บทที่ 150 เกมส์ซ่อนหา
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 150 เกมส์ซ่อนหา
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
ซีซี ผู้เชี่ยวชาญด้านรหัส ไม่เสียเวลาเลยในการค้นหาตัวเลือกปลดล็อกบนคอมพิวเตอร์
หลังจากยืนยันแล้ว……
ประตูทางเข้าด่านตรวจค่อย ๆ เปิดออก รถขยะที่จอดนิ่งอยู่เริ่มเคลื่อนตัวทีละคัน เรียงแถวเป็นระเบียบก่อนขับออกไปนอกด่าน
「ขึ้นมาเร็ว」
เมื่อหลินเสวียนเรียก ซีซีก็ปีนขึ้นไปซ่อนตัวกับเขาอีกครั้งในช่องว่างใต้กระบะรถขยะ……แล้วเข้าสู่เขตเมืองตงไห่
……
ตลอดทาง รถขยะค่อย ๆ ขับไปตามเส้นทางที่กำหนด
สุดท้ายเหลือเพียงสองคันที่ยังคงแล่นต่อไปตามเส้นทางตรงหน้าสู่ธนาคารทามส์
เอี๊ยดอ๊าด————
ประมาณ 20 นาทีต่อมา รถขยะคันหนัก ๆ ก็หยุดกึกอย่างกะทันหัน
แรงเหวี่ยงทำให้หลินเสวียนกับซีซีตัวแนบชิดกัน
ทั้งสองค่อย ๆ โผล่หน้าออกมา……พบว่ารถขยะคันหน้าจอดอยู่หน้าธนาคารพอดี ส่วนรถคันของพวกเขาก็จอดติดอยู่ด้านหลัง
แหงนมองขึ้นไป เห็นตัวอักษรภาษาจีนขนาดใหญ่เขียนว่า ธนาคารทามส์ ด้านล่างมีตัวอักษรภาษาอังกฤษต่อท้าย
แต่บางทีอาจเพราะปิดกิจการไปแล้ว……ป้ายเหล่านี้จึงไม่ส่องแสงเหมือนป้ายร้านอื่น ๆ รอบ ๆ กลับดูโทรม ๆ
「ในที่สุดก็ถึงที่หมายแล้ว」
หลินเสวียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกับการเดินทางที่แสนลำบากครั้งนี้
ซีซีขยิบตาด้วยความไม่เข้าใจมองหลินเสวียน
「นี่มันราบรื่นมากเลยนี่นา? ถึงกับรู้สึกว่าราบรื่นเกินไปด้วยซ้ำ」
「ก็เส้นทางพวกนี้มันสร้างมาจากซากศพของผมนะ……」หลินเสวียนหัวเราะอย่างขมขื่น
สำหรับซีซีแล้ว นี่เกือบจะเป็นด่านสุดท้ายของชีวิตเลยทีเดียว
แต่ถ้ามองจากมุมของหลินเสวียน ตั้งแต่เริ่มต้นที่กองขยะด้านล่าง เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองตายไปกี่ครั้งกว่าจะมาถึงจุดนี้
ทั้งสองลุกขึ้นนั่ง แล้วกระโดดลงไปอย่างเงียบ ๆ ชะโงกดูประตูธนาคารจากหลังรถ——
หุ่นยนต์ขนถ่ายสินค้าหลายตัวเริ่มทำงาน ทยอยขนตู้เซฟโลหะผสมฮาฟเนียมออกจากโกดัง ยกขึ้น แล้วบรรจุลงรถ
หุ่นยนต์และอุปกรณ์อัตโนมัติทำงานทุกอย่างเสร็จสิ้น ข้าง ๆ มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งสูบบุหรี่ ขาไขว่ห้างมองดูอยู่ น่าจะเป็นหัวหน้าคนงาน
「เสียงปืนดังขึ้น เดี๋ยวจะดึงดูดสุนัขจักรกลลาดตระเวนมา」
ซีซีชักยาชาสัตว์ออกจากกระเป๋า:
「ฉันจะทำให้เขาหมดสติไปเอง」
「โอเค รอดูฝีมือคุณเลย」
หลินเสวียนยังคงมั่นใจในฝีมือของซีซีอยู่มาก
เห็นซีซีค่อย ๆ เดินอย่างเงียบเชียบแนบตัวไปตามกำแพง เข้าประชิดตัวผู้ชายคนนั้นจากด้านหลัง——
「อื้อ——！」
มือปิดปากและจมูกของผู้ชายไว้อย่างรวดเร็ว! แล้วก็เอาปลายยาชาสัตว์จ่อที่คอ!
