บทที่ 2 ปีศาจโบราณ
บทที่ 2 ปีศาจโบราณ
ผมชื่อหลี่เซี่ยนอวี่ ในยุคที่การข้ามเวลาและการเกิดใหม่กลายเป็นเรื่องธรรมดา... ผมได้รับมรดกจากพ่อ เป็น ย่าทวด 1คน!!
(╯°Д°)╯︵┻━┻
แสงแดดอุ่นๆ ของวันใบไม้ผลิส่องเฉียงๆ เข้ามาในห้องนั่งเล่น บนโซฟากว้าง หญิงสาว... เอ่อ ไม่ใช่สิ ย่าทวดในเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่งขัดสมาธิ ตรงข้ามกับหลี่เซี่ยนอวี่ที่กำลังพยายามปรับความคิดใหม่ทั้งหมด
อย่างแรกที่แน่ๆ คือย่าทวดไม่ใช่คนธรรมดา เธอมีตัวตนอยู่ในรูปแบบไหน หลี่เซี่ยนอวี่ยังงงอยู่ และไม่กล้าถาม
สรุปคือมันขัดกับหลักวิทยาศาสตร์นั่นแหละ
หลี่เซี่ยนอวี่ที่เติบโตมากับมลพิษและสารกันบูด เคยฝันว่าถ้าโขกหัวกับขอบเตียง อาจจะได้รับระบบพิเศษอะไรสักอย่าง
แต่พอได้เห็นกับตา ว่าย่าทวดโผล่ออกมาจากท้องตัวเอง รวมถึงพินัยกรรมของพ่อ เขาก็ยอมรับความจริงได้ยากไปชั่วขณะ
ความคิดผมอยู่ไหน?
ความคิดที่ผ่านการศึกษาภาคบังคับ 9ปี อยู่ไหน?
มันพังไปหมดแล้ว!
"แกเป็นทายาทตระกูลหลี่ ฉันเป็นบรรพบุรุษของแก ดังนั้นตามลำดับอาวุโส ฉันก็เป็นย่าทวดของแก ไม่มีอะไรผิด พ่อแกก็เรียกฉันแบบนี้" ย่าทวดยืดอก พูดอย่างมีเหตุผล
ย่าทวดของพ่อ งั้นก็ไม่ใช่ย่าทวดของผมนี่นา
ถ้าผมเรียกคุณว่าย่าทวด ผมก็กลายเป็นพี่น้อง กับพ่อน่ะสิ
"แต่คุณดูอ่อนกว่าผมอีก ผมคิดไม่ออก" หลี่เซี่ยนอวี่ยกถ้วยชาขึ้นจิบ ฝืนพูด
"อืม" ย่าทวดพยักหน้า "ฉันตายตั้งแต่อายุ18"
"พรวด..." หลี่เซี่ยนอวี่พ่นชาใส่ย่าทวดหมดปาก
ย่าทวดขมวดคิ้ว เช็ดน้ำบนตัว เนื่องจากเด็กรุ่นนี้ต่างจากรุ่นก่อนๆ ไม่ได้รับการสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก พอได้ยินความจริงที่แปลกประหลาด ก็ย่อมตกใจ เธอจึงไม่โกรธ
หลี่เซี่ยนอวี่สูดลมหายใจลึก เปิดจดหมายฉบับที่สองของพ่อ: "ถ้าลูกเปิดจดหมายฉบับที่สองนี้ แสดงว่าย่าทวดได้ปรับเปลี่ยนโลกทัศน์ของลูกแล้ว ฮ่าๆ อย่าตื่นเต้นไป ถ้าไม่ปรับเปลี่ยนโลกทัศน์ จะเติบโตได้ยังไง"
"โลกที่ลูกเห็น เป็นแค่ยอดภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น พ่อทุกคนควรเปิดประตูสู่โลกใหม่ให้ลูกด้วยตัวเอง พ่อธรรมดาทำได้แค่เก็บเงินหาเมียให้ลูก แต่พ่อจะสอนลูกว่าจะมองโลกที่แท้จริงนี้ยังไง ลูกไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นทายาทสายเลือดปีศาจโบราณ ที่สืบทอดสายเลือดอันยอดเยี่ยม เมื่อลูกกับย่าทวดสามารถเชื่อมจิตวิญญาณกันได้ ลูกจะปลุกพลังสายเลือด ก่อนที่จะปลุกพลังสายเลือด อย่าไปยุ่งกับโลกที่แท้จริงนั้นเด็ดขาด อีกอย่าง ย่าทวดเป็นวิญญาณนักรบที่ทรงพลัง และยังเป็น... ลูกต้องพึ่งพาตัวเอง ค้นหาประโยชน์ของเธอเอาเอง" พินัยกรรมจบแค่นี้
