บทที่ 270 ช่างสิ้นเปลือง! ควบคุมภาพลวงตา!
ฟากฟ้า พลันมืดลง แสงดาบเป็นเส้นตรงทะลุท้องฟ้าอันไร้ขอบเขต! ในขณะนั้น โลกไร้แสง ราวกับเกิดสุริยุปราคา แต่สิ่งที่กลืนกินแสงอาทิตย์อันร้อนแรงไม่ใช่ดวงจันทร์บัง และไม่ใช่สุนัขกินจันทร์ แต่เป็น แสงดาบอันเจิดจ้าที่สุด! ทุกคนมองไม่เห็นอะไรเลย ในดวงตามีเพียงแสงดาบเจิดจ้านี้ แม้แต่แสงอาทิตย์ก็ไม่อาจเทียบได้!...