ต่อสู้กันอยู่ประมาณยี่สิบสามสิบวินาที……ผู้ชายก็หมดแรง ทรุดตัวลงไป
แต่ซีซีก็ยังไม่ปล่อยมือ ยังคงควบคุมสถานการณ์เอาไว้ จนกระทั่งผู้ชายตาคว่ำหมดสติไปจริง ๆ ถึงค่อยปล่อยมือ แล้วพยุงเขาให้พิงกำแพง
「สมกับเป็นยาสัตว์ ฤทธิ์แรงจริง ๆ 」
หลินเสวียนเห็นว่าปลอดภัยแล้ว ก็ปีนออกมาบ้าง
ในโรงพยาบาล การใช้ยาชาในระหว่างการผ่าตัดทั่วไป นอกจากการใช้ยาชาแบบสูดดมที่จะเร็วหน่อย ยาชาแบบฉีดก็มีระยะเวลาในการออกฤทธิ์ การควบคุมปริมาณยาจึงสำคัญมาก
แต่กับสัตว์...
คงต้องใช้เยอะมาก ๆ ถึงจะเห็นผลล่ะมั้ง
「ไปกันเถอะ」
ทั้งสองแอบเดินเลี่ยงอุปกรณ์ขนย้ายตู้เซฟโลหะผสมฮาฟเนียมอัตโนมัติ ตรงไปยังโกดังของธนาคาร
เพราะธนาคารแห่งนี้กำลังจะปิดตัว และประกาศปิดมานานมากแล้ว ของส่วนใหญ่เลยถูกขนย้ายออกไปเกือบหมด…หลังจากประกาศปิดอย่างเป็นทางการวันนี้ ตู้เซฟในโกดังนี้ก็กลายเป็นของเสียไม่มีเจ้าของไปแล้ว
อุปกรณ์ขนย้ายอัตโนมัติไม่มีระบบแจ้งเตือน แถมยังหลบหลีกสิ่งกีดขวางและคนเดินได้เองด้วย ใช้งานง่ายจริง ๆ เลย
ไม่นานทั้งสองก็มาถึงโกดังที่เต็มไปด้วยตู้เซฟโลหะผสมฮาฟเนียม
「นาน ๆ เจอกันทีนะ」
หลินเสวียนมองตู้เซฟระยิบระยับเต็มโกดังด้วยความคิดถึง
ก่อนหน้านี้ในความฝันครั้งแรก ฉันต้องดิ้นรนต่อสู้กับพวกมันทุกวัน วันนี้ก็กลับมาที่เดิมอีกแล้ว
เดิมทีตู้เซฟเหล่านี้ฝังอยู่ภายในกำแพง แต่ตอนนี้ถูก “แกะ” ออกมาแล้ว วางเกะกะอยู่บนพื้น
ทั้งสองวิ่งตรงไปด้านในสุด
ไม่นานก็เจอตู้เซฟที่มีชื่อของหลินเสวียน
「นี่เลย！」
ซีซีตื่นเต้นมากที่เห็นชื่อหลินเสวียน รีบหมอบลงแล้วหมุนวงล้อตัวเลขเพื่อลองเปิด
คลิก
คลิก
คลิก
หลินเสวียนได้ยินเสียงวงล้อตัวเลขหมุนกรุบกริบ แต่ต่อมาคือเสียงดังตุ๊บ ๆ แสดงว่าล็อกไม่เปิด
ซีซีลองหลายรหัสแล้ว ไม่ถูกสักอัน
「ฉันลองบ้างนะ」
ซีซีหลบให้หลินเสวียน หลินเสวียนหมุนรหัสไปที่ 29990203
หายใจเข้าลึก ๆ …
ตุ๊บ!
กดล็อกอย่างแรง!