เฮ้ย พูดให้ชัดๆ หน่อยสิ
ทายาทปีศาจโบราณคืออะไรเนี่ย
หลี่เซี่ยนอวี่อ่านแล้วยังงงๆ ผีพ่อพูดแค่ครึ่งๆ กลางๆ ไม่ได้อธิบายให้ชัดเจนเลย
"ย่า...ทวด พินัยกรรมหมายความว่ายังไง" หลี่เซี่ยนอวี่ส่งพินัยกรรมของพ่อให้ หวังว่าย่าทวดจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง ถ้าไม่มีพินัยกรรมของพ่อ เขาคงไม่สามารถนั่งคุยกับสาวสวยที่อ้างว่าเป็นย่าทวดได้อย่างใจเย็นขนาดนี้
ย่าทวดรับไป กวาดตาดูแวบหนึ่ง พูดว่า
"ตามตัวอักษรนั่นแหละ"
"ผมงงแต่รู้สึกเจ๋ง ย่าทวดช่วยอธิบายให้เหลนฟังหน่อยได้ไหมครับ"
ย่าทวดเอียงหัว พูดอย่างจริงจัง "แน่นอนไม่มีปัญหา ขอโค้กขวดนึงก่อน"
"หา?" หลี่เซี่ยนอวี่งง
โค้กคืออะไร
"มีช็อกโกแลตเหรียญทองไหม"
"......."
"มีลูกอมแตกซู่ไหม"
"....."
"แล้วหมากฝรั่งรสแตงโมล่ะ"
"......"
ย่าทวดป่องแก้ม ขมวดคิ้ว ท่าทางน่ารักซุกซน พูดอย่างหงุดหงิด "อะไรกัน ขนมอร่อยๆ พวกนี้ไม่มีเลยเหรอ"
หลี่เซี่ยนอวี่นึกออก "ขนมเมื่อ 20กว่าปีก่อน... หลายอย่างเลิกขายไปแล้ว"
ย่าทวดเหมือนถูกโจมตีอย่างหนัก กุมอก หายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด "หลี่อู่เซียง ไอ้ตัวดี ไอ้คนอายุสั้น ทำให้ฉันหลับไป 20ปี ในโลก 20ปีหลังนี้ ช่างน่าเบื่อ ฉันอยู่ไม่ไหวแล้ว"
พูดไปพูดมา หญิงสาวคนนี้ก็นอนดิ้นพล่านบนโซฟา แสดงความหงุดหงิดโกรธแค้น
ความสง่างามของย่าทวดหายวับไปในพริบตา
หลี่เซี่ยนอวี่งงไปพักใหญ่ "เอ่อ ขนมก็ยังมีนะครับ ผมไปซื้อให้นะ"
ข้างล่างมีร้านสะดวกซื้อ หลี่เซี่ยนอวี่กดลิฟต์ลงไป เดินดูในร้านรอบหนึ่ง ซื้อขนมเผ็ดถุงละ 3หยวน มันฝรั่งทอด 6หยวน
กลับมาถึงบ้าน ย่าทวดยืนข้างหน้าต่างมองไปที่เมือง หลี่เซี่ยนอวี่เดินเข้าห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงแผ่วเบาของเธอ "เปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนไม่มีตึกสูงขนาดนี้"
เมื่อรู้ว่าย่าทวดไม่ได้ทำร้ายตัวเอง หลี่เซี่ยนอวี่ก็สบายใจขึ้นหน่อย ไม่งั้นเขาคงไม่กลับมาแล้ว หันหลังวิ่งไปหาพ่อบุญธรรม ขอให้รับเป็นลูกบุญธรรมอีกรอบ
"ก็ 20ปีแล้วนี่ครับ ประเทศเราพัฒนาเร็วมาก" หลี่เซี่ยนอวี่เสริม
"ตอนนี้ปีอะไรแล้ว"
"ปี 2020"
"เกือบ 150ปีแล้ว" เธอพูด ดวงตาใสแจ๋วมองไกลออกไป ค่อยๆ เหม่อลอย เสียงก็แผ่วเบาลง
"ทุกครั้งที่หลับ แล้วตื่นขึ้นมา โลกก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ฉันยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิม เวลาพวกนั้นมักจะสูญเสียกฎเกณฑ์บนตัวฉัน..."
150ปี...
