้องเก็บไวน์ก็สร้างเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้กำลังขึ้นโครงสร้างหลักอยู่”

“อืม หนูเริ่มตื่นเต้นแล้วล่ะ คฤหาสน์ที่ตัวเองออกแบบจะออกมาสวยแค่ไหนนะ” ฟู่เหยาพูดพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมความสุข

“คฤหาสน์ที่แฟนฉันออกแบบ ต้องออกมาสวยแน่นอน” จางหลินพูดพร้อมยิ้มชื่นชม

คำพูดนี้ทำให้ฟู่เหยาเขินอาย แต่รอยยิ้มบนใบหน้าก็ไม่อาจปิดบังได้

เมื่อกลับถึงบ้าน กลิ่นหอมของซุปที่กำลังเคี่ยวลอยมาต้อนรับ

หลินเหยียนกำลังเคี่ยวซุปและเตรียมอาหารเย็นอยู่ เธอชินกับการที่ฟู่เหยาซึ่งเป็นว่าที่ลูกสะใภ้มาอยู่ที่บ้านในช่วงสุดสัปดาห์แล้ว ดังนั้น เธอจึงเตรียมอาหารเย็นอย่างเต็มที่

“เหยาเหยา มาแล้วเหรอ!” หลินเหยียนทักทายเมื่อเห็นเธอ

“สวัสดีค่ะ คุณป้า” ฟู่เหยาตอบด้วยรอยยิ้ม

“นั่งรอก่อน อาหารใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวจะได้ทานเลย วันนี้ป้าทำซุปขาหมูหม้อใหญ่ พวกเธอต้องกินเยอะๆนะ” หลินเหยียนพูดพลางยกซุปที่เคี่ยวเสร็จออกมา

เธอตักซุปใส่ถ้วยให้ทั้งสองคน ฟู่เหยารับถ้วยไปพร้อมกับชิม และชมว่า “อร่อยมากเลยค่ะ”

คำชมของฟู่เหยา ทำให้หลินเหยียนยิ้มอย่างมีความสุข

จางหลินเองก็ดื่มซุปด้วยความพอใจ แต่หลังจากดื่มไปสองถ้วย เขาก็รู้สึกบางอย่างแปลกๆ

เขามองดูสมุนไพรที่อยู่ในซุปและถามด้วยความสงสัย: “แม่ ซุปนี้ใส่อะไรลงไปหรือเปล่าครับ?”

หลินเหยียนยิ้มและตอบ: “ก็แค่สมุนไพรบำรุงทั่วไปน่ะ เธอสองคนไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แม่ก็เลยช่วยเสริมพลังให้หน่อย”

จางหลินถึงกับพูดอะไรไม่ออก

เขายังหนุ่มยังแน่น ต้องการพลังเสริมแบบนี้ด้วยหรือ? แถมเขายังดื่มเหล้าสมุนไพรพิเศษกับอาหารบำรุงมามากอยู่แล้ว พลังงานที่มีตอนนี้ก็เหลือเฟือจนล้น

แต่เพราะเป็นความหวังดีของแม่ เขาจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ และคิดว่าถ้าสมุนไพรช่วยเสริมพลังจริง เขาก็คงต้องให้ฟู่เหยาเหนื่อยเพิ่มอีกหน่อยแล้ว

หลังมื้ออาหาร หลินเหยียนก็จัดการงานบ้านและให้จางหลินพาฟู่เหยากลับไปที่ห้องพัก ทั้งสองผลัดกันล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเป็นชุดนอน

ฟู่เหยาสวมชุดนอนสีชมพูหวาน ใบหน้าสวยใสและท่าทางไร้เดียงสาทำให้จางหลินอดไม่ได้ที่จะหลงรักเธอมากขึ้นไปอีก

“ลุงคะ หนูมีผลคะแนนข้อสอบอยู่สองสามชุด ช่วยเซ็นชื่อให้หน่อยได้ไหม?” ฟู่เหยาพูดพลางหยิบข้อสอบออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้จางหลิน

จางหลินรับข้อสอบมาดู พบว่าคะแนนของฟู่เหยานั้นยอดเยี่ยมมาก แต่เขาก็ถามด้วยความสงสัยว่า: “เหยาเหยา ทำไมข้อสอบพวกนี้ถึงต้องให้พี่เซ็นชื่อด้วยล่ะ?”

ฟู่เหยาอธิบายว่า: “ครูบอกว่าผู้ปกครองต้องเซ็นชื่อค่ะ แต่พ่อแม่ของฉหนูหย่ากันไปแล้ว แม่อยู่ที่เซี่ยงไฮ้ ส่วนพ่อก็ทำงานอยู่ต่างมณฑล ไม่มีทางมาเซ็นให้ได้ เลยต้องให้ลุงช่วยเซ็นแทนค่ะ”

จางหลินยิ้มและถาม: “แล้วก่อนหน้านี้ล่ะ ใครเป็นคนเซ็นให้?”