…
ไม่เปิด
「ฮ่า ๆ ！」
หลินเสวียนหัวเราะออกมาตามคาด
พูดตามตรงนะ……
ถึงแม้เขาจะวางแผนคิดมาอย่างรอบคอบขนาดนั้น แต่จริง ๆ แล้ว…เขาก็ยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร
เพราะลองเปิดตู้เซฟไปหลายรอบแล้วก็ยังไม่สำเร็จ ความมั่นใจเลยลดลงไปเรื่อย ๆ
เขาลองพิมพ์รหัสประตูห้องทำงานของจ้าวอิงจวิ้นดูอีกครั้ง ก็ไม่ใช่
ลองพิมพ์รหัสที่เกี่ยวข้องกับเลข 42 เท่าที่นึกออกทั้งหมดดูอีกแล้ว…ก็ยังไม่ถูก
「ช่างมันเถอะ ลองเปลี่ยนคนมาทำดูบ้าง」
หลินเสวียนขยับออกให้ซีซี ถอนหายใจมองตู้เซฟ
ถ้ารหัส 29990203 เปิดตู้เซฟไม่ได้…
นั่นหมายความว่ามีสองความเป็นไปได้
1. ตู้เซฟนี้ไม่ใช่ของเขา
2. ตัวเขาในอนาคตไม่อยากให้เขาในปัจจุบันเปิดตู้เซฟนี้
「ตัวฉันในอนาคตตั้งรหัสที่ฉันในปัจจุบันเปิดไม่ได้ไว้โดยตั้งใจ」หลินเสวียนคิด
ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องลองอีกแล้ว
คนที่รู้จักตัวเองดีที่สุดก็คือตัวเขาเอง
ถ้าตัวเขาในอนาคตไม่อยากให้เขาในปัจจุบันเปิดตู้เซฟ ต่อให้ความคิดและตรรกะของเขาถูกมองทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว…ก็ไม่มีทางเปิดได้อยู่ดี
อย่างที่จ้าวอิงจวิ้นพูด
รหัสที่ไม่มีตรรกะและความหมายใด ๆ เป็นรหัสที่ยากที่สุดในการถอดรหัส เว้นเสียแต่จะใช้การลองทุกแบบ
แต่รหัส 8 หลัก ถ้าจะใช้การลองทุกแบบ…ด้วยเวลาเพียงไม่กี่สิบนาทีในแต่ละวัน ที่ต้องเดินทางมาอย่างยากลำบาก…คงต้องใช้เวลาหลายสิบปีเลยกว่าจะลองครบทุกแบบ
เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมา มองไปที่ซีซี
งั้น...
“เซฟนี่เป็นของผู้ชายเคราหนาคนนั้นฝากไว้ให้คุณนี่นา คุณไม่ลองใช้วันเกิดของคุณ หรือวันสำคัญอะไรของคุณดูบ้างเหรอ?”
ซีซีหัวเราะเบา ๆ “ฉันลองใช้วันเกิดของฉันแล้วค่ะ ลองทุกปีเลยด้วยซ้ำ…จนรู้สึกว่าตัวเองคิดมากไปเอง”
“จริง ๆ แล้วมันคงไม่ใช่วันสำคัญอะไรของฉันหรอกค่ะ เพราะฟังจากที่ผู้ชายคนนั้นพูด ดูเหมือนเขาจะเก็บของไว้ในเซฟนานมากแล้ว ไม่น่าจะเก็บไว้ให้ฉันโดยเฉพาะ”
“งั้นคุณลองต่อที่นี่นะ ผมจะไปหาดูข้อมูลของธนาคารนี้ก่อน” หลินเสวียนบอกลาซีซี แล้วตรงไปยังชั้นสองของธนาคารทามส์
ชั้นสองส่วนใหญ่เป็นห้องทำงาน แต่ของต่าง ๆ ภายในห้องเกือบทั้งหมดถูกย้ายออกไปแล้ว เหลือไว้เพียงเศษขยะที่ปกคลุมด้วยฝุ่นหนา
หลินเสวียนรู้สึกว่าการลองพิมพ์รหัสทีละชุดคงไม่มีทางเปิดได้หรอก โอกาสสำเร็จน้อยมาก เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร น่าจะไปหาเบาะแสจากที่อื่นดีกว่า