หลี่เซี่ยนอวี่ เกือบฉี่ราด
ย่าทวดหันขวับ ความสง่าผ่าเผยของผู้อาวุโสหายวับ เหมือนเด็กสาวจอมเอาแต่ใจ ตาโต "ขนมล่ะ ถ้าขนมไม่อร่อย ฉันตีก้นแกแน่"
หลี่เซี่ยนอวี่รีบส่งขนมเผ็ดกับมันฝรั่งทอดให้อย่างว่าง่าย
"ซี้ด... ซี้ด... อร่อย... ซี้ด ทำไมถึงอร่อยขนาดนี้... ฉันชอบยุคนี้จัง... ซี้ด เผ็ดจัง" ย่าทวดกัดขนมเผ็ด มือน้อยๆ พัดไปมา น้ำตาคลอด้วยความเผ็ด
เห็นย่าทวดกลับมาชอบยุคนี้อีกครั้ง หลี่เซี่ยนอวี่นึกถึงประโยคหนึ่ง 'ราชันย์ผู้สง่างาม ขายชาติเพื่อข้าวผัดจานเดียว'
"แน่นอนครับ" หลี่เซี่ยนอวี่ชูนิ้วโป้ง เออออ "ขนมเผ็ดตราเว่ยหลง เป็นความทรงจำวัยเด็กของผมเลย"
หลี่เซี่ยนอวี่มองเธอกินขนมเผ็ดหมดถุงอย่างมีความสุข ดื่มน้ำ 2แก้ว แล้วก็กินมันฝรั่งทอดจนหมด ตบท้องน้อยๆ นอนขี้เกียจบนโซฟา พูดน้ำเสียงหวาน "คุยกันหน่อยไหม ก่อนที่พ่อแกจะผนึกฉันอีกครั้ง เขาฝากให้ฉันเป็นที่ปรึกษาชีวิตให้แกจริงๆ นะ"
"ครับ ย่าทวด" หลี่เซี่ยนอวี่นั่งตัวตรง ในที่สุดก็มาถึงจุดนี้ เขาอยากรู้ทุกอย่างจนแทบรอไม่ไหว
ห้องนั่งเล่นเงียบลง หลายนาทีผ่านไป หลี่เซี่ยนอวี่ถาม "ย่าทวด?"
ย่าทวดกลอกตา พูดอย่างหงุดหงิด "อะไร"
"เริ่มได้แล้วครับ"
"ฉันเรียนมาน้อย ต้องเรียบเรียงคำพูดก่อน ให้ฉันครุ่นคิดหน่อย อย่าเพิ่งรบกวน"
ผ่านไปอีกหลายนาที เธอปรับท่านั่งขัดสมาธิ มือซ้ายกอดอก มือขวาเท้าคาง "รู้จักปีศาจโบราณไหม"
หลี่เซี่ยนอวี่ส่ายหัวตามบท "ไม่รู้จักครับ"
"พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตทรงพลังที่มีอยู่ในยุคโบราณ ก่อนที่มนุษย์จะรู้จักการบันทึกประวัติศาสตร์ แม้แต่ก่อนที่มนุษย์จะถือกำเนิด ปีศาจโบราณครอบครองฟ้าดินนี้ เป็นเจ้าของดาวดวงนี้"
"ผู้ครองโลกยุคโบราณ น่าจะเป็นไดโนเสาร์นะครับ"
"ประวัติศาสตร์โลกหลายแสนปี ฝังความลับและอดีตที่ไม่มีใครรู้มากมาย ไดโนเสาร์เป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่ปรากฏในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น"
"หลายพันล้านปีนะครับ ย่าทวด" หลี่เซี่ยนอวี่แก้
"......" ย่าทวดโกรธ "ฉันไม่พูดแล้ว"
"...ผมไม่ควรแทรก เชิญต่อครับ"
ดูเหมือนคุณย่าจะเรียนมาน้อยจริงๆ
ย่าทวดพูดอย่างจริงจัง "มนุษย์ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาเพียงชนิดเดียวตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ในยุคโบราณ มีสิ่งมีชีวิตที่มีทั้งสติปัญญาและพลัง และพวกมันเป็นบุตรแห่งธรรมชาติ มีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ตั้งแต่กำเนิด การย้ายภูเขาถมทะเลแบบนั้น สำหรับพวกมันไม่ใช่ตำนานแน่นอน"
หลี่เซี่ยนอวี่แซว "เว่อร์ไปแล้วมั้ง จะบอกว่าพวกมันบินขึ้นสวรรค์ตอนกลางวัน เป็นเทพเจ้าได้ด้วยไหมล่ะ"