ฟู่เหยาตอบด้วยความเขินอายว่า: “ก็จ่ายเงิน 10 หยวนให้เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวข้างล่างเซ็นให้ค่ะ แต่เพราะคะแนนหนูดีมาก ครูเลยไม่สงสัยว่าไม่ใช่แม่เซ็น”

“แต่ตอนนี้มีลุงแล้ว ช่วยเซ็นชื่อพ่อหนูให้หน่อยนะคะ” ฟู่เหยาพูดต่อ “ยังไงครูก็ไม่เคยเห็นลายเซ็นของพ่ออยู่แล้ว อีกอย่างคะแนนก็ดีขนาดนี้ ครูคงไม่สงสัยหรอกค่ะ”

จางหลินรับปากและเซ็นชื่อ “ฟู่เหิง” ลงในข้อสอบ ซึ่งเป็นชื่อของพ่อฟู่เหยา

หลังเซ็นเสร็จ จางหลินก็ยิ้มเจ้าเล่ห์และหันไปพูดกับฟู่เหยา: “เหยาเหยา แบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าฉันอยากแต่งงานกับเธอ แต่เธอกลับทำเหมือนอยากให้ฉันเป็นพ่อของเธอแทน”

“อะไรล่ะ หนูแค่ให้ลุงช่วยเซ็นชื่อเอง” ฟู่เหยาพูดด้วยความเขินอาย

จางหลินยิ้มและดึงเธอมานั่งบนตัก “ตอนเซ็นชื่อ ฉันก็เหมือนพ่อเธอแล้วใช่ไหมล่ะ งั้นเรียกฉันว่าพ่อสิ ลองเรียกให้ฟังหน่อย”

“ลุง! ลุงนี่แย่ที่สุดเลย!” ฟู่เหยาอายจนหน้าแดง และเริ่มทุบตีจางหลินเบาๆ

แต่ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ดันเธออยู่ เธอหน้าแดงมากขึ้นและเข้าใจทันทีว่ามันคืออะไร

ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ จางหลินก็มักใช้สิ่งนั้นแกล้งเธอเสมอ

จางหลินยิ้มเจ้าเล่ห์และจับมือเล็กๆของฟู่เหยา “เหยาเหยา คราวนี้อย่าให้ฉันต้องสอนทุกครั้งสิ แฟนที่ดีต้องรู้จักเป็นฝ่ายเริ่มก่อนบ้างนะ”

ฟู่เหยาแอบกลอกตาใส่เขา แต่เธอก็ชินกับสิ่งนี้แล้ว ในสายตาเธอ การช่วยแฟนหนุ่มทำแบบนี้ถือเป็นหน้าที่ของแฟน เธอจึงยอมยื่นมือของตัวเองออกไป

…

เช้าวันรุ่งขึ้น จางหลินลุกขึ้นมาพร้อมใบหน้าเปี่ยมสุข หลังจากที่แกล้งมือเล็กๆของฟู่เหยาไปกว่า 1 ชั่วโมง

ทั้งสองคนต่างพอใจก่อนจะล้างหน้าและออกมาจากห้อง

เพราะเป็นวันอาทิตย์ที่ฟู่เหยาไม่มีเรียน หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เธอก็ตามจางหลินไปที่ฟาร์มด้วย

“ลุงคะ หนูได้ยินมาว่าแพนด้าท้องแล้ว ลุงพาไปดูได้ไหมคะ?” ฟู่เหยาถามระหว่างทาง

จางหลินยิ้มและตอบ: “ได้สิ แต่ก่อนอื่นอยากพาเธอไปดูอะไรสนุกๆก่อน”

“อะไรเหรอคะ?” ฟู่เหยาถามด้วยความอยากรู้

จางหลินไม่ได้ตอบตรงๆ แต่ถามกลับว่า: “เหยาเหยา สนใจออกแบบของตกแต่งที่เกี่ยวกับฟักทองไหม?”

“ฟาร์มจะทำของตกแต่งจากฟักทองเหรอคะ?” ฟู่เหยาถามด้วยความประหลาดใจ

จางหลินยิ้มและตอบ: “ใช่ เรามีแผนจะเริ่มทำในอีกประมาณ 10 วัน เธอสนใจมาเป็นนักออกแบบไหม?”

“เอ๊ะ? ฟาร์มวางแผนจะทำโครงการสิ่งของตกแต่งจากฟักทอง แต่หนูไม่เคยทำมาก่อนนะ แล้วหนูสามารถร่วมออกแบบได้จริงๆเหรอคะ?” ฟู่เหยาถามด้วยน้ำเสียงที่ทั้งสงสัยและไม่มั่นใจ

จางหลินยิ้มก่อนตอบอย่างมั่นใจ: “แน่นอนสิ เธอเป็นแฟนฉัน การมีส่วนร่วมในโครงการนี้ก็เหมาะสมอยู่แล้ว และฉันก็มั่นใจว่าเธอจะทำออกมาได้ดีแน่นอน!”

“ลุงคะ ลุงใจดีกับหนูเกินไปแล้ว!” ฟู่เหยาฟังคำพูดที่เปี่ยมด้วยความรักและปลอบใจ จนดวงตาเริ่มมีน้ำคลอ

(จบบท)