เขาค่อย ๆ ค้นหาข้าวของกระจุ๊กกระจิ๊กในห้องทำงานต่าง ๆ บ้างก็เป็นเศษกระดาษที่พิมพ์แล้ว บ้างก็เป็นใบแจ้งหนี้ บ้างก็เป็นกล่องกระดาษเปล่า…
ค้นหาไปหลายห้องทำงานแล้วก็ยังไม่เจออะไรที่เป็นประโยชน์
จนกระทั่งถึงห้องทำงานห้องสุดท้ายก่อนถึงห้องสุดท้าย เขาถึงได้ไปเจอกับกระดาษร่างคำพูดที่ถูกฉีกทิ้งอยู่ในถังขยะ
แปลกดีเนอะ…ไม่คิดว่า 600 ปีต่อมา แม้จะมีอุปกรณ์ช่วยด้านภาพและเสียงที่ทันสมัยขนาดนี้แล้ว บรรดาผู้บริหารยังชอบอ่านสคริปต์ในการกล่าวสุนทรพจน์อยู่
คงเป็นเพราะความเป็นทางการที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยโบราณล่ะมั้ง
เขาหยิบกระดาษขึ้นมา ส่วนหัวเขียนว่า:
ตั้งแต่ธนาคารทามส์ก่อตั้งขึ้นในปี 2023 ได้ผ่านพ้นความผันผวนมาแล้ว 600 ปี ตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา……
「ปี 2023 เหรอ？」
หลินเสวียนสังเกตเห็นปีที่คุ้นเคยนี้! นี่มันปีที่เขาใช้ชีวิตอยู่ในโลกความเป็นจริงนี่นา
เขาก้มหน้าอ่านเอกสารคำปราศรัยต่ออีกครั้ง...ส่วนอื่น ๆ ไม่มีข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์เลย ดูเหมือนจะเป็นคำพูดปลุกใจที่ใช้ในพิธีล้มละลาย ไม่มีสาระอะไรเลย
แต่ปีที่ธนาคารทามส์ก่อตั้งนั้น สำหรับหลินเสวียนแล้ว เป็นปีที่สำคัญมากจริง ๆ
「ถ้าธนาคารทามส์ก่อตั้งในปี 2023...งั้นถ้าเซฟนี่มันของฉันจริง ๆ ฉันน่าจะเอาของไปเก็บและตั้งรหัสผ่านตอนไหนกันนะ？」
หลินเสวียนไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นลูกค้ากลุ่มแรกของธนาคารทามส์หรือเปล่า แต่คิดว่าน่าจะมีโอกาสอยู่
ก่อนหน้านี้ หลินเสวียนเคยค้นหาข้อมูลในเน็ตแล้ว แต่ก็หาข่าวเกี่ยวกับธนาคารทามส์ไม่เจอเลย
นั่นก็หมายความว่า...
บางทีในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ธนาคารทามส์ก็จะก่อตั้งขึ้น อย่างช้าก็ไม่เกินวันขึ้นปีใหม่ 2024 แน่ ๆ
「นี่อาจจะเป็น...สะพานเชื่อมต่อเวลา 600 ปีก็ได้นะ！」
ก่อนหน้านี้ หลินเสวียนก็คิดอยู่ตลอดว่าจะมีวิธีไหนบ้างที่จะเอาของจาก 600 ปีก่อนไปซ่อนไว้สักที่ แล้วค่อยเอาออกมาอีกทีหลังจากผ่านไป 600 ปี
แต่เดิมที ฝันครั้งแรกกับชีวิตจริงไม่มีจุดอ้างอิงร่วมกันเลย หาที่ตรงกันไม่เจอ แม้แต่จะขุดหลุมฝังก็ไร้ประโยชน์
ฝันครั้งที่สองนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย ต่างจากทะเลตะวันออกในชีวิตจริงราวฟ้ากับดิน
แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
เพียงแค่ธนาคารทามส์ในปี 2023 ของโลกปัจจุบันเปิดให้บริการ เขาก็สามารถไปเปิดบัญชีตู้เซฟได้ แล้วก็ขนย้ายสิ่งของจาก 600 ปีที่แล้วมาไว้ในยุค 600 ปีให้หลังได้อย่างง่ายดาย!