"สรรพสิ่งในโลกล้วนมีพรสวรรค์เฉพาะตัว ความสามารถของสัตว์บางชนิดสำหรับมนุษย์แล้วก็เป็นพลังพิเศษ พลังพิเศษไม่ใช่ไม่มีอยู่จริง แค่มนุษย์ไม่มี เลยปฏิเสธมันโดยอัตโนมัติ คิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล จริงๆ แล้วนี่คือพลังที่ธรรมชาติมอบให้ ปีศาจโบราณก็เช่นกัน ที่จริงแล้ว ความใฝ่ฝันของมนุษย์ที่จะขึ้นสวรรค์เป็นเทพ ไม่ใช่จินตนาการลอยๆ พวกเขาเคยเห็นภาพการเหาะเหินเดินอากาศจริงๆ ปีศาจโบราณเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งและน่ากลัว แต่สุดท้ายก็สู้กาลเวลาไม่ได้ จมหายไปในสายธารประวัติศาสตร์อันยาวนาน"
"เดี๋ยวก่อน ถ้าปีศาจโบราณสูญพันธุ์ไปแล้ว แล้วพวกเราเป็นทายาทของพวกมันได้ยังไง" หลี่เซี่ยนอวี่นึกถึงเนื้อหาในพินัยกรรม
"แม้ปีศาจโบราณจะสูญพันธุ์ แต่เชื้อพันธุกรรมของมันไม่ได้สูญพันธุ์ ตามทฤษฎีวิวัฒนาการของพวกฝรั่ง สิ่งมีชีวิตทุกชนิดบนโลกล้วนมีจุดร่วมในยีนส์ มนุษย์เราก็มียีนส์ของปีศาจโบราณ รวมถึงสัตว์และพืชด้วย มันอยู่ในร่างกายมนุษย์เราได้ และอยู่ในร่างหมาก็ได้"
"พูดต่อเถอะครับ หลานช่วยกดฝาโลงดาร์วินชี่ไว้ให้แล้ว" หลี่เซี่ยนอวี่พูด
"ทายาทปีศาจโบราณมีอยู่ตลอดประวัติศาสตร์มนุษย์ พวกเขามีความสามารถที่มนุษย์ไม่อาจเข้าใจ และร่างกายที่แข็งแกร่ง พวกเขาไม่ได้เก็บตัว ปรากฏในประวัติศาสตร์บ่อยๆ แต่ผู้มีอำนาจมักจะพยายามลดความสำคัญของทายาทลง จนมาถึงยุคใหม่ ทายาทปีศาจโบราณก็ซ่อนตัวในเงามืดของประวัติศาสตร์" ย่าทวดพูด
"ถ้าเป็นแบบนั้น สังคมต้องวุ่นวายแย่สิครับ" ความคิดของหลี่เซี่ยนอวี่ดิ้นรนต่อสู้
เขาเชื่อเสมอว่ามนุษย์มีทั้งความดีและความชั่ว ยิ่งมีความสามารถมาก ความรับผิดชอบก็ยิ่งมาก เช่นเดียวกัน ยิ่งมีความสามารถมาก อันตรายก็ยิ่งมาก
"นี่แค่นี้เองเหรอ" ย่าทวดถ่มน้ำลาย
"แต่ไหนแต่ไรมา ทายาทปีศาจโบราณก็เป็นตัวอย่างของการใช้พลังผิดกฎ ตระกูลใหญ่ส่วนใหญ่ในหมู่ทายาทต่างรับใช้ราชสำนัก ตระกูลหลี่ของเราก็เคยเป็นตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง และในยุคใหม่ สมาคมพุทธ-ลัทธิเต๋าก็เป็นผู้บังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นทางการในวงการทายาท ดูแลทายาททั่วหล้า ถ้าแกคิดว่าทายาทจะทำอะไรตามใจชอบได้โดยไม่มีกฎหมาย นั่นก็ผิดถนัด ทายาทยึดกฎปลาใหญ่กินปลาเล็ก แต่มีเงื่อนไขว่าห้ามรบกวนความสงบสุขของสังคม"
หลี่เซี่ยนอวี่ถาม "แล้วการตายของพ่อผม..."
พ่อแท้ๆ ตายตอนอยู่ในวัยฉกรรจ์ ทายาทเจ๋งขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าตายด้วยมะเร็งหรืออุบัติเหตุอะไรแบบนั้น มันธรรมดาเกินไป
"ชายหญิงในยุทธภพ ตายในยุทธภพ ตายอย่างสมควร" ย่าทวดพูด
"ตายยังไงครับ" หลี่เซี่ยนอวี่ถามต่อ
--------------------------------
ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
หากพบคำผิด แจ้งได้เลย