ถึงแม้ว่าในระยะสั้น ๆ เขาจะนึกไม่ออกหรอกว่าจะมีอะไรที่ใช้งานได้จริงหลังจากผ่านไป 600 ปี…แต่ก็ยังดีกว่าไม่มี มีอะไรติดต่อกันไว้ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย
「ถ้ามีวิธีส่งของจาก 600 ปีให้หลังกลับไปยัง 600 ปีที่แล้วได้ก็คงจะดี น่าเสียดาย…เวลาไม่สามารถย้อนกลับได้」
หลินเสวียนนั่งมองตู้เหล็กที่เต็มไปด้วยฝุ่น เริ่มวางแผนสำหรับอนาคต
ดูจากตอนนี้ ตู้เซฟใบนี้คงเปิดไม่ได้ในเร็ววัน
แต่หลินเสวียนก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
ประการแรก ธนาคารทามส์จะเปิดให้บริการ ถึงตอนนั้นก็คงได้คำตอบ
ประการที่สอง ถ้าอนาคตเขาไม่ยอมให้ตัวเขาปัจจุบันเปิดตู้เซฟ นั่นก็คงมีเหตุผลสำคัญอะไรบางอย่างแน่ ๆ
หลินเสวียนยังคงเชื่อมั่นว่าอนาคตเขาจะไม่หลอกลวงตนเอง เขาต้องมีเป้าหมายอะไรบางอย่าง จึงตั้งรหัสที่ไม่ว่ายังไงเขาก็เดาไม่ถูก
「งั้นเรื่องตู้เซฟก็พักไว้ก่อน คอยดูธนาคารทามส์เปิดให้บริการในปี 2023 ดีกว่า」
「สิ่งสำคัญต่อไปนี้ ก็คือเรื่องที่นกขมิ้นพูดถึง 【เกมแมวไล่จับหนู】 และ【จดหมายเชิญจากสโมสรอัจฉริยะ】นี่แหละ」
สองเรื่องนี้
เรื่องหนึ่งเป็นวิกฤตที่ฉันกำลังเผชิญ อีกเรื่องคือกุญแจไขปริศนาทั้งหมด สำคัญเท่ากัน
แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่มีเบาะแสเลย ไม่รู้ว่าควรจะก้าวไปทางไหน ควรจะไปที่ไหน
เห็นได้ชัดว่า นกขมิ้นต้องรู้คำตอบทุกอย่าง ทุกคำพูดของเธอชัดเจน แต่เธอก็ยืนกรานที่จะเป็นคนช่างปริศนา ไม่ยอมพูดอะไรเลย
สองเรื่องนี้ หลินเสวียนยังคงให้ความสำคัญกับ【เกมแมวไล่จับหนู】มากกว่า
【เกมแมวไล่จับหนู】พูดตรง ๆ ก็คือการเล่นซ่อนหา
เนื่องจากนกขมิ้นได้เตือนฉันเรื่องนี้...
นั่นแสดงว่าฉันกำลังจะตกอยู่ในอันตราย หรืออาจจะตกอยู่ในอันตรายอยู่แล้ว
จริง ๆ แล้วเรื่องนี้ หลินเสวียนก็พอเข้าใจตัวเองอยู่บ้าง
ถ้าหาก คนตามไล่จับฉันนั่นหมายถึงฆาตกรที่ฆ่าสวี่หยุน...
งั้นพวกเขาก็จะตามรอยมาถึงฉันและสวี่หยุนได้อย่างง่ายดาย เพื่อหาความสัมพันธ์ทาง “ผลประโยชน์” ระหว่างเรา
ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ทางผลประโยชน์นี้จะไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้โดยตรง แต่ก็อย่างน้อยก็แสดงให้เห็นว่าระหว่างฉันกับสวี่หยุนนั้นมีความลับบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้
ความลับเหล่านั้น อาจจะเป็นสิ่งที่บรรดาฆาตกรให้ความสนใจมากที่สุด
โชคดีที่สวี่หยุนได้ทำลายต้นฉบับที่เขาให้ฉันไปแล้ว ดังนั้นบรรดาฆาตกรพวกนั้นน่าจะหาหลักฐานที่แสดงว่าฉันช่วยสวี่หยุนทำวิจัยโดยตรงไม่ได้
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่มองฉันเป็นผู้ต้องสงสัย หรือเป็นผู้ต้องหา
พวกเขาฆ่าคนด้วยเหตุผลอะไร?
ฉันไม่รู้
ถ้าพวกเขาจะฆ่าฉัน พวกเขาก็คงมาตรงเวลา 00:42 เหมือนกันใช่ไหม?
ไม่แน่ใจ
「แต่ว่า……อย่างน้อยก็มีอย่างหนึ่งที่แน่ชัด」
หลินเสวียนหันไปมองนอกหน้าต่าง มองดูหุ่นยนต์ที่กำลังขนตู้เซฟขึ้นรถขนขยะไม่หยุด นึกถึงเกมส์ซ่อนหาสมัยเด็ก ๆ ที่เคยเล่นกับเพื่อน ๆ ในหมู่บ้านพักอาศัย :
「ถ้าเป็นเกมส์ซ่อนหา พวกเขาก็ต้องออกมาหาฉันสิ ต้องมีการติดต่อกันบ้างสิ」
เขาหลับตาลง เริ่มนึกถึงคนที่ปรากฏตัวขึ้นมาในชีวิตเขา ทั้งโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ……
「จะเป็นใครกันนะ？」
